Moja historia jest długa i wbrew pozorom bezładna. Wszystko co wiem, jest subiektywne. Barwy obrazów z czasem blakną, kontury zamazują się w wirach zdarzeń, ustępując miejsca nowym wspomnieniom. To podłe, że tak wielu rzeczy mogę się jedynie domyślać. Konstruować siebie na podstawie słów ludzi, którym nie wierzę. Często sądzę, że moje wspomnienia są obce, skradzione komuś innemu – gdyby nie blizny na plecach, próbowałbym zapomnieć.

O wielu rzeczach w moim życiu decydował przypadek, choć matka wolała nazywać go przeznaczeniem. Urodziłem się 6 stycznia 2247 roku z gęstą czupryną blond włosów i dodatkowym palcem u lewej dłoni. Deformacja oczywista dla wszystkich, dla mojej matki znaczyła tylko jedni: dziecko wyjątkowe.

Nim ukończyłem sześć lat w względnej ciszy mieszkaliśmy kątem na poddaszu u rodziców matki. Marginalna posada ojca nie pozwalała na szybki przydział czegokolwiek i wyżywienie naszej trójki. Moi rodzice komunikowali się gestami, strzępami pojedynczych słów, nigdy pełnymi zdaniami. Do dziś zastanawiam się, jak doszło do tego, że moja matka została brzemienna, skoro potrafili nawet na siebie nie patrzeć, zawstydzeni i zażenowani własną obecnością. Nigdy nie opowiadali o rodzinie ojca, choć potykaliśmy się o jego licznych kuzynów na każdym kroku. Przeszłość była tematem tabu do którego nie pozwolono mi zaglądać.

Wszystko zaczęło się na dobre na obrzeżach dystryktu, w ciągle przepełnionej dymem dzielnicy, gdzie otrzymaliśmy od Panem rozpadające się gospodarstwo. Nie znam powodu dla którego opuściliśmy dotychczasową kwaterę, być może ojciec miał dosyć szykan ze strony znajomych. Jedyne co muszę mu oddać, to fakt, że znosił je dumnie i nie porzucił nas. Niekrępowany już obecnością swoich teściów jako pierwszy zaatakował matkę, potem wymieniali tylko kolejne ciosy.

Dla niego, Kathleen była jedyną przyczyną upadku. Z równania pominął mnie, co dobitnie świadczy o jakości naszych relacji. Do głównych przestępstw należało zdruzgotanie kariery, reputacji i nazwiska. Kolejną winą był sam jej wygląd, sposób zachowania jak i to, że stanowiła gębę do wyżywienia. To raczej efekt niekończących się kłótni i wysłuchiwania coraz to nowszych argumentów, bo w mojej pamięci każdy z nich ma kilka charakterów. Nigdy nie myślę o nich jako całości.

Były dni, gdy uważałem, że to starsi powinni kłaniać się mnie. Nigdy nie chciałem jej o to obwiniać, ale to Kathleen rozpieściła mnie do granic przyzwoitości. Choć często byliśmy biedniejsi od niejednego żebraka, robiła wszystko, by kupić dla mnie z pierwszej ręki ubrania czy skomponować wymyślne danie w którego cenie mielibyśmy jedzenia na tydzień. Nie byłem świadomy w jaki sposób zdobywa dodatkowe pieniądze. Powinienem dociekać, gdzie znikała na całe dnie, gdy zostawiała mnie całkiem samego. Ojciec uważał, że dostaje przesyłki od swoich rodziców, jednak po latach odkryłem, że jedynie egzemplarz książki, Grety Catchlove w którym brakowało połowy stron, był prezentem jaki otrzymała przez cały okres małżeństwa z moim ojcem. Sądzę, że robiła to wszystko przez to, że bała się bardziej ode mnie. Igrzyska co roku ustawiały mnie w równym rzędzie na placu wśród innych chłopców. Na krótką chwilę wyciskały ostatni chełst powietrza, gdy odczytywano nazwisko nieszczęśnika. Jedyna myśl, jaka nie dawała mi wtedy spokoju, to przekonanie, że jeszcze tego samego dnia, ojciec zabiłby Fulgura. Nie wiem kogo prosiłem wtedy, ale niemo krzyczałem, by darować mi i mojemu ślepemu konikowi jeszcze jeden rok. Ktoś najwyraźniej słuchał.

Pierwsze pozytywne doświadczenia związane z profesją, którą próbował wpoić mi ojciec, zacząłem przejawiać dość szybko, bo w wieku ośmiu lat, co jeszcze bardziej dało powód matce, by uwierzyć, że jestem dzieckiem szczególnym naznaczonym przez przeznaczenie. Fulgur trafił do nas z rzeźni, w której pracował ojciec. W listopadową ulewę, przyniósł go owiniętego w szorstki brezent. Źrebię było wychudłe, lękliwie stojące na tyczkowatych nogach niepewnie podążało przed siebie, jakby szukając miejsca w którym mogłoby się schronić. Z początku nie rozumiałem. Dopiero kiedy boleśnie odbił się od zawilgotniałej ściany zdałem sobie sprawę, że jest całkowicie ślepy.

Był moim obowiązkiem i niekłamaną pasją, a w ostatecznym rachunku, skutkiem, przez który przeżyłem.

