Jak to niektórzy twierdzą… Narodziny 1 listopada mogą wiązać się z ingerencją szatana. Przynajmniej tak uważają osoby przesiąknięte bogobojnym podejściem do życia w czasach teraźniejszych. Czy tak też mogło być w momencie gdy państwo Wilde dorobiło się bliźniaczek? Bardzo wątpliwe, niemniej jednak jest to z pewnością dzień, w którym jedna z dziewczynek została obdarzona darem do wpadania w kłopoty, a druga wiedzeniem spokojnej egzystencji, ale może jednak zacznę od początku…
Państwo Wilde, a raczej pani Odetta Björkson (jeszcze wtedy panna), pracowała nad nowymi projektami, oczywiście pozwalając swojemu umysłowi na to, by szył w trakcie snu coraz to ciekawsze plany i strategie, które pozwolą odkryć jej nowe cudeńka technologiczne. Olśnienie przyszło dość szybko i okazało się niezmechanizowanym przedmiotem, a mężczyzną z krwi i kości. Eric Wilde, który również poświęcał się swoim badaniom nad nowymi wynalazkami przypadkowo trafił  na kobietę, która od pierwszej chwili zawładnęła jego światem. Trochę jak love story z dodatkiem technologicznym. Niemniej jednak pracowali razem w dystrykcie trzecim nad nowymi urozmaiceniami, które pozwoliłyby wieść dużo łatwiejsze życie wszystkim mieszkańcom. Właściwie bawili się wszystkim, a zabawą zwieńczającą ich uczucie było skończenie w łóżku, co sprawiło, że dziewięć miesięcy później na świat przyszły dwa małe potworki w postaci Elizabeth i Georgii Wilde. Gruchająca parka psycho-wynalazców wzięła ślub, dzięki czemu mogli wieść spokojne życie, bez obawy o to, że zostaną wyklęci przez społeczeństwo.
Praca w fabryce gwarantowała życie bez obaw na względnie dobrym poziomie, a co za tym szło, po jakimś czasie ich starania zostały na tyle docenione, że przed trzecimi urodzinami dziewczynek zostali przeniesieni do Kapitolu. Tam pracowali przez wiele lat, co pozwoliło dorastać obu dziewczynom w dobrobycie. Jedna z nich miała dość mocno ukierunkowaną karierę na naukę, druga natomiast chodząc do prywatnej szkoły odkryła w sobie talent do historii, a także zajęć, które poszerzały jej wiedzę z zakresu prawa. Po godzinach edukacji Eff grała na fortepianie, a nauka trwała kilka lat. Rodzina Wilde „zmuszała” nawet córkę do grania na instrumencie w niedzielne popołudnia, tuż po obiedzie. Po kilku tygodniach mozolnego procesu ćwiczenia gry na klawiszach dziewczę przywykło do tego, że sprzeciw budzi dezaprobatę i nie jest właściwy zdaniem jej rodziców.
Dzieciństwo, a także okres bycia nastolatką nie niósł za sobą żadnych dram, ani tym bardziej nie przyczyniał się do kolejnej próby samobójczej, czy chęci skosztowania jakichkolwiek narkotyków. Pod tym kątem Eff zawsze była nieskalana i nawet nie myślała o tym, by sięgać po tego typu dopalacze. Można by nawet ze spokojem rzec, że jej egzystencja była nadzwyczajnie spokojna. W wieku niespełna osiemnastu lat, tuż przed wyborem studiów udało jej się spisać króciutką powieść opierającą się o  życie dwóch kolegów ze szkoły, którzy zamordowali jedną dziewczynę, wieszając ją  na haku w szatni. Brutalność słów, które przelała na papier spotkały się z karcącą opinią matki, natomiast Georgia uznała, że Effy posiada ogromny talent. Pióro i kilka kartek Liz schowała jednak do szuflady, bo oto przyszedł czas studiowania upragnionego kierunku jakim było prawo. Dopiero w momencie gdy wybuchła rebelia, a jej wszelkie plany zostały pokrzyżowane, została zmuszona do podjęcia dość drastycznych działań. Nie miała jednak wystarczająco samozaparcia, by przyłączyć się do ruchu, który pozwoli jej walczyć z tym co się dzieje dookoła. Zdana na łaskę przewrotnego losu trafiła wraz z całą swoją rodziną do Kwartału Ochrony Ludności Cywilnej, co było niemal jak stryczek na jej pięknej, smukłej szyi. Z trudem przyzwyczajała się do nowej sytuacji, w której została postawiona wbrew sobie, ale z każdym dniem… Jest coraz lepiej. Miała nawet przez moment plany, by podjąć się pracy w Violatorze, co być może pozwoliłoby jej zasięgnąć informacji, które byłyby podstawą do jakiejkolwiek próby ucieczki. Zaniechała jednak tych planów równie szybko, co się pojawiły i w ten o to sposób… Pozostało jej jedynie wierzyć w przewrotność losu, a także to, że wszystko się odmieni szybciej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.