Kiwnąłem głową kilka razy, potwierdzając wszystkie te dane. Imiona rodziców: Ograniczony i Wygodnicka. Kolor oczu: zielony. Kolor włosów: brunet. Ten młody dżentelmen, o którym mowa, siedział właśnie jak na szpilkach, próbując opanować odruch narzucony przez instynkt samozachowawczy jakim jest rozglądanie się w poszukiwaniu ucieczki. I dobrze, przynajmniej przekonałem się, że mam do czynienia z młodym, rozsądnym i najprawdopodobniej nie tak głupim mężczyzną. Okrutny ból głowy utrudniał mi rozmyślanie. Szczerze powiedziawszy zaczynałem nawet mieć nadzieję, że z tym uprzejmym panem dojdziemy do jakiegoś porozumienia. Sposób w jaki na mnie patrzył był bardzo miły. Jeśli dobrze pójdzie, być może będzie mógł wspominać, że patrzył na jednego z wybitniejszych kompozytorów naszych czasów. Wiem, że znowu się uśmiechasz, znowu kpisz z mojej ślepej wiary we własny sukces, ale nie wątp. Wszakże dopiero się uczę.

Podobnie uczyłem się radzić w takich nieprzyjaznych sobie sytuacjach. Kiwnięcia głową trzy razy, przy każdej informacji o dziewczynce, którą nie tak dawno niosłem starając się aby nikt mnie nie zobaczył. Misja zakończona niepomyślnie, przynajmniej takie miałem wrażenie. Coraz bardziej jednak przekonywałem się do uroczego młodzieńca, w którym, przyznaję, pierwotnie widziałem niemal oprawcę. Wyjąłem z kieszeni opakowanie papierosów, jednego z nich wkładając do ust.

– Mam nadzieję, że nie będzie panu przeszkadzało jeśli jednocześnie będę palił. – powiedziałem spokojnie, odpalając zapałkę, a nią tytoń. Zaciągnięcie się dymem okazało się jednak błędem. Momentalnie rozkasłałem się na dobre, nie mogąc złapać oddechu. Połączenie tego z tak uporczywym bólem głowy i gorącem, które odczuwałem, było czymś okropnym. Rozwiązałem szalik i rozpiąłem płaszcz, względnie opanowując sytuację. – Byłem na spacerze, szukając inspiracji. – skłamałem perfidnie. – Działo się to chyba wówczas, kiedy w telewizji leciała parada. Niestety nie byłem jej widzem. – mówiłem dalej, biorąc głębokie wdechy, czasem przepełnione dymem. Zakasłałem raz jeszcze. – Szukając samotności oraz melancholii skierowałem się ku obrzeżom. Tam zaś usłyszałem dziwne dźwięki. – Kaszlnięcie. Mówiłem zduszonym głosem, rozpiąłem pierwsze guziki koszuli. W tym pokoju było bardzo gorąco, a w powietrzu unosił się duszący zapach. Wyjątkowo papieros nie był dobrym pomysłem. – Tam zaś zobaczyłem tą dziewczynkę. Była brudna, była chora w głowę. Przyznaję, że nie wiedziałem z kim mam do czynienia. – odpowiedziałem na wszystkie pytania. – Czy jest możliwość jakiegokolwiek schłodzenia tego pomieszczenia?

Kiedy pozwolił mi palić, opinia o jego wielkim okrucieństwie z powodu bycia Strażnikiem Światła, została oficjalnie obalona. Przykro mi, że wszystkich ich oceniam jedną miarą, jednakże sami się o to proszą. Pomimo niejakiej współpracy z panią prezydent, wciąż lękam się co dzień o własne życie wiedząc dobrze, że najprawdopodobniej słusznie. Jeśli kiedykolwiek ktokolwiek doniesie na mnie odnośnie moich wypraw do sławnego KOLCa, jestem skończony. Przez cały czas siedząc w tym pomieszczeniu miałem wrażenie, że sytuacja wiele się nie różni. Zostałem nakryty na pomocy trybutce. Czy byłem nie dość ostrożny czy zwyczajnie nie miałem na to wpływu? A co za różnica? Siedziałem sobie spokojnie na przeciwko uroczego młodzieńca, który wydawał się nie wyrażać chęci by cokolwiek mi zrobić. Choć „spokojnie” to stwierdzenie czysto teoretyczne.

