Kiedy skończyła wreszcie owijać jego rękę bandażem, mogła dokładniej mu się przyjrzeć. Omiotła go więc w miarę dyskretnym, a przynajmniej taką miała nadzieję, spojrzeniem i uśmiechnęła się pod nosem. Był dość przystojny, tego nie można było mu odmówić. Odwróciła od niego wzrok i spojrzała na siedzących niedaleko ludzi. Nie w głowie jej teraz amory, zresztą poznali się w dość mało fortunny, dla tego typu znajomości, sposób.
Skupiła swój wzrok na sąsiednim stoliku, pogrążając się na chwilę w myślach i dając sobie możliwość krótkiego pochylenia się nad wspomnieniami. Cóż, nie tylko nad wspomnieniami, ale również nad błędami, za które słono zapłaciła. Gdyby tylko mogła cofnąć czas...
Potrząsnęła delikatnie głową, jakby chcą wyrzucić z niej wszelkie niepożądane myśli. Nie rób tego Rhi, nie teraz. Nie chcesz tego, pamiętaj -powtarzała w duchu, starając się ogarnąć. Co właściwie ją tak zdekoncentrowało? Sam Dylan, lub wypowiedziane przez niego w tej chwili słowa, na które odpowiedziała ironicznym uśmiechem.
- Słuchaj, jako lekarka potrafię rozpoznać obrażenia po bójcie. A twoja ręka wygląda jakby zetknęła się z czymś wyjątkowo twardym, jak kości trzewioczaszki. -Rzuciła mu wymowne spojrzenie i ponownie uśmiechnęła się z ironią.- Więc przestań mi tu pieprzyć. Nie ma co się oszukiwać, prawda? Nie lepiej mówić wprost? -spytała, raczej retorycznie i spojrzała w jego oczy, jakby dla potwierdzenia swoich słów. Męczyły ją już te ciągłe podchody. Musiała się z nimi mierzyć w pracy oraz podczas innych kontaktów z resztą społeczności i miała tego naprawdę dość. Mógłby chociaż on dać spokój.
Na jego jakże trafne stwierdzenie przewróciła oczami, jednak na jej usta wstąpił mimowolny uśmiech. W sumie Dylan był dość zabawny, co było bardzo potrzebną cechą w tej desperackiej sytuacji.
Wcisnęła do ust ostatni kawałek ciastka, stwierdzając, że nie było takie złe. W końcu lepsze to niż nic, prawda?
Otrzepała ręce, dopiła kawę i rzuciła mężczyźnie rozbawione spojrzenie. Jakoś humor jej się poprawił, aż tak, że postanowiła zrobić coś wyjątkowo głupiego.
- Przejdziemy się gdzieś? -zaproponowała, zastanawiając się nad jego reakcją. Było to dość nieodpowiedzialne, ale musiała się rozerwać.- Zaprowadzisz mnie w jakieś ciekawe miejsce, bo mogę się założyć, że takie znasz -na poły stwierdziła, na poły spytała. W końcu nie wiedziała czy brunet jest jakoś przewrażliwiony na tym punkcie, bo tak też bywało.
Skrzyżowała ręce na piersi i założyła nogę na nogę, po czym spojrzała na niego, przechylając głowę lekko w lewo i uśmiechając się pod nosem.

