Życie w Czwartym Dystrykcie było... nudne. Ta sama, codzienna rutyna - dom - szkoła - morze - dom.  Choć w tym pierwszym miejscu nie lubiłem bywać, i tak do niego wracałem. No bo czemu nie? I tak traktowali mnie jak powietrze, a ja ich. Czyli można powiedzieć, że mieszkałem sam.
Mój dom... nie. Nie dom. Mimo, że mieszkałem tam od urodzenia, dla mnie to była tylko "przelotna siedziba mieszkalna". Po skończeniu osiemnastki miałem się stamtąd wyrwać i nigdy nie wrócić.
Moja siedziba mieszkalna nie była zbyt bogata, ale również nie pochodziła z plebsu. Ot, średni domek rybacki, z paroma pokojami, kuchnią i łazienką. Przed nim było małe oczko wodne. Przynajmniej dopóki nie postanowiłem poćwiczyć łowienia na ozdobnych rybach, które są rzadkością. Desperacko pragnąłem, by w końcu ktoś mnie zauważył. Podziałało? Nie.
Po skończeniu piętnastu lat wzięli Leona na Igrzyska. Nawet nic nie poczułem. Jakby zupełnie obca mi osoba, z obcego dystryktu poszła na pewną śmierć.  Czy was by to obchodziło? Raczej nie.
Myśl, że to może spotkać również mnie, zachęcała do wieczornych treningów - tylko ja, trójząb i morze. Skąd zdobyłem broń? Z domu. Znaczy się, z siedziby. Po śmierci brata zostało pełno żelastwa, bo to przecież z niego chciano zrobić, tego, jak mu tam? Specjalistę? Nie wiem. I jakoś nigdy mnie to nie obchodziło. Ale wracając...
Dwuletnie treningi wyrzeźbiły moje ciało, a samotne, nocne wyprawy wyostrzyły zmysły. Można było powiedzieć, że jestem gotowy stanąć do igrzysk. Nie należałem do jednych z tych idiotów, którzy sami zgłaszali się, by potem i tak przegrać. Czekałem cierpliwie, aż w końcu wylosują moje nazwisko, ale czy tak się stało? Pewnie, dobrze myślicie. Nie.
Wtedy rodzice postanowili wyjechać do Trzynastki, by wstąpić do wojska i pomścić swego kochanego synalka. I wtefy nawiązała się między nami najdłuższa rozmowa od niepamiętnych czasów.
- Jedziesz z nami?
- Nie.
I tyle. Miałem wtedy niespełna 17 lat, ale oni wiedzieli, że sobie poradzę. A przynajmniej taką miałem nadzieję.
No i się przeliczyli. Nie wiedziałem jak to jest żyć na własną rękę, a przekonałem się o tym, kiedy zaczynało brakować na jedzenie.
Nastały niespokojne czasy. W morzu nie dało się już łowić tak swobodnie jak kiedyś, a i zaniechałem treningów, ponieważ było prawie całodobowo patrolowane przez Strażników Pokoju. Widocznie Czwórka zaczynała bunt, odmawiając dostaw owoców morza dla stolicy.
Szukałem pracy, ale to nic nie dało. Widziałem łakome spojrzenia mężczyzn na ulicy, i wiedziałem co im chodzi po głowie. Co do swojej orientacji miałem wątpliwości. Najpierw zdawało mi się, że jestem aseksualny, ale koniec końców zacząłem oglądać się za facetami. I gdy już byłem na skraju wytrzymania, zacząłem to robić.
Poczułem, że zbeszcześciłem samego siebie. Byłem tanią dziwką dla obleśnych homosów, którzy nie mieli się na kim wyżyć. Z upływem czasu jednak zacząłem poprostu się przyzwyczajać, a jeszcze potem czerpać z tego przyjemność. Nadal brzydziłem się sobą, przestałem robić to z każdym, ale nie potrafiłem znaleźć pracy. Nauczyłem się oszczędzać i ograniczać swe "spotkania". Wszyscy, którzy handlowali rybami, zbankrutowali. Czwórka zaczęła zmieniać się w jeden z tych biednych, wyliniałych dystryktów, które powoli umierają z głodu. No bo co to za dystrykt, który nie może korzystać z tego, na czym słynie?
Wszystko zmieniło się, gdy Kapitol zrzucił pierwsze bomby. Co jak co, ale akurat na życiu mi zależało. Porwałem jedyne rzeczy, które coś dla mnie znaczyły - trójząb i moją starą, wysłużoną wędkę - i ruszyłem biegiem do pociągu. Gdzie? Nie miałem pojęcia.
Moja podróż była mozolna. Dystrykt po dystrykcie, a gdy w którymś się powoli zacząłem zadomawiać, powtarzal się koszmar z czwórki. Kapitol nie szczędził nikogo, ani niczego.
Po mojej... nie wiem, straciłem rachubę. Prościej - po mojej kolejnej przeprowadzce i jeździe pociągiem, znalazłem się w Kapitolu - a raczej w tym, co z niego zostało. Feralna władza stolicy została obalona, a wśród ludzi zapanował spokój.
Dowiedziałem się, że z rebeliantów przeżyła tylko nieliczna garstka, i nie było w nich moich rodziców. Cóż.. szkoda. Ale nikt im nie kazał pchać się do walki.
Powróciłem do codziennych treningów i łowienia w nieco brudnawej, wartkiej rzece nieopodal mego miejsca zamieszkania. Rzadko kiedy dało się coś złowić, jednak to była już rutyna. Nawet samo zamoczenie wędki w wodzie mnie odprężało. Osiedliłem się w przyjemnej okolicy, zwanej Dzielnicą Wolnych Obywateli. Podobno to jedna z najlepszych miejscówek, jakie zostały w Kapitolu, a mam do niej prawo, ponieważ rodzice byli z rebelii. No, koniec końców na cos się przydali. To miejsce można nazwać domem. Tak, trzeba przyznać, że tu jest mi o wiele lepiej niż w dysktrykcie z morzem. Nadal byłem "Panem dla panów" - lubię to określenie. Brzmi lepiej niż dziwka. Przestałem sypiać z byle kim, i zacząłem wyławiać co ładniejsze "kąski". Znaleźli się nowi klienci, a teraz i ja mogę czerpać z mej pracy pełnię korzyści.