Gdy patrzę na fotografie w rodzinnym albumie, zarówno to nowe jak i stare, pożółkłe, z których nie zostało zbyt wiele, porozrzucane po szufladach naszego domu zastanawiam się, co ja tu właściwie robię. Widziałem te zdjęcia kilka razy, ale zawsze, gdy na nie patrzę coś ściska mnie w żołądku. Ja sam. Razem z matką. Niedawno przed bombardowaniem. Strzępek wydartego dzieciństwa. Kiedy tak sobie o tym myślę na spokojnie, dochodzę do wniosku, że nigdy nie było dobrze. Z pozoru dobra atmosfera w naszym domu, była fikcją. Negatywne emocje zawsze były wypierane. To, o czym się nie mówi, nie istnieje. Mój ojciec pracował jako lekarz, matka była no kurą domową. Pracowała kiedyś w sklepiku na obrzeżach Czwórki. Zawsze targowała się o każdy grosz.
Do diabła. W Czwórce było mi tak dobrze. Tak wiem, że to absurdalne. Kochałem to miejsce mimo wszystkich cierpień jakie doświadczyłem ja sam, inni. Kapitol tylko przypominał mi o czasach Igrzysk. Niestety musieliśmy się przenieść do Kapitolu. Dzielnica rebeliantów, tak? Rebeliantów którzy bawią się w oprawców.
Kapitol. Był piękny, taki metaforyczny jakby wyrwany z kontekstu. Czułem się tam nadzwyczaj przytłoczony, ogromem tej różności. Szkoda, że nie we własnym domu. Siostra zdaje się być tym wszystkim zagubiona jeszcze bardziej niż ja. Jej marne próby asymilowania się z całą resztą, sprawiają, że mam ochotę uciec z nimi jak najdalej stąd. Moim zdaniem nadal się nie otrząsnęła. Śmierć matki zdecydowanie zrujnowała jej światopogląd. Owszem nie wiodło się nam jakoś świetnie, ale nigdy nie zdarzyło się by imię któregoś z nas zostało wylosowane z dożynkowej urny ani nic takiego. Nie było dobrze, ale byliśmy pewni, że jakoś przetrwamy, razem. Tylko w wodzie czułem się taki pewny, niemal jak ryba. Ten wyjazd do Kapitolu był zwieńczeniem całego koszmaru jaki przeżywaliśmy. Jednak wiedziałem, że zapuszczanie korzeni nie jest czymś dobrym. Przecież tak bardzo boli, gdy trzeba je drastycznie wyrwać. To nie było miejsce dla mnie, wiele razy zastanawiałem się jak inni tutaj mogli to wytrzymywać...
Na wszystko jest metoda. Tak też sporo pracowałem. Wojsko. To nie było coś o czym marzyłem, ale jakoś trzeba zarobić na życie, zwłaszcza w Kapitolu. Gdziekolwiek. Ojciec nie miał się już za dobrze, a jego wiedza, która była dosyć znacząca na terenie Czwórki, tutaj pozwoliła mu prowadzić tylko małą aptekę. Gdy tak siedziałem z ojcem i siostrą przy jednym stole byłem ciekaw, jakby ich życie wyglądało, gdyby nie było tego całego powstania. Właściwie to nasze życie. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że nie byłbym tą samą osobą, gdyby to trwałoby nadal.
Romanse ojca. O tym też nie mówiono. Było tyle rzeczy, o które chciałem ich zapytać, jednak nie wiedziałem czy mogę. Jakie jest moje życie? Na to był jeszcze czas. Kochałem Samuela jak ojca, ale nigdy nie był dla mnie prawdziwym autorytetem. Nie potrafił być troskliwy i zdecydowany jak ojciec, którego obraz miałem w głowie. Był pomysłowy, mimo swojej nudnej pracy, kreatywny, dzięki temu rozumieliśmy się dobrze, ale nie jak przystało na ojca i syna. Często uważałem matkę za skończoną egoistkę, nie walczyła z żadnym problemem. Zero kłótni, ale też zero rozmów. To dla twojego dobra. Tak często to powtarzała, że doszedłem do wniosku, że mogłoby się stać się moim memento. Jednak oczernianie matki byłoby ogromną przesadą. Nie żyje, zniknęła i tyle.  
Nawet ja musiałem przyznać, że jeśli chodzi o stronę materialną nigdy mi niczego nie zabrakło. Oczywiście w porównaniu do innych. Tych umierających z głodu i zimna. Matka dbała o moje  wychowanie i podstawowe potrzeby. Nie była wzorową matką, ale starała się jak mogła najlepiej. Poza pływaniem miałem też inne pasje. Choćby czytanie. Tu w Kapitolu, miałem pod dostatkiem, wszelakich ksiąg. Wszystko się kiedyś kończy. Musiałem się z tym pogodzić. Już nie było nikogo kto mógłby mi w tym pomóc.