//po drugim dniu treningów, przed treningiem Mandy

Czuła coś, co bardzo jej się podobało. W sumie czuła coś, co bardzo jej się podobało i dodatkowo też coś, co akurat nie przypadało jej do gustu. Taki peszek, który najwyraźniej nie mógł zostawić jej w spokoju, bo bardzo lubił jej przezajebistą osobę. Nie dziwiła się mu, bo sama uwielbiała przebywać w swoim towarzystwie, a jako że mogła to robić dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem razy w tygodniu, o każdej porze dnia, w każdy codzienny dzień i w każde święto, sprawiało, że czuła się z tym jeszcze lepiej. Kto nie chciałby być Amandą Gautier? Jedynie kompletni debile, którzy nie posiadają wyczucia stylu, humoru, prezencji... Właściwie wszystkiego. Takich to od razu wysłać do Koła Meneli Zgonowych lub jakichś praczek, które zajmują się mini armią umorusanych dzieci czy coś. Tam właśnie przydaliby się tacy ludzie, którzy nie chcieliby być nią. To odłam społeczeństwa, który kompletnie nie nadawał się do egzystowania w jej pobliżu i który, w niektórych przypadkach, chciałaby pozbawić życia z litości. Dokładnie tak.
W sumie chyba lubiła zabijać. Tak jej się wydawało, zwłaszcza po przemyśleniach, które nastąpiły po spotkaniu się twarzą w twarz z Ginsbergiem. No, może nie dosłownie twarzą w twarz, bo starała się unikać go wzrokiem, ale po spotkaniu jak najbardziej. Ona tam była, on przywlekł tam swoje cztery litery i niestety to właśnie przez niego musiała się tyle namęczyć, nie zabijając go, mimo że bardzo chciała to zrobić.
To było straszne. Nadal pamiętała te negatywne i potężne uczucia, które jej wtedy towarzyszyły i obrazy, które pojawiały się w jej głowie, chcąc ją powstrzymać przed popełnieniem morderstwa. A może właśnie do niego skłonić? Te maki były tak, boleśnie dla jej oczu, wyblakłe, jakby je porzucono, jakby nikt ich nie kochał, a przecież Mandzia kochała swoje kwiatki. Pragnęła je przytulać, głaskać, wraz z nimi spać i robić wśród nich fikołki, piruety, gwiazdy, przewrotki i inne takie dziwne, które zwykła robić. Nigdy by nawet nie pomyślała o tym, by je porzucić, zostawić same sobie i... Zamierzała je nakarmić na arenie, gdy każde dokonane morderstwo miało ją oblewać w chwale. To Amanda! Ta, co to zabiła tego... Ona zabiła tę dziewczynę, prawda? Gdyby wczoraj zabiła Ginsberga, to raczej mogłaby się pożegnać z treningami i pewnie też ze swoim cudownym ciałem, które nie nadawało się do tego, by je torturować. I tak cierpiała, widząc siniaki na swoim biednym brzuszku! Biedne lusterko w jej łazience też musiało je oglądać.
Hah! Treningi! To właśnie przez nie odczuwała te dwa, konkurujące ze sobą i jednocześnie żyjące w idealnej parze, skrajne uczucia. Podniecenie! Bożesze, to było coś takiego, co tworzyło jej na plecach parę skrzydeł. Miała wrażenie, że jeszcze trochę, a odleci z tego korytarza daaaleko i nikt, ani nic, nie zdoła jej schwytać, by wiatr nie porwał jej dalej. Nie mogła się doczekać treningów z Previą, które miały się już niebawem zacząć, dlatego też postanowiła odwiedzić restaurację. Poziom zero! Już nie zamierzała się gubić w Ośrodku, by przysparzać kłopotów...
Mathias. Ciekawe, co z nim się stało po tym drastycznym rozdzieleniu. Torturowano go? Skazano na śmierć? Czy tylko posiedzi w więzieniu? A może wrócił już do pracy i znów mogła gdzieś na niego trafić w tym budynku? O raaany, ile by dała za to, by się dowiedzieć, że jest calutki i zdrów, że nic mu nie jest, a ten mężczyzna wcale nie był poza tą treningową kamerą taki zły. Ten film naprawdę wyglądał okropnie, a jeśli gdzieś, gdzie go zabrano, było jeszcze gorzej?
