Żyła skromnie w Dystrykcie 4 wraz z rodzicami i rodzeństwem. Jest średnim dzieckiem i jedyną dziewczyną. Odebrała od matki podstawową naukę, maniery oraz udało się jej opanować w połowie archaiczny język francuski, choć wymaga on doszlifowania. Była kształcona pod kierunkiem medycznym, choć nie dane było jej zostać lekarzem. Nigdy nie miała problemów z nawiązywaniem znajomości, co chwila się w kimś nieszczęśliwe zakochiwała, co mijało już po kilku dniach. Wyjątkowo drażniła swego ojca, który gdy się już zjawiał w domu, wyżywał się fizycznie na dzieciach i żonie. Tylko interwencje starszego brata ratowały jej skórę przed gniewem ojca. Kłóciła się wiecznie z matką, nie potrafiąc zrozumieć dlaczego pozwala na zachowanie ojca. Gdy ten zginął, odczuła ulgę. Dzień, w którym zginął, chwilę przed pracą próbował się dobrać do swej córki wiedząc, że Richard jest daleko. Udało się jej uciec, wykorzystując wyuczone umiejętności samoobrony. Bała się strasznie co będzie, gdy ojciec wróci wściekły, jednak ten nigdy już nie przekroczył progu ich domu. Nikt o tym nie wie.
Wyprowadziła się do Richarda i jego żony. Zajmowała się ich synkami, których pokochała od razu. Stali się oczkiem w jej głowie, szczególnie mały Noah. Zawsze wiedziała gdzie ten się wybiera czy chowa. Żona Richiego Katherine była jej przyjaciółką, która pokazała jej jak być dobrą matką. Bombardowanie Dystryktu oddzieliło ją od nich na cały długi rok. Podczas ataku była w pobliskim sklepie, w którym utknęła na trzy dni, gdy ściana się zawaliła wiążąc ją w ciemnościach z młodym chłopczykiem, który zmarł w jej ramionach. Wtedy rozwinęła się u niej klaustrofobia i również wtedy odłamek głazu spadł na jej lewą nogę, na stałe raniąc rzepkę w kolanie. Odnaleziono ją po trzech dniach, gdy wołała o pomoc. Nie odnalazła ani RIcharda, jego żony, ani bratanków. Wierzyła, że uratowali się. Pogrzebała własną matkę, która została zmiażdżona przez sufit, który spadł, gdy ta spała. Szukała Kevina, jednak nigdy go nie odnalazła. Wyrobiła w sobie większą tolerancję na ból, samodzielnie rehabilitując własną nogę. Skazana jest jednak na kulenie. Ruszyła w drogę do stolicy w poszukiwaniu Richarda, jednak tam ona i dwudziestu innych ludzi zostało brutalnie napadniętych i okradzionych ze wszystkiego. Mona pozostała z nimi, starając się opatrzyć każdego z nich - z dwudziestu osób wybierających się do stolicy przeżyły dwie. Ona i inna dziewczyna. Gdy pogrzebała ostatniego z podróżnych, zaciągnęła się na staż i praktyki do szpitala polowego. Trwało to wszystko niemal rok. Jej pedantyzm i pracowitość była bardzo ceniona. Ból w kolanie zaczęła całkowicie ignorować, widząc jak inni cierpią. Gdy ze szpitalem dotarła do Dzielnicy Rebeliantów w celu uzupełnienia zapasów, przypadkiem usłyszała nazwisko "Cline". Rozstała się z lekarzami i pielęgniarkami, wierząc, iż Richard z rodziną przeżyli. Załatwiła sobie papiery, dokumenty i teraz, po roku postanowiła odnaleźć chociaż jednego brata.