Malutka i jakże urodziwa dziewczynka przyszła na świat podczas pewnej styczniowej zawieruchy. Odebrana przez przewiązaną w kitel położną w te pędy została przetransportowana do ramion roztrzęsionej Cecile Ross-Fosher. Dano jej na imię Celenthe- jak kwiat w jakimś starym i nie używanym od dekad języku, kwiat zupełnie nie pasujący do tego, co działo się za oknem ciepłego, przytulnego szpitala imienia Sacromanthy Beaudelaire. No i tyle, jeśli chodzi o pozytywy. Celenthe kwitła, owszem, ale bardzo wolno i topornie, przynosząc swoim wysoko postawionym rodzicom więcej smutków niż jej starsza siostra, jej tuzin chłopaków i natrętni klienci ojca razem wzięci. Zamiast doklejać sobie elfie uszy bądź stroić się przed lustrem, jak jej koleżanki rówieśniczki, wolała bez słowa uciekać na wycieczki do parku, jedynej namiastki prawdziwego świata wśród społeczeństwa pracoholików i kapitolińskich natrętów. Zamiast śmiać się i być tą głupiutką, wolała już od małego postępować rozważnie i powoli. Spotkania z chłopcami bynajmniej nie interesowały Celly, zamiast nich wolała książki o polityce ojca i Kapitol TV, a jeśli chodzi o to ostatnie, wyłączała go jedynie gdy zaczynał się najbardziej burzliwy okres w roku każdego szanującego się obywatela Panem. Dożynki z początku interesowały ją tyle co nic, urodzona jako jedna z najbogatszych przecież nie musiała się obawiać, że jej imię i nazwisko figurować będzie w puli trybutów. Więc po co? Obserwowanie innych ludzi tak bardzo weszło jej w nawyk, że w końcu mimowolnie, kątem oka, śledziła zdarzenia pokazywane na wizji, najpierw w Dystryktach, później na arenie. To nie tak, że Celanthe była odludkiem, wprost przeciwnie. Uważała bowiem, że traciłaby tylko czas i niepotrzebną energię na nawiązywanie jakichkolwiek głębszych więzi, skoro i tak ludzie nie poznali by się na jej wrodzonym intelekcie. I tak jak jej siostra Diana sprowadzała do rezydencji państwa Fosher kolejnych młodych polityków, paparazzi i innych seksownych panów których należałoby omamić i namówić do oddania całej swojej fortuny i materialnego przybytku, ona mijała się z nimi taszcząc kolejne stosy książek wypożyczone z biblioteki czy księgarni. Ale i to przestało jej wystarczać, sięgała coraz wyżej i wyżej, najnowszymi pozycjami z kapitolińskich uniwersytetów pragnęła jakoś nasycić swój wieczny głód wiedzy… tak natrafiła na album w całości poświęcony muzykom ubiegłych dekad. Dla zafascynowanej Celly był to dopiero początek muzycznej przygody, odkrywania kolejnych sposobów na odwrócenie się od rzeczywistości i brutalnego, zbyt brutalnego dla niej świata. W rzeczywistości była dość wrażliwa, aczkolwiek nieustępliwa. Uparta, wytrwała, łatwo przystosowała się do społeczeństwa i panujących w nim norm i zasad, choć trafniejszym określeniem byłoby raczej, że przystosywała się do życia bez trudu nie z poświęcenia, a tylko i wyłącznie z wyboru. Ten ziemski świat z resztą znaczył dla niej mniej niż greccy filozofowie, skrzypce, fortepian i flet razem wzięte. I tak mijały kolejne lata, życie w Panem toczyło się dalej i wciąż, a w samym środeczku pierwszych nieśmiałych oznak o zbliżającej się Wielkiej Rewolucji była ona: Celenthe Ross.


