Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma dystryktami, w pięknym zamku zwanym Kapitolem żył sobie królewicz Royce. Jego dzieciństwo należało do szczęśliwych – natychmiastowo spełniano wszystkie jego zachcianki, a dla Charlotte stanowił istne oczko w głowie. Jak przystało na samozwańczego arystokratę, z woli Pani Matki wraz z siostrą odebrał staranne wychowanie – domowa edukacja, pianino, taniec, szermierka, nauka doskonałych manier... W końcu pociechy państwa Peterson musiały błyszczeć na tle mniej zdolnych dzieci sąsiadów. Szkoda jedynie, że ta bańka pryskała za każdym razem, gdy rodzeństwo z dala od czujnego wzroku matki opuszczało swe komnaty i wyruszało na towarzyskie spotkania z dworzanami. Oboje wtedy przemieniali się w nieznośne, zarozumiałe istoty, przeświadczone o swej wyjątkowości i trudno się dziwić, że żadne z nich nie zdołało pozyskać sympatii otoczenia. Inne przebywające na ich dworze dzieci nieszczególnie wykazywały chęć zabawy z księciem i księżniczką, ale Royce zrzucał to na karb swego onieśmielającego blasku i szybko doszedł do wniosku, że taki plebs nie jest wart jego uwagi. Zabawy z siostrą, dręczenie zwierząt i niekończące się odgrywanie scenek z minionych Igrzysk wystarczały mu w zupełności. Poza tym – czy przejmowanie się czymś tak trywialnym, jak szacunek swoich podnóżków miało sens, gdy przyszłość jawiła się tak kolorowo? W końcu czy ktoś mógł przypuszczać, że ta bajka kiedyś się skończy i zamieni w horror?


Gdy nadeszła rebelia, fala walk i przesiedlenie do getta, rzeczywistość trafiła Royce'a w głowę niczym obuch. Złota klatka, w której był trzymany przez całe krótkie życie, została zastąpiona przez poszarzałe twarze nieszczęśliwych mieszkańców Kwartału, niekończący się głód i odrapane mury odgraniczające go od świata, który tak dobrze znał. Na jego nieszczęście szybko okazało się, że nie tylko dzieci Petersonów są skrajnie nieprzystosowane do życia – również ich rodzice nie potrafili odnaleźć się w nowych realiach. Uporządkowane, niemal beztroskie życie ich rodziny należało już do przeszłości – jedyną rzeczą, która im pozostała, jest brak złudzeń na poprawę sytuacji, umiejętnie maskowany pocieszającymi formułkami. Charlotte wciąż usiłuje stwarzać wrażenie posiadania kontroli nad życiem swojej rodziny i karmi dzieci ułudą, że cały ten chaos wkrótce przeminie a Snow ponownie obejmie władzę w państwie. Chłopak chłonie te słowa niczym gąbka, rozpaczliwie czepiając się ostatniej nadziei, jaka mu pozostała. Czy jednak znając bezwzględność Coin można mieć nadzieje, że uda mu się przetrwać?