*Godzina 12:15, rok 2264, jesień. Na świat przyszła Olive Cindy Benett. Pierwsze imię odziedziczyła po swojej prababci, drugie zaś, nadane przy chrzcie (jej rodzice postanowili bowiem przejść na katolicyzm, mimo że już dawno nie był powszechną religią, ale nikt nie mógł im narzucić wyznania), po drugoplanowej bohaterce ulubionej książki swojej mamy. Diana Weber - Benett do dnia dzisiejszego zdążyła jednak zmienić gust literacki i mimo szczerych chęci nie może sobie przypomnieć jaki to tytuł nosiła owa książka i dlaczego Cindy zrobiła na niej na tyle pozytywne wrażenie, że postanowiła obdarzyć swoją córkę jej imieniem. Liv nie miała szczęśliwego dzieciństwa. A może miała aż za bardzo szczęśliwe, ale nie potrafiła docenić jak przychylny okazał się dla niej los?  Żyła w dobrych warunkach, w Dystrykcie Pierwszym. Jej ojciec zajmował się obróbką kamieni szlachetnych, na czym sporo zarabiał. Dzięki obserwowaniu ojcowskiego zawodu, Liv zdołała się przekonać, że nie zawsze złoto, co się świeci. Najbardziej wartościowe kamienie miały szare albo brązowe ,,obramowanie''. Z wierzchu wyglądały jak zwyczajny, szary gruz, który często wysypuje się na drogi. Ich wnętrze było jednak bajeczne - lśniące niczym kolorowe szkiełka podstawiane pod światło. Dziewczyna, gdy jeszcze była mała, starała się często pomagać ojcu w warsztacie, żeby móc się przyglądać cudom, które wyczarowywał spod swojego dłuta i szlifierki. Nie mieli jednak nigdy dobrych kontaktów. Mała przychodziła tylko w milczeniu popatrzeć na to, jak tata pracuje, nie znajdowali jednak prawie nigdy tematów do rozmów, więc siedzieli razem w ciszy i skupieniu przy obróbce kamieni, która na tyle pochłaniała ich oboje, że nie mieli zbyt wiele czasu, by zastanawiać się jak powinny wyglądać prawidłowe relacje między ojcem a córką. Natomiast mama Olive... mama była od zawsze histeryczką. Rozgadaną paplą i plotkarą, która zajmowała się domem i nie miała poza tym większych ambicji. Miała mnóstwo koleżanek, którym użalała się, że jej najmłodsza córka, w której pokładała wielkie nadzieje, zamiast bawić się z innymi dziećmi z co bogatszych domów, woli siedzieć w zakurzonym warsztacie i wykonywać męskie prace. Mama nigdy nie lubiła brudzić sobie rąk. Więc narzekała. A Liv doroślała. Niebawem osiągnęła wiek szesnastu lat.  Wielkimi krokami zbliżała się ku dorosłości. Nigdy przedtem nie miała żadnych znajomych, przyjaciół... W szkole wyzywali ją od ,,Marchewek'', ze względu na jej rude włosy. Nie lubiła ludzi. Nie chciała się z nikim sympatyzować. Bała się, że jeśli okrąży się wianuszkiem znajomych, tak jak matka, straci wszelki zapał i ambicje do podążania za swoimi marzeniami, pragnieniami... Również zostanie kura domową i miejscową plotkarą. Aż pewnego dnia... podszedł do niej jakiś znany jej jedynie z widzenia brunet, którego zdarzało się jej mijać na korytarzu szkolnym. Był starszy o dwa lata, więc tym bardziej zdziwiło ją, że chce z nią o czymś porozmawiać. Brunet przedstawił się jako Mike i zapytał Liv, czy nie chciałaby wstąpić do jego trupy teatralnej. Bez ceregieli - przedstawił się i zadał jej to konkretne pytanie. Dziewczyna po chwili namysłu stwierdziła, że pozytywnie rozpatrzyła tę propozycję. I w tym momencie zrodziło się w niej marzenie zostania aktorką. Wyjścia do ludzi i pokazywania się im z różnych, coraz to nowych stron. Jak to zwykle bywa w takich niesamowitych ,,przypadkach'', Mike i Liv zostali parą, pewnego dnia Mike zaginął, a jego martwe ciało odnaleziono w lesie. Ruda szybko się pozbierała po te stracie, gdyż czasy, które panowały, zmuszały do trzeźwego, bezuczuciowego podejścia w każde sytuacji. I taka już została. Chłodno wszystko kalkulująca, niezbyt sentymentalna i nie przywiązująca się do nikogo. Mike'owi zawdzięcza zaś... pasję, którą z radością odkryła i chce rozwijać. A ponieważ życie nigdy nie zmuszało jej do nadzwyczajnego wysiłku, czy poświęcenia, wybrała zawód, nie poprzez rozsądek, a podążanie za marzeniami i pragnieniami. Nie znaczy to oczywiście, ze jest snobką, nie nie! Mimo tego, że posiada środki pozwalające żyć jej godnie i w miarę luksusowo, nie przywiązuje wagi do tego, co jest na zewnątrz - pieniędzy, ubrań, ładnej buzi. Najbardziej ceni sobie wnętrze - tak jak w kamieniach, które pomagała ojcu obrabiać, podczas godzin spędzonych w jego warsztacie szlifierskim.
Tu warto wspomnieć, że w  wieku osiemnastu lat, tuż po rebelii, dziewczyna wyprowadziła się z Pierwszego Dystryktu do Kapitolu, by rozpocząć samodzielne życie. Jak jej to wychodzi... pokaże czas.*