Ludzie mawiają, że podobne zjawisko jak „pech” nie istnieje. Naukowcy niejednokrotnie udowodniali, iż żadna hiperkosmiczna siła nie wpływa na sytuacje losowe, zaś jej racja bytu wyssana jest z małego palca. No cóż - ludzie są głupi, a naukowcy nie wierzą w magię. Tak się bowiem składa, że kosmiczna siła figuruje na liście zjawisk materialnych, zaś jej nomenklatura zamyka się w dwóch krótkich słowach: Cassian Wright.
Kiedy chłopak przyszedł na świat była piękna, wrześniowa noc - i jak każda piękna, wrześniowa noc nie miała w sobie ani krztyny niezwykłości. Właściwie do pewnego czasu Cass żył całkiem zwyczajnie, stanowiąc niemal sztandarowy przykład urodzonego w Kapitolu, nieco rozpieszczonego, zadufanego w sobie i wrażliwego gagatka. Jak każdy dzieciak posiadał własne sekrety i problemy, które odchodziły na dalszy plan podczas zaawansowanego procesu pochłania domowej roboty ciasteczek mamy - jednak wraz z biegiem czasu jego naturalna, niemal przyrodzona zdolność do pakowania się w kłopoty zaczęła przybierać na sile. Czasem zdarzyło mu się zbić kolano, czasem wpadał do otwartych studzienek kanalizacyjnych (no dobra, cholernie często…), raz nawet przypadkowo znalazł się w poduszkowcu odlatującym do Dziesiątki… bądźmy szczerzy – wczesna młodość Cassiana była pełna niezwykłych zbiegów okoliczności, w skutkach szczęśliwych… albo prawie tragicznych. Znajdował na ulicy portfele, a nawet czeki in blanco, bywał zamykany na całą noc w sklepie ze słodyczami, wygrywał w loteriach najlepsze nagrody, upadał na tory w momencie, w którym na peron wjeżdżał pociąg... w jego obecności ludzie uśmiechali się po ósemki, lub paskudnie klęli na cały świat - zwłaszcza zaś na jego jednego mieszkańca, nieco zbyt głośnego, trochę kolorowego i na potęgę ekstrawaganckiego. W ciągu niemal całej swej beztroskiej młodości Cass nie przeżył ani jednego, całkowicie zwykłego dnia. Oczywiście, miało to swoje plusy, ale w ogóle nie podobało się matce Cassiana. Prawdę powiedziawszy, biorąc pod uwagę ilość nieszczęśliwych zjawisk wokół niego, wątpiła, że jej pociecha dożyje pełnoletniości - tym większe było zdziwienie Lisy Wright, gdy Cass w wieku szesnastu lat przypadkiem zauważony został podczas jakiegoś durnego karaoke przez producenta muzycznego - facet, całkowicie urzeczony głosem Cassiana zaproponował mu przesłuchanie... a dwa miesiące później Wright wspinał się po drabinie muzycznego show-biznesu. W przeciągu zaledwie pół roku wylansowany został na idola nastolatek, rozpoznawanego na każdym kroku i rozszarpywanego przez paparazzich na równi ze zwycięzcami Głodowych Igrzysk. Swoim talentem Cass uświetniał każdą większą imprezę, co... praktycznie zniszczyło mu życie. Żaden dzieciak, nawet jeśli skończy szesnaście lat i niemal wkracza w dorosłość, nie powinien być obdzierany ze swojego dzieciństwa - a właśnie to zrobiono z Cassianem. Sława wymusiła na nim całodobową dyspozycyjność - nie pomagały głosy sprzeciwu, krzyk rozsądku, błagalne prośby - by Wright mógł ruszać w kolejne tournee, szpikowano go po uszy środkami napędzającymi organizm do wydajnego działania…. i jedynie kwestią czasu pozostało, aby młoda gwiazda sięgnęła po inne, znacznie groźniejsze używki. Alkohol, lekkie narkotyki, kilkumiesięczna utrata głosu... nic z tego nie mogło jednak równać się z tragedią, jaka spadła na Panem nieco ponad rok temu.


Poniekąd to właśnie dzięki swojej chorobie Cassian uniknął śmierci w Kapitolu - w Dystrykcie Szóstym, gdzie miał podleczyć struny głosowe, dotarły doń wieści o zbliżającej się do miasta ofensywie… i dlatego nie wrócił do stolicy. Spędzony w Szóstce dwumiesięczny okres całkowitej konspiracji w końcu musiał dobiec końca - po raz pierwszy i jedyny sława Cassiana doprowadziła go przed oblicze Strażników Pokoju. Przypadek Wrighta prezydent Coin potraktowała jako sztandarowy przykład nowego układu: nikt, kto miał związek ze Snowem, nawet jeśli tylko raz zagrał na jego urodzinach, nie może liczyć na taryfę ulgową. Zatem od tamtej pory Cass wegetuje w KOLCu, starając się za wszelką cenę utrzymać... i uratować własne życie - życie, którego rebelianci pozbawili matki Cassiana, wkraczając do Kapitolu. Teraz Wright wie jedno: ludzie nie mają racji z rankingiem uczuć. Pragnienie zemsty lokuje się z pewnością ponad nienawiścią.
Ale na samym szczycie jest uczucie poniżenia.