4 II 2271
Dziś w domu zaistniała jakaś nerwowa atmosfera. Stwierdziłbym, że coś gęstszego od powietrza unosi się w... powietrzu? Nieistotne. Nie mam czasu, by notować, bo zaraz muszę lecieć na trening. Nie wiem, w czym mi może pomóc strzelanie z karabinu snajperskiego na Arenie, ale Ade wymyśla coraz dziwniejsze rzeczy i wynajduje mi coraz bardziej dziwniejszych nauczycieli. Jeden nawet prowadził lekcje w masce, wyprowadzając mnie nad jakieś małe jeziorko. W dodatku niewiele mówił. Musiałem się domyślać, co i jak. Jakoś do tego przywykłem, ale do takiej atmosfery w domu już nie, jeśli to nie jest akurat dzień dożynek. Chyba właśnie słyszę kłótnię... Podejdę do drzwi, to może coś podsłucham...

Wróciłem. Poszło o Valerie, o której nadal niewiele wiem. Podobno chciała się ze mną skontaktować. ZE MNĄ! Ja nawet nie wiedziałem, czy wie o moim istnieniu! Teraz już wiem, że wie i że wyraziła chęć napisania do mnie. Rodzice mieli jednak podzielność zdania. Tata jest przeciwko, przy czym twardo stoi, więc mama jest na przegranej pozycji. Za bardzo go kocha. Stwierdziła jedynie, że jestem gotowy. Ojciec najwidoczniej nie popiera jej osądu.
Ja zaś myślę, że to tylko siostra... Zabić mnie przez słowa nie zabije.

7 II 2271
Ktoś dziś do mnie napisał. Nie miałem pojęcia kto... Dobrze, miałem pewną teorię na ten temat, która dość szybko się potwierdziła. Valerie do mnie napisała. Pierwsze słowa brzmiały, czy wierzę w szczęśliwą siódemkę. Odpisałem, że nie, bo z siódmego dystryktu też trybuci giną. Stwierdziła, że bystry jestem i poprosiła na start, bym nic nie mówił rodzicom. Dodała, że ma mi wiele do powiedzenia, ale wpierw dostarczy mi przez przyjaciela szyfr. Bała się, że ktoś mógłby przeczytać naszą rozmowę i raczej nie chodziło tu o naszą domową i kochaną Osę.
Pytanie, o kogo i dlaczego ufała szyfrowi, skoro zdaniem taty wszystko było do złamania?

24 VI 2277
Dziś zamordowano mojego ojca. Zastrzelono go na moich oczach i oczach mojej matki, która była zrozpaczona. Nie pozwolono nawet mu się wybronić. Powód: spiskowanie przeciwko prezydentowi. Po chwili strzał.
Pierdoły, ojciec nie prowadził żadnych działań rebelianckich. Jestem już od dawna dorosły, już od dawna pracuję u jego boku i bym coś wiedział. Jeśli nie wprost od niego, to z plotek. Nic nie wiedziałem, więc taka opcja była wykluczona.
Gorzej, bo Gladys jest... Nie jest w najlepszym stanie. Boję się o nią, choć to silna kobieta. Myślę, że sobie poradzi. Najgorzej, bo nie wiem, co będzie ze mną. Od zawsze podążałem za ojcem, jego osądem i słowami (jeśli pominąć jeden kruczek), więc co miałem teraz zrobić? Czy byłem gotów myśleć samodzielnie i tak też działać?
W dodatku zastanawiam się, czy przypadkiem nie poniósł śmierci za mnie. Matka twierdzi, że nie, a wie wszystko o moich relacjach z siostrą. W sumie to właśnie pod nazwisko matki przychodziły te wszystkie niewinne liściki od córci, które zawierały w sobie zaszyfrowane teksty do mnie. Może w końcu dostrzeżono w tym coś podejrzanego i uznano, że zamieszana jest w to głowa rodziny?
Chyba nie powinienem płakać, ale naprawdę kochałem ojca. Ten dzisiejszy wpis, zapisany paskudnym pismem spowodowanym przez mą roztrzęsioną dłoń, będzie mi o tym zręcznie przypominał. Zręcznie...
Kocham Cię, tato. Nie miałem okazji poznać lepszej Osy w swoim życiu. Reszta mnie na start żądliła. Dobranoc, bo wiem, że już nigdy więcej nie otworzysz swych oczu.

