Ponoć każdy tworzy są własną, wielką legendę. Każdym oddechem, gestem, słowem, kreśl na mapie życia własne szlaki, przeciera trasy układające się w cudowne arcydzieło, obraz jego istnienia. Wszystko co robi, co pomyśli, co planuje i zamierza tworzy niespisane nigdy zdania, które powoli wiją się, splątują między sobą tworząc fascynującą historię, o cudach, o smutkach, o zawodach i miłości, o rozczarowaniu, niewyobrażalnej złości. Historie, które można by opowiadać równie długo co one trwały, a czasem nawet jeszcze dłużej, gdyż niektórych rzeczy nie da się objąć prostymi słowami.
Od dziecka chciałem wierzyć, że i ja stworze kiedyś takie dzieło, że w momencie, w którym zamknę oczy, w chwili, gdy z moich ust wyrwie się ostatnie tchnienie, będę mógł odejść w spokoju, wiedząc, że nie zaprzepaściłem danej mi szansy. Możecie mówić, że to idealizm, dość przesadny jak na nasze czasy, ale ja naprawdę ufałem, że to możliwe. Nie wykluczałem błędów, nie odrzucałem opcji, że będą rzeczy, których będę żałował – ale czyż nie z tego składa się życie? z ciągłych prób, następujących po sobie wzlotów i porażek – po prostu trwałem w wierze, iż to co robię ma sens, prywatny, swoisty, mały, nawet zamknięty jedynie dla mojego świata, ale istniejący.
Tych właśnie idei starałem się trzymać od lat najmłodszych, już od chwili, kiedy pojąłem znaczenie tych słów, świętej prawdy spływającej z ust mojej babki. Bo właśnie w najmłodszy latach to dziadkowie się nami opiekowali, każdym z nas, przekazując nam stare wartości, ucząc rodowych tradycji, pokazując gdzie szukać odpowiedzi na dręczące nas pytania, jak rozumieć to co nas otacza, to co dzieje się dookoła. Oni pompowali w nas rodzinną dumę, uczyli szacunku do wszechrzeczy.
Tamte lata wspominam z rozrzewnieniem, były to jeszcze czasy, gdy nauka polegała na słuchaniu cudownych historii, bajek i legend pełnych wartości. To były chwile, kiedy niesubordynacja na wystawnym przyjęciu, choć niemile widziana, najczęściej była nam darowana, bądź karcona w najmniej nieprzyjemny sposób. Czasy, w których razem z Jen zakradaliśmy się do kuchni, by swymi spojrzeniami oczarować pracujących tam ludzi i zdobyć choć dwa miodowe ciasteczka więcej.
Miód, tak, zdecydowanie z tym smakiem kojarzy mi się moje dzieciństwo. Cudowny, ciepły, rozpływający się ustach tak rozkosznie, jak żadna inna słodycz. Klejący palce, lepiący włosy, brudzący ubranie. Rozpuszczony w ciepłym mleku, w herbacie, oblewający świeże owoce z sadu. Dziadek obiecał mi wtedy, że po jego śmierci pasieki na terenie posiadłości przejdą pod moją opiekę. Że będę mógł dopatrywać powstawania tego skarbu przyrody.
Słodkie i naiwne dzieciństwo, kiedy nauczyciele byli najlepszymi przyjaciółmi, wskazującymi najprostszą z dróg do zaznania szczęścia, bo w końcu, czy utrzymanie się w siodle nie było prawdziwą rozkoszą? A widok dumnego spojrzenia ojca, gdy z wysoko zadartym podbródkiem recytowało mu się z pamięci najpiękniejsze fragmenty bajek, których uczyliśmy się czytać?
Czasem naprawdę tęsknię za tamtymi dniami, żałując chwili, w której nauczyciele tabliczki mnożenia i alfabetu zmienili się na tych, którzy wbijali nam do głowy podstawy literatury, matematyki, biologii, chemii i fizyki.  Wtedy życie stało się trochę bardziej skomplikowane, wtedy zaczęły pojawiać się pierwsze niepowodzenia, a miód nie towarzyszył nam już tak często. Musieliśmy nabrać klasy, dumnie reprezentować rodzinę, postępować z ogładą, myśleć przeszłościowo, przewidywać konsekwencje naszych działań. W końcu chodziło tu o dobre imię rodziny.