Jeśli ten człowiek był tak mało ufny i tak cwany jak sądziła Rhi... To już zdążyła go polubić. Uśmiechnęła się pod nosem i spojrzała na niego z rozbawieniem. Była pewna, że to trzewioczaszka i zastanawiała się, czy Dylan w ogóle ma pojęcie o czym mówi. Nie sądziła, żeby był jakoś szczególnie obyty w astronomii, o ile był obyty w czymkolwiek. Oprócz ulicznych bójek, oczywiście.
Spojrzała mu w oczy i delikatnie pochyliła się nad stołem, opierając się na łokciach.
- Nie musisz. Nie trudno jest się domyśleć -odpowiedziała na jego pierwsze pytanie, a na jej usta wstąpił zadziorny uśmieszek. Kiedy zadał kolejne, wybuchnęła szczerym śmiechem i opadłą z powrotem na swoje krzesło.- Nie zapomnij dodać "wścibskie" -powiedziała, z lekkim błyskiem w oku.
Potrząsnęła swoją rudą czupryną i uśmiechnęła się, ukazując rządek małych ząbków. Niezwykle bawiły ją te stereotypy. Małe, rude i wredne. Chociaż, jest w tym ziarnko prawdy... Duże ziarnko.
Rzuciła mężczyźnie zaciekawione spojrzenie. Pewnie chciał już się jej pozbyć i wrócić do swoich codziennych spraw i problemów, takich jak szlajanie się po podejrzanych zaułkach, z rozpieprzoną ręką. Sama też chętnie by się stąd ruszyła, było dość nudno i dziwnie. Skinęła więc na kelnerkę, prosząc o dwa osobne rachunki.
Popatrzyła przez chwilę na drzwi wejściowe, przez które wchodziła jakaś parka. On, wysoki brunet i ona, niska blondynka. Na chwilę jej serce ścisnęło się boleśnie, uświadamiając sobie podobieństwo tej dwójki do niej i Daniela. Przełknęła ślinę, z czym miała trudności przez gulę, która nagle pojawiła się w jej gardle i przeniosła wzrok na Dylana. Na jego słowa przewróciła oczami, tym razem wyrażając irytację. Jakiż standardowy tekst. Co będę z tego miał?
- Podręczną i żywą apteczkę, która w razie kolejnej próby zarobienia przez ciebie trochę grosza, uratuje ci tyłek. -Na jej twarz wstąpił lekki grymas, kiedy skrzyżowała ręce na piersi.
Stwierdziła, że nie będzie się z nim pieprzyć. Albo idzie z nią, albo Rhi zapłaci i wyjdzie, przejść się sama.
- Idziesz? -spytała, wstając i zakładając zniszczony płaszcz. Zarzuciła na ramię czarną torbę, wiszącą do tej pory na poręczy jej krzesła. Spojrzała na przyniesiony przez kobietę świstek i wyjęła z kieszeni spodni dwie monety. Położyła je delikatnie na stole. Może i była Kapitolańskim bachorkiem, ale poszanowanie do pieniądza miała od zawsze.
Spojrzała z wyczekiwaniem na bruneta. Ten z nami, ten przeciw nam -pomyślała z ironią, podpierając się ręką pod biodro. Czekała.

Gdyby tylko miał okazję dosłyszeć jej myśli, pewnie złapałby ją wpół, dopiero po wstaniu, bo na co się fatygować, najchętniej rozczochrałby ten jej rudy łeb. Co ona go za debila miała? W sumie nie dawał jakichś większych oznak okrzesania. Pani doktor jest małą hipokrytką i pewnie doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Przynajmniej byli kwita. Chociaż ocenianie książki po okładce w wykonaniu Dylana sprowadziło się do kilku podstawowych tez, a z kolejnym słowem młodziutkiej lekarki utwierdzał się kroczkami o kolejnych jej cechach. Mógł się mylić i pewnie tak właśnie w większości było.
Spojrzał na zegarek zawieszony gdzieś na ścianie, odruchem chciał poprawić rękawy koszuli jednak nowy bandaż kategorycznie zabronił mu tego czynu.
Standardowy tekst poszedł się jebać z niebytem. Żywa apteczka faktycznie była czymś przydatnym. Dopił swoją kawę, obdarzył zegar jeszcze jednym spojrzeniem.
[I] No dobrze, może masz czas... [i]
- Wnikliwa analiza, ale portret psychologiczny... jakiś taki, zanidbany. - droczył się dalej kiedy kobieta już wstała. Przyglądał się Rhi ze swojej pozycji, zastanawiał się może- iść, czy nie.
- Kobieto puchu marny... - mruknął do siebie wstając na równe nogi. Nie spieszylł się, o dziwo. Położył pieniądze na stoliku, ubrał czarny płaszcz i stanął obok dziewczyny. W sumie to go chyba irytowała. Ale satysfakcji nie osiągnie.
- Zapraszamy na wycieczkę. - machnął dłonią przepuszczając Rhi przodem.

