Krótko uścisnąłem dłoń trenera, która twarz wydawała mi się znajoma. Spróbowałem się skupić i odnaleźć ją w pamięci, ale szybko tego zaprzestałem, prychając cicho.
Kolejny znajomy trener do kompletu? Pieprzę takie znajomości.
Przez chwilę znowu pomyślałem o Catrice, a może o Tudor, pani Tudor, może tak powinien ją tytułować, ale zmarszczyłem tylko brwi i powróciłem do witania się z tym trenerem, który, znajomy czy nie, miał mnie w końcu czegoś nauczyć. W ramach wdzięczności raczej nie powinienem był sztyletować go wzrokiem, więc spróbowałem się uśmiechnąć.
-Miło poznać.- O ile jeszcze się nie znamy, skwitowałem ponuro w myślach, ze wszystkich sił próbując skupić się na jego słowach.
Obracałem w palcach podniesiony ze stołu kawałek drewna, delikatnie zdzierając z niego korę. Musiałem czymś zająć ręce, żeby nie próbować kogoś nimi zabić, więc wybrałem najłatwiejszą opcję. Słuchałem go ze spokojem, może odrobinę wymuszonym, ale za to niezmąconym, co dawało jakąkolwiek szansę, że zdołam coś zapamiętać. Kiwnąłem głową, a następnie w ślad za nim ująłem dwa krzesiwa i powtórzyłem jego ruchy, może odrobinę gwałtowniej (nic nie może równać się furii Granta), tak, że wykrzesana iskra poparzyła mnie w palec. Powstrzymałem się od upuszczenia cholernego krzesiwa, zaciskając je mocno w dłoni.
-Kurwa.- Rzuciłem przez zaciśnięte zęby, po czym spróbowałem się uspokoić. Powtórzyłem sekwencję koniecznych ruchów i ponownie pojawiła się iskra; tym razem jednak nie dotknęła mojej skóry, więc odetchnąłem z ulgą.
-Jakich roślin mogę dodać, żeby wywołać trujące opary?- Zapytałem niemal natychmiast po tym, jak o nich wspomniał. Nie lubiłem brudzić sobie rąk, więc jeśli mogłem pozbyć się innych trybutów w znacznie czystszy sposób... Cóż, była to obiecująca opcja. Uśmiechnąłem się do trenera, kiedy zawołał koleżankę, gotowy cierpliwie poczekać na jej przyjście. Pochyliłem lekko głowę, przyglądając się krzesiwu, kiedy poczułem na ramieniu czyjąś dłoń. Ledwo powstrzymałem się od nieeleganckiego drgnięcia, gdy poczułem dotyk palców na karku.
-Myślę, że bez problemu powinieneś rozpalić każdy ogień swoją osobą.
Trzask; miarka się przebrała. Nie wytrzymałem i złamałem w ręce obdarty już prawie całkowicie z kory patyk. Najwyraźniej ktoś całkiem dobrze się bawił, wybierając na Igrzyska zarówno mnie, jak i tą wariatkę Haggard, Alexa, Lucy i... Yvesa, którego nie sposób było nie poznać po głosie.
-Chcesz mnie pocałować czy raczej skręcić mi kark, Redditch?- Zapytałem, nawet nie odwracając się w jego stronę.- Decyduj się szybko, masz zimne ręce.
Dodałem jeszcze, uśmiechając się krzywo na wspomnienie jego słów.
-Chcę się nauczyć wzniecać zwykły ogień, pożary, jak już wspomniałeś, potrafię tworzyć sam- rzuciłem, unosząc lekko brwi i dopiero wtedy spoglądając w jego stronę. Nie zmienił się. Prawie.- Całkiem niezła sztuczka na Ceremonii Otwarcia. Podobno konie rydwanu jadącego za Tobą do tej pory są wytrącone z równowagi. Najwyraźniej też potrafisz rozpalić każdego, więc co tu robisz?
Zapytałem jeszcze, tym razem odwracając się już zupełnie w jego stronę.

