Rodzina Farlane’ów była jedną z najbardziej poczciwych i uczciwych rodzin w całym Dystrykcie Siódmym. Byli tacy od pokoleń; zawsze mili, zawsze wyciągający pomocną dłoń do potrzebujących i brzydzący się wszelkimi oszustwami i kradzieżami, nawet kiedy oni i ich dzieci głodowali. W zamian za to los jakby trochę się nad nimi litował, ponieważ nigdy żadne dziecko Farlane’ów nie zostało wybrane na trybuta. Wszystko wskazywało na to, że najstarszy syn Waltera i Lucie, Caden, również będzie taki jak rodzice, ale młodszy od niego o pięć lat Mervin…
Mervin zapowiadał rewolucję.
Kiedy był dzieckiem, wszystko mu wybaczano, skłonność do psot przypisując, naturalnie, przywilejom młodego wieku. Nawet niespecjalnie go karano, pomimo tego, że nauczycielki to właśnie jego wskazywały jako najbardziej niegrzecznego ze wszystkich uczniów i skarżyły się na niego wszystkie mamy z okolicy. „Wyrośnie z tego”, mawiała Lucie. Jednak nie wyrósł. W wieku nastoletnim zaczęły się kłótnie z ojcem, uciekanie z domu, znacznie pogorszyły się jego oceny w szkole, wpadł też w tzw. złe towarzystwo. Potajemnie, razem z najlepszym przyjacielem Blaise'm, przygotowywał się do ewentualnego udziału w Igrzyskach. Próbował tym zwalczyć swój strach przed wylosowaniem na trybuta i jednocześnie wspierać przyjaciela, którego obawy były większe ze względu na posiadanie młodszego rodzeństwa. W przygotowaniach bardziej jednak stawiał na spryt i przebiegłość, niż na siłę fizyczną, choć naturalnie o tę również dbał.
Mervin od zawsze o wiele bardziej cenił sobie spryt i przebiegłość od uczciwości. Ta może i owszem, była w porządku, ale nie na dłuższą metę. Nie w tych czasach. A oprócz tego… zawsze jest lepiej zdrzemnąć się gdzieś w krzakach, niż latać z siekierą po lesie. Z takiego założenia wychodził przez znaczną część swojego po-szkolnego życia, zmuszając swojego kierownika do coraz to nowszych sposobów, by utrzymać go na miejscu pracy. Przez tego typu lenistwo miał obniżaną pensję, ale mu to nie wadziło, bo już jako nastolatek stał się zręcznym złodziejaszkiem, który sztukę opróżniania cudzych kieszeni opanował do perfekcji.
Pewnego pięknego dnia został jednak przyłapany na gorącym uczynku. Naturalnie skazano go na chłostę, ale to nawet nie było najgorsze. Najgorsze było to, że cały proces wymierzania kary obserwowała z tłumu dziewczyna, która już od pewnego czasu bardzo zajmowała myśli Mervina. Celia Riley, złośnica i kobieta-anioł jednocześnie, obiekt coraz to głośniejszych westchnięć młodego Farlane’a. Co prawda odwiedziła go raz, kiedy wylizywał się z ran, ale później nie bardzo miała ochotę z nim rozmawiać. Nie z leniem, złodziejem i oszustem, kręcącym się w szemranym towarzystwie. Pomimo tego, że uroczym.
Rok, okrągły rok zajęło mu przekonywanie jej do siebie. Wtedy też nadeszła fala wielkich zmian: zaczął częściej pracować uczciwie, w większości zmienił znajomych, zmieniał nawyki. Po następnym roku zostali narzeczeństwem i ten stan utrzymywał się przez kolejne dwanaście miesięcy... do wybuchu rebelii. Przez ten czas zmienił pracę na lepiej płatną, gdyż chciał zapewnić Celii i ich przyszłym dzieciom jako taki dostatek. Ślub chciał urządzić dopiero wtedy, kiedy go na niego (w wersji biednej, ale zawsze) spokojnie stać. Podczas trwania rebelii Mervin, a właściwie tylko w pierwszych jej tygodniach, aktywnie uczestniczył w walkach, a jeszcze aktywniej w organizowaniu ludzi do zamieszek, tworzenia planów potyczek, czym wspierał najlepszego przyjaciela.
