/merry christmas, everyone!

Podobno Strażnicy Pokoju przyzwyczajają się do swoich mundurów tak bardzo, że po pewnym czasie nie są w stanie egzystować bez nich. Pozwalają sobie na zatonięcie w śnieżnej bieli uniformów, nie oglądając się za siebie i po pewnym czasie nie widząc nic poza nią i wykonywaną pracą.
Podobno to przyzwyczajenie sprawia, że mundurowi ślepną, obojętnieją na ból ludzi.
Jednak dla Victora zmiana stroju, założenie zwykłego, czarnego garnituru, nie było niczym specjalnym. Fakt, zrobił to dopiero w toalecie, tuż po tym, jak został wpuszczony do budynku w swoim mundurze, który obecnie schowany był w torbie, zamkniętej w małej szafce na korytarzu… Ale liczy się fakt, prawda? Póki co, nie wyglądało na to, że będzie potrzebna jakakolwiek interwencja (miał szczerą nadzieję, że nie nic się nie wydarzy), mógł więc zamówić sobie szklankę wody.
Co też zrobił, zastanawiając się nad tym, czy będzie miał okazję z kimś pogadać.

| outfit

Ostatnie dni przyniosły jej tyle szczęścia, że nie zdziwiłaby się, gdyby z tej radości zaczęła unosić się nad ziemią. Na pewno tak się czuła, przekraczając próg Sali bankietowej, uprzednio tylko kiwając głową do mężczyzny, który sprawdzał listę. Oczywiście, że ją kojarzył, każdy powinien, a po tym wieczorze, na którym zamierzała błyszczeć, sam prezydent przypomni sobie o niej, miejmy nadzieję, że w momencie wyznaczania awansów w ministerstwie.
Ubrana tak, by nie przesadzić (w końcu to jeszcze nie sylwester), a jednocześnie nie wypaść zbyt skromnie, wciąż wyróżniała się z tłumu, który dziś wyjątkowo nie stanowił szaro-białej masy. Mundury Strażników Pokoju zniknęły, a męska muskulatura pod garniturem układała się doprawdy o niebo lepiej. Corinne oczywiście musiała to docenić, a że humor dopisywał jej już od rana, nie omieszkała uraczyć komentarzem jednego ze stojących nieopodal mężczyzn.
- Cudownie, że zrzuciliście wreszcie te mundury – puściła oczko Victorowi, stając obok niego. Pewność siebie emanowała z niej już od wejścia, Lancaster wiedziała po co tu przyszła i jaki był jej cel. Pozostawienie jak najlepszego wrażenia można było zacząć od niższych szczeblem, by później oczarować samego Adlera – Napijmy się za to. Póki co, wodą – szybko zwróciła uwagę na to, co pije jej towarzysz, a po chwili zamówiła to samo.
Woda z cytryną, na dobry początek. Sięgnięcie po wino w momencie, gdy przyjęcie tak naprawdę jeszcze się nie rozpoczęło, byłoby strzałem w kolano. W tej chwili widziano ją, wymieniającą uwagi z młodym mężczyzną, czekającą spokojnie na przydział stolika. Klasa sama w sobie.

Pojawiła się nagle, otoczona wonią perfum, cudownie komponujących się z jej włosami i oczyma. Corinne Lancaster, tak brzmiało jej imię, doskonale mu znane – w końcu czy to nie prawda, że Zwycięzcy Igrzysk zawsze rozpoznają siebie w tłumie? Mogła mieć na sobie piękny strój, mogła sprawiać wrażenie wyluzowanej, ale była Zwyciężczynią, o czym świadczyły drobne, niemalże niemożliwe do spostrzeżenia czynniki. Takie jak czujna postawa, którą było w stanie wychwycić tylko naprawdę wprawione oko.
Uśmiechnął się do niej, składając ukłon, gdy zwróciła się w jego stronę.
- Tak, to przyjemne uczucie, mieć na sobie coś innego, niż nasze białe łachy. – odpowiedział pogodnie, skinieniem głowy wyrażając uznanie dla jej urody i klasy. – Woda to jednak stary nawyk, nie przepadam za alkoholem. – wyznał, niemalże wstydliwie, spoglądając na kobietę z uśmiechem.
Stanowiła naprawdę miłą odmianę po wszystkich kumplach z pracy, z którymi nie do końca chciał dziś gadać.

/outfit

Kolacja z Adlerem była ostatnią rzeczą, jaką miała ochotę oglądać; są jednak takie sytuacje, które wymagają od ludzi zaciśnięcia zębów i zrobienia tego, czego się od nich oczekuje. Dlatego też pojawiła się na sali bankietowej, z obojętną miną i bez zbędnych emocji, czekając, aż idiota przy drzwiach sprawdzi jej nazwisko i pozwoli, by wkroczyła do środka.
Zaskakujące, jak obojętna na wszystko stała się po tym, co zaszło między nią a Dillingerem; po ranie, jaką odniosła dzięki niemu, nie było już śladu, jednak zadra w jej sercu pozostała, wywołując urazę i żal, sprawiając, iż po raz kolejny żałowała zbliżenia się do drugiego człowieka. Stąd też ten spokój, malujący się na jej twarzy, gdy wreszcie weszła na salę, ubrana w pierwsze rzeczy, jakie znalazła w szafie.
Rozejrzała się spokojnie po pomieszczeniu, po czym przeszła całą długość sali, szukając wolnego miejsca.

