Tryptyk.

Raz.
Pierwszy etap to dzieciństwo Katy. Mało z niego pamięta, tyle tylko, że matka nigdy nie czytała jej na dobranoc. I, że kiedy bała się potworów, to Math przychodził do niej do pokoju. Owszem, śmiał się z niej, że jest głupią, mała idiotką a potwory nie istnieją. Przedrzeźniał ją, parodiował, nabijał się. Ale to właśnie dzięki temu potwory odchodził zniesmaczone brakiem strachu. I dlatego Katy była mu wdzięczna. Pamiętała wizyty kuratora, młodego i uprzejmego mężczyzny, który coraz bardziej się zasępiał, z każdą wizytą. Kiedy osiągnęła odpowiedni wiek, poszła do szkoły. Jej ciuchy był zwykłe, nie tak kolorowe i wyszukane jak innych dzieci, dlatego one się z niej śmiały. Do domu wróciła z płaczem, chciała pożalić się Mathowi, ale jego nie było. Po godzinie uznała, że nic mu nie powie. Znów by się z niej śmiał, że jest małą dziewczynką i beksą. Skoro on sobie poradził, to i ona musi. Da sobie radę sama.
Dwa.
Tego dnia, a miała już dziesięć lat, wracała znów ze szkoły sama. Czterech kapitolińskich młodzieńców z dobrych domów śledziło ją. Najpierw udawała, że tego nie widzi, ale kiedy musiała przejść przez jeden z mniej uczęszczanych podziemnych tuneli, przyśpieszyła kroku, a kiedy oni zrobili to samo, zaczęła biec. Otoczyli ją w kącie - popychali, obłapiali, rechotali nieprzyjemnie.
- Cześć laluniu!
- Jaka "laluniu", przecież to biedna łajza!
- Widzicie te brudne ciuchy?
- Wygląda jak trybutka!
- Ciekawe czy potrafi się bić!
- Dasz mi buzi trybutko?
Opryszkowie byli trzy albo cztery lata starsi od niej i o wiele silniejsi. Katy okropnie się bała, serce podchodziło jej do gardła, serce biło w piersi niczym oszalały gołąb. Jeden z chłopców, przywódca szajki, złapał ją za twarz i siłą przycisnął jej usta do swoich, jednocześnie wsadzając rękę pod jej szkolną spódniczkę. Inni przytrzymywali jej ręce. Katy zaczęła płakać, bo wiedziała, że nie ma z nimi żadnych szans. Wezbrała w niej okropna nienawiść do nich, do świata, który ją odrzucił, do losu, który jej nie rozpieszczał. Przez łzy zobaczyła tuż przed swoją twarzą rękę. Wiedziona najbardziej pierwotnym z instynktów zagryzła zęby na miękkim ciele. Już kiedyś gryzła, głównie siebie w przypływach frustracji, ale teraz wiedziała, że musi zacisnąć zęby z całej swojej siły. Czuła ustępującą pod jej szczękami tkankę, czuła jak chłopak wrzeszczy i się szarpie, ale nie puszczała. Nie puszczała kiedy poczuła smak krwi, ani kość pod zębami. Dopiero kiedy jeden z nich kopnął ją w brzuch oderwała się i zatoczyła do tyłu. Potem rzucili się na nią wszyscy trzej - kopiąc, bijąc, szarpiąc. Słyszała jak przez mgłę słowa przywódcy: "Ta mała gnida mnie uchlała! A co jak ma wściekliznę? Zarżnijcie ją, mój ojciec zatrze ślady!" A potem usłyszała krzyk Mathiasa "KATY!". I odpłynęła.
Kiedy się ocknęła, była w szpitalu. Jej rany zostały opatrzone, zeznania zebrane, ale nikt nie kwapił się by szukać winnych, choć przecież nie byłoby to takie trudne. Mat wychodził z siebie, klął na personel, na Strażników Pokoju, na czym świat stoi... Katy poprosiła go, żeby ją zostawił, żeby poszedł ochłonąć. Wiedziała, że zrozumie - potrzebował działki. Tydzień później wróciła do domu i Math oznajmił, że nie wróci już do tej szkoły. Zabierał ją odtąd wszędzie ze sobą i pozwolił jej poznać Kapitol, Igrzyska, każde zakątki, tunele. Życie.
Trzy.
Katy siedziała w domu i głaskała matkę po ręce. Mówiła, że rebelia jest daleko, że mają jeszcze czas. Math siedział przed domem. Nagle przyjechał pod ich dom samochód, rebelianci kazali im się zbierać, pozwolono im zabrać tylko podstawowy dobytek. Przetransportowali ich do KOLCa. Zakwaterowali ich w dużym, czteropokojowym mieszkaniu - problem polegał na tym, że zostało ono ogołocone z mebli. Było tam wyposażenie kuchni i łazienki, ale prąd był bardzo ograniczony a woda zazwyczaj leciała zimna i to nieco brudna. Spali na materacach, przykryci jakimiś kocami i śpiworami. Ciuchy składowali luzem, jedli na podłodze.
Katy widziała, że Math szybko wsiąknął w te realia, może były mu one nawet bliższe niż dawny Kapitol. Nie wątpiła, że nadal brał, podejrzewała, że sprzedawał. Często śledziła go do Violatora - burdelu założonego przez jakiegoś strasznego typa.
"Nie Katy! Nie ma, cholera, mowy! Nie pójdziesz tam, bo jak Frans cię zobaczy, to jeszcze zechce z ciebie zrobić jedną ze swoich dziwek!" - mówił Mat. Ale ona go nie słuchała i nadal śledziła.
"Nie Katy! Nie łaź za mną smarkulo, bo to co robię jest niebezpieczne. Nie chcę żebyś mi się k**wa pałętała pod nogami! Dociera?!" - krzyczał Mat. Ale ona go nie słuchała i próbowała naśladować. Kiedy chłopak zrozumiał, że nie powstrzyma siostry, dał jej zadanie. Potem kolejne. I kolejne. Katy widziała, że zleca jej te mniej niebezpieczne i łatwiejsze rzeczy. Mimo to starała się wszystko wykonać dokładnie tak jak mówił. Sama też się szybko uczyła. Nauczyła się kraść, kłamać, udawać biedne dziecko i wykorzystywać naiwność tych rebeliantów, którzy pomagali kapitolińczykom.

Wybór.
Stała tam i czekała co będzie. Było jej wszystko jedno co sobie wymyślili rebelianci, nie zamierzała się na to godzić. Już dość długo siedziała cicho. Powinni od razu uciec z Matem. 75. Głodowe Igrzyska? I dobrze, odczeka aż wybiorą trybutów, pobiegnie po Mata i powie mu, że muszą uciekać. To wydarzenie dało jej impuls, potrzebny by w końcu zacząć coś robić. Nie wierzyła, kiedy na telebimie pojawiło się jej nazwisko i zdjęcie. Wyglądała na nim na młodszą, na jedenaście, najwyżej dwanaście lat. Nie kazała nikomu czekać, nie chciała zostać wprowadzona do pociągu siłą. Szła z wysoko uniesioną głową, odważnie i dumnie. Zanim weszła do pojazdu, odwróciła się.
- Pomścimy Kapitol! Wy też nas... - nie pozwolono jej dokończyć, bo została siłą wepchnięta do pociągu.

Igrzyska.
Walczyła dzielnie, blablabla, zabiła parę osób. Wygrała, chociaż nie tylko własnymi siłami ale też dzięki zamachowi na moście. A niedawno uwolniła swojego brata z więzienia, ale planuje go ani na sekundę nie spuścić z oczu.