*



Hej, nazywa się Booker. Moja historia jest tylko kolejnym dziwnym przypadkiem z wielu, które zdarzają się raz na wiele tysięcy. Na świat przyszedłem o łatwej do zapamiętania dacie ósmego sierpnia, roku 2266 w Kapitolu. Do wieku 8 lat wychowywała mnie pełna rodzina, matka, ojciec i dwoje rodzeństwa. Wciąż ich pamiętam, jak przez rozmazaną szybę. Moim rodzeństwem byli bliźniacy dwujajowi. Zawsze zazdrościłem im tego bliskiego kontaktu, zazwyczaj niechętnie spędzali ze mną czas. Jakby tworzyli swój własny, zamknięty świat we dwoje, sferę, w której ich wyobraźnia się jednoczy i potrafi stworzyć coś pięknego. Matka oraz ojciec także widzieli tylko siebie, cały czas czuli się jak świeżo po ślubie. Ich uczucie nie wygasało. Czy to o to chodzi w prawdziwej miłości?
Jak już wspomniałem, wychowywałem się w pełnej rodzinie do wieku lat ośmiu, jednak po jakimś czasie zostałem zabrany z domu. Bliźniacy nocowali poza domem, a rodzice poszli do restauracji, uczcić kolejną rocznicę. Po chwili wyskoczyły korki. Nie byłem przestraszony, w końcu znałem się na obwodach i takich rzeczach, więc poszedłem sprawdzić, co jest grane. Moim hobby już wtedy była elektronika, co często niepokoiło wszystkich, którzy o tym wiedzieli. Chociaż w sumie, wymiana korków to bułka z masłem. Wszedłem do ciemnego pomieszczenia aby sprawdzić wszystko wraz z latarką, jednak wszystko grało, jak należy. Wróciłem do pokoju, okno było otwarte. A prawdopodobny sprawca napadu już czekał. Odwróciłem się i zacząłem biec w stronę drzwi wyjściowych, będąc gonionym przez włamywacza. Wydostałem się poza teren domu, po czym oboje wpadliśmy na jezdnię. Nagle coś uderzyło mnie z lewego boku; zostałem potrącony przez samochód. Po chwili widziałem jak jakaś kobieta wysiada z owego samochodu z miną przepełnioną żalem, po następnej chwili jednak włamywacz strzelił w jej głowę trzema strzałami. Pierwszy raz słyszałem huk pistoletu. Na koniec było już tylko rozmazane i zanikające światło latarni. Od tamtej pory nie widziałem dnia... aż do pewnego dnia.
Od tamtego czasu moje życie było ciemne, dosłownie mówiąc. Wylądowałem w piwnicy pozbawionej prądu, jedyne co miałem to pudełko świec i zapalniczka, których z resztą prawie nie używałem. Nigdy nie widziałem słońca, gdyż okno na suficie było tak brudne i umorusane, że nie przepuszczało praktycznie żadnego światła. No, jeszcze około dwa razy w tygodniu przychodzili moi oprawcy, którzy dawali mi niezbędne minimum do przetrwania. Zawsze przychodzili z oślepiającą latarką, nie widziałem nawet, czy byli uzbrojeni i czy mam szansę na ucieczkę. Czasem mam wrażenie, że tyle okazji przeszło mi koło nosa, że mogłem dać z siebie więcej, że mogłem zaryzykować. Chociaż nie wiedziałem nawet jak. Piwnica była zawsze wilgotna i zimna, gdyż po suficie biegły nieszczelne rury wodociągowe, a kaloryfery w pomieszczeniu nie działały. Zawsze podejrzewałem, że cały budynek wygląda właśnie na ten sposób. Kiedyś jednak moi porywacze (dokładnie nie wiem ile ich było, zawsze schodził na dół jeden człowiek, nic nie mówił i zostawiał jakieś rzeczy) nie zeszli do piwnicy. Zostawili mnie, złapali ich bądź umarli. Rzadko zastanawiałem się nad tym, co właśnie robi moja rodzina, chociaż najprawdopodobniej rozpaczała za mną. Mimo wszystko byliśmy tą rodziną i coś nas łączyło. Do dzisiaj zadaję sobie pytanie dlaczego znalazłem się akurat tam, jaki cel miała ta cała farsa. I czy mogło mnie to ominąć.
Minęły 4 lata od mojego porwania. Minął tydzień, odkąd ktoś wszedł do piwnicy. Minęły dwa tygodnie, odkąd ktoś wszedł do piwnicy. Minął miesiąc, odkąd ktoś wszedł do piwnicy. Nie jadłem od dwóch i pół tygodnia, a wodę zdobywałem w desperacji, łapiąc w złożone dłonie krople z rur. Świece skończyły się całkowicie. Zastanawiałem się, czy może straciłem świadomość, oszalałem, potraciłem zmysły lub umarłem. Trwałem w niebycie, gdzie czas nie płynie, gdzie nic nie płynie, gdzie nic nie żyje. W końcu jednak usłyszałem kroki nad sobą. Pierwszą myślą było wyjście z wieczności, drugą jednak porywacze. Wtedy naprawdę zastanowiłem się, czy chcę tak żyć. Czy chcę siedzieć w miejscu zapomnianym prze świat, Boga i praktycznie... wszystko. Wtedy usłyszałem strzały na górze i za oknem nieprzepuszczającym światła. Kule dziurawiły drewnianą podłogę, będącą moim sufitem. Potem, kilka następnych