| po gwiazdce w Vanillove

Wysiadłam z taksówki i od razu owiała mnie ta charakterystyczna magia luksusu. Otaczała mnie wymieszana z mroźnym powietrzem, szczypała delikatnie w odsłonięte części ciała i ogłupiała. Uśmiechnęłam się do samej siebie, mocniej ściskając niewielką torebkę. Oto miałam wkroczyć w mój żywioł i przeżyć jedną z niezapomnianych nocy. Podstawa to złowić jak najwięcej bogatych rybek i zagadać do Corinne o tę naszą współpracę, choć... może milej by było nam rozmawiać podczas wspólnego wypadu na zakupy? Olśniewała gdziekolwiek się nie pojawiła. Uwielbiałam jej styl oraz jej ubrania. Z najwyższej półki.
Skinęłam koleżance na powitanie, zauważając w jej towarzystwie oczywiście Victora, i ruszyłam dalej. Nie zwróciłam przy tym szczególnej uwagi na mężczyznę, który sprawdzał listy gości. Ja, cudowna, kochana i wspaniałomyślna Valerie Angelini, musiałam być na tych śmiesznych karteczkach. Nie istniała inna opcja.
Tak też oto znalazłam się w środku i od samego początku zaczęłam zagadywać do zbierających się powoli tu ludzi. Jednych znałam, innych nie. Nie przeszkadzało mi to jednak. Po prostu podchodziłam i rzucałam uroki na kolejne swe ofiary rozmowy o wszystkim i o niczym, o polityce, getcie, szpitalu, nadchodzącym roku, modzie, kwiatach, zastawie, wystawie... Póki nie natknęłam się na pewną znajomą twarz. Kojarzyłam ją skądś i dopiero po chwili zdałam sobie sprawę skąd.
- Vivian, prawda? - zapytałam niby to niepewnie, niby z lekkim zakłopotaniem i przede wszystkim z doskonałym humorem. - Witaj. Jak twoja dłoń po tej feralnej egzekucji? - dodałam z troską, zwracając uwagę na jej ubiór.

Jakoś nie miałem dziś ochoty na to całe balowanie. Rządowa gwiazdka... Co im się porobiło, że wymyślali takie błazenady? Niestety, musiałem przyjść, by się pokazać, ukłonić przed politykami i po prostu być, by mogli podziwiać jak dużo ludzi przyszło i jacy to są wspaniałomyślni. Raczej nie miałem się tu dobrze bawić. Nie dziś. Nie wiem, czy kiedykolwiek.
Coś mnie natchnęło na to, by jako osobę towarzyszącą zaprosić Helen. Bardziej wolałbym Tudorównę, ale ona, hmm, nadal pozostawała gettowiczem oraz osobą znaną zapewne przez wszystkich w tym gronie, pewnie za niezbyt lubianą, choć kto tam ją wiedział, i, cóż, mogłaby wywrzeć na tłumie inne wrażenie niż te, które faktycznie chciałbym... Ech. Helen zaś... Hana się ostatnio do mnie nie odzywała. Urwała kontakt. Nie odbierała telefonów, ani nie odpisywała, i w sumie miałem to gdzieś, zaś Helen... Nie miałem nikogo pod ręką, a ona była taka słodka. Dokładnie, słodka. I przypominała mi z twarzy nieco Tabby, która stała się jedynym powodem mojej niechęci do dzisiejszej imprezy.
– Jeszcze możesz się wycofać – rzuciłem do Helen, gdy wioząca nas taksówka się zatrzymała. Nie chciałem jej zniechęcić do towarzyszenia mi. Bardziej na myśli miałem jej samopoczucie i chęci do tego typu imprez. Sprawiały one jedynie, że człowiek czuł się mały. Zwłaszcza teraz, gdy myślałem o tym, co utraciłem podczas ostatniego takiego razu... Nie miałem też pojęcia, co się stanie ze mną tam, w środku, gdy ona wyda mi się być Tabithą.

|po Gwiazdce - próbuję zmienić osobę ^.^"