Z/T

/Kilka dni po spotkaniu z Hugh

Cukiernia 'Votre Mammy' nie należała do najprzyjemniejszych miejsc. Zresztą jak większa część Kwartału. Z czasem można się było do tego przyzwyczaić. Przyszła nieco przed czasem. Wchodząc do wnętrza przeszły ją ciarki, a na twarzy kobiety malowało się zmartwienie. Usiadła przy rozchwianym stoliku i ułożyła na nim ręce, bawiąc się niespokojnie palcami.
Nie zamówiła nic. Po pierwsze nie miała do tego zbytnich środków, po drugie żołądek odmawiał jej posłuszeństwa. Przeprosiła i odmówiła zamówienia, stwierdzając, że na kogoś czeka. Wzrok Victorii był niespokojny. Nie wiedziała na kogo oczekuje i co od niej chciał. Początkowo zastanawiała się, czy w ogóle powinna przychodzić na spotkanie, ale po dłuższym przemyśleniu stwierdziła, że nie ma nic do stracenia. Pomyślała, że w miejscu publicznym nic nie powinno jej się stać. Jak przyziemne było to myślenie, bo coś takiego nie powinno pojawiać się w jej głowie, nie w Kwartale.
Kiedy kilka dni temu zobaczyła Hugh, opuściły ja wszystkie obawy i słabości. Myślała, że już tak zostanie, ale jak bardzo się pomyliła, bo gdy znów została sama, wszystkie te negatywne uczucia znów ją dopadły. Wróciły ze zdwojoną siłą. Nie miała przed sobą perspektyw, a dodatkowo zaczęła się obawiać o życie ukochanego, który za wszelką cenę chciał ją wyciągnąć z tego miejsca. Nie musiał tego mówić, widziała to w jego oczach przez całe ich spotkanie.
Jedynym plusem było odrzucenie przeszłości, która przestała ją dręczyć. To dlatego teraz siedziała na krześle w cukierni i wyczekiwała na spotkanie z nieznajomym. Nie wiedziała, co mogła po nim oczekiwać, ale chyba gorzej być nie mogło. Z drugiej strony wszystko było możliwe, a Victoria żyjąc nadziejami, dawno utraciła wiarę w cuda, ale wciąż posiadała tą siłę, która pozwalała jej na trwanie w tym świecie i przekazywanie energii na coś, co być może było tak blisko niej, znajdowało się w zasięgu ręki, ale o tym nie wiedziała, więc nie mogła stać się tego częścią.
Kiedyś nosiła w sobie nienawiść do ludzi. Do Almy, do rządowców, jednocześnie się ich bojąc. Teraz była bardziej stanowcza, chciała za wszelką cenę obalić te brutalne rządy, choć nie mówiła tego otwarcie. Pobyt w Kwartale ją zmienił i choć pozbawił dalszych perspektyw, to uświadomił o tym, że nie jest to koniec świata i jeśli jest się sprytnym, można wiele osiągnąć. Czyż właśnie postępem nie było skontaktowanie się z Hugh? A teraz ktoś chciał zobaczyć się z nią i wiedziała, że nie będzie to Randall, którego znała, ale nie miała pojęcia o tym, że spotka jego brata.

| po spotkaniu z Nicole

Szedłem szybkim krokiem, z rękami w kieszeniach, nie tracąc ani chwili na zbytnie rozglądanie się dookoła. Nie lubiłem przebywać w Kwartale, choć nie z tego samego powodu, dla którego unikała go znaczna większość ludzi. W przeciwieństwie do nich, nie brzydziłem się wszechobecnego brudu, nie bałem się mieszkańców getta, ani nie odczuwałem pogardy na myśl o ich nędzy, ale po prostu... nie czułem się tutaj dobrze. Mimo że ubrałem się dzisiaj względnie normalnie, i tak na pierwszy rzut oka każdy widział, że byłem obcy. Ja sam to widziałem, ilekroć udało mi sie uchwycić swoje odbicie w brunatnej kałuży albo cudem ocalałej, zakurzonej szybie. Moje ubrania były zbyt czyste, zbyt nowe; na dobrą sprawę, nie musiałbym nawet ich widzieć, żeby wiedzieć. Wystarczyłyby nieprzychylne spojrzenia, rzucane mi od czasu do czasu przez mijanych ludzi.
Skręciłem gwałtownie, zagłębiając się w uliczkę, przy której znajdowała się sławetna cukiernia. Od czasu zakończenia rebelii usłyszałem o niej wystarczająco dużo, żeby nigdy już niczego tam nie zamówić, ale na miejsce spotkania wydawała się idealna; jeśli oczywiście założymy, że w Kwartale istniało jakiekolwiek miejsce, w którym moja skromna osoba nie wypadałaby podejrzanie. Specjalnego wyboru jednak nie było; jeśli chciałem, żeby rozmowa w ogóle doszła do skutku, musiałem godzić się na kompromisy.
A chciałem; prawdę mówiąc, pokładałem w dzisiejszym spotkaniu większe nadzieje, niż byłbym skłonny przyznać. Namierzenie faceta odpowiedzialnego za nieudany zamach na Coin stanowiło jakiś mój niegroźny, osobisty rodzaj obsesji od... właściwie sam nie pamiętałem już, od kiedy. I choć co prawda to nie on miał czekać na mnie przy stoliku tego uroczego lokalu, to i tak miałem szansę zrobić spory krok do przodu. Pierwszy od bardzo dawna.
Pchnąłem przeszklone drzwi i przystanąłem na sekundę w wejściu, niby od niechcenia śledząc wzrokiem wnętrze cukierni. Zlokalizowanie drobnej brunetki zajęło mi mniej więcej połowę tego czasu. Wyprostowałem się lekko, ruszając w jej kierunku. Kiedy znalazłem się wystarczająco blisko, zatrzymałem się, odchrząkując cicho i czekając, aż dziewczyna zwróci na mnie uwagę.
- Witam - powiedziałem, może nieco zbyt oficjalnie, ale przecież widziałem ją po raz pierwszy; nie wiedziałem jeszcze, czego się spodziewać. Przez chwilę rozmyślałem nad wyciągnięciem ręki na powitanie, ale to chyba byłaby już niepotrzebna... przesada. - Malcolm Randall - przedstawiłem się w zamian, posyłając jej ledwie widoczny uśmiech, który zaczął się i zatrzymał na ustach, nie obejmując reszty twarzy. - Jak mniemam, to z panią miałem się spotkać? - dodałem, dla upewnienia, choć tylko dla zasady; byłem prawie pewien, że podszedłem do właściwej osoby. Chwyciłem za oparcie drugiego krzesła, wstrzymując się jednak z jego odsunięciem i czekając na jej odpowiedź.

