/jakiś czas po targu

Eris zdecydowanie warta była swej pani, a przynajmniej pod względem upierdliwości. Zazwyczaj nie było to jakoś specjalnie przeszkadzające, przynajmniej nie samej Delilah, bowiem suczka latała sobie luzem dokładnie tam, gdzie tego chciała, obszczekując i dokuczając tym, którzy akurat jej nie pasowali. Swą właścicielkę zaś zostawiała w świętym spokoju, a Di odwdzięczała jej się dokładnie tym samym. Odpuszczeniem i pozwoleniem psu na luźne bieganie, bowiem pewne było, że nie oddali się jakoś zbytnio, no i zawsze powróci. To była jakaś specjalna więź między człowiekiem i zwierzęciem.      
Więź będąca zarówno pełnią radości, jak i również wścieku, gdy zwierzak z samego rana postanowił obudzić ją, by wyjść z domu. Lecz nie samotnie, o nie! Eris bowiem jakimś cudem postanowiła wyciągnąć je obie z domu, choć Deli wiedziała, że słońce dopiero co wstało i nawet nie musiała przy tym patrzeć na zegarek. Było rano jak cholera! A mogła mieć jeszcze kilka spokojnych godzin snu!      
Psica nie dała jej jednak powrócić w spokoju do łóżka. Drapała w drzwi mieszkania, które w sumie właśnie z takich powodów wyglądały jak po przejściach z pazurzastymi demonami, piszcząc w zniecierpliwieniu, by nawet zawyć kilka razy i, o litości! ten pies był bardziej wkurwiający od człowieka!, ściągnąć z niej koc swoimi zębiskami. Aż wreszcie Morgan zmuszona była do faktycznego podniesienia dupy z ciepłego łóżka, by ubrać się, a następnie nieprzytomnie wyjść z psem z domu.    
Nie miała bladego pojęcia, co wpadło Eris do głowy i chyba nawet nie chciała tego wiedzieć. W chwili obecnej była zdrowo wkurzona na psią kompankę, marząc przy okazji o powrocie do swoich czterech ścian. Była zaspana, gdy tak szła w niewiadomym kierunku z, prowadzącym ją ku nieznanemu, psem u swojego boku. Nawet świeże powietrze nie podziałało na nią trzeźwiąco. Była dosłownie niczym zombie i właśnie jak zombie się czuła.
Idąc za suczką, która w pewnym momencie wypruła gdzieś w przód, Di rozglądała się dookoła z niemałym zaciekawieniem. Nie była w tej okolicy od... Cóż, praktycznie od bardzo dawna. Wszystko zdążyło się już zamienić w jeden wielki burdel z nieopanowaną roślinnością w środku.    
W pewnym momencie wzrok dziewczyny przyciągnęło coś wyjątkowo niezbyt pasującego do tego obrazka. Coś, a właściwie ktoś. Nie podchodziła jednak bliżej, toż to wariat przecież był, ale przed krzyknięciem do niego już się nie powstrzymała.    
- Ej, ty! Nie siedź na ziemi, bo wilka dostaniesz! A potem umrzesz, bo lekarze w KOLCu to pieprzone konowały! I podadzą ci tojad, jak się dowiedzą kim jesteś, panie bezimienny Strażniku! - Wrzasnęła niespodziewanie, stojąc dosyć daleko od tego człowieka i wzrokiem szukając Eris.

Praktycznie od pierwszej chwili, w której zobaczyła tego człowieka, wszystko w niej praktycznie przeraźliwie skłaniało ją ku myśli, że jest to osoba co najmniej niestabilna psychicznie. Co jak co, ale podświadomość Delilah nie miała skłonności do przesady, więc dziewczyna uważała to za najprawdziwszą z prawd. Osobnik ten zdecydowanie miał w sobie coś o maniakalnym wydźwięku, więc prawa logiki nakazywały jej unikać go za wszelką cenę.
Tymczasem spotykali się po raz kolejny w nadzwyczaj krótkim czasie i nie mogła powiedzieć, że nie była tym zaniepokojona. Coś wyraźnie pchało ją w kierunku nieznanego jej Strażnika, który za pierwszym razem usilnie starał się jej wmówić, że są rodziną. Teraz już najwyraźniej odpuścił sobie grę w to, przechodząc w tryb mruka w wyjątkowo paskudnym humorze. Zaś ona bawić się w takie rzeczy nie zamierzała.
Próbowała być nawet całkiem miła, ostrzegając go przed nieprzyjemnymi skutkami siadania na podejrzanej ziemi w nieprzyjaznym KOLCu. Nie miała sobie więc nic do zarzucenia, nawet po wybitnie chamskiej odpowiedzi ze strony mężczyzny. Choć nie mogła powiedzieć, że nie zdziwiło jej odrobinę aktualnie podejście do wszystkiego.
Wcześniej, przy pierwszym zapoznaniu się ze sobą – choć nie całkowicie zapoznaniem będącym – nie znała przecież jego imienia ani nie wiedziała też o nim czegokolwiek innego, wydawał jej się osobą dosyć pozytywnie nastawioną do życia. Chorą psychicznie, ale jednak zachowującą się na tyle normalnie, na ile to było możliwe. Tymczasem teraz spotkała się znowu z nienawiścią do całego świata i chęcią śmierci.
Cóż, nie była osobą odpowiednią do roli pocieszycielki i nawet nie zamierzała udawać, że jest inaczej. Nie podchodziła więc do faceta ani o krok, patrząc na niego tylko przez chwilę z daleka, by jeszcze kilka razy zawołać swoją zwierzęcą towarzyszkę i wreszcie przyciągnąć ją do siebie za marną imitację obroży, jaką zakładała suce na wspólne spacery dla zachowania pozorów tego, że to ona tutaj jest decydującą o wszystkim panią.
Eris najwyraźniej wyszalała się już na tyle mocno, by pozwolić jej na wszystko, czego chciała. A w tejże chwili Deli najbardziej pragnęła oddalić się gdzieś daleko od tego miejsca, najlepiej jak najdalej, pozostawiając samobójcze myśli innym osobom. Nie zwykła przecież wtrącać się w całkowicie niepotrzebne działania innych ani też wdawać w nieprowadzące do niczego rozmowy, gdy nie była do tego koniecznie zmuszona. Tym razem nie miało być inaczej.
Niby faktycznie przez moment pojawiło się u niej coś na kształt żalu przy myślach o wyraźnie paskudnym dniu tego gościa, lecz bardzo szybko wyparła to i odsunęła od siebie ze stwierdzeniem, że wracać do miłowania całego świata nie zamierza. Ludzie niż zwykli przecież jej pomagać, dlaczego więc ona miałaby to robić? Karma może i istniała, najprawdopodobniej faktycznie była dziwką, ale co z tego…
- Podziękuję, mam swoje własne sprawy, nie będę twoim cholernym posłańcem. – Krzyknęła w kierunku Strażnika, który wciąż nie zaszczycił jej nawet przeklętym spojrzeniem. Nie to nie, jego problem. Chwyciła psinę pod pachę, odwracając się na pięcie i wołając jeszcze tylko na pożegnanie. – Udanego samobójstwa! Wyślij mi kartkę z zaświatów, bro!

