Czuł się dziwnie prowadzony przez podziemnych opozycjonistów, obrzucany różnymi brudnymi słowami. Cóż... może nie do końca zdawał sobie sprawę, jaki stosunek łączy te obie grupy. Mieszkańcy Kapitolu vs. mieszkańcy byłych dystryktów. Czyż to nie był śmieszny pojedynek? Dla niego było to dość zabawne. Aaa! Jak on mógł tak mówić podczas trwającej rebelii. Słowa jednego z mężczyzn dokładnie zarysowały mu opinię uciśnionych mieszkańców KOLC'u na temat ludzi jego pochodzenia. Groteska. Wszędzie pojawiała się groteska. Obie grupy walczyły o wolność, która został im odebrana. Cały czas podtrzymywał ciężar Nikola na swoich ramionach, przemierzając coraz bardziej w górę. Zacisnął zęby, próbując opanować swoje zirytowanie.
- Twoje słowa brzmią stosunkowo absurdalnie. - Zaczął spokojnie, ukazując swoje anielskie opanowanie. - Nie możecie obarczać całą winę tego zatęchłego świata na uciśnioną jednostkę, która odzyskała wolność. - Zrobił przerwę na głęboki oddech. - My także byliśmy rebeliantami, walczącymi o lepsze jutro, bo życie na końcu kapitolińskiej piramidy nam się znudziło. - Nie powinien tego mówić teraz, gdy są sprowadzani na wolność, jednak absurd, który się szerzy był nie do zniesienia. - Mieszkańcy dystryków. - Powtórzył na głos. - Trzy miesiące to bardzo mało w porównaniu do pół wieku. - Miał za złe słowa towarzyszącego mu mężczyzny. Szczególnie gdy przed oczami śmignęły mu obrazy zdemolowanej Czwórki. Dzieci uwięzione w szkołach. Brud, smród i krew. Wszechobecna zagłada. Anthony zatrzymał się na chwilę, gdy droga zaczęła drążyć mocniej pod górę.
- Radzę Ci uważać na słowa. - W jego głowie można było wyczuć nutkę groźby. - Mam nadzieje, że doskonale zdajesz sobie sprawę, że bez byłych mieszkańców dystrytków nie uda wam się ponownie powrócić na łono Kapitolu. - Bronienie godności swoich rodaków było celem priorytetowym wojskowego. Znał wszystko od podszewki i nie pozwolił na zhańbienie odwagi poległych już ludzi. To oni z herezją w oczach walczyli o lepsze jutro. Choć nie wyszło im tak, jak sobie to wymarzyli. W końcu ktoś położył swoje chude łapska na ich zwycięstwie. Anthony był zażartym rebeliantem, lecz to nie oznacza, że musi się z nimi zgadzać w każdej kwestii. Miał swojej racje, którymi kierował się w tym przepełnionym najlepszą whiskey i paczką papierosów życiu.
W końcu zbliżali się coraz bliżej koszar. Ich oczom ujawnił się widok podziemnego życia mieszkańców Kapitolu. Wszyscy oni zebrali się wokół dawnego archiwum wojskowego, dodając temu szaremu miejscu swojego uroku. Wymalowaniu ludzie przypominali bardziej lalki z sklepowej witryny niż zaciętych opozycjonistów. Na ich ciałach nie znajdowały się blizny, lecz najróżniejsze tatuaże. Coś jednak w nich się zmieniło, na ich twarzach zamiast kolorowych uśmiechów pojawiło się piętno niepokoju. Piętnaście minut przerwy? Brzmiało wyśmienicie, szczególnie dla obolałego Anthony'ego. Dalej mieli podążać za młodą Sunny. Miał nadzieje, że mężczyzna miał dość odwagi by pokazać wojskowego - potencjalnemu wrogowi - swoją kryjówkę. Odwagę? To słowo tutaj nie pasuje, ponieważ Larousse stał po ich stronie... może nie do końca, ale jego porywcze serce zawsze znajdowało się tam, gdzie rewolucja.