kul zbiło szybę okna. Byłem w szoku, że jeszcze kiedyś zobaczę świat na zewnątrz. Wstałem i spojrzałem na niebo przez zbitą szybę okna. Niestety, było za wysoko. Wiedziałem, że otwierając drzwi nic nie zdziałam, w końcu ktoś mnie tutaj zamknął. Jednak zdarzyć może się wszystko. Deski oraz gruz zaczęły spadać z sufitu, więc i tak musiałem wydostać się z pomieszczenia. Szarpałem za klamkę, niestety na próżno. Nagle coś strzeliło w zamek, który zdecydowanie się poluzował, jednak potrzebował jeszcze czegoś, żeby się otworzyć. Niepewny tego, co jest po drugiej stronie drzwi, zacząłem przenosić deski i elementy, które byłem zdolny unieść pod okno. Z kładki doskoczyłem do rozbitej szyby, jednak ku nieszczęściu złapałem dłonią za ostry odłamek szkła, przebijając sobie dłoń. Ostatecznie, wydostałem się przez dziurę. Z niesprawną dłonią zacząłem uciekać z walącej się rudery. Okazało się, że stała ona na obrzeżach miasta, w pobliżu nie było żadnych zabudowań. Zorientowałem się, że przez wybite okno na pierwszej kondygnacji domu widzę sylwetki podobno do porywaczy i inne, strzelające do nich. Za płotem, odgradzającym zaniedbany ogród od ulicy dostrzec można było czerwono-niebieskie światła. Na szczęście płot miał dziurę, a ja wydostałem się przez nią. Znalazłem się wśród jakichś wysokich traw, gdzie położyłem się, aby ukryć się przed nieznanym, przysłuchując się hukom i strzałom.
Nastał ranek, chyba pierwszy prawdziwy w moim życiu. Moja dłoń była poharatana najbardziej z całego ciała. Nie wiedziałem co zrobić. W pobliżu nie było żywej duszy. Z trudem wstałem i doczłapałem się na jezdnię, skąd mogłem wreszcie zobaczyć wszystko, czego byłem ciekawy całe życie. Cały dom legł w gruzach i był doszczętnie zniszczony. Przeszłość odeszła. W końcu także zobaczyłem poranek, to, na co czekałem całą wieczność. Jednak cały czas mrużyłem oczy, spoglądając na wszystko w pobliżu. Światło może być jednak brutalne. Nie miałem czego szukać w tej ruderze, więc czekałem, aż przejedzie jakiś pojazd i przetransportuje mnie z powrotem do Kapitolu, albo w ogóle gdzieś przetransportuje. Nadjechała ciężarówka towarowa, z której okna zobaczył mnie dosyć pulchny mężczyzna. Dobrze pamiętam ten moment. Jako koniec. Zabrał mnie do Kapitolu, do szpitala, gdzie w końcu mogłem zacząć żyć. Do końca mojej historii zostały tylko ostatnie trzy lata. Zawsze przemierzałem drogi sam, nie mogłem odnaleźć się w społeczeństwie. Przez dwa lata żyłem w szpitalu przez jakieś schorzenie, skąd w końcu mnie wypuścili. Ostatni rok. Żyłem samotnie, w mieszkaniu. Napawałem się wolnością, życiem i czasem biegnącym do przodu. Dostałem solidne odszkodowanie za straty moralne i żyłem w luksusie. Najlepsze garnitury, ekstrawagancko urządzone mieszkanie - żyć nie umierać. Jednak potem do Kapitolu wkroczyła rewolucja, przewrót, który odwrócił wszystko do góry nogami. Wojska Almy Coin zburzyły całą moją przyszłość, która miała być upragnionym wybawieniem. Zostałem zamknięty ponownie, tym razem jednak w KOLCu, gdzie dowiedziałem się, że cała moja rodzina została zamordowana w ten sam dzień, gdy ja byłem porwany. Teraz przygotowuję się do ucieczki z tej dziury, dlatego póki co trenuję i szukam różnych możliwości ucieczki. Czasami jednak to wszystko jest nawet zabawne. Cała moja przeszłość była pogrążona w chaosie, a gdy nadszedł zbawczy ratunek, historia się powtórzyła.

I shall never be safe.

--- Po Igrzyskach

Po wygraniu Igrzysk Śmierci, wraz z Hope Flickerman, Cordelią Snow oraz Katy le Brun zamieszkałem w Dzielnicy Rebeliantów, w znakomitym Domu Zwycięzców. Tamtejsze luksusy trwały jednak tylko jakiś czas, ponieważ niedługo potem przenieśliśmy się do innych mieszkań, kupionych także przez kapitoliński fundusz, z wielu powodów. Między innymi: w końcu udało mi się uwolnić Evelyn, tą osobę, która tak bardzo na mnie liczyła, i na którą zawsze liczyłem ja. Że przeżyje. Aby utrzymać się wziąłem drobną pożyczkę z banku. Pieniądze przeznaczyłem na wystartowanie nowego przedsiębiorstwa - agencji detektywistycznej, pod prostą nazwą CDA - Capitol Detective Agency. Wygląda na to, że to odpowiedni moment na spełnienie tego marzenia. Teraz, po wojnie, ludzie będą zajmować się codziennymi sprawami i powolną regeneracją po wielu potyczkach, które stoczyli. I miejmy nadzieję, że na długo tak pozostanie.

*