Czasoprzestrzeń podczas ostatniego przeskoku fabularnego

Był to jeden z tych szarych i ponurych dni, które Javier spędzał w domu. Na stoliku w salonie leżał stos papierów i różnego rodzaju dokumentów, a Hughes siedział na kanapie z ponurą miną i kubkiem kawy w dłoni. Właśnie szykował się do całonocnej zabawy sam na sam i zawartością dokumentacji. Pomieszczenie rozświetlone było jedynie przez lampkę, stojącą na stoliku, a żaluzje okien pozasłaniane. Dookoła panował nieokrzesany bałagan. Na półkach leżały książki, parę można było znaleźć również na podłodze.  W kuchni na ladzie zalegały kubki po kawie, a w powietrzu unosił zapach męskich perfum. Na kanapie obok mężczyzny leżał koc i poduszka, wskazująca na to, że noce spędza właśnie w tym miejscu, a nie swoim łóżku.
W zwyczaju i tak nie przesypiał większości nocy. Może właśnie stąd pod jego oczami wzięły się widoczne półkola, które dawały wrażenie zmęczonego życiem człowieka. W ostatnim czasie nawet nie miał czasu spotkać się z przyjaciółmi, czy choćby znajomymi. Czasami naprawdę pragnął, by ktoś wyciągnął go choć na kilka godzin z tego beznadziejnego stanu, ale dobrze wiedział, że każdy ma swoje życie, które bardziej go interesuje. W końcu równie dobrze to on mógł się ruszyć i do kogoś zadzwonić.
Patrzył właśnie znad kubka na telefon komórkowy, który leżał obok papierów i po chwili sięgnął po niego, próbując odblokować. Jak się okazało był rozładowany. Javier miał w nawyku tak często używać tego urządzenia, że nawet nie wiedział, iż potrzebuje ono od czasu do czasu dawki energii.
-Cholera. -mruknął pod nosem i rzucił komórkę z powrotem na stół, przy okazji odstawiając tam kubek z kawą. Nie miał siły i motywacji do niczego. Położył się na kanapie i przymknął oczy. Taka codzienność potrafiła go doprowadzić do całkowitego braku sił życiowych, a dodatkowym problemem okazywało się to, że nie mógł spać, upojony hektolitrami kawy.

Mira nie należała do osób, które miały czas na nudzenie się. Bardzo sprawnie organizowała sobie wolny czas, które i tak nie było zbyt wiele między pracą jako dekorator i wolontariatem w KOLC'u. Wolne chwilę wykorzystywała na jedzenie(tak, każdy człowiek, nawet Nymira musi na to chwilę poświęcić), malowanie w plenerze ( o ile pogoda była znośna) czy też oddawanie się innym przyjemnością, jak wałęsanie się po ruinach, czy odwiedzanie starych druhów. Tym ostatnim postanowiła się dzisiaj zająć. Tak więc po tym, jak w końcu ugotowała sobie ciepły posiłek ( ryż zasmażany z kurczakiem i warzywami) i zjadła go, postanowiła odwiedzić swojego zacnego znajomego. Zapakowała nawet dla niego owe danie, które może i nie było jakimś wielkim smakowym wyczynem, ale było ciepłe i domowe, a znają Javiera, to pewnie siedział o kawie i pączkach od zawsze.
Tak więc, chwilę później, z pojemnikiem w dłoni i uśmiechem zdobiącym twarz Nymira stała pod drzwiami mieszkania Java. Szkoda, że nie wiedziała, że przerwała chłopakowi w drzemce, wtedy może by pojawiła się później czy coś. Zadzwoniła dzwonkie lub też zapukała do drzwi i miała cierpliwie przestąpiła z nogi na nogę. Pewnie gdyby Javier nie był wyszkolonym wojoskowym to wparowałaby do środka niczym torpeda nie patrząc na nic. Wiedziała jednak, że z nim lepiej tego nie próbować, zaskoczony kompletnie niespecjalnie może jej złamać nos, czy posłać jakąś kulkę w stopę