Gdybym wiedziała, co było główną przyczyną zaproszenia mnie dzisiaj na bankiet, zapewne bym odmówiła. Dobrze, starałam się dogadzać ludziom, być dla nich chodzącym cukierkiem, bo taki też już był mój charakter, ale ostatnio zauważyłam w tym wszystkim jedną diametralną różnicę. Różnicę we mnie sprzed kilku miesięcy, kiedy opuszczałam szpital, i we mnie – tej obecnej Helen. Niezależnie od wszystkiego, miałam bowiem choć trochę godności, której świadomość powoli zakorzeniała się wewnątrz mnie. I jeśli ktoś taki jak Valerius zapraszał mnie, bo kogoś musiał i bo… Zrobiło mu się mnie żal? Byłam dla niego szczeniaczkiem do zagłaskania? To, cóż, nie chciałam mu tego robić, zmuszać go do spędzenia wieczoru w moim towarzystwie. Zwłaszcza, kiedy brałam pod uwagę fakt, że nie miałam znać nikogo poza nim. Takie klimaty… Nie były moimi klimatami? Wolałam prostotę, swobodę, nie bardzo elegancką i równie niewygodną sukienkę, którą kupiłam za więcej niż połowę swojej miesięcznej pensji. I to tylko po to, by nie zawstydzić tego miłego mężczyzny.
Dobra nasza, że nie zdawałam sobie jednak sprawy z tego, jak wielki błąd przychodziło mi popełniać, kiedy wsiadałam do taksówki. Miałam wyjątkowo dobry humor, paplając pogodnie praktycznie przez całą drogę. Ot, dosłownie taki puszysty szczeniaczek, który lgnął do tego, kto okazał mu choć odrobinę ciepła. W tym wypadku tym kimś był Valerius Angelini. Nadal niezbyt pogodny i zapatrzony w okno, obserwujący nie mnie, a zmieniające się widoki. Zauważałam to… Nie byłam tak głupia, by nie widzieć tego, jak daleko był myślami, jednakże zwyczajnie postanowiłam to przemilczeć. Wbrew wszelkim pozorom i wbrew tej całej otwartości, jaką sobą prezentowałam, pewne spostrzeżenia były tylko moimi własnymi spostrzeżeniami.
- Jeśli tylko chcesz, mogę zrezygnować. – Odpowiedziałam luźno, uśmiechając się do niego i powstrzymując chęć zmarszczenia brwi. Robiłam to coraz częściej… A może praktycznie odkąd pamiętałam? Mówiłam o samych superlatywach, pocieszałam, złe rzeczy odsuwałam zaś od siebie, pragnąc jednocześnie zabrać je też tym, których ramiona uginały się pod ciężarem problemów. Stuprocentowo pozytywna Helen, do usług! – Niedawno zrobiłam zakupy, bo produkty znikają nam w zastraszającym tempie, także spokojnie wrócę do domu, wstawię ciasteczka do piekarnika i obejrzę jakiś gwiazdkowy film. Jeśli się rozmyśliłeś, tylko powiedz. Zrozumiem. – I kolejny uśmiech. Dużo się szczerzyłam i, co chyba najlepsze, sama nie wiedziałam, kiedy. Najlepiej w najmniej odpowiednich momentach. Może faktycznie powinnam wrócić do domu? Nie chciałam się wywrócić, zabić na butach z wysokim obcasem, no i upokorzyć towarzysza. To ostatnie nader wszystko.

Spoglądała na mijających ją ludzi, nie zwracając uwagi na to, kim właściwie są osoby, na powitania których odpowiadała niemalże automatycznie, bez chwili zastanowienia. Sprawiali wrażenie takich, którzy przyszli tutaj z dwóch powodów – przymusu i możliwości napicia się. Ciekawe, czy i Ty tu będziesz, pomyślała, kierując swoje rozważania ku osobie Conrada. O dziwo, nie było jak w wypadku Tima, który przecież zmarł (tragicznie) na jej oczach; zresztą, Minchin nigdy nie zrobiłby tego, czego dopuścił się jego przyjaciel.
Nigdy nie nadużyłby alkoholu.
Nigdy nie podniósłby ręki na kobietę.
Westchnęła, obojętnym wzrokiem wiodąc po tłumie… aż napotkała spojrzenie, które zdawało się być znajome.
- Dobry wieczór, Valerie – uśmiechnęła się grzecznie, kontemplując przez moment uroczy uśmiech blondynki.
Tak, pamiętała ją doskonale z tej egzekucji, w czasie której kilka osób miało okazję umrzeć. Nie tylko dwie wskazane przez prezydenta osoby – czyżby wcale ich nie żałowała? – ale i jeden Strażnik Pokoju i kilka osób stratowanych przez tłum gettowiczów. Zastanawiało ją, co popchnęło żołnierza do zabicia się; czyżby wyrzuty sumienia? Najwidoczniej nie nadawał się do roboty…
Zamarła nagle, uświadamiając sobie pewną rzecz. Mianowicie, miała to wszystko gdzieś.
- Dziękuję, całkiem dobrze. Goi się perfekcyjnie – odpowiedziała, nieco zaskoczona pytaniem. Nie przypuszczała bowiem, że będzie miała okazję rozmawiać z ludźmi, liczyła raczej na możliwość ucieczki z tej sali tuż po przemówieniu Adlera.
- Ładne miejsce. – rzuciła niezręcznie, spoglądając na Valerie.

On także stanowił miłą odmianę od tych wszystkich fałszywych twarzy, które widywała codziennie w pracy. Nieszczere uśmiechy, złe intencje i interesowność otaczały ją ostatnio zewsząd, część niej cieszyła się więc, że tym razem mogła porozmawiać z kimś, kto z tym targowiskiem próżności nie miał zbyt wiele wspólnego.
Oczywiście, że słyszała o jego ostatnich sukcesach, media rozpisywały się o nich nieustannie. Pamiętała też, że łączyły ich podobne przeżycia, bo kto lepiej zrozumie Zwycięzcę, niż inny Zwycięzca? Oczywiście nie miała przy sobie Cassiana, ale ktoś z podobnym bagażem doświadczeń nie mógł być przecież taki zły, prawda?
- Zamierzasz zamienić się na stałe? – zapytała, biorąc w dłoń szklankę wody i upijając pierwszy łyk.
Oczywiście, że była ciekawa, czy już zaproponowano mu awans, a jeśli tak, czy zakładał jedynie przeskoczenie stopnia, a może o wiele więcej obowiązków, które najwygodniej byłoby wykonywać z biura w Siedzibie Głównej? Strażnicy Pokoju, poza momentami chwały, przeżywali też przecież nie lada utrapienia, weźmy pod uwagę chociażby ostatnie incydenty podczas egzekucji. No, ale jeśli ktoś lubił pracę w terenie, kimże była Corinne, by go oceniać?
Rozmowa z Victorem nie przeszkodziła jej dostrzec pojawienia się na Sali nowych osób. Zanotowała już obecność Vivian, zauważyła Valerie i innych ministrów, wyżsi rangą żołnierze także zaczęli się już pojawiać. Czy sam Adler zamierzał przybyć elegancko spóźniony?
- Chciałabym przywdziać mundur na jeden dzień – westchnęła, nie dodając, że jej główną motywacją byłoby odwiedzenie getta i sprowadzenie do parteru wszystkich Bezprawnych. Ewentualnie nadużycie władzy i skrzywdzenie tych członków Kolczatki, którzy znajdowali się w podziemnym więzieniu siedziby - Tęsknię za adrenaliną.