Normalnie na tę myśl miała ochotę ruszyć na poszukiwanie tego Ginsberga, by pokazać mu swoje paznokcie, które ładnie spiłowała na kształt pazurków i pomalowała wzmacniającym lakierem. Oczywiście lepiej byłoby, gdyby jej się zrobiły coś na wytrzymałość tytanu... Może był taki lakier, który robił z paznokci mocne i wytrzymałe materiały? Przydałby jej się, zwłaszcza że przez ciągłe ćwiczenia rzucania nożami o mało co sobie ich nie połamała. Między innymi dlatego musiała się nimi natychmiastowo zająć, bo jak nic popękałyby wszystkie. A tak nie dość, że miała pazurki, które ładnie, równiutko i drapieżnie były przycięte, to w dodatku ćwiczyła rzucanie nożami, co BYŁOWRĘCZZAJEBIŚCIEPRZEZAJEBISTE! Pokochała to dosłownie. Najbardziej... I coraz łatwiej jej było trafiać w cel, mimo że noże przemycono jej wczoraj i to dosyć późno... Ale jako że nie mogła być dziś na treningach, to jakoś pożytkowała ten czas. Genialne! I to spróbowała w nich sił dzięki Mathiasowi! Była jego dłużniczką! I jeszcze kogoś...
Wspominała, że uwielbiała Malcolma? Nie mógł jej się trafić genialniejszy, bardziej kochany i odważny mentor! I w dodatku był mądry, dawał racjonalne wskazówki, których zamierzała się trzymać i dbał o nią, mimo że odwaliła niezbyt mu przychylny numer z tą trenerką. Specjalnie go ściągano do Ośrodka i kochała go za to, że przybył. Jeśli przeżyje Igrzyska, to z pewnością będzie z nim utrzymywała kontakt. Nie mógł im się urwać. Za nic, a Amanda nawet nie zamierzała na to pozwolić...
Jak na to, by zjadła ją niecierpliwość, która była drugim uczuciem z tych dwóch wspominanych przez nią wcześniej. Ćwiczyła rzucanie nożami, ale chciała zobaczyć, co powie na to jej osobista trenerka. Nie mogła się też doczekać tego, czego miała się jeszcze nauczyć. Szły Igrzyska, które pragnęła wygrać, a przez to chłonięcie wszelkiej wiedzy było dla niej jak zakup nowej kreacji na jej urodziny. Nie wyrabiała w swoim pokoju, wiedząc, że zaraz, za parę godzin, zmierzy się z Previą i jej wymaganiami.
Wpadła do windy, wcisnęła guzik i chciała jechać. Szybko, szybko, szybko. Do restauracji! Chciała się czymś zająć, bo miała wrażenie, że jeszcze trochę, a eksploduje z nadmiaru emocji. W dodatku była głodna, bo nie jadała śniadania zgodnie ze swoją dietą, którą chyba powinna dopracować. Obiadu miała zamiar zjeść połowę i połowę kolacji, by drugą połowę zostawić na poranek. A może zje połowę kolacji i zje też połowę śniadania? Albo ćwierć kolacji i połowę śniadania!
Wcisnęła guzik niecierpliwie jeszcze dwa razy. Czemu ta winda jeszcze nie ruszała? Chciała być już w restauracji, by szybko zjeść i wrócić do noży, które czekały na nią świetnie ukryte. Rany, kto by pomyślał, że będzie kochała nimi rzucać równie mocno, co bawić się w akrobacje, które też pragnęła sobie przypomnieć. Miała niemałe problemy przy niektórych wygibasach, ale szło jej nieco lepiej. Choć strój arenowy... Czemu wcześniej nie pomyślała o stroju? Mógł ją przecież ograniczać. Powinna więc też odwiedzić projektantów i wypytać ich o to. Może mogła zażyczyć sobie odpowiedniego materiału?

