Zajrzyjmy do jednego z niewielkich domków.  To tu jakieś dwa lata temu przyszedł na świat mały, czarnooki chłopiec o imieniu Lucius. Jego matka była piękną brunetką, która rozkochała w sobie byłego wiceministra i nieładnie mówiąc zaciągnęła do łóżka, a potem wzięła na dziecko. No, i tak właśnie powstał Lu. Słodkie dzieciątko o bladych policzkach i rozczochranych, brązowych włosach. Ale dobrze, wróćmy do przytulnego saloniku... Oj, zaraz. To wcale nie jest ten sam przytulny salonik co kilka lat wcześniej! Wygląda bardziej jak pobojowisko. Dlaczego mały chłopiec siedzi skulony w kącie, ściskając w drobnych piąstkach swojego misia? Czemu jego ojciec siedzi przy stole pochylony nad butelką wódki i żłopie ją bez opamiętania? I gdzie do cholery jest matka małego, która powinna w tej chwili zająć się maleńkim, żeby przestał płakać?! O, jest, przyszła... Przyniosła zupę swojemu mężowi. Posłała smutne spojrzenie w kierunku ciemnowłosego dzieciaka i wróciła do kuchni, jakby nigdy nic.

Nieco później, może jakieś trzy lata. Przypuszczalnie, bo patrząc na szczuplutkie ciało chłopczyka ciężko stwierdzić jednoznacznie czy ma lat trzy, cztery czy może jeszcze mniej. No, w każdym razie patrząc na zmiany na twarzy jego ojca i matki można było śmiało stwierdzić, że jednak minęło trochę czasu. Mniej więcej sześcioletni chłopiec siedział pochylony nad książką, którą dostał na urodziny od matki. W pewnym momencie coś na dole stuknęło. Zupełnie jakby ktoś... oberwał czymś ciężkim, albo został rzuconym na ścianę. Obie opcje były prawdopodobne, żadnej nie można było wykluczyć. Chłopiec zsunął się z wysokiego krzesełka przy parapecie i wrzucił książkę pod łóżko, wskakując pod kołdrę. Naciągnął ją na głowę, jakby to miało powstrzymać dochodzące z otoczenia dźwięki. Modlił się o sen, dopóki ten nie nadszedł pół godziny później wśród niezbyt przyjemnych krzyków Eileen i Felixa. Przerwijmy tą smutną scenę na rzecz innej, nieco weselszej.

Lato, ciepły, słoneczny dzień. Mały chłopiec o ziemistej cerze z włosami sięgającymi ramion siedzi na huśtawce, odbijając się nogami od podłoża. Ma na sobie długą, o wiele na niego za dużą koszulę i wytarte spodnie. Wszystko w czarnych barwach. Można by pomyśleć, że jest duchem. Wyglądał nawet na takiego ... małego zombie. Ale nie, oddychał, nawet poruszał lekko nogami by lepiej się huśtać. Musiał więc żyć, choć jego nieruchome oczy wcale na to nie wskazywały. Wlepione były w drzwi jednego z niewielkich, ale wyglądających przytulnie domków. Wiedział, kto w nim mieszka. Przychodził tu od kilku tygodni, ale bał się do niej zagadać i za każdym razem gdy wychodziła pobawić się z siostrą on uciekał. Nie miał odwagi spojrzeć w jej oczy, choć jeszcze nie był do końca pewien jakiego są koloru, i powiedzieć wprost to, co zamierzał. Czekał więc, robiąc małe kroczki. Jak na razie byli na etapie mówienia sobie "cześć", a to już jakiś postęp. Tego dnia jednak nie zamierzał na nic czekać, nie miał już więcej czasu. I faktycznie, jak postanowił tak też zrobił. Kilkanaście minut później, gdy dziewczynki wybiegły z domu i zaczęły bawić się w ganianego, Lu ruszył dzielnie w ich kierunku. I wcale nie miał zamiaru dołączyć się do zabawy.

Przenieśmy się do momentu, kiedy wszystko zostaje zniszczone. Kiedy życie mieszkańców zmieniło się. Kiedy nadeszły ciężkie czasy. Co wtedy robił Lucius? Nie, nie pomagał w niczym, bo ani on specjalnie altruistą nie jest, ani specjalnie dobry z niego człowiek. Zły do szpiku kości też nie jest, nie chodził i nie mordował niewinnych. Był - i jest - po prostu zdania, że najważniejsze to nie pchać się tam, gdzie Cię nie chcą. Po prostu. Co robi teraz? Mieszka w miejscu, gdzie ludzie są wolni, więc teoretycznie o nic się martwić nie musi. Prowadzi restaurację, bo z czegoś żyć trzeba. Dobrze gotuje, więc czasem zagląda na kuchnie, ale tak naprawdę zajmuje się głównie zarządzaniem lokalem. Od gotowania ma specjalistów.