Może i sama była całkiem niezłą wariatką, lecz z innymi wariatami zdecydowanie zadawać się nie planowała, ba!, ona nawet czegoś takiego nie chciała. Zwłaszcza już z takimi przedstawiającymi się jako ktoś z jej rodziny, do której śmierci już jakoś przywykła. Przyzwyczaiła się wpierw do tego, że wszyscy jej bliscy umarli, by potem już odrobinę normalniej podchodzić do faktu, że musiało być z nią coś ostro nie tak już od samego początku, bowiem dosłownie większość jej znajomych padała jak muchy.
Nawet przy faktycznym posiadaniu starszego brata, w co wciąż nie potrafiła uwierzyć, najprawdopodobniej powinna go jeszcze bardziej unikać, by nie skończył źle jak cała reszta. Tymczasem ona non stop na niego wpadała i wciąż jeszcze jakoś nie postanowiła wziąć nóg za pas. Zamiast tego odezwała się do niego jak ta głupia, nawet nie zwracając na siebie jego uwagi, bo ta skupiona była na czymś innym, najwyraźniej o wiele ciekawszym od niej samej. Powinna była się o to obrazić?
A gdy wreszcie postanowiła chwycić psa i odejść w siną dal, przeszkodzono jej w tym. Osobnik podający się za jej brata najwyraźniej wreszcie nałapał sił pozwalających mu na oświecenie się co do jej tożsamości, co mogłoby być całkiem zabawne, gdyby nie to, że jego wcześniejsze tematy do najzdrowszych i najmilszych, nawet dla niej samej!, nie należały. W połączeniu z nimi to nie było ani odrobinę śmieszne, już raczej dosyć mocno żałosne.
Nie w sensie, że ten człowiek taki był, choć zdecydowanie niewiele mu do tego brakowało, lecz to wszystko razem robiło dosyć powalony obrazek, jaki zdecydowanie zasługiwał na miano marności nad marnościami. Zupełne odosobnienie, wyrośnięte wręcz pod samo niebo krzaczory, nadpalony hotel w prawie kompletnej ruinie, jakiś wybitnie zanieczyszczony zbiornik wodny… A w tym wszystkim zaspana dziewczyna z psem oraz niedoszły samobójca w strażniczych ciuchach. To wręcz wołało o pomstę do nieba!
Tak samo zresztą jak nagłe zmiany nastroju u tego człowieka. Jeszcze chwilę wcześniej chciał się zabić, był raczej maksymalnie wpieniony na cały świat i nie brał sobie jej słów czy też choćby samej obecności do serca, by teraz nagle przyjąć ją z czymś w rodzaju wyjątkowo dzikiej ekscytacji, która…
Deli zwyczajnie nie mogła powiedzieć, że nie wywołała na jej ustach choć cienia uśmiechu, a w sercu dziwnego rodzaju uczucia, bo byłaby to zupełna bujda. Fakt faktem, że zrobiło jej się całkiem miło na takie przyjęcie jej i prawdziwe potraktowanie jak faktyczną siostrę. Nikt tak od dawna nie robił i już chyba praktycznie nie pamiętała, jak to było. Teraz zaś zaczynała sobie powoli przypominać i to właśnie chyba sprawiło, że nie odeszła.
Patrząc na mężczyznę z miną, jakby miała do czynienia już nie tylko z totalnym wariatem, ale i też wspomnianym królem idiotów, jednak też uśmiechając się lekko. A gdy Eris na dodatek postanowiła jej się wyrwać, lecąc z wywieszonym językiem w kierunku faceta, by obdarzać go wyjątkowo obślinionymi dowodami psiej miłości do wszystkich i do wszystkiego, chociaż normalnie raczej nie robiła takich rzeczy, Delilah zdecydowała się podejść do Strażnika, obserwując go nieustannie i będąc gotową na ucieczkę.
- Za co przeprosić? – Spytała, stając kilka kroków od niego i krzyżując ręce na piersiach. – I dlaczego jesteś sierotą świata? Normalnie zachowujesz się mniej psychicznie niż w tamtej uliczce czy też jesteś jeszcze bardziej narwany? Dodatkowo sprostujmy sobie jedno - wciąż ci nie wierzę, nie daję wiary w bycie twoją rodziną. Przykro mi.