Każdą opowieść wypadło zacząć od jakiegoś niesamowitego wydarzenia, prawda? Wypadek, przeprowadzka, pierwszy pocałunek, zwarcie przyjaźni bądź inne, równie ekscytujące, tym samym równie idiotyczne wspomnienie… ale początkiem życia jest narodzenie. Zaskakujące, prawda? Potem spokojnymi krokami przychodzi okres pampersów, kaszek, dzieciństwa. Niektórym zdarza się przez cały czas płakać, innym ciągle bardzo głośno śmiać się jakby miał być pierwszy i ostatni raz.
Właśnie, dzieciństwo. To chyba dobry sposób, żeby zacząć małą, krótką historię. Niewidzialny punkt zaczepiania. Nawet jeśli nie pamięta się go zbyt wiele z bliżej nieokreślonych przyczyn.

Jedno ze wspomnień, które jako pierwsze wpadało mi do głowy to całkiem zwykły, codzienny, wiosenny poranek. Zegar na ścianie wolno odmierzał czas, a ja, kilkuletnia dziewczynka, stałam przy przeszklonej ścianie naszego apartamentu. Centrum Kapitolu od zawsze wydawało mi się być cudownym miejscem. Rajem pełnym ludzi odzianych w kolorowe stroje wraz z dziwnymi uczesaniami na głowach. Może to tylko złudne wrażenie, które zostało absolutnie uplastycznione, wymodelowane na potrzebę mglistych wspomnień o dzieciństwie. Wspomnień o tamtych latach jako ogóle.
Z nieba lały się strugi deszczu, słońce bezustannie próbowało się przebijać zza chmur. Nagle koncert kropli wody spadającej z szarych chmur przerwał zadowolony kobiecy głos.
„Cześć, kochana. Oczywiście, że pamiętam. Nie wierzę… jak mogłabym nie przyjść? Mam piękną sukienkę w kolorze oranżu, kupioną specjalnie na ten wieczór. Będzie cudownie…” - wciąż powtarzał do słuchawki telefonu. Echo lekko pustego śmiechu rozchodziło się po całym mieszkaniu. Moja matka, jak zwykle plotkowała o wszystkim i o niczym, godzinami wisząc na telefonie.
Nagle zrobiło mi się przykro, że zupełnie o mnie zapominała. Opłacała opiekunki, rzucając jedynie przelotne uśmiechy między wernisażem, imprezą na część jakiegoś z trybutów lub działalnością związaną z pokazami mody. Wtedy najbardziej marzyłam o ucieczce gdzieś daleko, zapadnięciem się po ziemię. Ale nie mogłam, bo… miałam tylko sześć lat? Przycisnęłam małą piąstkę do szyby, uderzając w nią kilka razy. Możliwe, też że kilka łez spłynęło po różowych policzkach wprost na kamienną podłogę. Jednocześnie dostrzegłam kogoś na ulicy, z tak wysoka nie byłam w stanie dokładnie mu się przyjrzeć.
Mężczyzna w czarnym kapeluszu mi pomachał. Przynajmniej tylko tyle mogłam ocenić przez przeszkloną szybę. Uśmiechnęłam się delikatnie pewna, że zaraz miał zniknąć za rogiem ruchliwej przecznicy. Zrodziła się we mnie nawet delikatna obawa, że wcale nie machał mi, tylko swojej przyjaciółce, na którą zapewne czekał. Jednakże nikt nie wychodził, a on trwał na deszczu, z pozytywnym skutkiem zdobywając moją uwagę. Delikatnym ruchem zdjął kapelusz. Pokazał go mnie, kilkukrotnie obrócił w placach, porzucił do góry, by nagle wyciągnąć z niego białego królika. Zaśmiałam się cicho i tym razem to ja mu pomachałam.
Mrugnąłem, a jego już nie było.

