Rodzice stworzyli mnie nadając mi imiona. Wiem, to brzmi niezwykle podniośle i naiwnie, ale podejrzewam, że gdyby wpisali w akcie urodzenia jakieś słowa oznaczające smutek, płacz i żałobę, to byłabym wiecznym kłębkiem depresji i rozpaczy. Chyba od dziecka święcie wierzyłam w to, co zapisane. Słowo staje się ciałem - albo, jak wolę -  wklepany w komputer program zamienia się w konkretnie działającą aplikację. Tak też się stało ze mną, Farrah Basim (radość i uśmiech, cała ja!), kiedy przychodziłam na ten szklano-betonowy świat jako pierwsze i ostatnie dziecko Risleyów.
Dość...dojrzałych ludzi. Hm, wielu rówieśników pytało mnie jak to jest mieć sześćdziesięcioletnich rodziców. Najgłupsze pytanie świata, przysięgam; może tata nie miał siły grać ze mną w piłkę i ściągać mnie z drzew, ale nigdy nie lubiłam takich plebejskich zabaw. I nie mogłabym wybrać lepiej: dzieciństwo wspominam jako niekończący się okres radości, śmiechu i zabawy. Nigdy nie miałam opiekunki, rodzice zabierali mnie po prostu do pracy. Mama - do nowoczesnego centrum programowania, gdzie była główną specjalistką od bezpieczeństwa informatycznego Kapitolu; tata - do potężnego muzeum i biblioteki, gdzie pracował wśród mikroskopów, rozsypujących się papierzysk liczących tysiące lat i całego tego laboratoryjnego szaleństwa badaczy dawnego świata.
To właśnie Frankowi zawdzięczam niespotykane imiona - najbardziej interesowały go dawne tereny islamskich emiratów. Kompletnie fiksował na punkcie tamtejszej kultury, jakichś piramid, dziwnej religii i odczytywania śmiesznego pisma. Całe życie spędził na opracowywaniu podniszczonych strzępków informacji o zapomnianym już miejscu. Nie interesowało to jednak nikogo. Zupełnie inaczej było w przypadku mamy, gwiazdki informatyki, genialnego umysł matematycznego i duszy towarzystwa. Moi rodzice są kompletnymi przeciwieństwami; Suzie zapatrzona w przyszłe możliwości i Frank, rozkochany w umarłym świecie sprzed kilkuset lat. Mimo wszystko dogadywali się jednak doskonale, dając mi tyle ciepła i miłości, ile tylko mogłoby zażyczyć sobie małe dziecko.
Raczkujące w Kapitolu, ale swoje pierwsze chwiejne kroki na terenie szkoły stawiałam już w Trójce, do której przeprowadziliśmy się, gdy miałam osiem lat. Mama dostała tam szalenie wysokie stanowisko związane z bezpieczeństwem teleinformatycznym kraju. Nigdy nie wnikałam jakie, ale mieszkaliśmy w najlepszym miejscu i nigdy nie groziło mi widmo Igrzysk - pewnie dlatego początkowo nie cieszyłam się zbytnią sympatią rówieśników, traktujących mnie jako intruza z wrogiego Kapitolu. Nie rozumiałam tego w ogóle, mało interesowałam się polityką i dopiero to brutalne zderzenie z dystryktową rzeczywistością otworzyło mi oczy na prawdziwy ustrój państwa. Nie, nie stało się to nagle; nie zaczęłam być bojowniczką o wolność jako pokraczna uczennica. W końcu zaakceptowana - chyba mój uroczy charakter roztopił początkowe pierwsze lodowe ściany i po roku mogłam już cieszyć się z towarzystwa prawdziwych przyjaciół. Tworzyliśmy naprawdę zgraną paczkę, spędzając praktycznie cały czas razem. Fakt, głównie przy monitorach, komputerach i bawiąc się w wielkich serwerowniach, ale to chyba dzięki tej przyjemnej nauce zdołałam zdobyć tak potężną wiedzę. Nie wkręcam; Trójka słynęła z dwunastoletnich wynalazców; w porównaniu z nimi ja pozostawałam nawet nieco w tyle, ale i tak czułam się geniuszem. Co prawda od wymyślania nowych rzeczy bardziej kręciło mnie ulepszanie tych istniejących. I programowanie, tak; zdecydowanie wolałam brudzić sobie ręce wirtualnymi kabelkami niż tymi faktycznie plączącymi się między palcami, chociaż te swoiste robótki ręczne także wychodziły mi całkiem dobrze. Dobra, porzucając fałszywą skromność (jakiej nie posiadam, to chyba moja największa wada) - byłam naprawdę świetna. I jestem, ale..wracając do przeszłości: w Trójce żyło mi się naprawdę dobrze, dorastałam w spokoju i dobrobycie, całymi dniami pracując nad nowymi programami, reperując serwery i ścigając się z przyjaciółmi w pomysłach na ulepszenie wirtualnego życia.