Chyba jeszcze mu się nie zdarzyło, by nie odróżnić nieznajomego od przyjaciela i słodko przywitać go strzałem w jakaś część ciała lub obezwładnieniem, ale kto wie co mogło się zdarzyć, gdyby trafić na mężczyznę będącego w złym humorze. Na szczęście nikt nie musiał tego sprawdzać, no chyba, że chciał wyważyć zamknięte na klucz drzwi, a tego chyba normalni ludzie nie robili. Chyba, że nagle jakiś wojskowy chciałby zrobić mu niespodziankę, by potem zostać zmuszonym do kupna nowych drzwi, ale podejrzewał, że żaden z jego znajomych takich pomysłów nie miał i mieć nie powinien.
Wracając jednak do obecnej sytuacji, Javier mógł szczęśliwie powiedzieć, że jego drzemka nie trwała na tyle długo, by wybudzenie z niej, mogło jakoś specjalnie źle wpłynąć na samopoczucie. Zresztą był na tyle obojętny i znużony, że chyba gorzej z własnej woli być nie mogło.
Nie spodziewał się żadnych gości. No może ewentualnie sąsiada, który zamierzał spytać, czy lokator jeszcze żyje, bo nie chciałby się dowiedzieć, że mieszka przez ścianę z trupem. Otwarł bardzo powoli oczy i spojrzał na sufit. Myślał nad tym, któż postanowił go odwiedzić i miał tylko nadzieję, że gdy włączy telefon, to jego skrzynka nie zostanie zaatakowana przez tysiąc nieodebranych połączeń od niechcianych osób, które mogły go w następstwie najść w mieszkaniu.
Minęło kilka sekund zanim uniósł się z łóżka i skierował w kierunku drzwi wejściowych. Był ubrany w jedne z tych podartych domowych jeansów i poczciwą koszulę w kratę, z niedopiętymi do końca guzikami. Na głowie panował całkowity chaos, a kilkudniowy zarost świadczył o braku maszynki do golenia. Miał nadzieję, że nie stanie przed nim nikt cudownie ubrany i wypachniony, bo w takiej sytuacji miałby chęć zapaść się pod ziemię.
Niespiesznie otworzył drzwi, by ujrzeć za nimi burzę rudych włosów, które bardzo dobrze znał. Machinalnie na twarzy Javiera wymalował się, w miarę możliwości po przebudzeniu, wesoły uśmiech, gdy równocześnie rzucił się w stronę dziewczyny, aby przywitać ją uściskiem, wnosząc jednocześnie do mieszkania. Zawsze gdy ją widział, napływała go nowa dawka energii nie wiadomo skąd. Zamknął zaraz drzwi i zaprosił ją do środka.
-Dobrze cię widzieć. -skwitował zadowolony, przeczesując dłonią zwichrowane włosy na własnej głowie i podążając do mieszkania, przy okazji zapalając główne światło. Nie przepraszał za walające się wszędzie książki i kubki kawy, Nymira bywała u niego nie raz nie dwa, zapewne przyzwyczajona do tego bałaganu, a on tylko za każdym razem obiecywał, że to sprzątnie, co kończyło się umyciem jednego kubka, gdy nie miał do dyspozycji starego albo odłożeniem na półkę przeczytanej książki.
-Chcesz coś do picia? -spytał zaraz, pamiętając o chociażby odrobinie kultury ze swojej strony.