Musiał być odpowiednio elastyczny. To właśnie od tego zależało, czy przydadzą jej się te nieliczne umiejętności, które przecież w takiej sytuacji mogła wykorzystać. Może akrobacje, a zwłaszcza te cieszące oczy, które wykonywano w cyrku, wyglądały jak zlepek nic nie wartych, ale wyjątkowych ruchów, jednakże Amanda sama miała okazję się przekonać, i to na własnej skórze, jak ćwiczenia i uwolnienie swojego ciała mogło wpłynąć na zdrowie, kondycję, zwinność i humor. W zdrowym ciele zdrowy duch! – jak mawiała pewna wredna trenerka, gdy miała dobry humor. Zdarzało się to rzadko. Zazwyczaj zwykła mówić, że bez bólu nie pójdziesz dalej, debilko! Chcesz być podziwiana? Nie chcesz być już sierotą? To, kurwa, czuj ból. I za nic nie skarż się staremu, bo cię zapisze do chórku, a tam jeszcze większe debile! Potem gwizdała w ten swój gwizdek i kazała ćwiczyć dalej. Na początku nie otaczała jej pozytywna aura i zwykła się wydzierać oraz krzywić na widok każdego, kogo zobaczyła, ale potem... Cóż, widząc postępy, bardzo spore postępy, patrząc na resztę, u takiej osoby, jaką była Amanda, a dla niej była blondi-typiarko-denerwiarką, to nie mogła potem nie chodzić dumnie i jej adorować. Amanda wtedy zaczęła starać się jeszcze bardziej, bo kochała być wyróżniana. Niestety, jej treningi przerwał ślub. Grrr...
Strój zaliczał się więc do bardzo istotnych rzeczy w jej przypadku. Nie każdy mógł się pochwalić taką zwinnością i umiejętnością wyginania tak ciała jak Amanda. Ten szok Alvertusa, gdy zaczęła o wiele bardziej odważnie podchodzić do ich łóżkowych spotkań. Bezcenne. Potem pragnął, by mu robiła dobrze ustami, wykręcona prawie że w precla.
A winda, cholera, nie ruszała! Wcisnęła jeszcze kilka razy guzik i uśmiechnęła się z satysfakcją, gdy w końcu raczyła zechcieć zamknąć te swoje drzwi, czy jak to tam się zwało. Nigdy nie wnikała w budowę windy. Choć w nawołujące ją głosy już tak... Tylko że czemu w takiej chwili, gdy się spieszyła? Gdy była głodna, a ta pieprzona winda działała jej na nerwy... O raaany!
- Jestem bardzo zaskoczona. Mile zaskoczona – powiedziała powoli, patrząc na Matta. TEGO Matta. Rzadko kiedy ktoś sprawiał, że nie miała pojęcia, co powiedzieć. Trochę bardzo dziwne uczucie. I takie nie na miejscu, bo zamiast coś powiedzieć, to stała sobie w tej windzie i patrzyła na chłopaka, którego przecież znała. Cholera, była Amandą Gautier! TĄ Amandą Gautier.
- Matt – powiedziała, opierając się o ścianę windy i dopiero teraz zdając sobie sprawę z tego, że przez to nagłe spotkanie rozlała nieco swojego eksperymentalnego soku. Miał rzekomo dobrze wpływać na przemianę materii w jej organizmie, nie uzależniając go jednocześnie od większych ilości wody. – Jedziesz do restauracji? Chodź, zjemy coś razem. Dawno cię nie widziałam – zauważyła, uśmiechając się do niego i niezręcznie wskazując na sok. – Rany, niezdara ze mnie. Pokaleczyłam sobie nieco dłonie, gdy rozrywałam bukiety kwiatów – rzuciła, unosząc jedną dłoń do góry, jej wnętrzem do Matthew. Było na niej kilka niewielkich zadrapań. – Nie przeszkadza mi to jednak w treningach. A jak twoje treningi? Nauczyłeś się czegoś ciekawego? Kogo masz za mentora? Mogłam w sumie sama poczytać, ale jakoś nie miałam czasu. Tyle się dzieje. Dużo, nieprawdaż? – Spytała, podrywając się nagle z miejsca, łapiąc go za rękę i wciągając do środka. Potem ponownie kilka razy kliknęła odpowiedni przycisk. No co? Głodna była, zniecierpliwiona i nie, nie miała okresu.