Od wieków zakładano, że czas posiadał wiele różnych, czasem kojących właściwości. U jednych goił rany, niezależnie od pochodzenia - te mentalne, po złamanym sercu, czy może te od ciosów zadanych przez minione, realne zagrożenie; u drugich skracał się niebezpiecznie szybko i pomimo wszystkich szalonych zabiegów estetycznych ludzie musieli pogodzić się z nadchodzącym wielkimi krokami końcem; u trzecich działa na zupełną niekorzyść powodując zmęczenie wypisane na twarzy, przygnębienie malujące się pod przygaszonym kolorem tęczówki, ogólną niechęć do egzystencji lub nawet pchał do tak śmiałych czynów, do jakich należało odebranie sobie życia… Natomiast tych czwartych stanowiła kategoria najbardziej lubiana przez Yvesa. Znajdowali się w niej wszyscy ludzie, którzy mogli wysłać kwiaty do nieznanego domu, gdzie mieszkał Czas, gdyż nie wystawił ich na żadną próbę. Po prostu działał na ich z jak największą korzyścią. Sprawiał, że rysy twarzy wyostrzały się, tworząc z kogoś całkiem przeciętnego coś intrygującego, plastycznego. Jak na zasadzie bajki o brzydkim kaczątku, przemieniającym się w olśniewającego łabędzia.
Jeśli na miałby szczerze stwierdzić, to pan Grant został oszlifowany przez upływ tych wszystkich miesięcy od ich ostatniego spotkania. Oczywiście, że nie nazwałby go diamentem, jednak taki tok myślenia był już komplementem samym w sobie.
- Nie tak ostro, Grant - uśmiechnął się krzywo, dostrzegając jak patyk bez kory pękał pod naciskiem jego dłoni. Miał całkiem ładne place. - Nie tak ostro i nie tak szybko.
Zaskakujące, że po sporo ponad roku, może nawet dwóch - nie pamiętał, nadal tak na niego działał. Wydawało mu się, że Raphael zakopał topór wojenny razem z uczuciem do tamtej idiotki… Co jeśli się mylił?
Otóż, często bywało, że dwóch młodych mężczyzn, a raczej chłopców rywalizowało o dziewczynę, kłóciło się o względy jakieś młodej damy, która się nie okazywała po pierwszej imprezie, gdzie zdążyła pocałować trzy czwarte zaproszonych gości niezależnie od płci. Ale to trochę inna historia! Ich przypadek różnił się od tego przestawionego przed momentem.
Najzwyczajniej w świecie blondyn miał swoją przyjaciółkę-do-całowania, jak nazywał ją w myślach Yv. Wszystko układało się świetnie między nimi, momentami nawet nie mógł patrzeć na romantycznie przechadzających się korytarzami. Abrakadabra! Jednego dnia rozstali się, a ona przyszła do Redditach z propozycją wspólnego wyjścia wieczorem.
Szlachetna i szybka żałoba po zakończonym związku, naprawdę. Odczekała może jakieś pół godziny. Plus minus. Był po wrażeniem.
Oczywiście, że jej odmówił, dorzucając kilka słów o pozbawionym jakiegokolwiek smaku zachowaniu oraz idealnie pasującym do tego ubraniu, gdyż gdzieś głęboko w sobie uważał, że mężczyźni powinni trzymać się razem. Nawet jeżeli nigdy otwarcie do tego nie dotarł.
Kiedy pył wojenny opadł, wychodzili często w swoim towarzystwie na papierosa.
- Jeszcze się zastanawiam. Co byś wolał? Ja już mam pewien pomysł. - Dopisywał mu nadzwyczaj dobry humor, ciągle podtrzymywał jego ramię, jakby był to jakiś niewerbalny sposób komunikacji. Trochę jak przekazywaniem informacji poprzez dotyk. Ciepło bijące spod materiału jego ubrania, przyjemnie ożywiało skórę.