„Jesteś jak prawdziwa artystka. Pewnego dnia przyjdę na twoją wystawę, Elle” - wypowiedziała mama, tuląc mnie do siebie. Pamiętam, że pachniała lekkimi, różanymi perfumami, które były w stanie oczarować każdego. Liczyłam sobie wtedy jakieś jedenaście lat i od roku uczęszczałam na rysunek. Szło mi całkiem nieźle, naprawdę. Lubiłam to robić, bo w tym wypadku nie musiałam się do niczego zmuszać. Faktycznie, inne dzieci w mojej grupie często śmiały się ze mnie i z moich prac, ale nie przejmowałam się. Nic nie liczyło się oprócz pudełka z farbami lub ołówkami. Podnosiłam dumnie głowę, wiedząc, iż to właśnie moja praca będzie wybrana jako najlepsza z zadanego tematu.
Chociaż w tym byłam ciągle najlepsza.

Dorastanie było do bani. Ciągle patrzyłam jak (ukochana) mama brała na siebie kolejne komitety dobroczynne, organizację bezsensownych imprez. Ewentualnie sprowadzała nowych kochanków do naszego mieszkania, a nim nadchodziło południe ponownie stali przykładnie ubrani w windzie. Odważniejsi rzucali mi nawet ukradkowe spojrzenia zza zmęczonych powiek pomalowanych idealnie dobranymi cieniami. Momentami, oglądając Igrzyska, materiały z przygotowań wymyślnych aren czy nagrania archiwalne (w którąś letnią przerwę obejrzałam wszystkie Głodowe Igrzyska), seriale, inne często banalne filmy, zastanawiałam się nad szczęściem szanownej Julie Ginsberg. Czy było możliwe po stracie córki, męża, zniknięciu syna? Mimo tych wszystkich pieniędzy, nie wiedziałam niczego na ten temat.
Natomiast moje poczynania na przestrzeni czasu dojrzewania (okres to beznadziejna rzecz, naprawdę – ból i krwawienie dla wyższego dobra, które nie istniało) z wyjątkową łatwością zamknęłam w jednym zdaniu.
Wypruwałam farbę ze swoich żył.
Niedosłownie, ale jeśli mowa pewnej metaforze niespełnionej artystki… to już bardzo blisko.
Wtedy głownie malowałam i wertowałam karty podręczników od biologii lub chemii. Ze wszystkiego, co system próbował nam wpajać, tylko to posiadało jakikolwiek sens.

Koniec lipca, dokładnie dwa i pół tygodnia temu skończyłam szesnaście lat. Telefon w apartamencie uporczywie dzwonił, ja za pierwszym razem zignorowałam go. Od początku wiedziałam, że to do Julie, a ona oczywiście musiała zapomnieć przełożyć spotkanie. Chwila ciszy i ponownie rozbrzmiał ten cholerny sygnał. Zaklęłam głośno, leniwie podniosłam się z sofy. Poszłam odebrać, co chyba było jednym z większych błędów w moim życiu.  
„Pani Ginsberg? Pani Amelle Ginsberg? Strażnicy Pokoju przed sekundą dzwonili informując mnie, że pani matka została znaleziona… została znaleziona martwa w parku. Prawdopodobnie popełniła samobójstwa, niestety jeszcze dokładne przyczyny zgonu nie są ustalone. Proszono, aby ktoś z rodziny potwierdził jej tożsamość” - głos w słuchawce brzmiał nad wyraz bezpłciowo.
Potem, nie wiedząc dokładnie jak, znalazła się w kostnicy szpitala. Wysoka blondynka wyciągnęła jedną z szuflad ukazując mi twarz mojej matki kompletnie z otępiałymi mięśniami. Gdyby nie makijaż byłaby całkowicie pozbawiona jakichkolwiek kolorów. Oczywiście, że wydusiłam z siebie jej personalia. Jeszcze nigdy niczyje imię, nazwisko, data rodzenia nie brzmiały tak obco.
Szybko wyszłam z przeklętego pomieszczenia, próbując głęboko oddychać na korytarzu.
Kolejne dni i noce upływały jako mieszanka jasnych barw dnia, ciemnych kolorów nocy. Wszystko się zlewało, jedyne sensowne informacje, jak to powiedzenie samobójstwa za przyczyną silnej trucizny na zamówienie, malowały się jako uporządkowane akcenty.
O, na pogrzebie były białe lilie. Dużo białych lilii oraz kompletnie obcych, współczujących mi osób. Niektóre kobiety poszły nawet o krok dalej wygłaszając kilka słów do wszystkich zgromadzonych o krótkim, a jakże wspaniałym żywocie znanej wszystkim wielkiej Julie - cudownej matce, działaczce społecznej, nowoczesnej arystokratce…
Ja nawet nigdy nie płakałam po matce.

