Bardzo mało wiem o dniu, w którym przyszedłem na świat. Mama nigdy nie umiała mi powiedzieć, czy wypluła mnie spod napiętej skóry brzucha tuż przed zmierzchem, w samo południe czy o szarzejącym świcie; tata kilka razy powtarzał, że był to środek jesieni, ale nie potrafił przypomnieć sobie, czy informacje z powierzchni mówiły o mrozach czy może wzmożonych opadach deszczu - nie wiem też, jak pachniała gleba przez moje pierwsze tygodnie nieporadnego łapania do płuc sterylnego, zatęchłego powietrza w bunkrze Trzynastego Dystryktu ani w jakich godzinach zachodziło słońce. (Za)długo nie poczułem pieczenia skóry na nadgarstkach od zbyt częstego wystawiania ich spod cienia w letnie miesiące ani zapadania się w miękką ziemię tuż po urwaniu chmury; pierwsze dwadzieścia dwa lata życia spędziłem w zamkniętych, prostych architektonicznie korytarzach Trzynastki, które pewnie przyprawiłyby mnie o klaustrofobię gdybym miał okazję zaczerpnąć wcześniej prawdziwego świata. Nie sprawiałem problemów: spokojnie dawałem zapakować się mamie w drapiące koszule, nie narzekałem, kiedy tata przerywał wieczorną opowieść na rzecz jakiegoś nagłego pacjenta i byłem dobrym opiekunem dla Claire, kiedy pojawiła się z zaciśniętymi piąstkami i kruchymi kośćmi w sześć lat po mnie. Prędko zrozumiałem codzienny rytm tego brzydko oświetlonego wszechświata, do którego muszę się dostosować, jeśli nie chcę spaść z parkietu: obudzony maminym oddechem w ciemne poranki z zaspanymi oczami siadałem do śniadania przy metalowym stole, wiązałem buty, poprawiałem przedziałek (byłem młodym dandysem, potem trochę wyrosłem) i maszerowałem do szkoły, trzymając się kurczowo dłoni taty. Uczyłem się na pamięć historycznych stolic, liczby sercowych komór i przedsionków, dat powstań, tablicy Mendelejewa; chociaż nie do końca rozumiałem, dlaczego jeden plus jeden musi równać się dwa (dwie krople malinowego soku dodane do siebie podczas dziecięcych eksperymentów ciągle dawały mi inny wynik), to większość określonych odgórnie zasad dawała mi poczucie bezpieczeństwa. Z każdym rokiem coraz mniej myślałem o powierzchni - życie w Trzynastce pochłaniało mnie do ostatniego skrawka bladej skóry i ostatniej refleksji przed zaśnięciem; wkraczałem w wiek, w którym powoli zaczynało się zapuszczać korzenie w przypadkowej ojczyźnie (ojczyzna zawsze bywała przypadkiem, ewentualnie emigracja stanowiła wyraz woli), zakochiwałem się po raz pierwszy, drugi i trzeci (najpierw w piegowatej blondynce, potem w niskiej, uroczej dziewczynce o krótkich włosach i obgryzionych paznokciach a później w nauczycielce biologii, która trzymała się kurczowo kodeksów moralnych i nie pozwalała mi na zdobycie dodatkowych punktów na pozalekcyjnych egzaminach praktycznych). Plotki o zbliżających się rewolucjach, przewrotach i całkowitej zmianie warty na politycznej scenie nie obchodziły mnie specjalnie; zdecydowanie bardziej martwiłem się swoimi medycznymi studiami, które zaproponował mi tata - świadek moich wczesnych eksperymentów na Claire, kiedy wracała z tajemniczym siniakiem albo chwiejącą się w zawiasach jedynką - czułem, że chwytam swoje przeznaczenie i martwiło mnie ono dużo bardziej niż przeznaczenie całego kraju (w moim życiu było i jest miejsce tylko dla tych kilku osób których daty urodzenia pamiętam, znajomych ulic i codziennie przemierzanych tras - reszta świata po prostu się nie mieści).
W wieku dwudziestu dwóch lat wreszcie poczułem na skórze policzków pierwsze muśnięcia zachodzących promieni, wydostając się na powierzchnię wraz z całą resztą ocalałych z trzynastki, którzy wspólnym kordonem zmierzali teraz do Kapitolu. Razem z resztą rodziny osiedliłem się wygodnie w Dzielnicy Rebeliantów, prędko otrzymując w szpitalu posadę psychologa klinicznego (zarówno dzięki umiejętnościom, jak i ojcowskim koneksjom). Przystosowanie się do nowego środowiska zajęło mi trochę czasu (zarówno ekologicznego, technologicznego, zawodowego jak i rodzinnego - zdrady taty wyszły na jaw kilka lat temu i złamały nam domostwo w pół; teraz, w innym klimacie i z czystymi kartami - wszystko zdawało się wracać do normy) i do dzisiaj nie potrafię do końca otrzepać serca z tęsknoty za poprzednim życiem. W pracy odnoszę sukcesy (więcej) i porażki (mniej); niektórzy pacjenci nigdy nie ruszają się z punktu wyjścia, niektórzy popełniają samobójstwo (jednego namówiłem do tego samodzielnie, w ramach eksperymentu - był mieszkańcem KOLCa, którego leczyłem w ramach praktyk, więc cała historia przeszła zupełnie bez echa), niektórzy stają na nogi i przez cały rok, w ramach wdzięczności, przesyłają mi drobne podarunki (co kosztowniejsze umieszczam w gablocie swojego gabinetu). Obecna władza nie psuje mi krwi jak niektórym, ale nie jestem też ślepym poplecznikiem - opowiadam się po stronie, która zapewni mi najwięcej życiowej wygody i opcji wyboru w przyszłości (tej bliższej i tej dalszej, sięgam wzrokiem po naprawdę mocno zamazane horyzonty).
Nienawidzę tkwić w martwym punkcie i obiecałem sobie, że nigdy nie dopuszczę do sytuacji, w której nie będę mógł skorzystać z bocznego wyjścia. W tym świecie zbyt prędko umierają ludzie bez drugich planów.