31 XII 2277
Skończyłem czytać ostatni dziennik mego ojca. Teraz już wiem wszystko i sprawa wydaje się być strasznie popieprzona, jeśli zestawić to wszystko z działaniami mojej siostry. Żeby nic się nie wydało, palę ten ostatni dziennik Oswalda Claudiusa Rossera. Poprzednie już dawno są wspomnieniem i stertą popiołu, który rozniósł wiatr. Zapewne zrobiłby to samo na moim miejscu. Swoje zaś już od dawna chronię znacznie bardziej niż dotychczas. Skrywają wiele więcej tajemnic... W co ja się wpakowałem?
Frustruje mnie pewna zaszyfrowana wiadomość z trzynastego dziennika ojca. Była w nim koperta z moim nazwiskiem, a w środku ten kod. Nadal nie potrafię go odczytać. Kartka jest tak zniszczona od mych dłoni, że przepisałem jej treść na wszelki wypadek do swojego dziennika.
Cóż, dziś kończę już z tym myśleniem. Matka stwierdziła, że powinienem się rozerwać i w końcu poznać jakąś pannę. Zakończenie roku! Może to ten dzień, kiedy marzenia Gladys się spełnią? Ja zaplątany w spiski, jakoś nie myślę o kobietach. Może podświadomie czekam na Tę Jedyną?
Wychodzi ze mnie romantyk, wiec lecę. Łapa na drogę!

13 V 2281
Okaże się, czy trzynasty maja jest taki straszny. Przypisują mu paskudne fakty, a ja muszę w ten dzień opuścić rodzinny dom, w którym od kilku lat mnie już nic nie trzyma. Nic od śmierci matki, która słysząc o śmierci córki...
Wspominałem już, że nienawidziłem Valerie za tę nagłą wiadomość. Nie musiało to się tak skończyć. Miałem wyrzuty sumienia. Informacja od męża Valerie też zawierała szyfr, który zauważyłem za późno. Czy to przeze mnie umarła matka? Ojciec wiem, że nie zginął przeze mnie, bo miał wziąć udział w rebelii, która w sumie nadchodziła drobnymi kroczkami, ale matka? Czy byłem winny śmierci tej łagodnej Gladys, która opieprzała nas za te nerdowskie teksty i odpędzała mnie ścierką od ciastek? Jednego byłem pewien: nie powinno było jej to spotkać. Nie przez taką głupotę! Przynajmniej informacja o śmierci kochanej córci wydała się jeszcze bardziej prawdziwa.
Minęło już kilka lat od tego dnia, który świetnie pamiętam i pewnie będę pamiętał do końca życia. Nawet gdy opuszczę ten dom. Opuszczę prawdopodobnie na zawsze.
Swoje wszystkie dzienniki bezpiecznie ukryłem. Jeśli ktoś znajdzie skrytkę, to nikt się do nich nie dostanie bez kluczyka, który noszę na razie przy sobie. Może go też ukryję gdzieś, gdzie nikt go nie znajdzie? Zobaczę.
Wyruszam dziś z domu. Przedmioty pochowane w kartony, poustawiane równo, meble zabezpieczone przed zniszczeniem, o ile mogłyby się zniszczyć jeszcze bardziej, moja rodzina pochowana już dawno.

Otrzymałem zadanie, którego rozwiązanie zabierze mi pewnie kilka lat, a jeśli mi się poszczęści, to powinienem się uwinąć w rok, bądź dwa. Kończę pisanie na dziś i wychodzę, bo zaraz stchórzę i nie wyjdę. Żal mi opuszać domu. Tyle wspomnień...

13 VI 2283
Doigrałeś się, chłopcze. Mam Twoje nieliczne wpisy! Cholera, że też Twój nowy dzienniczek musiał się dopiero zacząć. Żałuję, choć to mi wystarcza jako dowód, by odciąć Ci tę przemądrzałą główkę! Hahahah! Pokażę Ci ten uroczy wpis! Spodoba Ci się, a zwłaszcza przewidzenie Twojej przyszłość, chłopczyku! I zwroty grzecznościowe, bo ojciec wychował mnie na grzeczną dziewczynkę! Podobnie jak Twój na grzecznego chłopczyka! Hihihi...

Miło, że przez przypadek w trakcie patrzenia na tę cudowną stronę, zakrztusiłeś się własną krwią. Może jeszcze uronisz swe łezki? Będzie jeszcze tragiczniej i dramatyczniej. Mam Cię już dość, więc bywaj.