Przez cały ten czas jednocześnie troszczył się o bezpieczeństwo Celii, ale w pewnym momencie nie dał rady. Ona i inne kobiety, dzieci były w trakcie drogi do kolejnej kryjówki, gdyż dotychczasowa przestała być bezpieczna, kiedy zostali zaskoczeni przez Strażników. Co prawda rebelianci z pomocą pojawili się bardzo szybko, udało się odeprzeć atak, ale to nie zmieniło faktu, że jego narzeczona została ranna w brzuch i umarła mu na rękach, bo lekarz przybył za późno. Dla Mervina był to olbrzymi cios, po którym nie może się pozbierać do tej pory.
Po pogrzebie uciekał z Siódemki niemalże na złamanie karku. Trochę tułał się po Panem, wziął udział w walkach w innych dystryktach, dopóki nie wpadł na pomysł wykolejenia jednego z pociągów z dostawami do Kapitolu. Na dobrą sprawę spodziewał się znaleźć tam żywność, która bardzo pomogłaby jemu i ludziom z dystryktu, w którym chwilowo gościł, ale trafił na coś o wiele bardziej interesującego. Pociąg przewoził broń, ogromną ilość broni, która zapewne miała wspomóc wojska Snowa. Zgadał się z towarzyszami (tylko dlatego, że musiał) i zaczął sprzedawać zdobycz rebeliantom po dystryktach, bardzo szybko znacznie się wzbogacając. Ostatecznie oszukał swoich kompanów, zgarniając dla siebie o wiele więcej, niż mu przypadało w udziale i szybko się zmył, by wplątać się w przemyt innych, niezbędnych teraz dóbr, umiejętnie inwestować pieniądze i zbierać o wiele większy zysk. Pod koniec rebelii pojawił się w Kapitolu, raczej w interesach, ale wziął jeszcze udział w paru walkach. I dobrze zrobił, bo dzięki temu miał okazję spotkać jednego z bardziej zaufanych ludzi Coin, ubić z nim dobry interes oraz, zupełnie przez przypadek, uratować go z bardzo zmyślnej zasadzki. Z wdzięczności mężczyzna powiedział, żeby Mervin prosił go, o co tylko zechce. A Mervinowi zamarzyła się ciepła posadka w rządzie. Uratowany z nieco nietęgą miną oświadczył, że zobaczy, co da się zrobić, a jakiś czas później skontaktował się z nim ponownie mówiąc, że osoba tak sprawnie powiększająca swój majątek może powiększy go państwu i ostatecznie dostał miejsce przy boku Coin jako doradca w prawach finansów.
Teraz, kiedy ma więcej czasu dla siebie, zaczął się pilniej przyglądać poczynaniom pani prezydent… i nie podoba mu się to, co widzi. W całej rebelii chodziło mu o obalenie Snowa, bo to on był źródłem wszelkiego zła. Wtrącanie Kapitolińczyków, dorosłych ludzi o umysłach dzieci, do getta, gdzie przez warunki, jakie tam panują, wielu z nich popełniło samobójstwo, było jego zdaniem przesadą, a urządzenie kolejnych Igrzysk totalnym przegięciem. Chciał pokoju i zgody, o to walczył (czasami), a co otrzymuje w zamian? Żeńską wersję Snowa. W efekcie tego z coraz większym zainteresowaniem przygląda się poczynaniom opozycji. Na razie jednak jedynie przygląda, bo zdecydowaną większość jego wolnego czasu zajmuje mu odwiedzanie najgorszych spelun w mieście, upijaniem alkoholem najgorszej jakości i wywoływaniem bójek. Kompletnie nie radzi sobie z utratą swojej narzeczonej i choć w pracy jest kompetentny, to już poza nią doskonale to widać.