Nie radziłam sobie zupełnie w byciu dzieckiem. Byłam zbyt maleńka, by móc rządzić pozostałymi; cięty języczek wcale nie ułatwiał sprawy, a moje rude włosy dorobiły się tylu pseudonimów, że czasami zapominałam jak mam na imię. Biedna mama, chciała, żebym była wyjątkowa i jej marzenia spełniły w postaci patyczaka z burzą ognistych włosów, które płonęły razem z twarzą w chwilach wyjątkowo stresujących. Co roku, w trakcie Dożynek, kiedy stałam w za dużej sukience i modliłam się do nieistniejących bóstw o łaskę. Miałam niespotykane szczęście, co roku wracałam z tarczą i niosłam dobrą nowinę do domu, w którym byłam jedynym dzieckiem i największą radością ojca. Sadzającego mnie na kolanach po pracy w kopalni. Drżały mi ręce każdego dnia, kiedy się żegnaliśmy, ale on zawsze wracał, ściskał mamę i…. chyba wtedy zaczęłam marzyć głupio o tym, by mieć taką rodzinę. Byłam za mała, żeby zauważyć, że żyjemy w ogromnej bańce, która może pęknąć przez kolejne święto, które sprowadzi na nas śmierć. Nie dałabym sobie rady na arenie, przez cały okres dojrzewania byłam brzydkim kaczątkiem, który z całą pewnością nie zdobyłby sponsorów ani wpływów. Znienawidziłam prezydenta Snowa za zabranie nastoletniej miłości mojego życia – Patrick ginął na ekranach telewizorów, a ja szłam na targ po lewy tytoń, usiłując opanować te histeryczne uczucia, które sprawiły, że brzydziłam się sama siebie.
Musiałam być dzielna, matka pochwyciła mnie w ramiona, a ja rozpadłam się jak porcelana, rzucona o podłogę. Decyzja była natychmiastowa, musiałam być dobrą córeczką i nie sprzeciwiać się ucieczki dla własnego dobra.
Dzięki temu mogłam uniknąć kolejnych igrzysk, na których oddałabym się śmierci z radością. On i ona wiedzieli, dlatego pozbywali się mnie na zawsze, wyposażając w plecak i ojca chrzestnego – geja, który szukał zaginionego kochanka w Kapitolu. Co za ironia losu, dwójka wędrowców, których połączyła utracona miłość. Moi rodzice chcieli mojego dobra, powtarzam to sobie codziennie przed zaśnięciem, co nie zmienia jednak faktu, że tęsknię za nimi najbardziej na świecie.

W Trzynastce ciężko było o papierosy. Pewnie, dlatego byłam kłębkiem nerwów, który spuszczony ze smyczy ciepłych, ale wymagających rodziców rozwija swoje umiejętności w doprowadzaniu do szału każdego, kto natknie się pod jego nogi. Dziwne, ale w tym podziemnym Dystrykcie urosłam, stałam się bardziej pewna siebie i przestała mi przeszkadzać samotność. Właściwie była mi całkiem na rękę, mogłam przesiadywać w szybach, bluźnić na wszystko, co święte (pro Coin) i próbować się pozbierać. Samodzielnie, niezależnie; to zabawne, że są ludzie, którzy próbują dawać sobie radę za pomocą innych. Byłam (nie)chlubnym wyjątkiem, który milczy potulnie i stoi równo w szeregu, nawet jeśli nadjeżdża pociąg z naprzeciwka. Nikt nie pragnął Rebelii tak bardzo jak ja i nikt też nie wyrażał swoich pobożnych życzeń tak bardzo po cichu, próbując żyć normalnie.
To też była moja mała obsesja – życie w koszarach wojskowych, przygotowanie do wielkiego powstania i zamiłowanie do wszystkiego, co piękne. Zastanawiałam się często dlaczego sztuka – była pozbawiona absolutnych ram, które w Trzynastce nakładano na wszystko. Nie chciałam się zakochać, nikt nie pragnie miłości na kartki, cenzurowanej przez Strażników Pokoju.
Udawało mi się to długo, większość adoratorów odstraszał wujek, który nie znalazł swojej miłości i postanowił rzucić się na każdego samca, reszta była zniechęcona moim stosunkiem do jakże wielkich uczuć. Kiedy po kolejnym wyznaniu wydmuchałam dym w usta i zagroziłam, że wsadzę mu do niedopałek do spodni, jeśli jeszcze raz mnie dotknie; poczułam się wolna. Byłam jak triumfator, który nie obawia się już Losu (najwyraźniej mu sprzyja) i dlatego zgodziłam się na spotkanie z Frankiem. Francis, kiczowate imię, całkiem znośny wygląd (mój wujek zakochał się w nim od razu) i determinacja, która zaimponowałby każdej kobiecie. Widziałam, że się stara; że próbuje mi zaimponować, ale skazałam go na straty na samym początku.