Ponownie złapał mnie atak kaszlu, a papieros wypadł z ręki.

– Najmocniej przepraszam, nie wiem co się ze mną dzieje. – powiedziałem, schylając się z powrotem po papierosa, którego niestety nie zamierzałem dopalać. Tym samym poniekąd przerwałem mężczyźnie w połowie zdania, a kilka jego słów uciekło moim tak czułym na dźwięki uszom. Jednakże zrozumiałem o co mu chodziło. Szukałem odpowiedzi na jego słowa, zastanawiając się czy nie lepiej zwyczajnie zbyć je milczeniem. To jednak mogłoby wydawać się podejrzane.

– Ma pan popielniczkę? – zapytałem kiedy już skończył. – Mam delikatną awersję do szpitali, a znam lekarzy. – wytłumaczyłem, akcentując słowo „delikatną” i ponownie uciekając się do kłamstwa. Choć w istocie za tym miejscem nie przepadałem, gdyby Atena nie była Ateną, zapewne tam by wylądowała. Nie musiałbym się przejmować ukrywaniem, podsłuchiwanymi rozmowami, pomijaniem imion i nazwisk czy innymi bzdurami, którymi przejmować się musiałem.

Jego kolejne słowa wywołały we mnie lekkie zniecierpliwienie, które ukazałem westchnieniem. Zdjąłem z siebie płaszcz oraz szalik, postanawiając zrzucić także marynarkę, którą zwyczajowo nosiłem. Duchota była okropna, zaś ciągłe łaskotanie w gardle zmuszało mnie do kaszlu, który starałem się dusić w sobie. Kiedy nie wychodziło – kaszlałem krótko.

– Nie znam dokładnie miejsca. Jakaś rudera w każdym razie. – odpowiedziałem, zastanawiając się nad dalszą „moją wersją” zdarzeń. – Był z nią jakiś chłopak... Ale uciekł. Nie znam jego tożsamości. – wytłumaczyłem, ponownie kłamiąc. Jeśli kiedykolwiek postawią mi pomnik, moim życzeniem jest by nie dopisywali tam „kłamca roku”. Byłbym rad wielce. – A przyjść mogła... – westchnąłem ciężko, wlepiając wzrok gdzieś w sufit w zastanowieniu. Kaszlnięcie. – Mogła przyjść kanałami, chociażby. Jej zapach nie zachęcał mnie do pomocy, stąd ten wniosek. Wie pan, nie mogłem jej jednak zostawić. – dokończyłem, rozpinając jeszcze jeden guzik.

Przemilczałem kolejne jego słowa, odzywanie się uznając za zbędne. Papierosa zgasiłem w popielniczce, wciąż tłumiąc kaszel. Przez cały ten czas uśmiechałem się też sztucznie, próbując wysilić się na uprzejmość, z jaką ten przyjmował mnie. O dziwo, okazało się to dla mnie nie lada zadaniem. Darowałem sobie nawet kiwanie głową czy wzruszanie ramionami. Doprawdy, nie miałem wówczas pojęcia co jest przyczyną mojego złego samopoczucia. Czy raczej – nie sądziłem, że choroba pojawi się tak szybko nawet, jeśli mogłem się jej spodziewać. Uroczyście przysięgam dokładniej suszyć włosy przed udaniem się na spotkanie ze starym Dziadkiem Mrozem oraz nie lekceważyć więcej faktu jak potrzebny jest szalik. Musiałem mieć gorączkę. Przynajmniej tak się czułem.

Tym bardziej ucieszył mnie fakt, że już po wszystkim. Wstałem, zbierając spwoje rzeczy i odwzajemniłem uścisk mężczyzny.

– Również dziękuję, do widzenia. – odpowiedziałem, po drodze narzucając po kolei marynarkę, płaszcz, szalik i wszystkie inne bzdety, których brak pewnie rozłożyłby mnie teraz na dobre. Zapewne zwykłe przeziębienie, nie wymagające paniki, jak sądziłem, ponownie kierując się ku swemu mieszkaniu. Pomimo, że ciałem cierpiałem delikatnie, w duchu odczuwałem ulgę. Wyobraź sobie mój strach na widok Strażników, kiedy tu przychodziłem! A jednak, byłem wolny. Może jednak jeszcze trochę pożyję, to dosyć optymistyczna myśl.

O ile wcześniej nie strawi mnie choroba.


zt.