Oczywiście nie mam nikomu za złe tych czasów, absolutnie. To właśnie wtedy dowiedziałem się najwięcej, wtedy wykształciłem tak wiele ze swoich zasad. Te dni przyniosły ze sobą doświadczenia, na których opieram całe moje współczesne poglądy. Właśnie wtedy na świat przyszła Jason, a trzy lata później Jasmine  - moja ukochana, trzynaście lat młodsza siostrzyczka. To przy nich nauczyłem się jak dbać o najmłodszych, jak wiele należy cenić w każdym ich oddechu i geście. I dzięki nim, jeszcze bardziej niż zwykle zacząłem brzydzić się przemocą.
Przed pojawieniem się mojego rodzeństwa nie przepadałem już za Igrzyskami, może nie za samą ideą, a za niepotrzebnie przelaną krwią, kiedy jednak po raz pierwszy dostałem do ręki tak kruchą istotę jaką jest dziecko, dziecko bliższe naszemu sercu niż moglibyśmy się spodziewać, zacząłem współczuć wszystkim zmuszonym do walki na arenie. Im, ich rodzinom, które zmuszane były do oglądania brutalnego teatru, z każdą minutą drżąc o życie własnych pociech. Współczułem duszą zniszczonym przez stratę, niepotrzebną, bezsensowną.
To był pierwszy impuls, iskra, która zapłonęła w moim umyśle, nadal jeszcze zbyt mała by cokolwiek osiągnąć, jednak na tyle wytrwała, by przez lata nie dała się zdusić otoczeniu. Z czasem przekazałem tę iskrę również Jen, wspólnie więc spędzaliśmy czas podczas kolejnych to dożynek rozmyślając na tym jakże świat wyglądałby bez nich. Bez zmuszania dzieci do mordowania się, bez tyrani, która powoli zaczęła wyglądać niemal z każdego kąta kapitolińskich ulic. Dostrzegliśmy to dopiero wtedy, gdy zaczęliśmy troszczyć się o młodsze nam istoty, nic jednak nie mogliśmy z tym zrobić. Jedynie bezradnie patrzyliśmy, staraliśmy ratować się niektórych trybutów wykładając niemałe pieniądze na ich sponsorowanie, jednak to nie dawało nam tego co oczekiwaliśmy.
Jedynie poczucie straty i niesprawiedliwości losu, w momentach w których młodzi umierali.
Może właśnie to przywiązanie było jedną z rzeczy, które przekonało mnie do zainteresowania się pediatrią, tego nie jestem pewien. Czynników mogło być wiele, chociażby fakt, że zawsze dogadywałem się z młodszymi od siebie. Teraz tego nie potrafię powiedzieć. W momencie, w którym jednak nastał czas wyboru, kiedy dostaliśmy możliwość studiowania, zdecydowałem się na medycynę. Chciałem mieć jakiś wpływ na życie ludzi, szczególnie tych malutkich, móc im pomagać, ratować je, walczyć z niesprzyjającym losem.
To właśnie na uczelni usłyszałem pierwsze słowa buntu. Tam natrafiłem na grupkę ludzi, która planowała sprzeciw wobec rządu i brutalności, która rządziła naszym światem. Początkowo nie popierałem ich planów, słuchałem tego co mówili, komentowałem co zamierzali, jednak nie angażowałem się. Nie osobiście. Sprowadziłem na spotkania Jen, by i ona mogła wyrobić sobie jakieś zdanie na ten temat i trwałem, jeszcze przez lata nie mogąc się zdobyć na coś większego.
Jednak w momencie, w którym dowiedziałem się o wybuchu rebelii zrozumiałem, że nie mam wyjścia. Trwając bezczynnie, nie kiwając nawet palcem nie mógłbym chronić rodziny przed następstwami buntu ludzi z Dystryktu.
Dlatego też pomogłem. Leczyłem tych, którzy trafiali do nas ranni po partyzanckich akcjach, przekonałem Jen by pracowała jako łączniczka. A gdy nastąpił sądny dzień mogłem ze spokojem wyprowadzić swoją rodzinę na prostą, pozwolić by przeżyła, co prawda pozbawiona dawnych luksusów, jednak wolna.
Wolna i mogąca żyć pełną piersią.