*Jak daleko umiała sięgnąć pamięcią, w domu było dobrze. Było jedzenie, były ubrania, był spokój, dom przy wybrzeżu, luksusy o których większość mieszkańców Panem nawet nie śmiała marzyć - nawet jeśli od zawsze Emelie widziała, że to i tak nic w porównaniu z tym co jest w Kapitolu. Uwielbiała podsłuchiwać rozmowy swojej mamy, kiedy opowiadała o barwnej stolicy i przepychu, w jakim żyją tam ludzie. To właśnie pieniądze i wygoda były wartościami, które Emelie wyniosła z domu.
Czasami zastanawiała się czemu jej rodzice w ogóle zdecydowani się na dziecko. To nie tak, że czuła się niekochana - nie zaznała zbyt wiele miłości, więc nie wiedziała nawet za czym miałaby tęsknić i czego pragnąć. Ojciec pracował cały czas, często wyjeżdżał na całe tygodnie, zostawiając żonę i córkę w domu, otaczając je tym, co było im potrzebne. Prezenty fantastycznie sprawdzały się w roli zagłuszaczy wszelkich domowych problemów. Emelie posłusznie chodziła na dodatkowe lekcje, które załatwiała jej matka, by mieć dziecko z głowy. Śpiew, taniec, haftowanie, kaligrafia... wiele tego było, wszystko bezużyteczne, jednak dobrze się prezentowało wśród znajomych rodziców. Wreszcie jednak pojawiło się pianino, choć wtedy Emelie na pewno nie wiedziała, że zwiąże z tym jakkolwiek swoją karierę.
Lata mijały, jej charakter kształtował się, prawdopodobnie na identyczny, jaki posiadała jej matka, zimny, wyrachowany, egoistyczny i sprytny. Już jako nastolatka była pewna, że chce innego życia niż to, które prowadzili obywatele nie tylko Dwójki, ale wszystkich dystryktów. Nie sądziła, że uda jej się tak szybko, ponieważ gdy miała zaledwie trzynaście lat jej ojciec dostał wyjątkową ofertę pracy w Kapitolu, z zezwoleniem na przeprowadzkę całej trójki. Nagle Kapitol stał się spełnionym marzeniem.
Emelie idealnie odnalazła się w atmosferze stolicy, pokochała przepych i procesy regularnego łamania kręgosłupa moralnego (aż do całkowitej jego degeneracji?). Bywała w odpowiednich miejscach, znała się z odpowiednimi ludźmi. Ciągnęła do tych, którzy byli jeszcze bardziej zepsuci niż ona. Może właśnie w ten sposób poznała Gerarda? Nawet jeśli odstawał od obrazu kapitolińskiego ideału mężczyzny, za którym uganiały się inne młode kobiety.
Był brutalny, stanowczy, szorstki i daleko mu było do delikatnego amanta, jednak do ślubu doszło dość szybko. Czas zresztą płynął szalenie szybko, zaczęła rozwijać się jej kariera pianistki, zaczęła występować, dając show wysokiej jakości, szybko stając się ulubienicą koneserów. Zepsuty charakter zakorzenił się w niej na dobre, jednak był pewien zadzior, z którym nie umiała się uporać. Macierzyństwo. Bardzo chciała mieć dziecko, poza tym była świadoma, że Gerard też chce potomka.
Próby kończące się fiaskiem, liczne zabiegi in vitro, nic nie dawało upragnionego stanu błogosławionego. Dno osiągnęła, kiedy wreszcie się udało, i to ona zawiodła. Poronienie zniosła fatalnie, borykając się z depresją, do której niedługo później dołączyła samotność, po tym jak Gerard ją zostawił.
Spędziła w stolicy jeszcze kilka lat, głównie ze względu na swoją karierę, jednak - oczywiście - zdecydowała się na drastyczną zmianę ze względu na własne dobro. Na dwa lata przed wybuchem rebelii wróciła do Drugiego Dystryktu (znajomości znacznie ułatwiły migrację), ponieważ nie miała ochoty wiązać się ze sceną polityczną, a nie była już pierwszej młodości - wbrew pozorom, ponieważ prędko odkryła magię chirurgii plastycznej.
Gdy wybuchł bunt nie zamierzała się angażować jakkolwiek. Miała swój bezpieczny azyl, w którym spędziła cały ten niespokojny czas, aż... znudziła się? Wróciła do Kapitolu spontanicznie, może uwierzyła w mrzonki o lepszym życiu, teraz, po rebelii. Odświeżyła kontakty, szybko dostając posadę pianistki w filharmonii, i żyje dalej. Wygodnie, bez żadnych problemów, bez balastu, bez zobowiązań.*