Wszyscy mówią, że to zwycięzca Igrzysk ma najciężej. Bo to on widział śmierć wielu niewinnych osób i to on musiał zadać ten ostatni, decydujący cios. Dlaczego jednak nikt nie myśli o tych, którzy patrzyli, jak ich bliscy staczają się na dno? Dają się porwać bogactwu i zapominają o tym, co w życiu najważniejsze?

Dzieciństwo Hugh nie było idealne. Ale nie było też najgorsze, bo jak to mówią, zawsze mogło być gorzej. Zawsze jednak był tym średnim, synem pomiędzy najstarszym z rodzeństwa, Malcolem i dwoma młodszymi siostrami. Jednak nie miał na co narzekać. Ich rodzice, ciepli, wyrozumiali i kochający, swoją miłość potrafili podzielić po równo pomiędzy każde z dzieci. Dla każdego przeznaczali takie same uśmiechy, z każdym żegnali się co noc, dla każdego wstawali z łóżek, aby ukoić złe sny i niespokojne myśli. Można by więc rzec, że jego dzieciństwo było bardzo przyjemne, spędzone na pomocy w polu, chodzeniu do szkoły i zajmowaniu się młodszym rodzeństwem. Nigdy też specjalnie nie martwił się o Igrzyska. Żył przekonaniem, że dopóki mają siebie, dopóki są razem, nic złego nie może się wydarzyć.

Los jednak lubi nam płatać figle. A te największe zazwyczaj dotykają tych najszczęśliwszych. Jakby świat powziął sobie za cel sprawienie, aby nikomu nie mogło być za dobrze i chciał rozdzielić nieszczęście na równi ze szczęściem. Dzień tych Dożynek nie był taki, jak każdy dotychczas. A przynajmniej do pewnego momentu, bo później życie rodziny Randallów miało obrócić się o 360 stopni. Wszystko wydarzyło się tak szybko. W jednej sekundzie Hugh spogląda na matkę, trzymającą na rękach Libby i wstrzymuje oddech myśląc, że zaraz będzie po wszystkim. W następnej ta sama dobra, cierpliwa kobieta zalewa się łzami, patrząc na najstarszego syna zmierzającego w stronę pewnej śmierci. A Hugh? Nie płakał. Stał, obserwując uważnie swojego brata. Licząc na ostatnie spojrzenie, ostatni pokrzepiający uśmiech. Z masą uczuć buzujących wewnątrz jego głowy, rozbijających się niczym fale podczas sztormu. Był silny, choć tak naprawdę nie wierzył, że jeszcze kiedyś zobaczy brata. Chyba nikt w to nie wierzył, nawet sam Malcolm. Choć oczywiście wszyscy starali się wierzyć. Nadzieja wdzierała się w ich dusze, karmiąc ich niczym wygłodniałe wilki.

Dni bez najstarszego brata były dla chłopaka ciężkie. Siostry były zbyt małe, aby rozumieć. Rodzice zbyt zajęci, aby porozmawiać o tym z synem. Zauważał, że coś zaczyna się zmieniać. Jedno wydarzenie miało pociągnąć za sobą serię innych, być może jeszcze gorszych w skutkach. Hugh musiał sam radzić sobie z tym wszystkim. Może to i dobrze, a może wręcz przeciwnie - to miała ocenić historia. Jedno jest jednak pewne - okres samotności, braku kogokolwiek, z kim mógłby porozmawiać, wywarł silny wpływ na niego samego. Ukształtował punkt widzenia świata.

Miał 10 lat, kiedy Malcolm wyjechał na Igrzyska. Nie miał przyjaciół, nie dlatego, że nie był miły, wiecznie uśmiechnięty, uprzejmy chłopiec z kręconymi ciemnymi włosami. Ale czy w takim świecie zawieranie głębszych przyjaźni ma jakikolwiek sens, gdy już za rok albo dwa ta osoba może otrzymać wilczy bilet do Kapitolu? Miał 10 lat, ale wiedział zbyt wiele. Zbyt wiele, aby pozwolić sobie na jeszcze jeden ból. Kolejną stratę, którą musiałby nosić w sercu do końca życia.