Wywróciłem oczami i westchnąłem ciężko, by zaraz też się ogarnąć i przywdziać na wargi swój rozbawiony uśmiech. Zaprosiłem, to teraz nie mogłem sprawiać, by czuła się jak piąte koło u wozu czy coś.
– To idziemy! – rzuciłem, płacąc mężczyźnie i wyskakując z samochodu. W podskokach obiegłem go, by otworzyć jej drzwi z drugiej strony, oraz pomóc z niego wysiąść. Jakby nie patrzeć, ta matka, z którą nie zamierzałem nadal rozmawiać, wychowała mnie na dżentelmena, zakorzeniając to coś głęboko w moim ja. Gdybym ją olał, czułbym się, jak gdybym łamał ważnego regulaminu lub prawo Panem.
– Ostrzegam, że wbrew pozorom sztywnego Strażnika umiem tańczyć – rzuciłem do niej, gdy przestąpiliśmy próg tego nieszczęsnego budynku. Wziąłem głęboki wdech i uśmiechnąłem się miło do mężczyzny z obsługi, który już po chwili do nas podszedł, chcąc nam wskazać odpowiedni stolik. Przystałem na to z ulgą, gdyż stoły oznaczały alkohol, a ja musiałem wychylić chociażby kieliszek szampana.
Nie puszczałem więc ramienia Helen, kierując się wraz z nią za nim, gdziekolwiek nas prowadził. Na miejscu zaś odsunąłem jej krzesło, gestem pozbywając się pana natrętna-obsługa.
– Po prostu chcę, byś świetnie się bawiła – odparłem znienacka, usprawiedliwiając dopiero teraz swe pytanie z taksówki. Starałem się wyglądać pozytywnie, więc skupiłem się na byciu twardym i niewzruszonym, aczkolwiek szarmanckim wobec dam, szeregowym Angelini.

Prosto ubrana, jak gdyby nie zależało jej na odpowiedniej prezencji, jak gdyby nie chciała błyszczeć w tym tłumie. Kim ona była?  Kim była, że nie robiła tego, co robili wszyscy, nie licząc większości Strażników Pokoju, których bardziej ciągnęło do bitki niż na parkiet... Ale ona? Kobieta? Każdy chciał coś tu ugrać, komuś się podlizać, kogoś zniszczyć, zwalić ze stanowiska.
– To cudownie. Wiem, co to znaczy być poparzonym... i to nie tylko tak delikatnie, powierzchownie. Wspomnienia z areny...  – odparłam. – Ponadto jestem z zawody lekarzem. Wiele można wyczytać z grymasów bólu pacjentów – kontynuowałam, z ciekawością obserwując swoją ofiarę. Odczuwałam jej chęć czmychnięcia stąd jak najdalej całą sobą. Miałam wrażenie, że za bardzo nie wie, jak się zachować, cóż począć z towarzystwem mojej miary, ba!, ze mną!
– Niezwykle urocze, aczkolwiek zmieniłabym tu kilka rzeczy... Jednakże to już kwestia gustu jednostki. Ogólnie jest perfekcyjnie... O, patrz! Personel chyba zaczyna kierować gości do odpowiednich stolików! Nie dość, że piękny wystrój, to również wykwalifikowana i zorganizowana obsługa – stwierdziłam usatysfakcjonowana.
– To do zobaczenia, Vivian – rzuciłam do niej na pożegnanie, gdy podszedł do mnie jeden z tych przystojnych młodzieńców, wymawiając grzecznie me nazwisko. Dałam się poprowadzić do odpowiedniego stolika, przy którym to zasiadłam, czekając na resztę mych towarzyszy dzisiejszej nocy. W międzyczasie postanowiłam skosztować przyniesionej sałatki.

