O wszystkim i o niczym

Temat: O wszystkim i o niczym Sob Lis 09, 2013 8:50 am

First topic message reminder :

Heart of Courage.

Temat: Re: O wszystkim i o niczym Sro Sty 01, 2014 3:22 pm

No to ja też, w nocy nie miałam internetów, poza tym trzymałam przez jakiś czas choinkę, you know, niestabilna, szczególnie, jak się wywali... xD
SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROOOOOOOOKU, KOCHANI! <3

Temat: Re: O wszystkim i o niczym Sro Sty 01, 2014 3:27 pm

Ze względu na to, że forum mi na tablecie nie działa ( O wszystkim i o niczym - Page 18 2735185335

) chciałabym, teraz, życzyć wam jak najbardziej udanego roku 2014 i wyrazić swą nadzieje, iż waszej wenie i dramom nie będzie końca <3

Temat: Re: O wszystkim i o niczym Sro Sty 01, 2014 4:58 pm

Przedstawiam Wam moje ff o Igrzyskach. Zaznaczam, że czytałam tylko pierwszą część i na jej podstawie powstał ten utwór. Różnica pomiędzy stylami różnych fragmentów fan fiction jest spowodowana faktem, że to po prostu przeróbka mojej starej miniatury o nazwie Wspomnienia. Życzę smacznego~!

Siedzę i obserwuję, jak słońce upada powoli za horyzont. Uwielbiam schyłek dnia, kiedy to mogę obserwować, jak ta wielka kula jakby ze zmęczenia opada za zieloną łąkę, stanowiącą mój własny widok z okna. Sądzę, że w tym właśnie czasie niebo przybiera najpiękniejsze barwy, w jakie tylko potrafi się przyodziać. W bliskim towarzystwie opadającego słońca barwi się na kolory, które zdają się krzyczeć, aż czuje się, jakby chciały coś przekazać intensywnością odcieni czerwieni, żółci i pomarańczy wymieszanych z błękitem. Oraz z granatem, zwiastującym nastanie ciemnej, mrocznej nocy zaraz po tym, jak słońce zniknie z nieboskłonu. I pomyśleć, że kiedyś o tej samej porze patrząc się na niebo, co jakiś czas słyszałam charakterystyczny dźwięk dla wystrzału kuli armatniej oraz zdjęcia osób niedawno poległych. Niektórzy z nich byli mi obojętni, innych nawet polubiłam. Jeszcze inni, mimo iż przez proste zasady, byliśmy wrogami, to przywiązałam się do nich. Pamiętam, że niektóre zmarłe osoby były tymi, za którymi wylałam wiele łez. Nawet nie myślałam, żeby się z nimi kryć – to w końcu dodatkowe widowisko. A wszystko dla sponsorów – emocje, czyny przez odwagę. Pocałunki…
Kolory stają się coraz bardziej intensywne, coraz bardziej zlewają się ze słońcem. Zdaje się, jakby chciały go dopaść, ale ono sprytnie chowa się przed nimi za horyzontem. Niebo spowija granat. Jeszcze malutka namiastka czerwieni widnieje za pagórkiem, lecz po chwili wszechogarniająca czerń sprawia, że znika zupełnie. Nastała noc. Kiedyś o tej samej porze, gasząc butem resztki iskier po rozpalonym przeze mnie ognisku, brałam kęs upolowanego mięsa oraz pozwalałam sobie na spożycie jednego tylko krakersa. Wciąż chodziłam głodna, a teraz? Teraz mogę jeść, ile tylko zechcę….
Arena Głodowych Igrzysk - oto moja przeszłość. Mimo, że minęło tyle lat, i mimo, że mam kochającego męża oraz dwóch synów, nadal nie potrafię odpędzić na zawsze kłębku tych wspomnień, które powracają do mnie i zakłócają myśli zawsze wtedy, kiedy siadam przy oknie, i rozmyślam. Bo cóż innego może robić taka jak ja, czterdziestosiedmioletnia kobieta? Jednym z głównych zajęć kobiety w moim wieku, której dzieci odleciały już z gniazdka zwanego domem rodzinnym, jest takie właśnie rozmyślanie. To właśnie przez nie te wszystkie wspomnienia powracają do mnie ze zdwojoną siłą, bezlitośnie wczepiając się w umysł.
Teraz siedząc przy oknie i zaciskając skostniałe palce na różnobarwnym kubku wypełnionym gorącym, słodkim kakao mogę być spokojna. Tamtejszy lęk o jutro już nie powróci, nie muszę się zamartwiać o porcję chleba na kolejny dzień, nie muszę kłaść się spać z obawą, że następnego dnia mogę się już nie obudzić, stając się kolejną nic nie wartą dla ludzi ofiarą. Nie muszę się martwić o nic, a ja zamiast się cieszyć i docenić sytuację, w jakiej się znajduję, rozpamiętuję tamten morderczy okres, który powinnam wrzucić w najodleglejszą przestrzeń mojego umysłu. Chciałabym ale nie potrafię...