Widzieliście może kiedyś rezydencję zarządcy Siódmego Dystryktu? Piękny budynek z dobrze utrzymanym ogrodem i czystymi firankami, otoczony wysokim murem. W rogu ogrodu mieści się mała, drewniana szopa, ukryta wśród krzaków. Tam też urodziła się Amber, córka drwala i pokojówki. Przyszła na świat w okresie puszczania przez drzewa żywicy, stąd też imię-bursztyn.
Amber przez pierwsze lata życia żyła w ciągłym strachu-za młoda, by rozumieć walkę o przetrwanie, jaką prowadzili jej rodzice, budziła się w nocy zlana potem, by odkryć, że w domu jest tylko ona i przygnębiająca pustka. Z początku krzyczała, ale rodzice nie wracali. Po kilku miesiącach brakowało jej już sił, by choćby drżeć. Kilka razy straż pobiła jej ojca do tego stopnia, że przez tydzień nie mógł wychodzić. Matka dała jej wtedy kilka paczek, pokazała, jak schować je pod kurtką i gdzie ma iść. Z ciekawości otworzyła jedną, by znaleźć mały, poręczny nóż, skradziony strażnikom. Każde inne kilkuletnie dziecko rozpłakałoby się z przerażenia, ale nie ona. Lata przeżyte w ciągłym strachu, wiecznym czekaniu na powrót rodziców zahartowały jej ducha. Czuła, że musi spełnić obowiązek względem cierpiących, względem swoich rodziców i względem sprawiedliwości. Gdy wróciła do domu, poprosiła o własny sztylet. Miała zaledwie dziewięć lat, a już wiedziała, jak zabić człowieka. Była gotowa na Igrzyska, Trenowała po nocach, czasem do białego rana, a odsypiała podczas lekcji. Nikt nie zadawał pytań, nikt nie chciał wiedzieć. Wiedza była wtedy bardzo niebezpieczna, zwłaszcza, gdy pojawiły się pierwsze wzmianki o zamieszkach. Wszyscy siedzieli cicho i udawali, że nie słyszą, a potajemnie odbierali od odpowiednich ludzi broń i amunicję, ludzi takich, jak Seedlingowie.
W trakcie rebelii chciała iść walczyć, rodzice kazali jej się jednak ukryć w lesie. Uzbrojona w pistolet i swoją ukochaną broń białą, spędziła miesiąc w gęstwinie, praktycznie nic nie jedząc ze strachu przed zatruciem. Uświadomiła sobie, że choć wie, jak zabijać, brakuje jej wiedzy pozwalającej na utrzymanie życia. Obiecała sobie, że jeśli kiedykolwiek opuści las, nauczy się tego wszystkiego, co przez lata zaniechała. Wychodziła szczęśliwa, nie mogąc się doczekać widoku rodziców, na widok nagrobków nie była jednak przygotowana. Po raz pierwszy od wielu lat łzy popłynęły po jej policzku. Dlaczego? Kto pozwolił na ich śmierć? Jak ma bez nich żyć, gdy byli jej podporą? Co teraz?
Odpowiedzi na te pytania udzieliła jej nowa straż. Jako jedna z wielu żyjących nieletnich musiała zamieszkać z najbliższą rodziną. Okazało się, że ma ciotkę po drugiej stronie dystryktu, postrzeloną starszą panią, żyjącą w chatce nad jeziorem. Nie wiedziała, że ciotka zajmuje się przygotowywaniem leków i leczeniem wyjętych spod prawa. Gdy skończyła się rebelia, skończyła się też jej kariera, w końcu nikt już nie potrzebował ziółek, gdy mógł kupić penicylinę. Przeniosły się do miasta, gdzie ciotka zatrudniła się w jednej z aptek, Amber zaś ukończyła szkołę. Podczas jednej z wycieczek krajoznawczych na ziemiach niczyich odłączyła się od grupy i weszła przez dziurę w murze na teren KOLC-a. To, co tam zobaczyła, było nieludzkie. Widziała ludzi z kolorową skórą w obszarpanych ubraniach. Widziała młodego mężczyznę, bitego przez dwóch innych, krzyczących coś o złodzieju chleba. Wyszła stamtąd z rosnącym poczuciem niesprawiedliwości. Czy tak wygląda pokój? Przecież ci ludzie byli bezbronni, żaden z nich nie wyglądał, jakby był w stanie utrzymać broń w ręce. Pogodzeni ze swym losem, chodzili jak duchy, a ci, którzy nie mieli sił chodzić, tylko czekali. Takiej nędzy nie było nawet w dystryktach. Wróciła do domu, niosąc dobre wieści dla ciotki. Znalazła im rynek zbytu.