Dwa samotne lata, może nawet ponad dwa lata minęły spokojnie.
Jakkolwiek to teraz nie brzmi.

Wracałam swoim autem z imprezy, na której nie wypiłam zbyt wiele. Jeden kieliszek na wejście, drugi w trakcie, trzeci gdzieś pomiędzy wierszami. Było wyjątkowo sztywno, nawet jak na słabe imprezy organizowane przez Less. Powoli dochodziła czwarta nad ranem, w lusterku kontrolowałam, czy aby któraś z moich usypiających pasażerek, zalanych w trupa nie zabrudziła skórzanej tapicerki lub nie dusiła się od własnych wymiocin.
Wjeżdżałam na most Moon River, z trudem powstrzymując ziewanie. Prędkościomierz przekraczał setkę. Nie ujechałam nawet stu metrów, kiedy poczułam silne uderzenie. Momentalnie wyhamowałam auto, nie mając pojęcia, przynajmniej na początku, co się tak naprawdę stało. Pas bezpieczeństwa przygnieździł mnie do fotela. Jedna z moich przyjaciółek krwawiła ze skroni, jednak alkohol znieczulił ją w takim stopniu, że wymamrotała jedynie wiązankę przekleństw i ponownie usnęła.
Po niespełna minucie wyszłam z samochodu z rozważnymi w głowie pewnymi scenariuszami. Oczywiście, że nie mógł spełnić się ten najbardziej bezpieczny scenariusz z uderzeniem w jakiś duży przedmiot, lekkim wgnieceniem na masce… Oczywiście, że nie mógł. Żyliśmy w cholernym Kapitolu. Kiedy ja się miałem obudzić z tego snu?!
Coś leżało obok auta, coś o zaskakująco ludzkich kształtach. Nim nie wyciągnęłam telefonu, próbowałam łudzić się, że było to zwierzę. Chyba zapomniałam o oddychaniu, zbliżając się do „obiektu”.
Stuprocentowy człowiek.
Przykucnęłam, sprawdzając puls w nadgarstku. Brak. Drżącymi rękoma wystukałam numer alarmowy, kiedy jakiś głos odpowiedział, nie umiała wydusić z siebie dźwięku. Wszystkie sylaby urywały się w połowie, myśli krążyły wokół jednego - chyba zabiłam człowieka. Kiedy jednak zlecenie zostało zarejestrowane, wcisnęłam czerwoną słuchawkę i dopiero wtedy, próbując dostrzec jego twarz, zobaczyłam, że asfalt pod głową jest całkowicie ubrudzony krwią, a sam kark z czaszką wykrzywiony w dziwny nienaturalny sposób.
Nim przyjechała karetka siedziałam na krawężniku, zmywając cały tusz łzami.

Założyłam na rozprawę najwyższe szpilki, jakie tylko znajdowały się w mojej szafie w nadziei, że zabiję się gdzieś w drodze między taksówką a salą sądową. Jak widać, na mojej nieszczęście tak się nie stało. Po rozpatrzeniu wszystkich dowodów, wysłuchaniu zeznać zostałam uznana za winną. Kto by się spodziewał, prawda? Skazano mnie na dziewięć lat pozbawienia wolności, a także pół roku prac społecznych.
Może nawet wtedy trafiłam jako gorący materiał z ostatnich wydarzeń do Capitol’s Voice, zapewne koło strony dziesiątej, małe zdjęcie w okularach przeciwsłonecznych podczas wychodzenia z sądu.
„Dwanaście miesięcy dla nocnej, samochodowej morderczyni”… czy coś w tym stylu.