Matthew Darcy, syn Alvertusa i... jej przybrany syn. Nieźle, czyż nie? Między nimi nie było chyba nawet roku różnicy. Matt właściwie był od niej młodszy o kilka miesięcy, choć jeśli patrzeć na roczniki, to można było powiedzieć, że o ten rok, a mimo to była jego macochą. Ciekawa relacja, którą zasponsorował im Alvi.
I właściwie nie miała pojęcia, jaki miała aktualnie stosunek do Matta. Pamiętała, że na początku, gdy pojawiła się w domu Alvertusa, usilnie unikała tego chłopaka. Starała się na niego nie wpadać, a gdy już go widziała, to odwracała wzrok, udawała, że go nie widzi, że nie istnieje i jest jedynie powietrzem. Nie istniał dla niej... Powietrze. Nic więcej.
Niestety, Matta nie dało się traktować jak powietrze. W sumie to chyba właśnie przez niego samego zaczęła z nim gadać, a jak zaczęła z nim gadać, to też i polubiła, bo był uroczy. Mogła nawet powiedzieć, że się z nim zaprzyjaźniła, choć tę przyjaźń psuła jego upartość i przeświadczenie, że powinna zostawić Alvertusa i uciec daleko od tego domu. Wtedy właśnie nie widziała już innego wyjścia, prócz robienia za maskotkę swojego męża do zabaw seksualnych. Zaczynała się godzić z tym, że teraz już tak będzie wyglądało jej życie i między innymi dlatego zaczęła w nim szukać tych kropelek, które sprawiały, że od czasu do czasu pojawiał się uśmiech na jej twarzy. Taki szczery. Wiele tych kropelek radości zrodziło się właśnie dzięki Mattowi, więc lubiła go. Za spędzanie z nią czasu w inny sposób niż ciągłe pieprzenie się z nią w łóżku, jak to zwykł robić Alvi. Zaś dla dobra siebie i Matta wpuszczała jego słowa jednym uchem i zaraz wypuszczała drugim. Te, które dotyczyły porzucenia takiego życia.
Potem się między nimi pogorszyło, a ona wpadła w pewnego rodzaju depresję. Do swoich psychicznych bolączek dorzuciła zazdrość o to, że Matthew mógł się wychowywać u boku ojca, a jej dzieci nie. Zazdrościła mu, że mógł tu mieszkać i jednocześnie nienawidziła, że przez niego żadne z jej dzieci... Na koniec, gdy została zamknięta w piwnicy, kontakt kompletnie się urwał.
Ale to była przeszłość! To chyba, bo nie była tego pewna, właśnie on uratował ją przed spłonięciem. Ach, ten pożar... Nie miała ochoty tego wspominać, choć dobrze, że pomszczono Alviego i podpalacz już nie żył. Pożarów nie wspominała. Baj, baj!
Uśmiechnęła się, mimo tych wszystkich myśli. Teraz, mimo przeszłości, czuła do niego coś z pewnością pozytywnego. I sentymentalnego. Nie wiedziała jeszcze, co dokładnie, ale się dowie.
- Oj tam, okoliczności. Wszyscy tylko by narzekali i smutali z powodu tych Igrzysk. Powinno się czerpać maksymalną radość z ostatnich chwil życia albo – skomentowała na luzie, zaraz ściszając głos – knuć, jak tu może wygrać więcej niż jedna osoba – szepnęła mu praktycznie na ucho, bo nie chciała już robić więcej kłopotów. Sobie i Malcolmowi. Takie knowania, podsłuchane!, mogły narobić. - Mam tu wielu znajomych, na których mi zależy - przyznała.
O!, a winda w końcu raczyła się ruszyć! Oklaski dla małpy!