Do momentu rozpoczęcia przygotowań do rebelii to naprawdę była wieczna zabawa. Może dwójka moich najbliższych przyjaciół (traktowałam ich jak rodzeństwo) przypuszczała, że szykuje się coś poważniejszego, ale ja ciągle beztrosko bawiłam się kolejnymi włamaniami do zabezpieczanych sieci. I mimowolnie coraz mocniej wsiąkałam w antykapitolską retorykę, podążając dość bezmyślnie za moimi ludźmi prosto do poważniejszych zadań. Byliśmy trójką najmłodszych dzieciaków w szeregach doświadczonych ludzi, ale chyba najlepiej znaliśmy specyfikę nowych technologii i luk w systemach ochronnych sieci, łączących całe Panem. Nie, nie czułam presji; może byłam odrobinę podekscytowana rozmachem, z jakim działaliśmy, ale nigdy nie łączyłam naszych działań przy monitorach z krwią, rozlewaną w kolejnych ogniskach zapalnych buntu. Tamten okres wspominam jako niezwykle pracowity, intensywny i...chyba właśnie wtedy dojrzewałam, z doskonałymi kompanami u boku, z prymitywnym sprzętem działającym bez zarzutu i z cichym wsparciem mamy, także biorącej udział w pomocy Rebeliantom.
Którzy zwyciężyli...Zwyciężyliśmy, ale właściwie nie odczuwałam mściwej satysfakcji. Uczucie nienawiści nigdy nie zagościło w moim naiwnym sercu (to podobno też wada; jestem kompletnie niezahartowana), dlatego nie rozumiałam tej nagłej nagonki na byłych mieszkańców Kapitolu. Po rebelii do mojego uporządkowanego życia wtargnął chaos. Przyjaciele zniknęli w triumfującej zawierusze, moi rodzice wycofali się zupełnie z życia polityczno-społecznego a ja sama zostałam rzucona do Kapitolu i wciągnięta w korporacyjną machinę tworzenia nowego rządu. Oczywiście od najniższego szczebelka i oczywiście dzięki podszeptom mojej mamy - inaczej nikt nie dałby dwudziestolatce dostępu do serwerów i twardych dysków, chociaż śmiem twierdzić, że jestem bardziej doświadczona od niektórych siwych panów ministrów. Cóż, opinia emerytowanej już twórczyni współczesnego systemu komunikacyjnego Panem widocznie zadziałała, bo otrzymałam swoje biurko w szarym kącie gmachu rządu, klucze bezpieczeństwa i względny święty spokój, bo często jestem wzywana do jakichś uwłaczających napraw, odzyskiwania obrazów z kamer bezpieczeństwa albo naklejania komputerów ubieralnych na umięśnione bary śledczych. Nie jest to szczyt moich możliwości (ba, nie jest to nawet ich dolina, jeśli już mówimy o geograficznych żartach) i chyba dlatego szukałam czegoś więcej.
Znalazłam to w Kolczatce, do której trafiłam przypadkiem, przez znajomego. Będę kompletnie szczera - nie przemyślałam decyzji o dołączeniu w szeregi podziemnej organizacji. Po prostu...zadziałała intuicja, znów czułam się potrzebna, chciana i poważana. Z rządowego popychadła stałam się kimś naprawdę pożądanym i przyczyniającym się do rozwoju organizacji. Nie od razu mi zaufano, ale w drugą stronę pozytywne uczucia pojawiły się natychmiast i tak już zostało. Działam na dwa fronty, co podobno jest niezwykle odważne i bohaterskie, ale dla mnie jest po prostu normalne, chociaż nie przeczę, że mam coraz więcej wątpliwości. Po prostu za dużo się dzieje, a ja jestem ciągle tylko dzieckiem, nie nadążającym za sprawami poważnego świata. Dorosłość zbliża się jednak wielkimi krokami i perspektywa spotkania się z nią naprawdę mnie przeraża.