Ohh, proszę. Byłam marzycielska, czasami nawet aż nazbyt rozkojarzona, jednakże głupią gęsią z pewnością nie dało się mnie nazwać. Miałam swoje momenty widocznego zamyślenia, kiedy to całkowicie odpływałam do krainy bajań, ale czasami potrafiłam stać także całkiem wyraźnie na ziemi. I jeśli Valerius naprawdę myślał, że nie widziałam tej miny i że do moich uszu nie doszło jego westchnienie, cóż, dosyć mocno się mylił. Lecz milczałam... Niczym ludzka wersja chodzącej dyskrecji, milczałam, bo jakaś część mnie bała się dowiedzieć, co też siedziało w głowie tego mężczyzny. Wiedziałam w końcu, że nie miał łatwego życia, a jednak przemógł się na tyle, by opuścić swe gniazdo i przybyć na przyjęcie. Ha!, zabierając na nie także kelnerkę z niewielkiej kawiarni. W jakimś specyficznym akcie buntu przeciwko ogólnie przyjętym wartościom, gdzie górowały bogate, wykształcone i wpływowe kobiety w drogich ubraniach... Czy może naprawdę mnie lubił...? Tak bardzo pragnęłam, by wyszło na to drugie.
- Dobrze. - Stwierdziłam, uśmiechając się, kiedy zaprezentował mi ten niezwykły przypływ energii. Udawany czy też nie, przekonał mnie na tyle, bym z większą chęcią opuściła samochód. Co prawda było mi głupio, że Valerius ot tak za nas płacił, bo nie chciałam go przecież jeszcze dodatkowo naciągać, skoro tak wiele mi zaoferował. Mi! Stwierdziłam jednak, że zwyczajnie postaram się zapłacić podczas powrotu, jeśli będziemy wracać razem. Rozmyślania zostawiłam zatem na potem, obiecując sobie tym samym, iż ten wieczór będzie naprawdę przyjemny i nic nam go nie popsuje. Tak, nam - mi i mężczyźnie, który tak niespodzianie mnie zaprosił. Na dodatek znajdował w sobie jeszcze siły na żarty, choć wiedziałam przecież, że ten okres nie był zbyt pomyślny dla Strażników Pokoju. Naprawdę... Był niesamowitą osobą.
- Ostrzegam i umiem tańczyć... Ciekawe zestawienie słów. - Odpowiedziałam, rozglądając się dookoła. Zaiste, prawdziwie oszałamiający widok. - I z miłą chęcią przekonam się, jak to wygląda realnie, jeśli zechcesz mi kiedyś zaprezentować, sztywny Strażniku. - Spojrzałam na niego nieco łobuzersko, kiedy kontynuowałam. Prawdę mówiąc, humor polepszał mi się z minuty na minutę, a przecież już wcześniej nie był aż taki znowu zły. Prawdę mówiąc, naprawdę nieczęsto miałam jakieś negatywne stany. Zwyczajnie do mnie nie pasowały i nie była to tylko moja własna opinia. Ja bowiem podchodziłam do siebie... Cóż, z pewnością inaczej i z większym przymrużeniem oka. Zalety, wady i takie tam. Wszystko widoczne jak na dłoni.
- Wobec tego myślę, że nasze chęci się pokrywają. Całkowicie obustronnie. - Stwierdzając już, kiedy doprowadzono nas do odpowiedniego stolika, jeszcze szerzej uśmiechnęłam się do Angeliniego. A te jego gesty... Czy byłam nimi zaskoczona...? Choć może tylko mile zdziwiona? Tak czy siak, zrobiły na mnie wyjątkowo dobre wrażenie. Wręcz wyśmienite, powiedziałabym. - Dziękuję. Nie miałam okazji spytać... Jak miewa się twoja szansa na awans? - Nawiązałam, oczywiście, do tekstu na kubku kawy, jaki kupił u nas w kawiarni, kiedy po raz pierwszy na siebie wpadliśmy. Chwilowo nie ruszałam jeszcze sałatki, choć wyglądała wyśmienicie. Nie byłam zbyt głodna, a rzucanie się na jedzenie byłoby raczej niezbyt dobrą prezentacją siebie i swojego wychowania. Zresztą... Kompletnie nie znałam tego świata i trochę mnie niepokoił.

Zaśmiał się, gdy usłyszał pytanie Corinne. Niby niewinne – ale przecież wiedział, że jego przeurocza rozmówczyni pije do możliwości awansu. Bo w sumie… Victora było teraz wszędzie pełno. Rzucał się co rusz w wir pracy, bez wytchnienia; obarczony także nie do końca świetnym zadaniem obserwowania Valeriusa (póki co, bez szaleństw), znajdywał czas jedynie na krótkie prysznice i sen, najczęściej w koszarach albo w mieszkaniu. Nie miał nawet czasu sprawdzić, co u Farrie, jego sąsiadki, i jak się miewa jego ulubiony kumpel Dillinger, z którego wyłaziło szaleństwo. Jeszcze ta egzekucja, sprawa z Irvine…
- Wstyd się przyznawać, ale bardzo lubię swoją pracę. Myślę, że przywykłem do munduru i patroli na tyle, że podjęcie pracy na innym stanowisku, ba, nawet nie w rządzie, byłoby ciężkie.
Nie wspomniał jej o tym, że czasem ma dosyć, że niekiedy myśli o zalaniu się w trupa i o krótkich wakacjach, że niekiedy puszczają mu hamulce i zabija, jak tego gościa w kanałach. Przeczuwał, że nie musi o tym wspominać – Corinne Lancaster i jego łączyła ta niepisana więź, która istniała od ponad siedemdziesięciu lat, łącząc wszystkich Zwycięzców. Z tą tylko drobną różnicą, że ona realizowała się w rządzie, on zaś bez wahania przyjął ofertę bycia kolejnym misiem pysiem w białych szmatach.
- Jeśli tęsknisz za mundurem, urwij się kiedyś z pracy – uśmiechnął się lekko i podał jej ramię, gdy pojawił się przed nimi chłopak, gotowy poprowadzić ich do stolika. – Daj mi znać, a wykombinuję może jakiś mundur i skoczymy na obrzeża czy coś w ten deseń… chyba, że możesz zająć się kulturowymi aspektami życia Strażników Pokoju?
Był lekko zdziwiony swoją śmiałością, gdy zaproponował pannie Lancaster, by tak po prostu wpadła. Domyślał się, że brakowało jej tego cudownego dreszczyku emocji, gdy ścigało się kogoś… lub po prostu naciskało spust. Cóż… jeśli chciała i jest w stanie załatwić dobrą przykrywkę – on mógłby pomóc.
Na razie jednak skupił się na tym, by poprowadzić Corinne do wskazanego stolika… przy którym siedziała już pani Angelini.
- Witaj, Valerie – uśmiechnął się ciepło, całując jej dłoń. Następnie, gdy jego ciemnowłosa towarzyszka zajęła miejsce, usiadł sam przy paniach, z trudem powstrzymując się od czujnego rozglądania po sali bankietowej.

