Loganowi już od najmłodszych lat życie rzucało kłody pod nogi i to tak wielkie, że w żaden sposób nie można było ich ominąć, a już tym bardziej przeskoczyć. Jego matka patologiczna alkoholiczka. Wiecznie pijana – bo już od samego rana potrafiła wlać w siebie sporą ilość procentów. Tak procentów, bo to, co piła nie miało najmniejszego znaczenia. Ważne aby dobrze pierdolnęło! Zresztą skoro całymi dniami przesiadywała na spróchniałej ławeczce obok zrujnowanej kamienicy, nie było mowy o wybrzydzaniu. (a co z pracą? No jak to co, damy nie pracują!) W tym czasie on oraz jego młodszy braciszek zmuszeni do siedzenia w cuchnącej norze jakim było ich mieszkanie cierpliwie czekali na powrót 'gwiazdy'. Gdy byli sami, nie było tak strasznie. Katia często nie trafiała do domu, śpiąc u sąsiadów na wycieraczce, czy też odwiedzając jakiegoś ‘przyjaciela’. Wtedy chłopcy zwyczajnie mieli spokój. Zwykle jednak, gdy tylko stawiała stopę w mieszkaniu, wybuchała niepohamowaną wściekłością i biła oraz katowała dwójkę synów. Logan jako starszy dostawał zwykle dużo mocniej niż jego braciszek. W końcu, jako że był większy będzie mniej bolało (taka matczyna logika). Jednak tak naprawdę rodzicielka z całego serca, nienawidziła pierworodnego, a dlaczego? Dlatego, że był spłodzony, przez mężczyznę, co potraktował ją jak zwykłą ladacznice, dziwkę, sukę, oddającą się za mniej niż wartość skręcanego papierosa, zostawiając w niej niespodziankę w formie niechcianego życia. Jak się okazało, po narodzinach dziecko miało te same lodowato niebieskie tęczówki, co biologiczny ojciec. Każde spojrzenie przez matkę na syna powodowało niepochamowaną rozpacz, przypominając dosadnie niepowodzenie, otwierając przy tym stare ‘miłosne’ rany po szczęściu, którego tak naprawdę nigdy nie było.(oczywiście własnoręcznie pędzony bimber lekarstwem na wszystko! Bo jak inaczej?!)
Z racji, że nie mieli pieniędzy na życie, bo te były przeznaczane na inne, BARDZIEJ PIORYTETOWE RZECZY, Logan często kradł byle tylko zapewnić sobie i Ryanowi  przetrwanie. Im młodszy był tym sprawniej mu to wychodziło. Przecież potencjalna ofiara nie stłucze na kwaśne jabłko ośmiolatka, ani też nie zawiadomi ochronę ba! Słodkie, skruszone niewinne oczka wystarczyły aby wyżebrać coś do garnka. Niestety po wejściu w okres nastoletni poprzeczka stała naprawdę wysoko. Przez to niejednokrotnie wdawał się w bójki, bardziej lub mniej poważne. Można powiedzieć, że wyszło mu to na dobre, bo na własnej skórze nauczył się jak społeczeństwo potrafi być bestialskie, a jedynym sposobem na przetrwanie jest walka o swoje. Właśnie jedna z takich potyczek zakończyła się niemal tragicznie. Obaj uczestnicy wylądowali w punkcie medycznym a przeciwnik blondyna - doznał wstrząsu mózgu i złamania kilku żeber oraz ręki. Dopiero po tym incydencie władze na poważnie zainteresowały się rodziną. Szesnastoletni wówczas chłopak został zmuszany do katorżniczej pracy na ‘cel społeczny’, mając nad sobą swoistego kata z batem, pilnującego wszystkie poczynania. Skoro tak rozpierała go energia może równie dobrze spożytkować ją na przerzucanie złomu! Jak idzie się domyślić, mimo surowej kary Logan i tak był krnąbrny. Buntował się, wznosił pięść w proteście, robiąc przy tym inne głupie rzeczy. Zachowania typowego nastolatka, który stroszy się niczym kogut w kurniku. Z czasem jego charakterek uległ poprawie. Po kilkunastu batach, nabrał pokory. Ba! Nawet był najbardziej produktywnym ‘pracownikiem’. Zrozumiał, że kara pozostawała karą – trzeba byłą ją odbębnić i tyle.
Gdy opuścił złomowisko postanowił wziąć los w swoje ręce i stanąć stabilnie na nogach. Pierwszą rzeczą do zrobienia było odcięcie pępowiny, jakim był dom rodzinny. Nie chciał wracać do tego syfu, więc uciekł na drugą stronę dystryktu, zabierając przy tym brata. Początki były okropne. Ledwo wiązali koniec z końcem. Na szczęście Logan miał typową mentalność mężczyzny, więc szukał masy dorywczych prac, by do kieszeni wpadło więcej brzęczącej monety. Mimo bezrobocia z tym trudno nie było. Wayne mógł pochwalić się ogromną tężyzną fizyczną, wiec póki, co do takich prac był jak znalazł. Może były to pieniądze, nie warte tak ogromnej energii, jednak na wyżywienie siebie i brata starczyło. Poza tym był przyzwyczajony do takiej harówki.
Jak co roku, w każdym z dystryktów odbywały się dożynki. Znienawidzone święto Logana. Oczywiście blondyn nie bał się stanąć w głodowych igrzyskach i z zimną krwią pozabijać innych uczestników. Nie chciał aby tragedia dotknęła Ryana. Nie po to przecież dbał o niego, chronił, ratował od matki pijaczki, żeby został rzucony na niechybną śmierć. Na szczęście żaden z braci nie miał przyjemności reprezentować dystryktu. I dobrze. Przecież nie byli małpami, które wesoło skakały dla uciech publiki!
Wayne w między czasie rozwijał pasję, jakim jest mechanika. Właśnie to ten blondyn potrafił zrobić coś z niczego. Chyba nie było części, której nie znał, czy też nie potrafiłby naprawić. Lata spędzone na złomowisku nauczyły go pewnych umiejętności i znajdowania różnych zastosowań w stalowych ‘śmieciach’. Od zawsze uwielbiał majsterkować, więc gdy został doceniany w ‘swojej’ branży, robił wszystko, żeby być jeszcze lepszym. No i opłaciło się. Kunszt, jaki osiągnął otworzył przed nim nowe drzwi. Wraz z Ryanem mógł opuścić szóstkę, przenieść się do Kapitolu i tak naprawdę zacząć normalnie żyć. Bez lewych przekrętów, kradzieży, bójek, problemów prawnych. Jako jeden z lepszych mechaników. Co będzie dalej? Czas pokażę. ‘