Choć Scarlett przyszła na świat w Kapitolu, mieście spełniających się marzeń, luksusu i zbytku, minęło dużo czasu, zanim było jej dane poznać życie, o które trybuci zabijali się na Arenie. Urodziła się u samych podnóży stromej drabiny społecznej, pierwsze krzyki wydając w kiepskiej sławy domu publicznym, gdzie tymczasowo pomieszkiwała jej matka. Ojciec ograniczył swój udział w wychowaniu do podarowania puli genów, po czym rozpłynął się w powietrzu. Trudno zresztą go o to winić - liczba osób, które przychodzą do przybytku uciech w celu spłodzenia potomka, jest skrajnie niewielka. Tak czy inaczej, kilka pierwszych tygodni życia Scarlett spędziła w warunkach raczej średnio służących wychowaniu dziecka; później zresztą wcale nie było wiele lepiej. Oczywisty wydawał się fakt, że płaczące niemowlę nie jest najlepszą reklamą dla biznesu, a ponieważ wynajęcie mieszkania nie wchodziło w grę (co za marnotrawstwo pieniędzy!), dziewczynka rozpoczęła długi okres tułania się po licznych ciociach i kuzynkach, z którego pamięta jedynie tyle, że nigdy nie mieszkała w jednym miejscu dłużej niż miesiąc. Matki nie widywała prawie wcale, a kiedy już dochodziło do spotkania, ta rzadko kiedy była na tyle trzeźwa, żeby rozpoznać córkę; rodzicielstwo w jawny sposób ją przerastało, choć losem swojego dziecka przejmowała się raczej w znikomym stopniu. Gdyby mogła, z całą pewnością wymazałaby ją ze świata, tak jak robiła to ze wszystkimi problemami.
W wieku sześciu lat, Scarlett nadal prowadziła koczowniczy tryb życia, a za najszczęśliwsze wydarzenie z tego okresu - paradoksalnie - można uznać fakt, że jej liczni opiekunowie zapomnieli posłać ją do szkoły. To z kolei zainteresowało opiekę społeczną, która postanowiła znaleźć dla niej stałego opiekuna. Z powodzeniem. Dziewczynka spędziła co prawda kilka tygodni w domu komunalnym, ale w międzyczasie udało się odnaleźć przyrodnią siostrę matki - cenioną stylistkę, Cecelię Ashworth - która zgodziła się przygarnąć dziewczynkę do czasu, do kiedy Deborah nie stanie na nogi. Jak doskonale wiadomo, cud ten nigdy nie nastąpił, a sama Scarlett szybko zaczęła traktować ciotkę jak prawowitą rodzicielkę.
W szkole szło jej nadspodziewanie dobrze, zwłaszcza jak na kogoś, kogo wychowała ulica. Liczne braki szybko nadrabiała, a wiedzę chłonęła jak gąbka; nauczyciele nie mogli wyjść z podziwu, nieśmiało wskazując na jawne przebłyski geniuszu i chwalili za nieschematyczne myślenie. Niepokój budziły co prawda - początkowo niewyraźne - przesłanki o rzekomej skłonności do okrucieństwa i dobrowolnej izolacji od rówieśników, ale doskonałe wyniki w nauce potrafiły skutecznie zamydlić oczy nawet najbardziej czujnym wychowawcom. Nawet fakt posiadania rzekomych przyjaciół, których nikt inny nigdy nie widział, i którzy nie zniknęli wraz z okresem dorastania, nie skłonił nikogo do przebadania Scarlett pod kątem psychologicznym.