Los chyba stwierdził, że postąpił źle. Albo była to tylko rozgrzewka. Mały przekręt, mający zmylić przeciwnika. Obudzić nadzieję na lepsze życie. Bo Malcolm wrócił i Hugh poczuł się naprawdę szczęśliwy. Jakby wszystko wróciło na stary tor. Nie miał oporów przed wyjazdem do Kapitolu - może był zbyt młody, aby widzieć w tym zagrożenie. A może po prostu nastawienie brata, zwycięzcy, herosa sprawiło, że widział to wszystko w różowych kolorach. Kapitol był taki, jakim go sobie wyobrażał. Szkło, metal, kolory, wszystko takie masywne, piękne i dostojne. Zupełnie inne od szarej, smutnej rzeczywistości Dziewiątki. Symbol wolności, bogactwa i przepychu. Jednak już po roku przekonał się, że to co piękne, niekoniecznie jest także dobre. Gdy brat spędzał godziny na bankietach i przyjęciach, on siedząc samotnie w oknie oglądał ulice, które za każdym razem napawały go takim samym zachwytem. Czuł się inny, tak bardzo innych od tych, których widywał na co dzień. Jak potwór, wystawiony na pośmiewisko. Miał jednak rodzinę - znów byli razem i tylko to się liczyło. Wszytko było tak, jak powinno być. Dlatego kiedy cztery lata później rodzice oświadczyli, że wyjeżdżają, był zszokowany. Patrzył na nich, jakby chcieli zabrać mu jego skarb. Gniew narastał w nim z każdym dniem, widząc bagaże przygotowane do wyprowadzki. Obserwował obojętność brata, widział, jak stacza się na dno. Kapitol wabił go syrenim śpiewem, wciągał i pożerał. Macki bogactwa i wolności owijały się wokół niego, a Hugh nie mógł nic na to poradzić. Był tylko piętnastolatkiem. Może i silniejszym, niż mógł podejrzewać, niż ktokolwiek inny mógłby podejrzewać, ale dalej był tylko dzieckiem. Nie mógł jednak zostać, bo to oznaczałoby opuszczenie skarbu, który pielęgnował i ochraniał przez całe swoje życie - Libby. Jedynej osoby, małej, ślicznej, pięcioletniej dziewczynki, oczka w głowie chłopca, na której teraz naprawdę mu zależało. Zabrał więc plecak i ruszył w długą, żmudną podróż do... No właśnie, dokąd?

Dotychczasowa miłość do brata zamieniała się w nienawiść. Nienawidził jego, egoistycznego, zapatrzonego w siebie indywidualisty, nienawidził miasta, które odebrało mu to wszystko. Nienawidził Snowa i jego przeklętych Igrzysk, od których to wszystko się zaczęło.

Wędrowali, długo, zbyt długo, aby miał mógł wszystko rozpamiętywać. Kiedy pewnego ranka obudził się, rodzice zniknęli. Postawił sobie za cel odnalezienie Trzynastki - dystryktu, na którego istnienie nie miał nawet dowodów. Maisie została w Jedenastce, on sam wziął Libby i wyruszył przed siebie, nie wiedząc konkretnie, czego szuka. Przeżywał wzloty i upadki. Bywały noce, kiedy łkał cicho, otulając ramieniem ukochaną siostrzyczkę. 15-latek pozostawiony na pastwę losu, zmuszony, aby dojrzeć szybciej, niż powinien. I kiedy nadzieja go opuściła, kiedy rozum i serce grały zupełnie inne melodie, odnalazł to, czego szukał. Odnalazł miejsce, które mogło dać im obojgu bezpieczeństwo. Drugi dom, rodzinę i przyjaciół, stabilność. Wybrał jednak inną drogę, sam nie wiedząc dlaczego. Okres wędrówki zmienił go doszczętnie - zniknął wesoły, miły dzieciak, myślący tylko o dobrze rodziny. Bo nie miał jej. To słowo nie istniało w jego słowniku od czasu wyjazdu z Kapitolu. Nazwisko Randall nie było już symbolem miłości i ciepła rodzinnego domu, a jedynie przypomnieniem o czasach, które aktualnie wydawały się jedynie iluzją. Stał się silną, upartą jednostką. Zapragnął wolności i niezależności, której nie dostałby w Trzynaste. Nie zauważał, że robi dokładnie to, co zrobił jego brat. Wkracza na podobną ścieżkę, chcą żyć tak, jak podpowiada mu serce. Dlatego zostawił Libby wśród zupełnie obcych ludzi i odszedł, stawiając całą kartę na to, co przyniesie los.

