Przed świtem obudziłem się, by żyć.

Aaron urodził się w Kapitolu i można rzec, że od początku jego życie było naznaczone trudnościami – no bo jak żyć, gdy odrzuca cię własna matka? Przez szok poporodowy noworodek musiał znaleźć się pod opieką jedynej w tym czasie nadziei, jego ciotki, Lyvietty. W końcu matka przyjęła go z powrotem, trwało to jednak dobre kilka miesięcy. Niektórzy twierdzą, że to właśnie ten moment zniszczył jego ciepłe relacje z rodzicielką, ale sam Aaron jest innego zdania. Eliza Waters nie dbała zbytnio o swoich synów, traktując ich raczej jak materiał do przejęcia firmy. To głównie ojciec okazywał oby chłopcom niezwykłe ciepło i pokazywał im, że życie rodzinne może wyglądać bardzo dobrze, trzeba tylko na nie odpowiednio spojrzeć.



I widziałem tłumy ludzi, wznosiłem rękę – umierali.

Jego brat często pakował się w kłopoty. Zbyt często. Arthur Waters, starszy brat Aarona często wstawiał się za tymi, którzy działali przeciwko władzy. Wszyscy doskonale wiedzą, do czego takie działania prowadziły. Niechęć do syna przerodziła się w niechęć do całej kancelarii, a brak przychylności rządu oznaczał nieprzyjemne konsekwencje dla rodzinnego biznesu. Aaron nie wiedział, jak to się stało, w pewnym momencie Arthur zniknął na pewien czas z domu. Pamiętał zaniepokojoną minę ojca i wściekłą matkę. O tak, jego brat chyba dążył do całkowitego zlikwidowania rodzinnego interesu.



Nauczyłem się wydawać o tym wszystkim powściągliwe zdanie,

nauczyłem się wydawać o tym wszystkim chłodny sąd…

Tak czy inaczej, Aaron poszedł w ślady ojca, matki i brata, dostając się na uniwersytet, na wydział prawa. Tam brylował rozwijał swoją elokwencję i erudycję, nigdy nie sądził, że jest w stanie osiągnąć taki ich poziom. Firma rodziców wciąż przeżywała problemy przez zniknięcie Arthura, ale mimo to Aaron starał się zrobić w towarzystwie jak najlepsze wrażenie i skończyć kierunek, który był mu przykazany już od dawien dawna. W końcu „prawnik - syn prawnika, lekarz - wnuk lekarza”.


Chcąc ukryć się przed sobą samym chlałem wódę w dusznym barze…

W czasie wojny dystryktów z Kapitolem, Arthur znów zniknął. Watersowie wiedzieli, że popierał rebeliantów, a widząc, że przewaga chyli się ku ich stronie, sami do nich przystąpili. Zwycięstwo było blisko, a Aaron można rzec, że zakochał się w nowej, rządowej władzy. Ciekaw był, czy przyniesie ona jakiekolwiek zmiany i przyniosła, zostawiając jednak Watersów, jako sojuszników rebelii na swoim miejscu.


Obiecali nowy, lepszy świat, używając pięknych, mądrych słów.

Aaron należał do bystrzejszej części kończącej swój kierunek. W tym samym czasie, w którym udało mu się obronić jego pracę, do domu wrócił Arthur, mówiąc, że nie będzie już żadnych problemów, bowiem rozmówił się on ze swoimi znajomymi z rządu. Rzeczywiście, to był idealny moment – trzech adwokatów (jeden jako aplikant, ale szybko miało się to zmienić) oraz notariusz sprawili, że o kancelarii Watersów znów zrobiło się głośno w ten dobry sposób. Rodzina z tradycjami. Takie przekonanie ma do dzisiaj Aaron i marzy o tym, by nie popełnić błędu brata, ale kto wie, co się czai za rogiem?


Nasz mały chorobliwie duszny kraj.

Koniec końców Aaron przeniósł się z rodzinnej kancelarii do miejsca, które miało sprawić, że wkrótce będzie ze swoim bratem rywalizował. Obranie ścieżki prokuratorskiej zamiast adwokackiej skłaniało braci przeciw sobie. Zdolny, młodszy brat szybko odnalazł sobie miejsce w Prokuraturze Generalnej, gdzie został polecony przez jednego z profesorów. Jego zadaniem było dochodzić do prawdy, ale cóż poradzić, gdy prawda częściej stała po stronie rządu niż jego przeciwników…?