Wydawałoby się, że żyjemy w akwarium z kuloodpornego szkła. Że jesteśmy nietykalni, jesteśmy górą. Prawda jednak okazała się zupełnie inna...

Wyobraźcie sobie dziecko, któremu nigdy niczego nie brakowało. Które nie interesowało się polityką i widziało wyłącznie czubek własnego nosa. Dodajcie temu oto dziecku czarną, wiecznie przylizaną czuprynę, błękitne oczy i najpiękniejsze ubrania, jakie tylko mogli dostać jego rodzice. Nadajcie mu imię Andrew. Andy. Andrew Ezekiel Rose.
Owszem, byłem tym zepsutym dzieckiem, rozpieszczonym do granic możliwości. Miałem dach nad głową (i to nie byle jaki), nigdy nie byłem głodny, miałem mnóstwo zabawek, przyjaciół, którzy bardziej kochali moje pieniądze, niż moją osobowość i rodziców, dla których byłem niczym cień. Mogłoby się wydawać, że byłem szczęśliwy. W istocie, gdy patrzę na to wszystko z perspektywy czasu, tak, byłem wtedy szczęśliwy, choć wydawało mi się, że jest inaczej.

Wszystko prysnęło niczym bańka mydlana, gdy przyszła wojna. W swych ciężkich, wojskowych butach z karabinem na ramieniu wkroczyła w moje dostatnie życie, zabrała moich rodziców, mój dom i moich przyjaciół. Tylko przypadkiem nie zabrała ze sobą tego rozpieszczonego, błękitnookiego chłopca, którego zdołano zabrać do prowizorycznego schronu.
Obcy ludzie zajmowali się mną przez cały czas trwania wojny. Z początku byli mi obojętni, lecz z biegiem czasu byłem im za to bardzo wdzięczny.
W grupie w której przebywałem poznałem też dwójkę rówieśników - Gilberta i Evana. Szybko się zaprzyjaźniliśmy, staliśmy się nierozłączni. Razem walczyliśmy, pisaliśmy hasła na murach, podkładaliśmy bomby, snuliśmy długie rozmowy po nocach... Już wtedy bardzo szybko pojąłem na czym to wszystko polega, cała ta sztuka przetrwania. Niektórym mogłoby się wydać niesamowite, że dzieciak przez lata żyjący pod kloszem potrafi tak dobrze odnaleźć się w nowej rzeczywistości, jednak to przypominało lekcję pływania. Jeśli kogoś kto nie potrafi pływać, wrzucimy na głęboką wodę, ma do wyboru albo się tego nauczyć w błyskawicznym tempie, albo utonąć. Właściwie nie miałem wyboru.

Ludzie, którzy się mną opiekowali, pewnego wieczoru nie wrócili do schronu. Nigdy więcej ich nie widziałem.
Całkowicie skoncentrowałem się więc na zamieszkach, była to jedyna rzecz nadająca sensu mojej żałosnej egzystencji. Czuliśmy, że robimy coś wielkiego, coś ważnego dla innych, w rzeczywistości nijak nie wpływaliśmy na przebieg wojny.
Jeden z moich przyjaciół, Evan, któregoś razu popełnił błąd, który kosztował go życie. Zostaliśmy więc we dwóch - ja i Gilbert.
Wszystko przestało wyglądać tak, jak dawniej, przestaliśmy się angażować, przyzwyczajaliśmy się, a może i nawet stapialiśmy się z otaczającą nas rzeczywistością. Godziliśmy się na cierpienie, śmierć i odgłosy wybuchających bomb.

Do momentu aż wojna dobiegła końca...

Miałem zostać zesłany z resztą do Kwartału i prawie im się udało mnie tam umieścić, gdyby nie to, że korzystając z zamieszania jakie wywołał jeden z pojmanych, który wyrwał broń strażnikowi, chcąc popełnić samobójstwo, udało mi się uciec z Gilbertem oraz kilkoma innymi osobami. Znaleźliśmy schronienie na ziemiach niczyich.

Od tamtej pory, gdy tylko zamykam oczy, widzę śmigłowce przelatujące nad moją głową. Czarne, złowróżbnie wyglądające chmury dymu z płonących fabryk i domostw. Zapach palonych ciał. Zapach krwi.
Gdy się budzę odkrywam, że znów jestem w tym domu. Domu o starych, podniszczonych, niegdyś modnych tapetach na których kwiaty blade już i posępne, błyszczą nieśmiało srebrną nicią w nikłym świetle poranka.
Wokół mnie pusto i ponuro. Czuję chłód. Nad moją głową powiewa brudna firanka, którą przez rozbite szyby, targa wiatr.
Jestem sam. Zupełnie sam.
Nie ma już Gilberta - którejś nocy nie wrócił do mnie. Zniknął. Tak jak wszyscy, którzy byli mi bliscy.

Odkrywam, że moje ręce znów drżą na rękojeści noża. Czuję strach. Ktoś niedaleko krzyczy przeraźliwie, a chwilę później znów zapada nieprzenikniona cisza. Nie słychać nawet śpiewu ptaków w tym opuszczonym przez Boga miejscu... Tylko cisza i krzyki. Nieprzerwanie. Nieskończenie...

Czuję się jakby ktoś zawiązał mi oczy czarną szarfą. Moja przyszłość ogranicza się do ciasnej przestrzeni ziemi, do tego kanału w którym egzystuję niczym szczur. Potrzebuję bodźca, który znów popchnie mnie do działania. Ale czy można go odnaleźć pośród zgliszczy przesiąkniętych wonią śmierci...?