- Trzymam nadal kolcową dietę, by nie przyzwyczajać organizmu do większych porcji jedzenia. Wiadomo, arena i te sprawy. W sumie nie mam pojęcia, jak przetrwać choćby w takiej dżungli, ale na szczęście po posiłku lecę na trening. Indywidualny – powiedziała, nie kryjąc się z niczym. Mogła ufać Mattowi. Tak przynajmniej myślała, ale co, jeśli on to widział inaczej? Cóż, i tak pewnie trybutom była znana już ta historyjka z nożem, i pewnie większość zauważyła jej nieobecność, o ile mieli oczy. Spostrzegawcze paczały... Spostrzegawcze paczały! Awrrr! – No, mam nadzieję, że czegoś się na nich nauczę...
- Moim mentorem jest Malcolm Randall. Świetny facet. Praktycznie pokochałam go od pierwszej rozmowy. Jest mi jak starszy brat, którego nigdy nie miałam lub jak ojciec. Niesamowite... A jak wcześniej go widywałam, wiesz, kiedyśkiedyśkiedyś, to wydawał mi się jakimś przerażającym panem alkoholikiem. Taki błądzik w postrzeganiu. Nie ocenia się podobno książki po okładce – odpowiedziała bardzo skromnie i wcale niewyczerpująco, po czym upiła łyk magicznej zawartości swej szklanki.
- Myślisz, że windy mają dusze? – Spytała, unosząc na niego wzrok i nagle zauważając lustro! Mandy kochała lustra! Oczywiście zaraz zaczęła się w nim przeglądać. – Jeśli mają, to ta mnie nie lubi i się na mnie uwzięła. NA MNIE! Gdy Mandy przecież wszyscy kochają i miziają, a nie denerwują! Skandal!
Podeszła bliżej do lusterka, oglądając twarz z każdej strony, potem patrzyła na swój dzióbek, następnie na przymrużone w rzekomej złości oczka, by następni spojrzeć na odbicie chłopaka w lustrze i stwierdzić, że...
- Na małe pumiątka! Mattie, jakie ty masz gęste włosy! Też takie chcę! - Stwierdziła, obracając się zgrabnie niczym baletnica w jego kierunku. – I to takie świetne do czochrania! – Pisnęła z szaleńczym błyskiem w oku, by zaraz stanąć na paluszkach i przejść wolną ręką do czynów. Potargała Matta możliwie jak najbardziej i po chwili wyszczerzyła się szeroko, podziwiając swoje dzieło. – Jakie to urrrocze - podsumowała, śmiejąc się beztrosko.

– No tak... Miałam genialny plan, by odegrać Romea i Julię, ale ktoś wybił mi ten pomysł z głowy. W sensie wypijanie trucizny... Faktycznie to głupie – stwierdziła, myśląc o tym jak łyka nieznaną sobie substancję, ufając innym ludziom. Mogłoby dojść do umyślnego podłożenia śmiertelnej trucizny, sabotażu, który skończyłby się śmiercią prawdziwą lub nawet pomyłki. Wypadki deptały ludzi z diabelskim uśmiechem na twarzy. Więc co nawet myśleć tu o przekupywaniu ludzi z poduszkowca, skoro miało się tam dotrzeć prawdopodobnie definitywnie martwym?
Choć nadal uważała, że Sebastian nie powinien był reagować w taki sposób. Mógł jej to przekazać delikatniej, grzeczniej i zdecydowanie nie aż tak brutalnie. Mimo tych wygłupów w jego apartamencie, nadal miała mieszane uczucia co do jego osoby i zastanawiała się, czy Delilah aby na pewno powinna się kręcić w jego pobliżu. Nie była przekonana do Lyberga - tyle w temacie.
