Rzadko, kiedy mówię, że życie odcisnęło na mnie swoje piętno. Właściwie, nie robię tego nigdy, nie pozwalając ciężkim słowom wyjść z moich ust i dostarczyć ludziom uczuć, wśród których mogłaby pojawić się litość. Bo i dlaczego miałabym to robić? Oczywiście, nienawidzę słabości, czy współczucia, ale w tym wypadku chodzi mi o coś zupełnie innego.
Ludzie nie wierzą, że ktoś tak młody jak ja, mógł w swoim życiu coś już przeżyć. Coś ciężkiego i przykrego. Każdy jednak ma swój własny limit nieszczęść, które może przyjąć od świata. Nie mówię, że osiągnęłam mój, że załamałam się, a moje wiotkie ramionka ugięły się pod ich ciężarem. Ale miałam ich wystarczająco, jak na tak krótkie życie. A przecież jeszcze trochę go przede mną. Więc tak, ludzie nie wierzą.
Urodziłam się i wychowałam w Kapitolu, Starym Kapitolu. Moja matka rozwiała się w powietrzu zaraz po moim przyjściu na świat, oddając mnie i moją siostrę do domu dziecka. Teraz stanowimy jedyny dowód, że kiedykolwiek w ogóle istniała; albo ja stanowię - z Polly nie mam w końcu kontaktu od dłuższego czasu. Ostatnim śladem po naszej rodzicielce zostało więc moje imię, i nie mogę zliczyć wszystkich nocy, kiedy razem zastanawiałyśmy się 'dlaczego Pandora?'. W końcu dochodząc do nieprzyjemnego wniosku, że najpewniej byłam tą, która rozpoczęła falę nieszczęść w jej życiu. Co w przekonaniu zepsutych Kapitolińczyków oznaczało najprawdopodobniej, że zostawił ją facet, albo nie wystarczało pieniędzy na nasze utrzymanie, bo któryś projektant wypuścił oszałamiającą, nową kolekcję. I szczytem mody było pojawienie się w nowej sukience, a bez dzieci trzymanych za ręce.
Domu komunalnego staram się nie wspominać wcale, bo propaganda Kapitolu działała nawet w jego granicach, starając się przekonać wszystkich, że to raj na ziemi dla opuszczonych. To znaczy, dopóki nie przekroczyło się jego progu. Ogromne sale, zero prywatności, zniszczone zabawki i brak jakiegokolwiek ciepła rodzinnego domu, krzyki opiekunów i tych parę elementów, które nie pozwalały nam zapomnieć, że przecież nadal znajdujemy się jeszcze w stolicy, a nie w dystryktach - jak comiesięczne dostawy sztucznych błyskotek, przerzedzających się peruk i brudnych szpilek, o cokolwiek za duże na nasze małe stópki.
W międzyczasie wybuchła rebelia, ale informacje docierały do nas strzępami i nikt naprawdę nie wiedział, co się dzieje. Żyliśmy tak jak wcześniej i nikt nie mógł powiedzieć, że reżim Rebeliantów cudownie odmienił naszą codzienność.
Przeniesienie nas do Kwartału miało nastąpić parę tygodni po oficjalnym zwycięstwie Pani Prezydent Coin, która karmiła swoich popleczników obietnicami, że należy zapewnić dzieciom odpowiednie warunki. Ale raczej nic się nie zmieniło, raczej na pewno - chociaż ja już się o tym nie przekonałam.
Pamiętam, że w tym czasie w domu komunalnym przewijało się sporo ludzi - rebeliantów. Nie wiem, czy była to swojego rodzaju moda czy raczej próba stworzenia iluzji prawdziwej rodziny, kiedy ci ludzie potracili swoje dzieci podczas wojny.
Nie pamiętam jednak, kiedy Sienna i Ronan weszli do naszego pokoju. Wyłapałam ich dopiero kątem oka, kiedy kobieta wskazała mnie palcem i skinęła głową, jakby wybierała towar w sklepie, a jej mąż miał podejść i ściągnąć mnie z półki. Ona - elegancka pani, w ołówkowej spódnicy z wiecznie ściągniętymi brwiami i perłami na szyi, o których wielokrotnie marzyłam, wyobrażając sobie jak zaciskają się na jej ciele, aż tętnica przestaje pulsować, a twarz blednie. On - zadufany niczym pan na włościach, zawsze idealnie ogolony, w garniturze i ciasno zawiązanym krawatem, który mógłby pomóc mi w upozorowaniu samobójstwa.
Jako trzynastolatka czułam się nieswojo z tymi myślami, ale teraz jestem już w końcu o rok starsza.
Wiedziałam, że normalnym odruchem powinna być wdzięczność dla tej pary za stworzenie dla mnie domu, wyglądającego przykładnie chociażby z zewnątrz, ale nie potrafiłam. Bo zbyt wiele spojrzeń wymieniłam z Polly, kiedy przekraczałam próg domu komunalnego, żeby nigdy tam już nie wrócić; zbyt wiele próśb padło w moim domu, o jej sprowadzenie i zbyt sporo widziałam reportaży i słyszałam plotek o życiu w Kwartale, żeby komukolwiek wybaczyć zesłanie tam jedynej osoby, którą kochałam.
Co więcej przez moich adopcyjnych rodziców byłam traktowana raczej jak małpka w zoo, co pozwalało mi myśleć, że kiedy wtedy wybierali mnie spośród tłumu odbywał się właśnie tydzień dobroci dla zwierząt. A kiedy tylko się skończył najchętniej wrzuciliby mnie z powrotem do klatki. Ale to nie wchodziło w grę - zbyt bardzo bali się o nadszarpnięcie swojej reputacji.
W akcie wdzięczności wymagali, aby mogli się mną chociaż pochwalić. Umyte włosy i piękne ubranka nie wystarczały, więc zostałam zmuszana do brania udziału we wszystkich istniejących zajęciach i kółkach zainteresowań, byleby tylko dobrze mnie wytresować. A ja okazałam się antytalentem. Malowanie, śpiew, granie na instrumentach, zajęcia aktorskie i taneczne - wszystko okazało się porażką, a ja okazałam się bezużyteczna. A z rozczarowaniem przyszły kolejne i kolejne podniesione pięści, po których pamiątki były ukrywane pod białymi rajtuzkami i rozłożystymi sukienkami. Ludzie nie wierzą.