* Panna Egerton urodziła się w marcu 2260 roku jako pierwsze i jedyne dziecko Gregory'ego i Belli. Jej rodzice nie byli w sobie zakochani tak na zabój, ale przecież nie musieli być. Małżeństwo z miłości to przeżytek! Nie, to ne jest zdanie Anne, ona naprawdę wierzy w miłość, może niekoniecznie taką od pierwszego wejrzenia, ale wierzy. Jej rodzice natomiast byli po prostu zeswatani przez swoich rodziców i nie mieli większego wyboru. Musieli wziąć ślub, a kilka miesięcy później Bella zaszła w ciążę, by w marcu urodzić piękną, blondwłosą córeczkę. Kolor włosów miała po mamusi, natomiast oczy - zdecydowanie po ojcu. Co do charakteru - ciężko stwierdzić, ale była podobna do swojej babci ze strony matki. Tak samo krucha i delikatna, przynajmniej w pierwszych latach życia. Potem pokazała charakterek. Rodzice pewnego pięknego dnia przedstawili jej chłopaka, z którym według nich dziewczyna będzie szczęśliwa i będzie miała piękne, cudowne dzieci. Anne zamarła, widząc chłopaka. Nie, nie był brzydki, ani nie wyglądał na głupiego. Problemem jednak było to, że miała wyjść za niego za mąż, podczas gdy widzieli się pierwszy raz w życiu. Nie wyobrażała sobie tego. Uciekła z domu. Błąkała się dość długo, ale w końcu trafiła w nieodpowiednie łapy i została zesłana razem z innymi złapanymi, błąkającymi się po ulicy do getta. Tak, getto powstało chwilę po jej ucieczce z domu, co można uznać albo za szczęście, albo za pech dziewczyny. Czy gdyby mogła chciałaby cofnąć czas? Byłaby wolną kobietą, miałaby męża, dzieci... rodzice, zarówno jej jak i jego, pomogliby im finansowo. Wszystko byłoby cudownie. Żyłaby jak księżniczka. A ona wybrała inne życie. Życie w getcie. Na początku nie było jej łatwo, ale potem, z czasem, przyzwyczaiła się do tego... wszystkiego. Jeśli chodzi o pracę - zdecydowała, że zostanie prostytutką. Może i nie było to spełnienie jej marzeń, ale widziała przecież spojrzenia mężczyzn. Skoro podobała się facetom, to dlaczego miałaby tego nie wykorzystać? Pamięta do dziś, jakby to było wczoraj, jak z ciężkim sercem szła do pokoju, by spotkać się z pierwszym klientem. Nie pamięta jednak jak mężczyzna wyglądał... może był rudy, może był blondynem... może był wysoki, może niski... nie, to wszystko nie miało dla niej żadnego znaczenia. Wiedziała jedynie, że musi to zrobić, że musi się sprawdzić. Oby tylko byli z niej zadowoleni. Oby dostała tą robotę. Praca marzeń, prawda?  *