*I. Nowy początek
Dwunastka, najgorsze miejsce w jakim można było się tylko urodzić. Kathy zastanawiała się jakby to było urodzić się w Kapitolu, żyć tak jak tamci ludzie, w dostatku i warunkach jakich sobie nawet nie śniła. Marzyła sobie czasem, że jest kimś innym, że żyje w innej rzeczywistości, że wszyscy ludzie są sobie równi oraz przede wszystkim, iż żyje w świecie bez Głodowych Igrzysk, tego całego strachu, że może na nie trafić podczas dorocznych dożynek...
Całe szczęście Kathy miała teraz 20 lat, losowanie już jej nie groziło, nie musiała się już martwić, że może trafić na arenę i na niej zginie. Teraz miało być już tylko lepiej. Oczywiście o ile życie w Dwunastce można było nazwać dobrym.
Żyła z dnia na dzień zastanawiając się, która z chorób zabierze ją z tego świata. W sumie nawet by się ucieszyła, bo może po śmierci czeka ją coś ciekawszego? Coś o wiele lepszego niż to co miała za życia? Ale wtedy dowiedziała się, że jest w ciąży i jej nastawienie zmieniło się o 360 stopni. Postanowiła zrobić wszystko żeby przeżyć, ale przede wszystkim dać lepsze życie swojemu potomstwu. Przez wiele miesięcy planowała ucieczkę ze swojego Dystryktu. Nie miała pojęcia gdzie pójdzie i jak przeżyje poza swoim miastem ale decyzja już zapadła.  
Dlatego też kiedy była już w siódmym miesiącu ciąży pod osłoną nocy wykradła się ze swojego domu. Dziękowała w tym momencie wszystkim Bogom, że druty otaczające teren już od dłuższego czasu nie były pod napięciem. Miała ze sobą tylko nienarodzone dziecko i mały worek z wodą, jakimś lekkim jedzeniem. Wędrowała przez wiele dni a także nocy, aż w końcu skończyły się jej zapasy. Zaczęła się nawet zastanawiać czy aby na pewno dobrze postąpiła uciekając ze swojego Dystryktu. Była wykończona i całkowicie opadła z sił. Ale ktoś nad nią czuwał. Pewnego dnia, kiedy już ledwo żywa siedziała pod jednym z drzew, znalazł ją patrol z Trzynastki. Wycieńczoną, odwodnioną zabrali ją pod ziemię, otaczając należytą opieką. To właśnie tutaj kilka miesięcy później na świat przyszła Sadie.
II. Czy aby na pewno?
Sadie rosła w zastraszającym tempie. Była silnym, radosnym i kochanym dzieckiem. Jako jedna z nielicznych przeżyła epidemię, która nawiedziła Trzynastkę i zabrała prawie wszystkie noworodki. Ona jednak nie dała się chorobie dzięki czemu jak tylko podrosła na tyle, żeby móc pójść do szkoły od razu matka ją tam wysłała. Na początku dziewczyna uczyła się wszystkiego po trochu. Oczywiście odbywała obowiązkowe szkolenie. Wszyscy mieszkańcy tego dystryktu musieli się umieć obchodzić z bronią. Ale małej Sadie nie interesowało odbieranie życia a wręcz przeciwnie – chciała to życie dawać. Dlatego też w wieku 14 lat zaczęła chodzić do szpitala na kursy pielęgniarskie. Pochłaniała wiedzę prędko, więc dość szybko uzyskała status pielęgniarki. Co bardzo się jej później przydało. Przez kilka lat odbywała staż w tutejszym szpitalu i pomagała jak tylko umiała.
Kiedy miała 19 lat nastał ciężki okres. Dystrykty się zbuntowały przeciwko Kapitolowi. W Panem nastały znów ciężkie czasy. A kiedy Trzynastka zaatakowała Kapitol, Sadie przydała się tam na miejscu przy opatrywaniu rannych, chowaniu zmarłych.
Snow został pokonany ale czy aby na pewno nastały lepsze czasy? Ronan nie podobało się to co Coin zrobiła z rdzennymi mieszkańcami Kapitolu. Odesłanie ich do getta nie było mądrym posunięciem. Przecież ci ludzie w większości byli niegroźni. Sadie postanowiła się zbuntować przeciwko władzy i po kryjomu odwiedzała mieszkańców getta przynosząc im jedzenie, pomagając rannym.
Wymykała się przez dobrych kilka miesięcy do getta, a na całe szczęście przez ten okres nikt jej nie nakrył.
Pewnego dnia będąc w domu jednego z byłych mieszkańców Kapitolu, kiedy leczyła dziecko mężczyzny do jego domu przyszedł pewien chłopak z jedzeniem i najpotrzebniejszymi rzeczami. Zdziwiło to trochę Sadie. Mało kto sprzeciwiał się zarządzeniom prezydenta. A tutaj proszę. W biały dzień oprócz niej w getcie był jeszcze ktoś inny. To wtedy pierwszy raz Sadie dowiedziała się o kolczatce. Postanowiła zrobić wszystko żeby się tam dostać.
III. A jednak..
Wiedząc już dość sporo o tym tajnym stowarzyszeniu Sadie nie dawała za wygraną. Coraz częściej przesiadywała w getcie, coraz częściej spotykała tego chłopaka. Pewnego dnia postanowiła powiedzieć mu, że chce się do nich przyłączyć, że nie podoba jej się polityka prowadzona przez ówczesne władze, no i że będzie przydatna dla organizacji. Wątpiła w to, iż mieli w swoich szeregach jakiś lekarzy, czy chociażby pielęgniarek.
Nagabywała faceta tak długo dopóki jej nie uległ. Wkręcił ją w szeregi Kolczatki i teraz od kilku miesięcy Sadie przydaje im się bardziej niż przydawała się w teraźniejszym Kapitolu. Nareszcie Rossówna wiedziała, że to co robi jest jej powołaniem, że to do tego była stworzona.
*