*Kapitol był jej domem od dwunastu lat. Nie znosiła go i kochała jednocześnie, lecz zaczęła doceniać go dopiero teraz, gdy był jej odbierany. Nie mogła zostać, nie mogła. Musiała stąd uciec.
Trzeci Dystrykt to prawdziwe miejsce pochodzenia Sophie Palin. Wychowywała się w przytułku, podrzucona tam zaledwie parę dni po przyjściu na świat. Była żywym, dość radosnym dzieckiem, któremu zdarzało się kręcić nosem, kłócić i buntować z byle powodu. Widocznie musiała mieć to we krwi. Została adoptowana przez Kapitol w wieku siedmiu lat. Oficjalnym powodem było danie jej domu, prawdziwym – sekcja artystyczna, do której została przydzielona. Skoczność, poczucie rytmu i rzadko spotykana giętkość zapewniły jej miejsce na zabawach dla bogaczy Kapitolu. W strojach równie kolorowych, jak ich, prezentowała swoje umiejętności. Na początku podchodziła do tego wszystkiego sceptycznie, jednak z czasem zaczęło jej się podobać to, że inni zwracali na nią uwagę, zachwycali się jej powyginanym we wszystkie strony ciałem, a czasem nawet obdarowywali podarkami. Na nie była wyjątkowo pazerna i łasa, tak samo jak na pieniądze. Niby nie brakowało jej ich, gdy mieszkała w Kapitolu, jednak nigdy nie była równa rdzennym mieszkańcom i zawsze to czuła. Tak, kasa była jedynym sposobem, by się do nich upodobnić.
„Ta się nada” usłyszała. Spakowali za nią parę rzeczy i wsadzili do pociągu z niesamowicie ubranymi ludźmi. Kim byli? I dlaczego byli tacy mili? Szła posłusznie, ale gdy zdała sobie sprawę, że nigdy nie zobaczy już swoich koleżanek z przytułku, rzuciła tacką pełną czekoladek o podłogę. Błąd numer jeden. I jak się miało okazać, nie ostatni.
Miała sieć swoich znajomości. Dziewczyny takie, jak ona – choć nigdy za nimi nie przepadała, to wzajemne krycie się w razie problemów było przydatne. Mimo charakteru „polubiła się” z paroma wyżej ustawionymi osobami. Próbowała ich sobą zafascynować, choć osobiście nie znosiła ich za to, co mają. A mieli wszystko. Niestety, mimo tych znajomości nagrabiła sobie parę razy. Rozłożyła nogi przed wysoko postawionym urzędnikiem w złym miejscu o złej porze, a konkretniej w jego własnym domu, akurat gdy wróciła jego małżonka. Groził jej powrót do Dystryktu Trzeciego w trybie natychmiastowym. Wtedy to pierwszy raz w życiu błagała o litość. Z pokorą przyjęła swoją karę. Potem dostawała stroje z zakrytymi plecami, by nie straszyć biednych kapitolczyków podłużną blizną. Wszystko by nie wracać do biedy i szarzyzny.
Pisk przeszył powietrze i wpadł do uszu trenerki, powodując u niej niewysłowioną złość. Podeszła do Sophie, chwyciła ją mocno za ramię i trzepnęła w głowę. „Uspokój się ty durna dziewucho!”… Splunięcie w twarz było dla kobiety jak wiadro zimnej wody. „ Nie wrócisz do Trójki, o nie. Wyślą cię do Trzynastego, i wsadzą głęboko pod ziemię, gdzie nikt już nie będzie oglądał twojej szkaradnej twarzy.” Powiedziała i obróciła się na pięcie. Jej stopa stanęła na pierwszym schodku. Druga zahaczyła o powietrze, gdy jej ciało leciało w dół. Sophie utrzymywała, że to był wypadek i nikt nie miał podstaw, by jej nie wierzyć.
Nie miała uporządkowanego życia. Nie miała ukochanej osoby, nie miała bliskiej osoby. Wszystko kręciło się naokoło zabaw, prezentów, pieniędzy i samotności w mieszkanku, które zostało jej przydzielone, gdy mogła już zacząć bardziej samodzielne życie. Gdy wybuchło powstanie i zapanował chaos, Sophie była przerażona. Wierzyła, że mieszkańców Kapitolu czeka coś strasznego, może nawet śmierć. Choć chciała być jedną z nich, nie była – ale czy w oczach innych również? Strach popchnął ją do ucieczki. Z paroma rzeczami w plecaku, butelką wody i marną racją żywnościową znalazła się na terenie Ziemi Niczyich. Czuła się zagubiona, nie wiedziała, gdzie może iść i czy może zwrócić się do rebeliantów. A co jeśli wsadzą ją do KOLCa? Królestwo za wolność, lepiej, żeby jej nie odbierali.
Czasy nastały dla Sophie ciężkie. Siedem miesięcy minęło jak jeden wyjątkowo długi dzień, ciemny i pozbawiony sensu. Ostatecznie udało jej się zbiec z budowanego wtedy przez rebeliantów KOLCa i jej noga nigdy nie stanęła za murem. Zabunkrowała się w jednym z budynków, którego choć jeden pokój miał wszystkie ściany i dach. Za jedzenie, pieniądze, czy inne dobra odwdzięcza się na różne sposoby, od przysługi, pójścia gdzieś po coś, po towarzystwo, głównie w łóżku. Człowiek, który praktycznie głoduje, jest w stanie zrobić wiele.
Ile masz lat? …Dziewiętnaście?! Chyba sobie żartujesz. Masz twarz jak dziecko. I wzrost karła. Nie, mała, nie da rady. Nie masz dla mnie nic w zamian, oprócz… no. Poza tym, czułbym się, jakbym przeleciał dzieciaka. A teraz spieprzaj stąd, zanim ktoś cię tu zobaczy i zamknie w przedszkolu.*