Każda rodzina ma swoją czarną owcę, a u Hearstów rola ta przypadła Jaimiemu. Od samego początku dało się zauważyć kontrast pomiędzy nim a pozostałą trójką perfekcyjnej familii. Na fotografiach to on robił głupie miny, to jemu zawsze trzeba było przypominać o myciu rąk przed posiłkiem. Tylko Jaimie dopytywał się, dlaczego nie może dostać kolejnej porcji tej przepysznej galaretki (racjonowanie żywności ssie), kiedy wreszcie będzie mógł wyjść na powietrze i kto projektował te okropne wojskowe uniformy (sam chciał nosić wyłącznie kolorowe koszulki, a nie drapiące pod szyją mundurki).
Posłuszeństwo wobec rodziców sprawiało mu wyraźny problem, nie lubił, gdy mu się rozkazywało. Początkowo reagował na to płaczem, z wiekiem zbywał marudzących rodziców lub po prostu opuszczał pomieszczenie, w którym się znajdowali, okazując im kompletny brak szacunku. Nie chciał być tacy, jak oni. Ktoś mógłby pomyśleć, że chociaż posiadanie starszego brata pomoże Hearstowi wyrosnąć na ludzi, jednak nic bardziej mylnego. Zbyt duża różnica wieku skutecznie przeszkodziła im w nawiązaniu prawdziwych, braterskich relacji, ale Jaimie i tak zawsze kochał Franka na swój sposób. Nie przeszkodziło mu to oczywiście w złamaniu mu nosa przy okazji jednej z wielu sprzeczek, kończących się bójkami. Taki już był ten Piotruś Pan, narwany i nieuznający żadnych reguł ani autorytetów.
W szkole nie szło mu najlepiej, początkowo wszyscy myśleli, że słabe stopnie to forma przekory, z jaką testuje cierpliwość rodziców. Oni byli przecież tacy idealni, Frank wyrósł na perfekcyjnego młodego człowieka, więc jakim cudem Jaimiemu groziło powtarzanie klasy? Skończyło się na stwierdzeniu, że jest zdolny, ale bardzo leniwy, co po części było chyba prawdą, ale nie chciało mu się tego sprawdzać.
W Trzynastce nie mógł znaleźć dla siebie miejsca. Od zawsze żądny przygód, pragnął wyrwać się z podziemi, zostawić za sobą wąskie korytarze i ciasne kwatery. Nawet miłosne uniesienia traciły na znaczeniu w czterech ścianach. Rutyna była tym, co powoli doprowadzało go do szaleństwa – określone pory posiłków i zajęć, ograniczone możliwości. Jedyna droga na powierzchnie wiodła poprzez wojsko: po otrzymaniu rangi szeregowego mógł zostać przydzielony na patrole. Był jednak zbyt dumny, by się zaciągnąć, przez lata walczył o własną niezależność nie po to, by teraz zostać czyimś chłopcem na posyłki. Miał bardzo duże szanse na zostanie wyrzutkiem oraz dystryktowym pośmiewiskiem – z podstawowym wykształceniem, właściwe bez pracy (bo jak długo mógł funkcjonować chwytając się tylko dorywczych robót?) był uważany za darmozjada, a to w podziemnym światku Trzynastki największa obelga. Na szczęście rodzice nie dożyli, by ją usłyszeć.
Frank wyjechał nieść pomoc w Dystryktach (i wykorzystać kolejne możliwości do zdrady), a niepilnowany Jaimie, dorosły już facet, zapragnął wyfrunąć wreszcie z gniazdka. Dosłownie. W ukradzionym mundurze. z podrobionymi dokumentami dostał się na pokład jednego z poduszkowców, transportujących do Dwójki ludzi, których zadaniem było podżeganie obywateli Panem do buntu przeciw Kapitolowi. Hearst nie miał zamiaru bawić się nawet w taką politykę, gdy tylko jego stopy stanęły na ziemi, czmychnął do stolicy. I zakochał się od pierwszego wejrzenia. W tym mieście pełnym kolorów, ludzi z podobnym podejściem do życia, otwartych, przyjacielskich i głośnych. W całonocnych imprezach, wykwintnych bankietach i pieniądzach, które zdobywał wykorzystując próżność mieszkańców Kapitolu. To śmieszne, wciąż uważał się od lepszego od nich, choć różnic było coraz mniej.
Do miasta przybył na kilka miesięcy przed uderzeniem rebelii, ale pozostał w nim do końca – maszerując za swoimi nowymi przyjaciółmi prosto do getta, gdzież to umieszczono go w klitce podobnej do tej, którą zajmował w Trzynastce. Wyniesione z podziemi zdolności do kombinatorstwa bardzo szybko przydały się w Kwartale – żeby mieć pieniądze na przyjemności, musiał podjąć pracę, a żeby móc utrzeć nosa nowej władzy, wystarczyło tylko mieć pod ręką wzory niezbędnych dokumentów. To wszystko odnalazł na posterunku Strażników Pokoju, gdzież to został zatrudniony jako dozorca. W dzień zamiata korytarze i chodniki przed budynkiem, a wieczorami wykorzystuje swoje kaligraficzne umiejętności by podrabiać dowody, przepustki i przeróżne zezwolenia. Zdaje sobie sprawę z istnienia ruchu oporu, czasem wspomaga ich swoim działaniem, ale oficjalnie nie chce przynależeć do żadnej organizacji. Wolność i niezależność są tym, do czego dąży.