Tymczasem Kapitol wciągnął ją bez reszty. Bardzo szybko przestała pojawiać się w swojej dawnej dzielnicy; brud i bieda napawały ją obrzydzeniem, zwłaszcza w zestawieniu z nowym życiem, które otrzymała od losu. Ceniła piękno, nie znosiła brzydoty, a myśl, że wywodzi się z siedliska nędzy, przyprawiała ją o mdłości. Robiła wszystko, co mogła, by odciąć się od przeszłości; kiedy skończyła osiemnaście lat, przyjęła nazwisko ciotki, na dobre wyrzekając się matki. Co roku z niecierpliwością wyczekiwała Głodowych Igrzysk - uwielbiała towarzyszący im przepych i kochała przyjęcia, na które miała wstęp dzięki kontaktom Cecelii. Przed pójściem na studia przeszła operację, która całkowicie pozbawiła jej skórę barwnika, nadając jej cerze nienaturalnie jasny odcień. Co do samego kształcenia, długo wahała się nad wyborem kierunku, ale w końcu, odrzucając wzornictwo i projektowanie, wybrała ekonomię.
Już w trakcie studiów rozpoczęła pracę w Pałacu Sprawiedliwości, chociaż rzecz jasna - najniżej, gdzie się dało. Nalewanie kawy obarczonym nadwagą urzędnikom, którzy przy każdej okazji łapali ją za pośladki, nie było jednak w stanie jej zrazić - w końcu czy życie jej nie pokazało, że wspinanie się po złotej drabinie aż na szczyt, leży w jej zasięgu? Zaciskała więc zęby i dawała z siebie jeszcze więcej, dosyć szybko awansując. Na swojej politycznej drodze często zasięgała rady oddanego przyjaciela, Steve'a - jedynego, jaki pozostał przy niej z wczesnych lat szkolnych. Nieco podejrzany wydawał się co prawda fakt, że nikt nigdy nie widział jej genialnego doradcy, a jedyne o nim pogłoski padały z jej ust, ale zanim ktokolwiek ośmielił się oskarżyć ją o schizofrenię, znajdowała się już zbyt wysoko, żeby warto było ryzykować. Bo w momencie, w którym przekraczała trzydziestkę, mogła już z dumą zaliczyć się do grona najbliższych współpracowników prezydenta Snowa.
Najprawdopodobniej to właśnie dzięki ważnemu stanowisku tak szybko dowiedziała się o istnieniu Trzynastego Dystryktu, a wieści o planowanej rebelii dotarły do niej wcześniej, niż do samego władcy. Zamiast jednak z dumą pochwalić się swoim odkryciem, Scarlett oszacowała szanse, zawczasu przewidując nadchodzące na arenie politycznej zmiany i... skontaktowała się z rebeliantami, oferując im swoje usługi. Ściśle tajne informacje, których była w stanie im dostarczyć, szybko pomogły jej zdobyć wystarczające zaufanie, więc gdy wojska Coin wtargnęły do Kapitolu, kobieta miała już status nietykalnej. Nowa pani prezydent, zadowolona ze współpracy i zaznajomiona z wcześniejszymi wynikami, zaproponowała jej posadę osobistego doradcy, na co panna Ashworth rzecz jasna przystała, stając się tym samym jednym z nielicznych ludzi w Panem, mających realny wpływ na podejmowane w państwie decyzje. Sama nie posiada żadnej mocy sprawczej, ale plotki głoszą, że po kilku początkowych sukcesach, Coin wyjątkowo ceni sobie jej zdanie. Podobno to właśnie ona zasugerowała bombardowanie Czwartego Dystryktu, gdy sytuacja wymykała się spod kontroli, oraz zaproponowała swojej przełożonej urządzenie Głodowych Igrzysk dla Kapitolińczyków, które to postanowienia przez szeroki ogół zostały uznane za czyste szaleństwo. Sama Scarlett podejrzewana jest zresztą o, delikatnie mówiąc, niestabilność; mało kto jednak odważa się wypowiedzieć owe oskarżenia głośno. Kobieta wykazuje bowiem godną podziwu lojalność względem panującej pani prezydent, skrupulatnie informując ją o wszystkich uchybieniach, jakich była świadkiem. Nie licząc się z kosztami i nie przejmując się, kto przy tym ucierpi.