No i na co był jej ten kwitek witający ją na uczelnię i papiery ukończenia wszystkich możliwych szkół muzycznych z wyróżnieniem, skoro znów nastały mroczne czasy, podczas których wszystkimi tymi nic nie znaczącymi papierkami można było się jedynie podetrzeć? Celly nigdy tego nie pojęła. Nie znała ani podstaw medycyny, nie ukończyła ani kursu pierwszej pomocy ani tymbardziej żadnych szkół przygotowawczych, sanitarnych, czy Bóg wie czego tam jeszcze. Nie była nawet do końca przystosowana do tego społeczeństwa, więc jak niby mogła przystosować się do innego po raz kolejny? Na resocjalizcję było ciut za późno. Zwłaszcza, że rozpoczęły się zamieszki, nieplanowane kłopoty na arenie trwających właśnie Głodowych Igrzysk, a konsekwencji… Rebelia. Oczywiście, jako córeczka polityka stanowiącego coś –cokolwiek to coś oznaczało- miała zapewnione całkowite bezpieczeństwo. No i po co to jej bezpieczeństwo było? No tak, wątła, chudzina taka że aż w oczy boli, i do tego pewnie głupiutka jak każda z jej kapitolińskich rówieśnic. No, rzeczywiście, wtedy głupia była aż nadto. A wyjście w ciemną noc w samym centrum największych rewolucyjnych rozruchów tylko po to, by dotrzeć do uniwersyteckiej biblioteki chyba rzeczywiście nie było jedną z jej najmądrzejszych i najrozsądniejszych decyzji. Wiecie, chyba nigdy nie przypuszczała, że rebelianci chcieliby porwać jakąś tam mało ważną Celenthe Ross. Bo w sumie, kim była? Co znaczyła dla tej wielkiej, rozdmuchanej polityki i odradzającego się z gruzów wielkiego Państwa Panem? Oczywiście nie zgłupiała do reszty, oglądała jeszcze media i dochodziły do niej jakieś tam pogłoski o porwaniach młodych córek ministrów i innych polityków, jako zakładniczkach niezbędnych do okupu, ale jak możecie się domyślać, nasza Celly jedynie mruknęła coś wtedy z pogardą i ruszyła do pokoju na kolejną porcję porannych ćwiczeń na skrzypcach. A teraz zapłaciła za to dość wysoką cenę. Rebelianci bowiem nie tylko nie cackali się z nią, przetrzymywaną w jakiejś zajętej przez opozycję rezydencji, ale byli niezwykle niecierpliwi. Widzicie, tak śpieszno im było do wolnego państwa, Kosogłosa i tych innych. Celly nie uważała inaczej ani nie negowała, zastanawiała się jedynie dlaczego w tak brutalny i wymagający radykalnych zmian sposób. Przecież istniało jakieś inne rozwiązanie, żeby pogodzić dystrykty, nabrzmiałego od róż Snowa, zapyziałe głowy Kapitolu i bunt, no nie? Niekoniecznie tak wyobrażała sobie tą całą Wielką Rewolucję. Wielką Rewolucję, której większość czasu przesiedziała w posiadłości rebeliantów, jako ta jedyna czekająca na wymianę. Gdyby leżała tu Diana, albo jej kochaś Henry, albo nawet matka… to rozumiem. To by było coś! Ale gdy do opozycji dotarła beznadziejność całej tej sytuacji i to, że żadnego okupu nie będzie bo jej własny ojciec ma ją po prostu głęboko w nosie, wściekli się nie na żarty. W jednym z przypływów tej wściekłości poharatali dziewczynie nogę i barki. Chciała krzyczeć. Chciała wyć, że to nie jej wina że padają Dystrykty i panujące nastroje są złe, i że wiele osób umiera i w ogóle co ona ma do tego?, chciała dodać coś jeszcze w stylu tych wielu filozoficznych przemyśleń których tyle się w młodości naczytała, ale naraz ta jej młodość stała się jedynym wielkim niedopomówieniem, czymś przeżytym jakby w jej innym życiu, wymiarze czy istnieniu. Nie powiedziała więc nic. Przegryzła wargi, z których pociekła strużka krwi. I opanowała się.

Gdy do władzy doszła Alma Coin przewieziono Celly do odradzającego się z gruzów szpitala w tworzącej się właśnie dzielnicy Wolnych Obywateli. Nie pozwolono na jakiekolwiek odwiedziny, nieustannie faszerowano morfaliną. Ale właśnie w tamtym okresie powstał odgrodzony KOLEC dla Bezprawnych, no i znowu rekonwalescencję i spokojne dochodzenie po siebie w łóżku szlag jasny trafił. Celenthe była w bardzo złym stanie, nie miała własnych rzeczy, mieszkania, wody ani pożywienia… no i morfaliny, której braki zaczynały już uwierać. Na szczęście kwestie ochrony i patroli jak i samej nowej funckcji Strażników Pokoju nie zostały jeszcze jako tako unormowane, Celly bez przeszkód mogła więc sypiać w pozostałościach po niegdyś drogich i ekskluzywnych rezydencjach. Po niecałym miesiącu Celenthe odnalazła matka i jakimś niepojętym cudem sprowadziła osiemnastoletnią wtedy dziewczynę w stanie co najmniej przerażającym, do ropadającego się od wewnątrz domu, a właściwie do klatki schodowej i dwóch pokoi mających służyć za ten azyl. Sama Calanthe mało pamięta cokolwiek z tamtego okresu, a budzenie się z choroby było jak powolne wychodzenie ze śpiączki, albo wypływanie na powierzchnię i ten pierwszy oddech zatęchłego powietrza. Tak samo przerażające. Jedynym szczęściem którym karmiła się Celenthe był fakt, że ani ojca ani jej starszej siostry już nie było. Matka nie chciała tego wspominać, a córka nie nalegała. Ostatni rok minął jej na powolnym i wyczerpującym dochodzeniu do siebie, w którym nie pomagała ani obecna sytuacja dwójki ocalałych Ross, ani tymbardziej to, gdzie aktualnie się znajdowały. Jedynym i chyba ostatnim pocieszeniem dziewczyny została codzienna gra na skrypcach i nadzieja na odmianę losu, a także fakt, że Celly z każdym dniem czuła się coraz lepiej i lepiej, aż postanowiła i zmusiła swoje wewnętrzne ja do odnalezienia sposobu na nowe życie z dala od getta. Jak na razie jednak, rozdarta między przykrą pamiątką z przeszłości, okropną i z każdym dniem pogarszającą się sytuacją życiową a tym, skąd pochodzi, błąka się między snem a jawą, ze wszelkich sił starając się znaleźć odpowiedzi na to kim jest, do czego zmierza i po czyjej stronie tak naprawdę stoi.