Najwcześniejsze moje wspomnienie? Dystryktowe szaleństwo - doprawdy nie wiem, z którego obszaru Panem pochodziłem - i zawierucha, która rozpoczęła się buntem po Dożynkach, a skończyła na zamykających nas Strażnikach Pokoju. Mówili, że byłem ciekawskim chłopcem, artystą, który nie daje sobie w kaszę dmuchać, choć żyje pod ścianą, bo jego matka wybrała morfalinę. Zespół dziecka uzależnionego wydawał mi się tylko przykrą mrzonką, ale podobno zasypiałem jedynie w pozycji embrionalnej. Tak właśnie powiedziała mi ona, chwilę przed tym, kiedy skręciłem jej kark, upijając się do nieprzytomności. Dwadzieścia lat później upewniała dalej w tym, że byłem dzieckiem niechcianym i zrodzonym przypadkowo podczas zbiorów. Nic dziwnego, że w sierocińcu robiłem wszystko, by ktoś się we mnie zakochał. Kapitol mógł być rajem na ziemi, ale tylko wówczas, gdybym znalazł pełną rodzinę. Nie będę zanudzać nikogo opowieściami o dzieciach, które walczą o każdą zabawkę i wdychają odrzucenie, śniąc o tym, że pewnego dnia otworzą się jakieś tajemne drzwi, za którymi będzie stała matka.  Banały? Też przystawałem, uważając, że z moimi niebieskimi oczami jest coś na rzeczy i ktoś musi mnie zabrać. Byłbym w stanie lizać ślady po jego podłodze, by poczuć się częścią czegoś... rodzinnego?
A potem młodsze dzieci płakały, uspokajali je po swojemu, włączając przygotowania do Igrzysk. Za każdym razem, kiedy ginął trybut, zazdrościłem mu. Miał rodzinę, ktoś za nim płakał, a ja przepadałem na całe dnie na strychu, próbując rysować. Delikatne nawiązanie do mojej przyszłej pracy (od)twórczej. Chyba to sprawiło, że mnie zabrała. Nie, to złe słowo - Beatrice Ginsberg uwiązała mnie na smyczy, przewiązując wielką czerwoną kokardką i wprowadzając do swojego dworu. Bez niepotrzebnych słów - nie było szkolenia, że w jego obecności raczej się nie mówi, że śpię na podłodze i że będę jego ulubionym zwierzątkiem - po prostu mnie rozbierała, chwaląc moją skórę (jasna, gładka) i brak mutacji (naprawdę się w tobie zakocha).
Miałem dwanaście lat. Pewnie w moim wieku rozumiało się więcej, ale ja zamykałem oczy. Nie rysowałem świata w ciemnych barwach, miałem kogoś, kto sprawiał, że czułem się potrzebny. Wykorzystywany, molestowany? To tylko puste słowa, bolało jak diabli, każda pręga płonęła przez wiele miesięcy, bo nienawidził, gdy osiągałem coś w rodzaju fizycznego ukojenia. Największym wyzwaniem dla chirurgów plastycznych było usunięcie poparzeń, które były karą za nazwanie go tatą. Pamiętam jego irytację - ręce w ogniu płonęły, a on zdejmował ubranie ze mnie przy dopingu swojej żony. Nienawidziłem ją najbardziej na świecie - kochał ją, a mi pozostawał ochłapy, którymi karmiłem się przed długie żałosne miesiące. Ulubiony piesek, który łasi się, niezależnie od tego, ile razy zostanie skopany.