Nie zwracała uwagi, ile czasu minęło odkąd przyszła w to miejsce. Właściwie było to mało ważne, Kwartał pochłaniał ludzi, często pozbawiając ich poczucia czasu i świadomości. Na szczęście Victoria nie doświadczała tego aż tak boleśnie. Nie mogła jednak powiedzieć, że gdy przechodziła ulicą, czy wyglądając przez okno wszystko było malownicze i piękne. Byłoby to największe kłamstwo, bo każdy wiedział, że ulice getta spływają w krwi mieszanej z błotem.
Często pozwalała sobie myśleć, że nie jest to koniec świata, co najwyżej jej życia, które poświęcała dwóm celom. Ukochanemu i dążeniu do sprawiedliwości. To właśnie temu pierwszemu poświęcała teraz czas. Umilała sobie płynące sekundy przywołując w myślach jego uśmiech, ciepłe ramiona, czy chociażby dotyk dłoni na policzku. Już dawno zdała sobie sprawę, że bez tych wspomnień nie poradziłaby sobie w życiu. Nie było takim prostym odgrodzić się od przeszłości, ale potrafiła to zrobić. Nie myśleć o postrzale i nieudanym zamachu, o Hugh mogła, bo był on w jej życiu również teraz.
Z zamyślenia i tępego spojrzenia w własne dłonie, wytrąciło ją powitanie, które było skierowane do niej. Kobieta uniosła wzrok na mężczyznę. Zarejestrowała, że jest starszy od niej, wysoki, a jego twarz była dość znana, jakby ją kojarzyła, może z telewizji, ale nie była pewna. Dopiero gdy się przedstawił Victoria wzdrygnęła się lekko.
-Randall. -mruknęła bardzo cicho pod nosem, jakby chcąc powtórzyć sobie to nazwisko i upewnić się, że brzmi ono tak samo jak to dobrze jej znane. Patrzyła na niego tępo przez kilka dłuższych sekund, jakby doznała szoku, ale otrząsnęła się z tego stanu, bo wiedziała, że obejmowanie stanowiska sprawiającej dziwnie wrażenie mieszkanki Kwartału, nie będzie wróżyło nic dobrego.
-Witam. -odpowiedziała po chwili, przy czym jej głos nie był jakiś specjalnie oficjalny, raczej ciepły acz niepewny. Nie potrafiła się uśmiechać, zbyt obawiała się samego spotkania, a gdy już ujrzała mężczyznę i przywołała wszystkie związane z nim wspomnienia, które napłynęły falą, zrobiła się niespokojna. Hugh wiele razy opowiadał jej o Malcolmie, dawniej widziała go przelotnie w telewizji, bo przecież nie śledziła poczynań Trybutów ani ich opiekunów. Jednak co do jego tożsamości nie miała żadnych wątpliwości. Był bratem Hugh, czy tego chciał czy nie, ale tego nie musiała mu mówić. Nie wiedziała czy młodszy Randall chciałby, żeby odzywała się w jego temacie, a sama mogła wpakować się w niemałe kłopoty. W końcu nie miała pojęcia, czego tak naprawdę mężczyzna od niej chciał.
-Victoria Rose. -dodała po chwili tym samym głosem, choć to już z pewnością wiedział. Nie miała co się ukrywać pod fałszywymi danymi, bo żadne z nich nie wyniosłoby z tego korzyści. Zresztą Victoria nie była osobą z natury plączącą się w niejasnościach, robiła to tylko w ostateczności, kiedy nie miała większego wyboru lub dla dobra innych.
-Tak, zapewne chodzi o mnie. -dopowiedziała i wyprostowała się, ściągając ręce na kolana i nie mając nic przeciwko temu, by Malcolm zasiadł na drugim krzesełku przy stoliku. Wciąż utrzymywała na nim spojrzenie, lecz nie było ono lękliwe, acz bardziej wyczulone na coś, czego mogła się nie spodziewać. Nie wiedziała czego, dlaczego i co się miało stać albo w jakim kierunku miała potoczyć rozmowa, ale po głowie wciąż krążyło jej nazwisko mężczyzny i to, że miała przyjemność (lub wręcz odwrotnie, pecha) poznać tego osobnika. To dopiero miało się okazać.