Taksujące spojrzenie elegancko ubranej Valerie było jednocześnie zabawne i potwornie irytujące. Vivian przez chwilę czuła się tak, jak gdyby była jakąś laleczką na wystawie, manekinem, na którym wisi ta cholerna czarna sukienka, oglądana właśnie przez bogatą paniusię. Czy już nawet na głupie rządowe kolacje nie można przyjść ubranym po swojemu, tylko odstawionym jak stróż w święto pracy? Stłumiła westchnienie, po czym spojrzała na rozmówczynię.
- Dziękuję Ci za troskę. – Tak, wiem, że wyróżniam się z tłumu tym, jak niedbale wyglądam, i wiesz co? Mam to gdzieś, mówiło spojrzenie rudowłosej, tylko pozornie uprzejme.
Nie wiedziała, co odpowiedzieć na wzmiankę o arenie (och, zaraz, przecież to ona była architektem!) czy też o byciu lekarzem (szlachetny i kijowy zawód, zero wdzięczności od ludzi), dlatego też uśmiechnęła się uprzejmie i skinęła głową. Znajomość z kimś takim, jak pani Angelini mogła być przydatna, ale chwilowo nie potrzebowała lekarza.
- Faktycznie – rzuciła, obserwując, jak kelnerzy rozpoczynają prowadzenie gości ku odpowiednim stolikom. – Cieszę się, że się spotkałyśmy, do zobaczenia, Valerie – dodała pogodnym tonem, kiedy jej rozmówczynię odprowadzono do innego stolika.
Zmarszczyła brwi. Czy to coś dziwnego, że ubrała zwykłą i prostą sukienkę? Miała ich sporo, a dla wielu kobiet przyjęcie u Adlera oznaczało kolejne zakupy, wydatki, byleby tylko się pokazać. Oczywiście, wśród tego tłumu kobiet były wyjątki, istne perełki, jak Corinne, ale większość… No cóż. Dlatego ona, wbrew niepisanym zasadom, na tle diamentowo lśniących członkiń rządu była jak… Ziarnko piasku.
Pojawił się kolejny kelner, szpakowaty i w średnim wieku, który z uśmiechem podał jej ramię. Vivian pozwoliła poprowadzić się na swoje miejsce, ignorując kilka złośliwych spojrzeń i znaczących uśmiechów.
- Dziękuję. – rzuciła krótko, gdy kelner przysunął krzesło.
Usiadła, ignorując podających sałatkę młodych pracowników sali bankietowej, i spojrzała na swoje towarzystwo, młodą dziewczynę i chłopaka, w którym rozpoznała żołnierza.
- Cześć – uśmiechnęła się do nieznajomej brunetki i jej towarzysza.

Sałatka na przystawkę... Skrzywiłem się nieco, jak gdyby owa sałatka zabiła mą matkę, choć, biorąc pod uwagę fakt, iż ma kochana matka gdzieś tu się czai, zawsze mogła to zrobić, jeśli znalazłoby się w niej coś niedozwolonego. Natychmiastowo musiałem zapolować na kieliszek szampana, by ostudzić swój spiskowy zapał. Z drugiej zaś strony... Takie irracjonalne wymysły mogły mi trochę osłodzić dzisiejszy wieczór. Sałatki zawierają morderczą truciznę, zaś szampany środki usypiające. Pragnąłem zasnąć! Kelnerro!
Machnąłem w kierunku przechodzącego kelnera, by zamówić u niego coś lepszego niż jakichś drogi bąbelkowiec czy piwo.
– Napijesz się czegoś, Helen? – zapytałem, patrząc na nią wyczekująco, aczkolwiek z anielską cierpliwością. Nie było co się spieszyć, gdyż pora wczesna, grajkowie dopiero się rozkręcali, Adler nie zdążył jeszcze wygłosić swojej długiej, nudnej i męczącej przemowy, więc trochę to potrwa. Jak to oficjalne imprezy klasy bogatszej... Zamówiłem u kelnera, co tam chcieliśmy i wróciłem znów wzrokiem do tej zagadkowej dziewczyny... Zagadkowej albo nad wyraz otwartej. Czy naprawdę była taka miła ze wszystkich stron?
Przynajmniej wydawała mi się być zadowolona z udziału w przyjęciu. Ba!, jeszcze nie ziewała, choć może dlatego, że dopiero niedawno zdążyliśmy wejść. Zaprosiłem ją tak znienacka... W ostatniej chwili w sumie. Może zmieniłem jakieś jej plany, nawet nie przemyślając za bardzo tego zaproszenia, tylko wchodząc do kawiarni i zagadując przy zakupie kawy. To było takie... nie na miejscu, prostackie i w sumie też tchórzowskie. Nieco przypominało zapraszanie dziewczyny na szkolną potańcówkę. Cofałem się w rozwoju.
– Moja szansa na awans? – zapytałem zaskoczony, marszcząc brwi. Nie miałem pojęcia, że wspominałem jej o swojej pracy... Choć w sumie te kawiarenkowe wpadam-i-spadam czasem prowokowały jakieś krótkie rozmowy. – Trochę raczej sobie poczekam... Od tak nie awansują szeregowych, bo jest ich od groma i są świetnym mięskiem armatnim – stwierdziłem, wzruszając ramionami, choć ten temat wcale nie był mi obojętny. Właściwie pragnąłem być taki jak ojciec już w czasach szkolnych...
– Cześć – przywitałem się z nowoprzybyłą dziewczyną. Z twarzy... ją chyba kojarzyłem. Nie miałem jednak pojęcia skąd... – My się znamy...? – zapytałem nim pomyślałem. Cóż, częściej przesłuchiwałem niż przeprowadzałem normalne rozmowy. Nieco uciekły mi z głowy dawne praktyki...