Tułał się długo, zamieszkując w różnych dystryktach. Spotykał różnych ludzi, wysłuchiwał różnych rzeczy. Hartował organizm i duszę. Ostatnie lata przed rebelią spędził w Czwórce. Tam też poznał Anthony'ego - chłopaka o tak samo jak on twardym charakterze. Dopełniali się w swoich rozważaniach, razem snuli marzenia na przyszłość, plany nowego, lepszego świata. W sumie przebywał tam 10 lat, razem z jedynym przyjacielem spędzając dnie nad wodą. Anthony był dla niego jak brat, którego dawno stracił. Jak ojciec, który zaginął gdzieś podczas tej długiej podróży przez życie. Gdy doszły ich informacje o szykującej się rebelii, w ich sercach zapłonął ogień. Po tak długim czasie nadeszła szansa, aby wcielić plan w życie.
Wyruszyli w stronę Kapitolu, starając się nie wchodzić na drogę wojskom Coin. Hugh czuł, że nadszedł czas, aby stawić czoło swoim największym koszmarom. Z opowiadań, które usłyszeli po drodze wyrobili sobie opinię na temat przywódczyni Trzynastki - to nie tego chcą. Pragną wolnego państwa, bez podziału na dystrykty, bez reżimu i życia w strachu. Ruszyli, oni dwoje przeciwko całemu światu. Niezniszczalni, wolni, silni, z ambicjami i marzeniami. Jednak tak jak poprzednim razem, stolica nie dała mu pola do popisu. Wojska Trzynastki były zbyt silne. Zbyt szybko załatwiły Snowa, zbyt szybko wprowadziły nowy ustrój. Nim zdążyli się rozeznać, już było po wszystkim. Dochodziły ich tragiczne informacje z dystryktów. Czwórka walczyła o wolność. Tak samo jak oni, z małą tylko różnicą -  została zniszczona. Stłamszona przez polityczną machinę. Złość narastała w nich z każdym dniem. Potrzeba walki była silna. Razem z Anthonym odnaleźli ugrupowanie, które tak jak oni walczyło przeciw Coin. Hugh zaczął czuć, że jest tam, gdzie powinien być. Piął się w górę, stawał się coraz lepszy. Anthony, wbrew jego prośbom, wrócił do Czwórki. Jednak tym razem mężczyzna nie został sam - miał ludzi o tych samych ambicjach i celach, walczących w imię wolności.

Podczas jego pobytu w Kapitolu, między nieustanną walką i przygotowaniami do zamachów, wydarzyło się coś jeszcze. Coś, o czym Hugh usilnie starał się zapomnieć. Dołączając do tajnego ugrupowania poznawał ludzi, nawiązywał znajomości, jednak jedna z nich była wyjątkowo silna. Wbrew jego własnym przekonaniom odrzucił strach przed bólem i stratą, podejmując ryzyko, jakie niesie ze sobą miłość. Poznał ją, piękną, inteligentną Victorię, jedyną kobietę poza jego siostrami, którą darzył prawdziwym, głębokim uczuciem. Pierwszy raz odkąd przybył do Kapitolu poczuł prawdziwe, namacalne szczęście, którym była ona. W końcu jednak stało się coś, co według niego, na zawsze zniszczyło szansę na prawdziwe życie. Nieszczęsny zamach, podczas którego ona została ranna. Jeden z żołnierzy postrzelił ją prosto w klatkę piersiową. Klęczał przy niej, uciskając jej ranę. Krew wypływała spod jego palców, a on ronił łzy patrząc jak jej oczy stają się nieobecne. W końcu, ze złamanym sercem i zniszczonymi marzeniami został odciągnięty od ciała dziewczyny. Nie ma pojęcia co wydarzyło się później. Nie wie, że ona żyje.
Szybko wyrzucił ze swojego umysłu obraz z tamtego dnia - obraz jej twarzy i jego zakrwawionych dłoni. Pozbierał się, mimo że co noc nawiedzały go koszmary. Ale stawał się przez to silniejszy. Najpierw Kapitol odebrał mu rodzinę, teraz ukochaną. Nie poddawał się, chciał i dalej chce zemsty.

Co robi teraz? Dalej walczy. Chwyta się każdej pracy, szpieguje, dostarcza informacje, planuje zbliżenie do Pani Prezydent. Chce działać. Chce nowej rebelii, która wyzwoli Panem spod wiecznej kontroli i jarzma strachu. Żyje nadziejami na przyszłość, nie rozpamiętuje przeszłości, choć demony powracają, wdzierają się do jego serca i chcą nim zawładnąć. Musi więc toczyć dwie walki - z politycznym systemem i samym sobą.