- Właśnie, kiepsko, że ciężko jest zdobyć samemu jakiekolwiek jedzenie, nie nabawiając się przypadkiem jakiejś paskudnej choroby, od której miało się prędzej czy później umrzeć. Ten Róg Obfitości mógłby być świetną sprawą, ale zdobycie go wymaga drużyny i ofiar. Ale pomyśleć, że ktoś mógłby mieć w garści te wszystkie zapasy. Może powinnam zebrać Drużynę A? Choć drużyna to zaufanie... Też kiepsko – podzieliła się swoimi przemyśleniami z Mattem. Zdobyć królestwo, a potem tropić resztę, co mogłoby być nawet świetną zabawą, jeśli wziąłby ich wszystkich za wrogów, czyż nie? Tylko że nie chciałaby, by Delilah stawała na aktywnym wulkanie pod morzem makowym. Mogłaby przez przypadek utonąć, a tego by sobie nie wybaczyła. I to nie tylko przez Morgańce. – Hmm... Jednakże to zbyt ryzykowne. Nie chciałabym zbyt szybko zwijać się z imprezy.
Zachowywała spokój, jakby nie wisiała nad nią wizja jej własnej śmierci, a koścista Śmierć nie czaiła się za jej plecami z kosą. Choć pojawiła się w jej głowie myśl, by zaprzyjaźnić się ze Śmiercią... Nie było jednak czasu na zastanawianie się nad tym, bo Mattie skończył z artystycznym nieładem na głowie, co wywołało u niego śmiech. U Mandy też, ale u niej to była codzienność, a u niego chyba nie, patrząc na to, jaką minę miał, gdy wspomniała o windowych duszach.
- No, i o to chodzi! Czyż radość nie dodaje skrzydeł? Wiesz, że szaleństwo jeszcze większych? – Spytała, puszczając do niego oko. – I żeby nie było, żartowałam o duszach. Ta winda to jedynie okaz kiepskiej pracy nędznych ludzi, którzy nie potrafili się przyłożyć do swojej roboty na tyle, by stworzyć coś porządnego, co nie będzie zawodziło. A to? To nie dzieło rąk ludzkich, a kupa złomu, którą należałoby każdemu, kto miał wkład w jej „działanie” – mówiła, robiąc cudzysłów z paluszków w powietrzu – cisnąc im w te nieprofesjonalne twarzyczki. Nienawidzę jak coś się chrzani, bo ktoś nie przyłożył się do swojej roli. Kupa złomu – powiedziała i zamilkła, bo nagle winda drgnęła. Tak podejrzanie. Potem drugi raz, trzeci... To ją przerastało. Nie chciała umrzeć w windzie! Nie chciała tu utknąć! A co, jeśli w tej chwili jechałaby nią sama...?!
Nadzieję na dobry koniec zniszczyło jej kompletne zniknięcie światła. Pisnęła przerażona, a jej oczka natychmiastowo zaszkliły się od łez. Dopadła się do mattowej piersi, jakby miało ją to obronić przed nieistniejącymi mackami chłodnego metalu. Łypała na nią ze wszystkich stron, śmiejąc się z niej. Słyszała jej rechot godny starej czarownicy z czyrakami, miotłą, pazurami koloru paskudnego i strasznym nosem.
- Ona mnie nienawidzi. Chce mojej śmierci! Nie chcę umierać w tej paskudnej windzie! W mroku. Mattie, ja nic nie widzę – jęknęła, starając się powstrzymać płacz. Łzy jednak postanowiły się porządzić i same zacząć spływać po jej policzkach. – Co, jeśli nikt nam nie pomoże? Nie lubią mnie, bo zaatakowałam trenerkę.
Nastała godzina amandokalipsy. Dziwki miały zacząć śmiać się w Hadesie, wyciągając ku niej swe zakrwawione łapska, ojciec z Alvertusem przygotowywać dla niej wrzątkową kąpiel w wielkim czarnym kotle, do którego nie docierałoby światło, zaś Tudor miała wpaść tu zaraz z rydwanem i wywlec ją z windy, ciągnąc jej drobne ciałko za sobą do bram piekielnych. A Amanda? Nic nie mogłaby zrobić, bo była pieprzoną  marionetką Śmierci, która zamknęła ją w tej tymczasowej trumnie. Tymczasowej, bo Gautier oczywiście chciała mieć piękną dębową trumnę z dziesiątkami warstw delikatnej koronki, która otaczałaby jej jeszcze bardziej delikatną od koronki bladą cerę. Do jej pogrzebowej sukienki nie powinni też zapomnieć dodać różowych akcentów. Marzyła o takich.