Miałem dokładnie piętnaście lat, a wszystko skrywano przede mną skrzętnie. Ojcu nie zależało, bym dowiedział się czegokolwiek. Dla matki był to swoisty rodzaj wstydu i osobistej porażki. Po tylu latach staropanieństwa i surowych zasad wpojonych przez rodziców, Kathleen chciała zatrzymać go za wszelką cenę. Znosiła wszystko, tylko nie to, co wydało się przypadkiem – zdradę. Gdybym wiedział, co stanie się, gdy otworzę drzwi, nigdy nie zatrzasnąłbym ich za sobą.

Musiała wiedzieć o wszystkim o wiele wcześniej, by tak dokładnie zaplanować zemstę. Jedyne co przeszkodziło jej, to przypadek, przeoczenie – że właśnie tego dnia wracam wcześniej domu. Zapamiętałem paznokcie, które rozdarły mi policzek. A potem czułem jedynie ogień, który palił mi plecy. Uratował mnie ojciec, matka nawet nie zauważyła swojej pomyłki. Widząc jasne włosy odgórnie przyjęła, że to jej niewierny małżonek wrócił do domu. To prawda, że byłem do niego podobny, byłem jednak o wiele szczuplejszy, bez jego szerokich ramion. Czasami w koszmarach śnię, że jej dłoń w której zaciska nóż, wie kogo kaleczy.

Minął rok, nim wyleczyłem paskudnie ropiejące rany, które nie chciały się goić i  minął następny, nim dowiedziałem się o Fulgurze.

Z początku sądziłem, że mnie zostawi, ucieknie, gdy tylko ponownie odzyska swoją wolność. Ojciec jednak nie uciekł, nakreślił przede mną zasady, utemperował narcyzm, zaczął stawiać poważne wyzwania. Po raz pierwszy dostałem cel, do którego powinienem dążyć. To było nowe, wręcz uzależniające.

Egzaminy w szkole zdałem przyzwoicie, choć nie z najwyższym wynikiem. Dość szybko chciałem zacząć zarabiać i przestać być obciążeniem dla ojca, do którego wprowadziła się kobieta z jego kilkumiesięcznym potomkiem. Dlatego zrezygnowałem z proponowanego kursu przygotowawczego, wybierając łatwiejszą drogę. I choć posada u człowieka, który kilkanaście lat wcześniej pozbawił mojego ojca wszystkiego, była poniżej kogokolwiek oczekiwań, nie marudziłem. Pojęcie o hodowli miałem niewielkie, uratowała mnie jedynie znajomość i specyficzne podejście, jakiego nabyłem opiekując się Fulgurem. Praca, która miała być dorywcza zaczęła przeistaczać się w stałą formę zatrudnienia, choć ciągle figurowałem jako uczący się akolita.

Nie wiem gdzie byłem, gdy rebelia wybuchła na dobre. Zanim rozpętało się piekło, próbowano przekonać mnie co do słuszności walki i stanięcia po właściwiej stronie. Tyle że dla mnie żadna nie była odpowiednim wyborem. Nie uwielbiałem aż tak bardzo swoich pracodawców, by popierać ich poglądy i oddanie jakim darzyli prezydenta Snow. Ale wizje roztaczane przez moich dawnych kolegów ze szkoły, również nie były kuszące. Wszystko wiązało się z przelaną krwią i zemstą. Chciałem zostać lojalny wobec siebie, zacząć układać życie i dojść w nim do czegoś, niż ciasne lokum bardziej przypominające schowek niż jakikolwiek pokój. Być może każda kolejna kobieta, która odchodziła z mojego życia, miała rację co do wpojonego egoizmu. Nie chciałem się zmieniać dla innych, byłem skostniały w swoich poglądach. Sądzę, że gdyby choć na chwilę matce wróciły zmysły, znów by je straciła, słysząc jak jej syn odmawia walki z przemocą.

Gdy dym jeszcze unosił się nad Kapitolem, wraz z ojcem i jego rodziną przenieśliśmy się do zdobytej stolicy. Statut Wolnego Obywatela, o który zabiegał przyznano nam dość szybko. Przy każdej nadarzającej się okazji, opowiadał, często naciągając fakty, o rodzinie, która odebrała mu wszystko. A okazji miał coraz więcej, gdy otworzył ponurą norę, by na drzwiach wyskrobać kawałkiem zaostrzonego kamienia litery, układające się w założeniu w słowo Fulgur. Nie wiem jak zginął, wszyscy mówili, że zaszła pomyłka.

To nie do końca prawda, że wybrałem neutralność, bo tak było wygodniej. To moja rodzina odkryła przede mną różne kąty, pod którymi oceniam innych. Bo dzięki nim zrozumiałem, że można być dobrym i złym jednocześnie, silnym i słabym, godnym szacunku i współczucia, a nawet szlachetnym i zasługującym jedynie na pogardę. Przekonałem się o tym, gdy moja kochająca matka próbowała mnie zabić. I to nie ona porwała swe krwawiące dziecko z podłogi, tylko ojciec dla którego byłem zbędnym meblem.

Zazdroszczę tym, co tak łatwo przypisują gwiazdy do konkretnej konstelacji. Ja widzę jedynie odcienie szarości, chciałbym dostrzegać coś więcej.