Zawsze moe być ten pierwszy raz! A znając życie i Nymirę, to pewnie wleciałaby do jego pokoju, ba całego mieszkania, z jakimś wielkim przeraźliwym em bojowo-choler-wie-jakim. Więc lepiej, że się obawiała ludzi z wojska i właśnie tak nie wyglądało każde jego powitanie w którego głownej rolii występowała własnie ona. Chociaż nawet stojąc grzecznie w drzwiach miała całkiem przyjemne powitanie, kiedy to Javier złapał ją w ten niedźwiedzi uścisk. Całe szczęście, że Black znała jego zapędy i zamiast trzymać pudełko z jedzeniem przed sobą trzymała ja gdzieś z boku. To znów szczęśliwie sprawiło, że w ich powitaniu nie pojawiło się zrobione przez nią danie, boleśnie przyciskane do jej ciałka.
-Burdel jak zawsze. - zrzuciła uszczypliwie, bardziej by się z nim podroczyć, niż zwrócić na to rzeczywistą uwagę. Musiałaby nie znać Javiera, żeby myśleć, że taki komentarz coś pomoże. Nie raz była już u niego w mieszkaniu i ilość leżących wszędzie kubków i książek nie zmniejszała się nigdy, czasami tylko niektóre tomy, czy też kubki zmieniały się swoimi lokacjami. Poza tym wszystko pozostawało bez zmian.
-Zgadnij co! - powiedziała wielce rozentuzjazmowana, niczym pięcioletnie dziecko, które znalazło jakiś nowy super skarb. - Przyniosłam Ci JEDZENIE
Dodała, wyciągając przed siebie, a właściwie podsuwając pod sam nos pudełko z daniem Javierowi. Kurczak i warzywa na pewno zapachniały mu apetycznie, tym bardziej, że danie było jeszcze ciepłe. Gdy stała tak przed nim, na jej ustach malował się wielki uśmiech. Nie uległo jednak jej uwadze, że jej przyjaciel ma podkrążone oczy i nie wygląda najlepiej. Postanowiła, że go za to opieprzy, ale już po tym, jak zje jej super wybitne danie. Z pełnym żołądkiem może jej uważniej będzie słuchał.

Zaśmiał się krótko na jej pierwsze słowa, mając ochotę szturchnąć ją w ramię, ale powstrzymał się od tych prze-szczęśliwych zapędów, spoglądając na swoje mieszkanie. Chyba byłoby lepiej, gdyby zgasił światło i pozostawił to wszystko w mrokach mieszkania, ale przecież nie mogli siedzieć po ciemku. Do kolekcji jego burdelowego mieszkania brakowało teraz tylko jakiejś panienki, która wynurzy się z sypialni. Szybko jedna wyrzucił tą myśl z głowy, przypominając sobie, że ma Lophię i wcale źle mu z tym nie było.
Bardziej od tych rozmyślań zajęła go jednak woń pudełeczka, które wylądowało przed jego nosem. Zdał sobie sprawę, że dawno nie spożył normalnego posiłku, żyjąc na łasce kofeiny.
-Jesteś najlepsza! -odpowiedział entuzjastycznie i ukrywając, że poczuł się w tej chwili jak małolat potrzebujący opieki, bo przecież tak nie było. Pomijając wieczny bałagan, nieumiejętność gotowania, ponury humor, nadmiar obowiązków i... No może trochę tego dzieciaka przypominał, ale czuł się jak staruszek z reumatyzmem.
Przeszedł za ladę kuchni, która oddzielała ją od salonu i usiadł na jednym z wysokich krzesełek, po drodze znajdując jakiś widelec w szufladzie, gdyż nie umiał posługiwać się pałeczkami do ryżu. Już sam moment otwierania pudełeczka przyprawił go o ciarki, nie mówiąc o tym, jak kilka kęsów znalazło się w jego buzi. Przegryzając kolejny gryz, wskazał Nymirze na kawę, która znajdowała się na ladzie oraz wodę mineralną i całkiem świeży sok malinowy, którego nie mogło zabraknąć w jego mieszkaniu. Bywała u niego nieraz, więc wiedziała jak powinna się obsłużyć, jeśli tylko miała chęć na coś do picia.
-Czemu zawdzięczam tą zacną wizytę, panno Black? -zapytał w między czasie jedzenia, dość zafrasowany tą niespodziewaną wizytą.