Ethan Monroe pochodził z Drugiego Dystryktu i był tak zwanym zawodowcem. Był przy tym dupkiem i miał straszne parcie na sławę, pieniądze i wygranie w Igrzyskach. Prawdopodobnie nie był do końca normalny, bo tylko psychopata czerpałby z Igrzysk przyjemność. Ale dzięki temu, że był pewny siebie, przystojny, dobrze zbudowany i wymordował wszystkich konkurentów z jakimi przyszło mu się zmierzyć na Igrzyskach, stał się bardzo popularny w Kapitolu. Nie wrócił nigdy do Drugiego Dystryktu, tylko brylował po salonach Kapitolu, podrywając co ładniejsze panny. Tak poznał Elizę. Dziewczynę ślepo w niego wpatrzoną. Uwiedzenie jej nie było więc jakimś wielkim wyczynem. Zaciągniecie do łóżka też nie.
A dziewięć miesięcy później urodził się Tristan. Ethan miał gdzieś to, że zapłodnił jakąś dziewczynę. Ważniejsza dla niego była popularność i sława i pieniądze. Nie wiązał się z nikim. Uwodził kobiety i płodził im dzieci. Tristan na szczęście nie wdał się w ojca, przynajmniej nie jeśli chodziło o charakter i stosunek do ludzi. Po ojcu odziedziczył jedynie siłę i urodę. Wychowywał się z matką i dziadkami. Miał wszystkiego pod dostatkiem, ale rozpieszczany nie był, nie tak bardzo jak wiele dzieci w Kapitolu.
Od najmłodszych lat uczył się walki. Dziadkowie pukali się w głowę, no bo po co to jemu, skoro nie będzie musiał brać udziału w Igrzyskach. Ale on chciał. Chciał móc sam decydować o swoim losie i dlatego uczył się wszystkiego co może mu się przydać w życiu. Interesowały go nie tylko sztuki walki, ale kwestie przetrwania w dziczy itp. Jako nastolatek oglądał w kółko Igrzyska, wyszukiwał błędy, uczył się od Trybutów. Zrozumiał, że chce być trenerem. Jednocześnie nie odczuwał satysfakcji ze śmierci dzieciaków. Obiecywał sobie, że gdy zostanie trenerem to zrobi wszystko, by trybuci mieli jak największe szanse na przeżycie. Pragnął im pomóc, choć wiedział aż nazbyt dobrze, że przetrwać może tylko jedno.
Gdy miał osiemnaście lat jego matka zginęła w wypadku samochodowym. Sam już wówczas był mistrzem Kapitolu w karate. Choć stracił najbliższą mu rodzinę, nie poddał się. Złożył podanie i dostał pracę o której marzył - trener w Głodowych Igrzyskach. Od początku starał się mieć ludzkie podejście do trybutów, uczyć ich, ale nie traktować jak kogoś gorszego. Służył wszelką możliwą pomocą, a wiedzę miał ogromną. Z każdym rokiem był coraz lepszy. Ale w tym roku kiedy wytrenował swoich pierwszych Trybutów, w tym roku przestał oglądać Igrzyska "na żywo". Oglądał je dopiero wówczas gdy znany był zwycięzca. Nie umiał patrzeć na śmierć ludzi których znał i których często lubił.
Przez resztę roku albo studiował, albo pracował, a to jako ochroniarz w klubie, a to jako trener personalny.
Tak mijały lata. Wybuchła rebelia. Nie umiał wybrać strony. Jego dziadkowie zginęli przygnieceni dachem ich własnego domu. Walczył dzielnie, ale kapitolińskie pochodzenie skazało go na Kwartał. Nie załamywał się jednak. Gdy pewnego zimowego wieczora przyszedł do niego strażnik pokoju i zabrał go z KOLCa, domyślał się co się święci. Dostał propozycję nie do odrzucenia - bycie trenerem w nowych Igrzyskach w zamian za wolność. Zgodził się. Wrócił do starego zawodu. Za zarobione pieniądze kupił sobie kawalerkę w Dzielnicy, po Igrzyskach znalazł sobie pracę, a właściwie wrócił do starej pracy, sprzed Igrzysk. I tak jakoś to życie mu płynie. Sam czeka na bunt... tym razem nie będzie mieć wątpliwości którą stronę zająć.