Naiwnie postąpiłam nie próbując pozbyć się ciała w Moon River. Znaleźliby je po kilku dniach, może sekcja nie wykazałaby niczyjej ingerencji (jeśli nie zwróciliby uwagi na głowę). Zwykłe samobójstwo, podobne  do tego, którego dopuściła się moja matka.
Ale nie zrobiłam tego, więc całkowicie sobie (i nieznacznym ilościom alkoholu we krwi) zawdzięczam osiem dwanaście miesięcy w więziennych strojach, ciasnej celi z dniami różniącymi się jedynie nazwą, okropnym jedzeniem oraz często specyficznym towarzystwem. Pozbawiono mnie życia towarzyskiego, odcięto od prawdziwego świata. Codziennie odliczałam dni do powrotu na wolność.
Środa, czwartek, piątek, sobota… znów środa!

Po wyjściu z ośrodka karnego doceniłam własne mieszkanie, posiłki z restauracji z dala od centrum, kluby z głośną muzyką, bezimiennych ludzi przewijających się przez moje życie. Miewałam często koszmary, gdzie znajdywałam fragmenty ciała tego mężczyzny, Ralpha, we własnym mieszkaniu. Czasami czułam się fatalnie z tym, co się stało na moście. Szukałam kogoś, kto mógłby pomóc, jednak doktor Weless  była beznadziejna. Próbowała przekonywać mnie do rzeczy nierealnych… początkowe stadium zaburzeń osobowości?
Błagam, nawet teraz to brzmi absurdalnie.
Po tamtym, feralnym dniu na moście dniu przestałam malować, wybrałam się rok później na studia. Medycyna. Wszystko toczyło się swoim tempem, a ja uczestniczyłam.

Małe, letnie bum ponad rok temu przyniosło katastroficzne skutki dla jakieś… połowy Kapitolu? Zmiany w rządzie i inne pierdoły, które mógłby stać się niemalże niezauważalne, gdyby niezniszczenia przetaczające się przez betonową dżunglę. Dystryktyczycy zalewali ulice, zaczęła panować panika. Wybudowano także wysoki mur, wydzielono gorszą części miasta. Cóż, walczący o sprawiedliwość potraktowali nas gorzej od zwierząt.
Poszłam na samo dno razem ze wszystkimi.

Jak od studentki medycyny stałam się tancerką na rurze? Całkiem łatwo zamknąć całość w kilku zdaniach. Zapewniono nam całoroczne Głodowe Igrzyska bez kamer,  bez sponsorów, w których jedyną wygraną było życie. Przez całe doby, tygodnie snułam się po szarych, brudnych ulicach. Dopiero w pewnym momencie zauważyłam możliwość zarobku - niektórzy mężczyźni mieli pieniądze do wydania, rządowcy również nie odmawiali sobie zbaczania w bocznie (czerwone?) uliczki. Na samym początku po prostu się rozbierałam do bielizny, bujając zmyślnie biodrami, gdzieś w zniszczonych budynkach, oczekując kilku dolarów wkładanych w miseczkę stanika, aksamitnego wykończenia majtek. Dopiero z upływem czasu zrozumiałam, że potrzebuję większej publiczności, zarabiać dużo więcej pieniędzy. Udałam się do Violatora, negocjowałam z Fransem (byłam dobra, zapewniałam nowych klientów) i udało mi się dojść do bardzo korzystnych warunków…

Nie mam bladego pojęcia co przyniesie jutro. Dziś jestem pewna niewielu rzeczy - wejścia na podwyższenie, złapania się metalowej rury, kręcenia się w swoich kosmicznie wysokich butach. Od czasu do czasu nachylę się nad klientami, zrzucę którąś z części garderoby. Uśmiechnę się uroczo. Głód nie będzie mi groził, bo całkiem nieźle mi się powodzi.
Chyba całkiem polubiłam te żadne każdego cala mojej skóry spojrzenia.
Wiem tylko tyle, że to jeszcze nie koniec mojej historii…