KOLeC... Wbrew pozorom!, wcale nie takie straszliwe miejsce, a przynajmniej nie w opinii Delilah. Bywało bowiem gorzej. Znacznie gorzej, ale zacznijmy może od samego początku.

Deli przyszła na świat w jednej z tych wspaniałych rodzin, o których nawet największe plotkarki nie są w stanie powiedzieć nic złego. Ba! Nie próbują nawet odezwać się w tym temacie chociaż jednym złym słowem. Nie ze względu na to, że ktoś, w zamian za oczernianie i szykanowanie, odpłaci im się odcięciem ucha, głowy czy jakiejkolwiek innej części ciała. Tego w żadnym razie nie można było powiedzieć, bowiem rodzina blondynki była...

Wspaniała, ciepła, kochana, pełna szczerych i dobrych uczuć... A przynajmniej tak właśnie pamięta ją Delilah. Jej wspomnienia może i nie są jakimiś wybitnie ostrymi obrazami, bardziej przypominają wyjątkowo zamglony film i to na dodatek odtwarzany na śnieżącym telewizorze, ale dziewczyna i tak uznaje je za coś ze wszech miar cennego, wartego pielęgnowania nawet przy "słabej jakości obrazu".

Wiele z rzeczy, które ukochana babcia opowiadała jej o rodzicach i rodzeństwie, nie występuje w formie jej własnych wspomnień i Deli zna je tylko z czasów, gdy siadała na kolanach starszej pani, a ta roztaczała przed nią to wszystko, co tak bardzo cieszyło wtedy jej małe serduszko i co teraz jest dla niej jednym z najcenniejszych skarbów. Sama dziewczyna pamięta jednak całkiem sporo...

Pamięta ojca siedzącego przy stosach papierów, wręcz w nich tonącego, który gryzł ołówek, marszcząc w zamyśleniu brwi. Pamięta matkę podchodzącą do niego, obejmującą go od tyłu i całującą w czubek głowy, który powoli zaczynał już pokrywać się siwizną. Tak... Gdy się urodziła, jej ojciec nie był już młodzieniaszkiem, lecz i tak w pewien sposób pozostawał tym samym przystojnym chłopakiem ze ślubnych zdjęć, które Deli tak uwielbiała przeglądać.

Wyobrażała sobie wtedy, jak to by było być tam wtedy i móc oglądać to wszystko, co już na samych fotografiach zapierało jej dech w piersiach, pomimo że nie miało w sobie zupełnie nic z kapitolskich standardów. Ba! To było takie... Skromne i naturalne, i przez to tak szczerze piękne.

Do tej pory pamięta tamte momenty, w których dosłownie nie mogła oderwać oczu... Zarówno od wzruszających ją fotografii, jak i od rodziców, których szczera miłość była tak bardzo widoczna... Lecz też nie zawsze. W pamięci Delilah zachowały się też bowiem wspomnienia o dosyć częstych nieobecnościach matki, podczas których jej ojciec zamieniał się w chodzący smutek.

Jednak nie do tego stopnia, by chociaż nie uśmiechać się do swej Kruszyny, jak zwykł ją nazywać ze względu na wyjątkowo drobną budowę ciała, no i okruszki czekoladowych ciasteczek mamy, które dosyć często przyozdabiały kąciki jej ust. Na to miał zawsze choć chwilkę. Nawet w momentach, w których ledwo wyrabiał się ze zlecanymi mu przez Snowa robotami, nawet wtedy miał czas dla swoich dzieci. Może i niezbyt dużo, ale to i tak miało wielkie znaczenie. Zwłaszcza że nie dane było Lilah cieszyć się nim zbyt długo... Ani też siostrami... Ani matką... Ani babką... Nikim.

Nim się obejrzała, została całkowicie sama z długami, o których istnieniu wcześniej nie miała pojęcia. Załamana po stracie ostatniej jej bliskiej osoby, jeszcze bardziej skuliła się w sobie, gdy daleki krewny przyjechał specjalnie do jej domu, by oznajmić, że Adeleine przez lata nie spłacała zaciągniętych u niego pożyczek. I w chwili, w której Lilah myślała już, że to zupełny koniec... Zaproponował jej układ. Zapomnienie wszystkich długów, jeśli tylko się zgodzi.

Była wtedy jeszcze tak młodziutka, dziecko praktycznie, które nie dorosło jeszcze do przyjmowania na siebie całej odpowiedzialności. Na dodatek tak straszliwie bojące się, że w każdej chwili może przyjść ktoś, kto wrzuci ją do sierocińca. A przecież ten starszy mężczyzna był jej rodziną... Zgodziła się więc bez większego wahania. I to był największy błąd jej życia...

Zamknięcie w Kwartale Ochrony Ludności Cywilnej, choć z ciężkim życiem w okropnych warunkach, nigdy nie będzie w stanie zbliżyć się nawet do Koszmaru... Dlatego Delilah cieszy się mimo wszystko. Bowiem to właśnie jest teraz w jej naturze.