Państwo Glasgow byli szczęśliwą rodziną. Mogli swobodnie żyć sobie w Trzecim dystrykcie, bez większych problemów. Dało się żyć za to, co zarobił ojciec z matką. Mieli co włożyć na talerz, dzieci chodziły czyste i najedzone. Trójka ich aniołków, które były ich oczkami w głowie. Jednym z tych aniołeczków była właśnie Lisbeth. Była drugim dzieckiem państwa Glasgow. Oprócz niej była jeszcze dwójka chłopców. Rodzeństwo, mimo różnic, bardzo się kochało i wspierało. Lis jednak najbardziej odstawała z całej trójki. Jak bracia woleli nie wychodzić z szeregu i cieszyć się tym, czym mieli, to Lisbeth zupełnie przeciwnie. Nie zgadzała się z systemem. Nie chciała, by ludzie byli tak traktowani. Im się żyło dobrze, ale co z innymi? Te Igrzyska, to wszystko… Od samego widoku tych dzieciaków walczących o życie robiło się jej niedobrze. To w następnym roku mogła być ona.
Gdy miała czternaście lat, rodzice kupili dziewczynie gitarę pod choinkę. Prezent na święta. To była chyba najgorsza rzecz, jaką mogliby zrobić. Dziewczyna bardzo szybko opanowała podstawy, potem zaczęła coraz lepiej grać i coraz bardziej trudne utwory. Z czasem nawet i sama zaczęła tworzyć piosenki. I łatwo się domyślić, że nie chwaliły one rządu. Muzyka, która wydobywała się spod rąk Lis, była pokazem buntu.
Lisbeth nie brała osobiście udziału w rebelii. Chciała, aczkolwiek rodzice siłą ją zatrzymali w domu. Nie mogła im tego wybaczyć. Chciała wziąć udział w czynnej wojnie, przeciwstawić się tyranii… niestety, nie wyszło. Rodzina Glasgow w żaden sposób nie przyczyniła się do wybuchu powstania, ale za sprawą miłej pani Coin, wylądowali w KOLCu, pozostawieni samym sobie. Mieli na tyle szczęścia, że udało im się załatwić całkiem niezłe mieszkanko. Niezbyt duże, ale nie była to rozwalająca się ruina. Oczywiście do luksusów było im daleko, ale mogli się pocieszyć bieżącą wodą. Zimną, bo zimną, ale zawsze coś.
Rodzinka Glasgow wiązała jakoś koniec z końcem, ale łatwo nie było. Ojciec z matką pracowali w pocie czoła, by ich dzieci miały co jeść. Lisbeth wraz z starszym bratem pomagali rodzicom jak mogli i robili wszystko, by młody mógł się odpowiednio rozwijać. Mimo ciężkich warunków, udało im się zaoszczędzić kilka groszy, zdobyć trochę leków przeciwbólowych… które jednak szybko poszły, gdy mały miał gorączkę i trzeba było ją jakoś zbić.
Wszystko było do zniesienia, aż do czasu gdy rodzice nie zostali w łapance wywiezieni z getta. Wtedy wszystko się zmieniło. Najstarszy z rodzeństwa zupełnie się gdzieś ulotnił, przestał dawać znaki życia, a Lis została zupełnie sama z młodszym bratem na utrzymaniu. Na początku pracowała jako kelnerka w klubie Violator, jednak z czasem udało się jej zmienić pozycję na etatowego muzyka. Gdy jest naprawdę bardzo kiepsko, stara się złapać jakąś dodatkową robotę, choćby i tej kelnerki. Utrzymanie siebie i brata jest dla niej naprawdę ciężkie, ale daje z siebie wszystko. Chce, by młody miał jak najlepsze warunki do życia, o ile to możliwe. Haruje i walczy o przetrwanie cały czas od pół roku. I nie zapowiada się, żeby to się w najbliższym czasie skończyło.