Urodziłam się w zimę i od kiedy pamiętam, jest ona moją ulubioną porą roku. Dystrykt Trzeci pod pierzyną śnieżną jest przepiękny! Kiedy miałam kilka lat zawzięcie powtarzałam, że zostanę panią zimą, nie rozumiejąc tłumaczeń moich rodziców. Następnie przyszła pora na poważniejsze plany, co nie oznacza, że były one realne. Spisałam na kartce co chcę osiągnąć i zawierały się tam takie punkty jak podbicie świata i zaprowadzenie pokoju; wprowadzenie demokracji też było kluczową pozycją, niemniej jednak lista została rzucona jako podpałka do ognia, a ja wydoroślałam.
I nie narzekam. Zostałam lekarzem, nawet dość dobrym. Mama chciała mieć dentystę, dostała pediatrę. Nie można mieć wszystkiego. A tak, zostając lekarzem-od-wszystkiego, jak mawia moja mama, mogłam pomagać większej ilości ludzi. Kiedy zaczęła się rebelia nie myślałam długo nad tym, co powinnam zrobić. Zgłosiłam się od razu do pomocy rebeliantom, niedługo potem byłam już w jakimś prowizorycznym szpitalu polowym opatrując rany. Wiecie, widok nie był zbyt piękny, ale przynajmniej mogłam się na coś przydać. Jeśli nie wyleczyć, to posiedzieć z daną osobą i porozmawiać.
Teraz żyję sobie beztrosko w DR i zdaje mi się, że moje dni dzieciństwa wracają. Nie martwię się niczym, mam własny gabinet i gromadę znajomych. Często widuje się mnie biegnącą po coś przez ulicę, z rozwianymi, rudymi włosami.