- Może razem mogliśmy rozpętać żywioł tak ogromny, że z trudem uszlibyśmy z niego obaj w całości… - jak za starych, dobrych czasów? Całkiem możliwe! - Jak się masz? Widziałeś się ze swoją przyjaciółką od namiętnej wymiany śliny? - prawie nadął teatralnie wargę w desperackiej próbie udania zasmuconego pięciolatka.
Nadal trzymał dłoń w identycznej pozycji, rozważając przeniesienie palców bliżej szyi, a także licząc sekundy, zastanawiał się nad tym, czy istniała jakąkolwiek opcja, że taka bliskość zostanie natychmiast odtrącona.

/ze stanowiska strzeleckiego, a co!

Jeżeli chodzi ogień to Matt miał już w tym trochę doświadczenia. Może niekoniecznie znał się na ukrywaniu dymu, czy rozpalaniu ogniska za pomocą dwóch patyczków, ale podpalanie szło mu całkiem nieźle. Wprawdzie nie robił tego od lat, ale takich rzeczy się przecież nie zapomina! Był pewien, że jeżeli coś może mu się przydać w realizacji jego taktyki to z pewnością znajdzie to na stanowisku pirotechnicznym.
W całkiem dobrym nastroju po szkoleniu z łucznictwa i niezłych tego rezultatach przyszedł tutaj, ale ku swojemu rozczarowaniu odkrył, że nie tylko on tak postanowił. Z odległości rozpoznał już Yva. Trudno byłoby zapomnieć taką osobistość, w końcu nie każdy decyduje się na przejazd przed mieszkańcami Kapitolu z gołym tyłkiem. Trochę to pokrętne, ale zdobył tym u Matta szacunek. Nie, nie świeceniem dupą, tylko jajami, którymi się popisał. Nie, to też źle brzmi. W każdym razie udowodnił, że twardy z niego zawodnik, choć i to nie jest najlepszym określeniem. Drugiego trybuta Matt nie miał okazji poznać, do teraz. Obaj toczyli ze sobą jakąś dyskusję, która chyba niewiele miała wspólnego z tym, po co tu przyszli. Mniejsza o to. Nie interesowały go sprzeczki, czy romanse innych trybutów.
Kiwnął głową każdemu z osobna, a następnie przywitał się z trenerem.
- Mam parę pytań - zaczął od dość oczywistego stwierdzenia. Nie przychodziłby tutaj przecież gdyby takowych nie miał.
- Przede wszystkim o maskowanie dymu - wolałby, gdyby był tu sam, ale nie będzie krążył po raz dziesiąty po ośrodku czekając aż Redditch i Grant w końcu sobie pójdą. Nie było na to czasu.
- Jak rozpalić ognisko i nie zdradzić jednocześnie innym swojego położenia? - ukrywanie się w dżungli, czy gdziekolwiek się znajdą byłoby zupełnie bezsensowne, gdyby dał się wytropić przez zwykłe kłęby dymu.
- Jeżeli już uda mi się wszystko rozpalić i zamaskować to czy istnieje jakiś sposób, by ochronić ogień przed strugami deszczu? - zakładał, że projektanci zaoferują im drastyczne zmiany pogody, więc dobrze byłoby przygotować się i na takowe. Zwłaszcza, że władze mają dość wybujałą wyobraźnię i już nie raz udowodnili, że lubią dręczyć dzieciaki na arenie - Poza rozpalaniem ogniska w jaskini - uzupełnił prawie natychmiast. Takie rozwiązanie wydawało się oczywiste, ale nie sądził, że będzie miał tyle szczęścia, by jakaś jaskinia pojawiła się w chwili, gdy będzie jej potrzebował. W kwestii igrzysk należało pozostawać realistą, ewentualnie lekkim pesymistą. Liczenie na to, że los się do kogoś uśmiechnie i 'jakoś to będzie' było najprostszą drogą do wyjścia z areny nogami do przodu. Zakładając oczywiście, że po wszystkim trybut będzie miał nogi...