Dzieciństwo panny Daignault nie było sielanką, oj nie.
Sielanka to zbyt naturalne słowo, kojarzące się z zieloną roślinnością, może jakąś łąką, dziką naturą i swobodą. Czyli z rzeczami, które mała Di oglądała tylko na wielkim ekranie swojego telewizora, gdy pokazywano informacje z jedenastego Dystryktu. Była wtedy szczerze zgorszona - jak można żyć w TAKICH warunkach, TAK się ubierać i TAK zachowywać? - i starała się unikać kolejnych reportaży, psujących jej idealny dzień.
Pełen elektronicznych zabawek, radosnych pisków podczas spotkań z rówieśnikami oraz zachwycających odbłysków złota na jej skórze. Tak, Daisy była najmłodszym dzieckiem w historii Kapitolu, które zostało poddane chirurgicznej modyfikacji plastycznej. Zaraz po wyjęciu z ciała matki została przekazana zespołowi wykwalifikowanych medyków (pod batutą własnego ojca), którzy dokonali trwałej zmiany pigmentu w skórze. Na złoty, oczywiście, któż bogatemu zabroni? Jeszcze jako nieświadoma, kilkumiesięczna dziewczynka była bohaterką głównych wydań kapitolińskich wiadomości a w ślady jej rodziców poszło wielu mieszkańców Stolicy, dając swoje świeżo narodzone dzieci pod nóż Fredericka.
Całkowicie poświęconego swojej pracy. W prywatnej klinice spędzał całe dnie i noce, bawiąc się ciałami ludzi...w moralny, lekarski sposób, rzecz jasna. Przenosił też swoje zamiłowania do poprawiania ludzkiej powierzchowności do domu, dosłownie. W wieku pięciu lat na złotych obojczykach Daisy znalazł się rząd białych pereł. Od tamtej pory matka zakładała jej tylko sukienki i bluzki bez ramiączek, traktując młodszą córkę trochę jak pokazowe cudo, noszone w torebce. Violet była na to zbyt inteligentna, zresztą od początku rodzice określili strefy wpływów i przyszłość swoich córek: starsza miała zostać wspaniałym lekarzem a Daisy... błyszczeć, najlepiej w telewizji, o co starała się Rose.
Di była więc częstym gościem za kulisami, złota iskra wśród sławnych ludzi. Odnajdywała się doskonale, wytresowana przez matulę, jednak całkowicie traciła jednak rozum i dobre maniery, gdy przychodził czas kolejnych Głodowych Igrzysk. Z piskiem oglądała Dożynki, mdlała na widok trybutów w studiu Flickermana i histerycznie płakała, kiedy matka nie chciała pokazać jej wstępnych projektów Areny. Uspokajała się dopiero w trakcie Rzezi przy Rogu Obfitości. Nigdy nie prosiła jednak rodziców o sponsorowanie jakiegoś biednego dziecka; wolała patrzeć jak giną niż obserwować nudne łażenie po lesie/polu lodowym/wulkanie. Krew była dla niej tylko kolejnym barwnikiem, użytym do podkolorowania bladych twarzy trupów z dystryktów.
Nie rozumiała przecież cierpienia ani dyskomfortu, uważając to za odczucia zupełnie nierealne, aż do dnia swoich dziesiątych urodzin, kiedy to na bankiecie z okazji kolejnego roku zabaw w Kapitolu po raz pierwszy wyła. Z bólu. Rodzice wynajęli na tą wspaniałą okazję opuszczoną fabrykę na przedmieściach Kapitolu i w tych awangardowych wnętrzach urządzili imprezę dla swojego złotego dziecka. I żywego srebra; w ferworze zabawy Daisy wspięła się na niezabezpieczone piętro, gdzie została przygnieciona stalową konstrukcją dźwigu.
Nie pamięta dokładnie całego wydarzenia, straciła przytomność z bólu, a gdy się obudziła, w szpitalu, odkryła, że...wszystko jest w porządku. Nie czuła ciężaru żelaza na kolanach i...nie czuła nic.
Dźwig zmiażdżył jej nogi, nie pozostawało nic innego jak odcięcie ich i zastąpienie ich doskonałymi protezami (nowatorskie rozwiązanie Fredericka). Jej ojciec nie byłby jednak sobą, gdyby nie wydłużył ich o kilka centymetrów i nie wymodelował, tak, że dwunastoletnia Daisy z dnia na dzień stała się posiadaczką nóg dorosłej kobiety, zmysłowej, jak z katalogu.
Rehabilitacja nie była bolesna - tyle kolorowych leków przeciwbólowych; Di wspomina ten okres jako niekończące się szczęście i zawroty głowy - i już po roku dziewczynka poruszała się całkowicie sprawnie. Znów najpiękniejsza w okolicy. Tragiczny wypadek nie wpłynął jednak na nią zupełnie, dalej brała z życia garściami, nie interesując się światem zewnętrznym.
Może dlatego wybuch Rebelii zaskoczył ją w środku nocy, kiedy jeszcze awoksa rozczesywała jej długie włosy przed lustrem. W ciągu kilku sekund jej mieszkanie zamieniło się w mieszaninę gruzu, pyłu i chaosu. Ktoś zastrzelił matkę, ojciec zniknął w drzwiach a ona sama została potraktowana paralizatorem.
Kolejne dni wyrzuciła z pamięci; przesłuchania, obóz przechodni, panika, rozstrzelania. Po raz pierwszy poznała smak przerażenia; tuliła się do Violet jak małe dziecko, nie odstępując jej na krok nawet w KOLCu, w którym nie potrafiła się odnaleźć. Spała tam, gdzie poprowadziła ją Vi i wpadła w stan otępienia, nie do końca rozumiejąc, co działo się dookoła niej. Dopiero po dłuższym czasie zaczęła łączyć pewne fakty, wychodzić z ruin i stawać na nogi, przy wsparciu swojej siostry. Której zabrakło; po kilku tygodniach od zamknięcia bram Kwartału Violet popełniła samobójstwo, wieszając się na strychu zniszczonego domu, w którym obydwie pomieszkiwały.
Śmierć stała się namacalna, wyraźna, krew płynąca z ust siostry przestała być ładnym barwnikiem a stała wskazówką. W głowie Daisy coś się odblokowało, gwałtownie, całkowicie wyciągając ją z lekkiego otępienia i pozwalając jej powrócić do dawnej siebie. Żywiołowej, nieodpowiedzialnej, lekkomyślnej. Brała udział w jednoosobowych akcjach dywersyjnych, niefrasobliwie ryzykowała życiem plując na Strażników i będąc święcie przekonaną, że nic złego nie może się jej stać. Przekonanie słuszne, bo dzięki zwycięstwu kuzynki Cordelii w ostatnich Igrzyskach Daisy została wyniesiona na niebiosa (dosłownie) i wypuszczona z Kwartału, dzięki czemu może w końcu żyć tak, jak kiedyś, w luksusie i...w zupełnie innych realiach. Ciężkie doświadczenie dla tak krnąbrnego dziecka.