Ich rozstanie i ucieczkę z Kapitolu przypłaciłem podobnie jak inne dzieci przy rozwodzie rodziców - płakałem rzewnymi łzami i błagałem go, żeby się z nią pogodził. Masochizm stosowany? Jedenastka wydawała mi się ziemią jałową (tak, dosłownie zaczepił we mnie miłość do książek), na którym padnę z upału i wysiłku ponad miarę. Ale byliśmy tam szczęśliwi. Pamiętam, że pozwalał mi spać ze sobą w łóżku i całował mnie wolno, kiedy zachodziło słońce. Uwierzyłem, że to dowód miłości - nadal bywałem niej spragniony tak bardzo, że zacząłem się
zastanawiać, czy matka przypadkiem nie przekazała mi jakiegoś pokręconego syndromu odrzucenia. Jednak nie, to była świadoma potrzeba zwrócenia na siebie starszego mężczyzny,
który czasami dla zabawy kopał mnie, obserwując, czy równo puchnie. Kochałem go tak bardzo, że wszystko inne - otoczenie, Strażnicy, ciężka praca - znajdowało się poza horyzontem. Także ona, dołączająca do naszego duetu któregoś z dusznych popołudni. Maisie - od razu zauważyłem, że przybyła mi rywalka w walce o jego względy i robiłem wszystko, by się jej pozbyć. Im bardziej ojciec (dla niej, dla mnie wciąż Gerard) ją odrzucał, tym bardziej ja triumfowałem. Szala przeważała się na moją stronę, kiedy ją bił i planował szesnaste urodziny z rozmachem. Chyba dlatego zaraz po skończeniu pełnoletności postarałem się o chatkę. Nie chciałem uczestniczyć w rytuale wtajemniczenia.
Okazała się za słaba, przybiegła do mnie... Nie zapomnę uczucia wstydu, kiedy zdałem sobie sprawę, że przyjemność sprawia mi rozdzieranie jej koszulki przy jego aprobacie. Upodobniłem się do niego, wsiąknąłem w jego charakter i zwyczaje tak bardzo, że kiedy ruszałem do Trzynastki, miałem tylko jeden cel.
Wysłali mnie do Kapitolu bardzo szybko (mogłem poszerzać swoje umiejętności w szkicowaniu i szpiegować tych podłych ludzi), a ja...kupiłem jej morfalinę, wziąłem papierosy i pamiętam tylko tyle, że obudziłem się, a ona pływała. Z dziwnie ułożonym ciałem. Pewnie to był efekt złamania karku, ale skoro zapomniałem o zabiciu matki to pewnie zrobił to ktoś inny. Nie przeszkadzało mi to w ukryciu jej ciała i dorobienia sobie do tego teorii cyklicznej. Skoro ona zapomniała mnie usunąć to ja fundowałem jej eutanazję w wieku lat czterdziestu ośmiu, z wyglądem staruszki, której wątroba rozpada się, zakonserwowana jakimś cudem w toksycznych substancjach.
To niesamowite, że akurat to wydarzenie podźwignęło mnie na nogi. Potem niektórzy stwierdzą, że zaprzedałem duszę diabłu, niech im będzie; ja wiedziałem, że szatan ma na imię Gerard i sprawia, że zaczynam sam się biczować, by przywołać najsłodsze wspomnienia. Zjawił się po kilku latach z lepszą wersją córeczki, która się szamotała, kiedy początkowo ją gwałcił. Stare dzieje, teraz Maisie wydawała się cudownie uformowaną dziwką, którą próbowałem unikać. Z dobrym skutkiem, rebelię witaliśmy razem z moim adoptowanym ojcem bez udziału młodszej siostrzyczki, która przejrzała na oczy i uciekła.
Dlaczego nie zrobiłem tego razem z nią?
Miałem go na własność, planowaliśmy zamieszkanie razem, rościłem sobie prawa do zostania jego mężem (w nowym porządku świata)... i pamiętam tylko, że obudziłem się w szpitalu. Powinienem zawisnąć, błagałem o szybką śmierć, która raz na dobre położyłaby kres mojego życia, ale zamiast tego dostałem nową szansę. Na dziesięć miesięcy po egzekucji wracam do Kapitolu jako projektant mody, z nową tożsamością i nowym wyglądem, który zawdzięczam chirurgowi plastycznemu Beatrice. Chciała się zemścić na mężu? Nie umiem tego określić - wiem, że kiedyś nazywałem się Ralph Ginsberg i byłem synem Gerarda Ginsberga. Teraz... Właściwie bez niego rozpadłem się już dawno na części pierwsze i oprócz pragnienia, by zobaczyć na własne oczy jego śmierć, nie pozostało mi już nic. Powinien być ze mnie dumny, skoro już rok żyje w jego świecie i nie dałem się złapać.