Poślubieni pracy – czyż nie tacy byli w większości obecni na dzisiejszym bankiecie? Chwila oderwania się od biurka kosztowała ich zapewne bardzo wiele, być może teraz w ich głowach, pod starannie ułożonymi fryzurami, czaiły się jeszcze myśli o realizacji zaległych projektów bądź rozpoczęcia nowych, wspomnienia służbowych spotkań lub teksty ważnych maili, niemalże wrytych w pamięć. Mimo iż za biurkiem raczej nie siedział, Victor też wyglądał na takiego, który poza pracą nie odnajdywał wielu rozrywek. Kolejna rzecz, jaka łączyła go z Corinne? Być może. On także miał siostrę, więc może z Lancester nie łączyły go tylko formalności, ale i upodobania?
- Wystarczy dobrze się ustawić, a można liczyć na taką formę pracy, jakiej się potrzebuje – odparła spokojnie, a choć nie powiedziała wprost o co mu chodzi, na pewno mógł domyślić się, że dawała się w ten sposób za przykład.
Gdyby chciała innej pracy, zapewne by ją zdobyła, a wiceszefowanie ministerstwem i interesy w Ósemce sprawiały, że spełniała się jako bizneswoman. Nie musiały sprawiać, ze spełniała się jako kobieta, od tego miała kogoś innego.
- Twoja propozycja jest interesująca – przyznała szczerze, po raz pierwszy tego dnia autentycznie zainteresowana tym, co ktokolwiek do niej mówił – Zamierzam ją wykorzystać, spodziewaj się więc telefonu z góry – zażartowała, dając się pokierować do stolika, który mieli zająć.
Tam przywitała się z Valerie, oceniła otoczenie i z usatysfakcjonowaną miną obserwowała, jak inni zajmują swoje miejsca na Sali. Nie minęło dużo czasu, a pojawił się sam Adler, oczywiście elegancko spóźniony. Nikt nie śmiałby mu mieć tego za złe.
Przemówienie i toast prezydenta były tak cudownie patetyczne, że Corinne musiała zastanowić się, czy przypadkiem sama nie dostała zlecenia, by napisać je dla głowy państwa. Sięgnęła jednak po szampana i wzniosła toast razem ze wszystkimi, wierząc w nowy, lepszy zawodowo rok. A potem przyjęła prezent, podziękowała i dołączyła do braw, jakie rozległy się na Sali. Osobiście posłała też prezydentowi uśmiech, pragnąc mocno, by akurat ją zauważył w tłumie.
- Wytwornie – skomentowała, zwracając się do Victora i Valerie – Czy przewidziane jest afterparty, czy może mamy poczekać tutaj, aż ten grubas z Ministerstwa Środowiska upije się i zacznie tańczyć na stole?

– Corinne, Victorze – przywitałam ich skinieniem głowy, przerywając konsumpcję sałatki i podając dłoń Strażnikowi Pokoju. Oczywiście na mej twarzy od razu zagościła ta ogłupiająca radość, która porównywalna była z tą towarzyszącą ewentualnemu wygraniu sporej sumki na loterii. Sporej sumki... W moim przypadku musiałoby to być przynajmniej kilkanaście milionów.
– Och, jak cudownie, że siedzimy obok siebie. Przyjęcie w takim doborowym towarzystwie z pewnością będzie niezapomniane – odparłam z automatu, jak gdybym od urodzenia była Królewną Śnieżką. – Polecam wam sałatkę! Wyśmienita! – I zdrowa...
Adler, mimo spóźnienia, wyglądał oszałamiająco i młodo. Niektórych najwyraźniej upływ czasu się nie imał. Ja w sumie też nie narzekałam, aczkolwiek dostrzegałam już na swojej twarzy oznaki starzenia się. Niestety nie byłam już Valką sprzed dziesięciu czy dwudziestu lat. Niestety i na szczęście. Wiele się zmieniło przez te lata... Za nic nie chciałbym tego stracić.
Upiłam połowę kieliszka szampana i dołączyłam do braw. Miałam nadzieję, że w nadchodzącym roku nie zdążę utracić swojej pozycji. Podobało mi się biuro ministra zdrowia. Dyrektora szpitala również. Można powiedzieć, że byłam rozdarta między tymi dwoma gabinecikami... i tak ciężko byłoby mi zdecydować, gdybym miała wybrać jedno z nich. Aktualnie nie dostrzegałam wśród moich współpracowników osoby, z którą współpraca mogłaby mi się układać. Zdecydowanie powinnam się zbliżyć bardziej do swoich ludzi. Nabyć więcej przyjaciół ze swego lekarskiego otoczenia.
Zaśmiałam się, słysząc słowa Corinne. Cóż, miło by było trochę poszaleć. Dawno nie miałam okazji...
– Nie mam pojęcia, moja droga. Jednakże chciałabym zobaczyć foteczki i nagrania go kompromitujące w mediach... Nie uważasz, że powinnyśmy mieć więcej przystojnych panów w Ministerstwie? – zauważyłam, popijając swą myśl skromnym łykiem szampana. Nie mogłam przesadzić z alkoholem, czyż nie? – Może by tak coś przypadkiem wpadło do jego kieliszka...? – zasugerowałam niewinnie z łobuzerskim uśmieszkiem. Dyskretnie rozglądałam się, czy przypadkiem nikt nas nie podsłuchuje, choć też na sali szukałam pewnej osoby... Wątpiłam jednak, by przybyła do Palladio na zaproszenie prezydenta.

