Elian Everhart, o czym warto wspomnieć na początku, miał łącznie sześć żon. Cztery pierwsze były sposobem na szybki przypływ pieniędzy. Wszystkie małżonki były od niego starsze, wszystkie samotne i wszystkie bardzo bogate. Wszystkie zginęły w niewyjaśnionych okolicznościach, zostawiając mężowi wielki spadek. Piąta również posiadała każdą z niezbędnych cech dobrej żony, również zginęła, ale okoliczności jej śmierci nie były już takie niewyjaśnione. Elian nie miał pojęcia, jakim cudem zostawił po sobie ślady, przecież robił wszystko tak dokładnie, jak poprzednio, likwidując wszystko, co mogło rzucić cień podejrzeń na niego. Jeśli jednak jest się wybitnie zdolnym naukowcem, zbierającym wszystkie laury, każdą pochwałę przełożonych i największe dotacje na badania, to gdzieś musi istnieć osoba, która odczuwa chorobliwą zazdrość. Do tej pory nie jest pewien, kto wiedział o morderstwach poprzednich małżonek, przewidział jego zamiary, co do następnego i kto postanowił zrzucić go z całkiem wysokiego stołka, na jaki w ciągu ponad dwudziestu lat nieustannych prac badawczych zdołał się wdrapać. Nie miał czasu znaleźć winnego, gdyż musiał ratować się ucieczką. I to prędką, ponieważ wymiar sprawiedliwości w związku ze śmiercią jednej żony, ponownie zainteresował się poprzednimi.
Nigdy nie powiedział synowi, w jaki sposób i po jakim czasie trafił do Trzynastki. Coin łaskawie przygarnęła go pod swój „dach”, ponieważ była szczerze zainteresowana jego umiejętnościami i wynikami prowadzonych przez niego eksperymentów. Właśnie w podziemiach Trzynastki znalazł swoją ostatnią żonę. Elyse była znakomitym chirurgiem, Elian uznał, że potomka może spłodzić tylko z nią, posiadała odpowiednie geny. Szybko wzięli ślub i wkrótce na świecie pojawiło się ich dziecko. W wyniku małych spięć, co do sposobu wychowania Emrysa, Elian postanowił kontynuować swój zwyczaj stawania się smutnym wdowcem – niekontrolowany wybuch w laboratorium, podczas gdy on był w zupełnie innym sektorze, wszystko załatwił.
Emrys został wychowany na podobieństwo ojca. Miał być ucieleśnieniem marzeń o idealnym dziecku, absolutnym odwzorowaniem Eliana i jednocześnie marionetką w jego rękach. I tak też się stało, chłopak słucha się rodziciela we wszystkim, jego słowo jest dla niego święte, stanowi wyrocznię swojego syna.
Emrys okazał się bardzo uzdolnionym dzieckiem. Kiedy tylko nauczył się pisać i czytać (a uczył go ojciec, jeszcze przed pójściem do szkoły), natychmiast zasiadł do nauki, by mógł jak najwcześniej posiąść wiedzę i umiejętności pozwalające mu godnie kroczyć u boku ojca. Z tego też powodu właściwie nie miał dzieciństwa; podczas gdy inne dzieci spędzały czas na zabawie, on chadzał z Elianem do laboratorium albo w domowym zaciszu zgłębiał coraz to bardziej zaawansowane tajniki chemii, biologii i fizyki.
Przyjaciół zaczął zdobywać dopiero w liceum. Ojciec uznał, że mimo wszystko powinien trochę poznać ludzi i nie kazał mu ślęczeć nad książkami dwadzieścia cztery godziny na dobę. W tym czasie Elian zaczął zabierać go do szpitala, gdzie Emrys został nawet zatrudniony. Na początku bardziej w charakterze opiekuna medycznego, ale z czasem, za sprawą ojca, uczono go też na obowiązków pielęgniarskich. Oprócz tego Elian zabierał go na sekcje zwłok, uczył anatomii w praktyce i pokazywał, jak poszczególne choroby, trucizny (papierosy!) wpływają na zmiany wewnętrzne organizmu. Właśnie wtedy przyszło mu najbardziej skorzystać z nauk ojca, dotyczących panowania nad sobą. W końcu jednak przywykł do tego, szybciej, niż sądził, a w pewnym momencie właśnie na te nauki czekał najbardziej. Umiejętność określenia, co zabiło danego człowieka, na podstawie zmian morfologicznych w tkankach i narządach było dla Emrysa absolutnie fascynujące i chłopak do tej pory zmaga się z wątpliwościami, czy na studiach medycznych wybrać jako specjalizację patomorfologię, czy medycynę sądową. Ojciec cały czas namawia go na toksykologię, ale tę może zrobić po chemii albo farmakologii, gdyż zamierza powtórzyć ścieżkę naukową Eliana.
Okres przygotowań do rebelii był dość nerwowy, Emrys czuł wyraźnie niepokój u ojca. Elian wysłał syna na przeszkolenie wojskowe, a po rozpoczęciu walk pilnował go jak oka w głowie, nie dając mu odejść od siebie na krok. Do Kapitolu przybyli razem z resztą naukowców, tuż za Coin. Przez pierwsze parę tygodni krążyli po szpitalach, udzielając pomocy wszystkim rannym i dopiero, kiedy sytuacja w miarę wróciła do normy, Elian ponowił nauki syna. Ich obecne życie niewiele się różni od tego, jakie wiedli w Trzynastce, Emrys kończy liceum, gdyż wcześniej szkołę przerwała rebelia, szykuje się na studia medyczne, a kiedy ma wolny czas namawia ojca na wypady do Siódemki, spotyka się ze znajomymi i pomaga w szpitalu. Urocza monotonia.