- MATTIE! Nie pomogą mi - powtórzyła z jeszcze większa paniką w głosie. Nie mogła umrzeć tak wcześnie! TAK MŁODO! Nie zaliczyła nawet jednego procenta mieszkańców Kapitolu, a co tu mówić o dobiciu do połowy?! Tyle seksu jeszcze na nią czekało! Nie mogła odejść! To było wykluczone.

Co jednak, jeśli każdy zakładał niezbliżanie się do Rogu Obfitości i na sam start omijanie go wielkim łukiem? Co, jeśli nikt nie odważyłby się walczyć o łupy, a ruszyłby od razu przed siebie byle tylko znaleźć się z dala od tego wszystkiego? Wiadomo, że było to założenie prawie że nieprawdopodobne, ale wszystko się mogło zdarzyć, czyż nie? Właśnie, więc to nie było aż tak absurdalne. Każdy chciał przeżyć, utrzymać się przy życiu możliwie jak najdłużej, a ucieczka należała do rozsądniejszych wyjść z takowej sytuacji. Prawdopodobieństwo jednak, że tak się wydarzy, było bardzo małe. Pozostawało więc tchórzowskie usunięcie się i próba poradzenia sobie samemu w lesie, o ile byłby to las. No, a przy tym teoretyczne dłuższe pozostanie na tej imprezie, gdy chciała mieć choć jeden nóż. Kiepsko.
Jakie jednak mogła mieć szanse przy Rogu? Znikome, patrząc na jej drobną budowę i strach, który sprawił, że teraz tuliła się przerażona do Matthew, gdy powinna właśnie okazać, że nic nie jest jej w stanie zaskoczyć, przerazić czy wyrzucić ze ścieżki zachowywania cierpliwości. Ale to wszystko... Ciemności, winda, zaskoczenie i te wrażenie, że ta winda chce ją zabić... Słowa Matta jednak pozwoliły jej nieco odetchnąć i się wyluzować. Czemu miała się bać tej kupy żelastwa, skoro wszystko zależało od ludzi, a nie od niej. Ona była jedynie martwym urządzeniem w ich rękach. Nie puściła go jednak.
- Nic nam nie będzie. Naprawią to. Pójdziemy na późny obiad lub wczesną kolację i będziemy się z tego śmiać, a potem zapomnimy, bo to nic wartego zapamiętania. Jest dobrze – powtórzyła, starając się przyjąć właśnie takie spojrzenie na zaistniałą sytuację. Tak właśnie było. Cała prawda o całym tym padnięciu windy. Naprawią to, a oni pójdą w swoją stronę.
- Też nie myślałam, że się jeszcze kiedykolwiek spotkamy – wyznała po chwili milczenia. – Myślałam, że przeszłość minęła i już nic mnie z nią nie łączy, prócz wspomnień. Jednakże spotkałam wpierw Delilah, a teraz ciebie... Wy wróciliście, ale on... On już nie wróci – stwierdziła przytulona do boku Matta. – Wiesz, że teraz czuję jedynie niesmak lub irytację, gdy myślę o tym wszystkim, co do niego czułam? Popełniłam błąd, nie słuchając cie wtedy, ale... Wszystko wydawało mi się takie niemożliwe. Nigdy nie decydowałam o swoim losie, jakoś nie potrafiłam tego zrobić... Wybacz, że cię zbywałam – mówiła, chcąc zająć myśli czymkolwiek innym, byle tylko nie windą, ani napojem, który gdzieś jej upadł, zapewne się rozlewając. Nie lubiła wychodzić na nieelegancką bałaganiarę. I nie lubiła też wychodzić na kogoś, kto popełnia błędy, ale uznała, że chłopak powinien o tym wiedzieć. Zwłaszcza, że mieli niebawem umrzeć. I nie, nie myślała teraz o umieraniu w windzie, a na arenie... Mieli umrzeć. Nic jeszcze nie udało jej się wymyślić sensownego.

[z/t dla trybutów]