Najprawdopodobniej była jedną z niewielu osób, które nie wykazywały najmniejszego zainteresowania tym, co dzieje się na tej pięknej sali bankietowej. Dookoła słychać było gwar rozmów, śmiechy, brzdęk kieliszków… Pozorne, zwykłe odgłosy, jakie towarzyszą ludziom podczas wykwintnych bankietów. Jednak w oczach innych mieszkańców Kapitolu, rządowcy nie byli zwykłymi ludźmi – byli tymi, którym powodziło się znacznie lepiej.
Vivian z nieufnością spojrzała na alkohol i towarzyszącą mu sałatkę. Jej współpracownicy z zachwytem konsumowali podane przystawki, co budziło w niej niejaką niechęć; nie chciała przebywać w towarzystwie pijanych osób. Za bardzo przypominały jej Conrada.
Odwróciła się ponownie w stronę chłopaka, który najwidoczniej nie pamiętał ich spotkania. Nic dziwnego; w momencie, w którym runął Pałac Sprawiedliwości, Strażnicy Pokoju mieli za zadanie ogarnąć cały ten burdel, jaki zrobił się dzięki zachowaniu Christiny Annesley. Rudowłosa niemalże uśmiechnęła się na myśl o skardze, którą z taką satysfakcją napisała i złożyła na ręce urzędników – miło było mieć świadomość przyczynienia się do czyjegoś upadku.
Czyżby zwariowała…?
- Nazywam się Vivian Darkbloom. – uścisnęła dłoń kolejno dziewczyny i Strażnika. – Zapewne mnie nie pamiętasz, ale spotkaliśmy się w trakcie tego nieszczęsnego festynu dobroczynności.
Posłała w ich stronę łagodny uśmiech.
- Wyciągnąłeś z ruin mojego… bliskiego przyjaciela. Dillingera. – o mały włos, a w stosunku do wspomnianego Conrada, użyłaby określenia byłego chłopaka i potencjalnego oprawcę, bo tylko takie wykwintne epitety przychodziły jej na myśl.
Pojawił się wreszcie i Tibalt Adler, któremu do pięknego i uroczego krawata brakowało tylko brody świętego Mikołaja, by wygłosić kwieciste, cudne przemówienie, któremu nie poświęciła zbyt wiele uwagi. Zaledwie prezydent skończył mówić, Viv bez większego zaangażowania nagrodziła głowę państwa oklaskami (i uroczym uśmiechem, by ukryć swoją postawę kogoś, kto olewa wszystko i wszystkich) i dźgnęła palcem małą paczuszkę, wbijając w nią podejrzliwe spojrzenie.

|mam nadzieję, że nie za szybko ; )

Nie zamierzałem tknąć tej sałatki i dotychczas dotrzymywałem danego sobie słowa, mimo że była ona wszędzie, gdzie tylko nie spojrzałem. Sałatka, sałatka, sałatka... SAŁATKA! I TU TEŻ SAŁATKA! I moja szklanka z whiskey, którą przyjąłem bez zawahania wdzięczny kelnerowi-przychlastowi i z której natychmiastowo napiłem się alkoholu. Charakterystyczne ciepło rozlało się po moim przełyku, gdy podeszła ona... Ta panna z twarzy taka znajoma.
Podałem jej dłoń, choć raczej niezbyt szlachetnie to wyglądało. Powinienem wstać i ucałować, nie zaś tak... Ale jakoś tak wyszło, zaś ja dalej słuchałem jej słów przywitania jednym uchem, póki nie padło wspomnienie pałacu... Zaś przy nazwisku Dillingera postanowiłem być już milszy i bardziej zainteresowany, skoro to jego przyjaciółka. Raczej była przyjaciółka.
– Helen Favley – przedstawiłem swą przeuroczą i przekochaną towarzyszkę, wskazując na nią dłonią.
– Valerius Angelini – kiwnąłem głową, po czym bez zastanowienia dodałem:
– Nadal nie potrafię uwierzyć w to, co odjebał ten nasz Conrad... Wybaczcie za słownictwo – zreflektowałem się i zaraz też zamilkłem.
Podniosłem wzrok i dostrzegłem samego we własnej osobie Tibalta Adlera, który to dorwał się do mikrofonu i w sumie mówił trzy po trzy. Nic godnego uwagi. Brzmiał trochę jak moja matka w mediach... W  sumie oni wszyscy brzmieli podobnie, jak gdyby się codziennie dostrajali do siebie. Powstrzymałem wywrócenie oczami i zacząłem klaskać. Jakby nie patrzeć, właśnie dla tej władzy walczyłem na ulicach getta i jakichś slumsów, wśród piachu i wśród śniegu... Taki heros państwa.
– No... To mamy święta... tak jakby – zauważyłem, gdy wróciłem wzrokiem do sałatek, a następnie do Helen i Vivian. Kieliszek po moim szampanie stał już pusty, kryształ po whiskey również. Słabo. Nic mi one nie dały do funu, upić się zaś nie zamierzałem, bo w każdym miejscu i o każdej porze czułem się na służbie.