A potem stało się coś niedorzecznego. Cóż, nie umiem tego racjonalnie wytłumaczyć, ale o nikim nie myślałam tak dużo i namiętnie. Najpierw obmyślając lepsze plany zemsty od Coin, potem próbując uporać się z własnym niedoświadczeniem (z nikim się jeszcze nie całowałam) i nareszcie czując się tylko bezpiecznie w jego ramionach.
To nie było zakochanie – żaden szelest skrzydełek motylka, raczej ich chmara, kiedy obserwowałam go śpiącego i całkowicie zaspokojonego, wdychając zapach prawdziwego mężczyzny. Mojego mężczyzny. Ślub był tylko kwestią czasu, jeśli już wymykałam się systemowi, to tylko z nim za rękę.

Przestałam palić, kiedy zdałam sobie sprawę, że coś niedobrego dzieje się z moim organizmem. Nie miałam komu się zwierzać, wylądowałam u lekarza wojskowego (Frank był zachwycony), który orzekł, że to któryś tydzień i że mam uważać na siebie. Pamiętam niewiele, chodziłam jak dziecko we mgle, które orzeźwiają jedynie nieustanne mdłości (jak bardzo brakowało m i świeżego powietrza w tym czasie) i nauki przyszłego lekarza, który trząsł się nad każdym gorszym samopoczuciem. Bałam się wszystkiego, a najbardziej tego, że położą mi go, a ja nie będę potrafiła się nim zająć. Po porodzie (ciężkim, niezależnym, znowu chciałam poradzić sobie ze wszystkim sama) okazało się, że Freddie rozumie doskonale mój niepokój, a nawet go podziela. Mówią, że pierworodni nawiązują idealną więź z matką – tak też było w naszym przypadku, mój syn może mnie przestać i stawiać pierwsze kroki na drodze ku dorosłości, ale nadal jest moim maleństwem, który ssał nieporadnie kciuk, kiedy się czymś denerwował. Wtedy uświadomiłam sobie także, że czasami to ja muszę być silniejsza, Frank był przerażony kruchością syna, to ja uczyłam go przewijać i kąpać. Dzięki temu narodziny mojej córeczki były zupełnie inną bajką – Trzynastka nie była rajem dla rodziny, byliśmy skupieni na zdobywaniu wykształcenia, na próbie normalnego życia i na wychowaniu dwóch brzdąców, którzy robili wszystko, by zapewnić nam interesujące wspomnienia. Cóż, do dziś pamiętam próby połknięcia monet przez Cliare i moją histerię, która mogła mieć miejsce dopiero po opanowaniu sytuacji. Chyba nauczyłam się w ten sposób odkładać wszystkie emocje, zagiąć kartkę w wielkiej historii i powrócić do niej wówczas, gdy będę mogła. Dzieci dostarczały nam wielu radości i niepokoju jednocześnie, Frank się oddalał, a ja chyba zaczynałam coś podejrzewać.
Pięć lat temu i tak wszystko się zmieniło. Pamiętam, że staraliśmy się o dziecko długo, zwątpiłam już, że będziemy ponownie rodzicami, nauczyłam się doceniać to, co miałam, zwłaszcza, że szykowała się Rebelia. Nareszcie mieliśmy wyjść na zewnątrz, dzieci miały szansę otrzymać normalne życie (o ile dożyją) i powoli zaczynałam drżeć o własne małżeństwo, które bez przyczyny chyliło się ku upadkowi. Nigdy wcześniej się o nic tak nie obwiniałam, wiadomość o ciąży była czymś w rodzaju objawienia, dobrą nowiną, po której zawsze nadchodziły złe wieści. Zauważyłam go kiedyś z inną – bolało – ale dzieci potrzebowały mojej pomocy, wyczuwałam już delikatne skurcze małej fasolki wewnątrz mojego ciała i podjęłam decyzję. Poinformowałam męża o dziecku, bez niespodzianek, bez kiczowatych bucików, przez całą ciążę zwlekałam z decyzją o odejściu i nareszcie w obliczu powstania i przejęcia władzy pochwyciłam jego dłoń.
Na krótko, bomba wybuchła rok temu podczas małżeńskiej kłótni, kiedy przyznałam, że wiem i że nie mogę mu zaufać, bo go straciłam. Od tamtej pory znowu palę – Kacy już niedługo pójdzie do szkoły, moja praca w rządzie nabrała rozpędu i czasami brakuje mi tego poczucia bezpieczeństwa, ale nauczyłam się zaciskać zęby już dawno.