Doszli do miejsca, które najwidoczniej służyło za kryjówkę owej przesympatycznej grupie prowadzących ich ludzi. Było tu pełno Kapitolińczyków, zabiedzonych i zmęczonych. Tesla dostrzegł małą dziewczynkę, która spała, zwinięta w kłębek. Była wychudzona.
- Biedni ludzie - powiedział cicho do Melanie. - Kapitolińczycy czy nie, powinni mieć szansę życia na powierzchni.
Myśl o Evie dodawała mu sił. Nie mógł i nie zamierzał zostawić jej samej na tym świecie.Niemalże ze znudzeniem przysłuchiwał się wymianie zdań pomiędzy Larousse a mężczyzną. Obaj mieli swoje argumenty. Obaj mieli poniekąd rację. Ale Tesla nie był w nastroju do pogaduszek.
Pociągnął łyk wina z piersiówki i uśmiechnął się do dziewczyny nazywanej Sunny.
- W jaki sposób nas poprowadzisz i dokąd?

Gdy doszli do swego rodzaju hali Mel podeszła d najbliższej ściany. Noga wciąż dawała jej o sobie znać, więc wolała jej nie nadwyrężać. Stojąc na jednej nodze i opierając się o ścianę rozglądnęła się po pomieszczeniu. Kapitolińczycy. Dużo Kapitolińczyków. I wszyscy byli w tragicznym stanie. Mel uśmiechnęła się delikatnie na ten widko, ale zaraz ukryła ten uśmiech. W tym przypadku wolała nie robić sobie kłopotów. Co innego poniżać jednego mieszkańca Kwartału, co innego wyśmiewać całą hordę ludzi. Biedni ludzie E tam, mogili by być biedniejsi. Albo martwi. Kapitolińczycy czy nie, powinni mieć szansę życia na powierzchni.
- Ależ mają… Chociaż fakt, że na powierzchni nie ma duzo lepszych warunków. – Mel sama się zastanawiała dlaczego zawsze gra osobę współczującą ludziom z Kwartału. No, prawie zawsze, wyjątkiem jest czas spędzany z bratem. Ciekawe co u niego… Dawno go nie odwiedzała. W ogóle chciała już być na powierzchni. Pare miesięcy w Kapitolu wystarczyło, by odzwyczaiła się od przebywania pod ziemią. Co prawda w hali był ten plus, że było sucho. Woda tu nie doszła. Jeszcze.

Szła dalej. Tutaj była już elektryczność, choć nikła, więc wyłączyła latarkę i pozostała przy sprawdzaniu terenu kamerką termowizyjną. Szczury. Nienawidziła szczurów. Ale tutaj wydawało się być ich mniej, ogólnie tunele były lepiej zachowane. Idąc zastanawiała się czy nad nią znajdują się Koszary. I co by się stało gdyby jakimś cudem sufit nad nią się zawalił i do tunelu wpadli żołnierze. Nie miałaby najmniejszych szans. Powoli też zaczęła odczuwać skutki zamknięcia w ciasnej przestrzeni i perspektywy że nad nią znajduje się kilka metrów ziemi. Poruszała się szybko, żeby uniknąć wyziębienia, ale powoli i tak zaczynały jej kostnieć palce, a zęby mimowolnie zaczęły szczękać. Skierowała się do Sektora C, zastanawiając się gdzie bezpiecznie będzie wyjść - w ruinach czy przez piwnicę szkoły.
// Sektor C Mam nadzieję...

Wyszedłem w całkiem dobrze zachowanym tunelu. Nieco zwolniłem, wsadziłem ręce w kieszenie i oglądałem ściany. Patrząc na puste zawieszki, gdzie pewnie kiedyś były lampy, ogarnąłem, jakim jestem idiotą. Po co łażę w tych pieprzonych ciemnościach,  jeśli mam latarkę? Ehh. Kretyństwo wrodzone.
Wziąłem w ręce użądzenie, które rzuciło jasny snop światła na jakieś trzy metry przede mną. Zatrzymałem się na chwilę i zastanowiłem nad tym, co teraz. Chyba nie powinienem się zbytnio oddalać. Ze swoją wspaniałą orientacją w terenie pewnie już bym nie potrafił wrócić do tamtego miejsca, gdzie znalazłem właz. Ale trudno. Ciekawość,  co czai się za następnym zakrętem zwyciężyła i ruszyłem dalej.
Stanąłem przed dwiema kolejnymi odnogami. Nad jedną było wybazgrolone "B2" a nad drugim, ciemniejszym, skąd dochodziły miarowe głosy chlupotu... i czegoś jeszcze, nosiło nazwę "C1". Co wybrać? To pytanie chyba jest proste. Niemal wbiegłem do wlazu C1. Koniecznie musiałem poznać każdy skrawek Kapitolu.
→C1