//opustoszały dom.

Eva wparowała do swojej sypialni tak szybko, jakby przed kimś uciekała. Gdy usiadła na łóżku, dostała zadyszki. Zawsze szybki chód kończył się takim skutkiem. Schowała sztylet pod poduszką. Może mi się przyda, jak nagle po skończeniu misji okażę się zbędna. Przezorny zawsze ubezpieczony. Zdjęła buty, rzuciła byle jak i rozwaliła się na łóżku. Oho, nadchodzi mentalny dołek! Była sama w mieszkaniu, co tylko potęgowało wrażenie beznadziejności i marności całego świata. Nagle zerwała się jak oparzona z łóżka, żeby znowu nie przeleżeć następnych kilku godzin. Nie miała jeszcze laptopa ani żadnych szczegółów dotyczących misji, także mogła się jeszcze troszkę polenić, poszwendać się bezcelowo. Na razie jednak stopy same poprowadziły ją do kuchni.

//kuchnia.

//pokój Magnus.

Kuchnię kocha tak samo, jak jedzenie, dlatego wolała zmienić miejsce pobytu i skupić się na nakarmieniu zwierząt Nikoli. Oby wrócił... Cholera, tęskno. Starała się nakierować myśli na bardziej neutralny temat.
Zagwizdała trzy razy i po kilku sekundach do kuchni wleciał Haldir. Swój lot zakończył na blacie kuchennym, wpatrując się tam, gdzie powinny stać jego miski - jedna na wodę, inna na mięso. Eva szybko napełniła miski świeżą wodą i surowym mięsem zmieszanym z odrobiną przysmaku dla kotów. Nigdy nie rozumiała tego połączenia, ale akuratnie ona nie musiała tego rozumieć. Haldir zaczął skubać mięso, jak zwykle ze smakiem. W międzyczasie do kuchni przydreptała Artemis. Pani haker notorycznie brała ją za kota, na co miała usprawiedliwienie - jej wygląd, odgłosy, które wydawała mogły mylić. Strach pomyśleć, co z niej wyrośnie! W jej przypadku naprawdę był to strach, ale mniejsza o to. Powtórzyła te same czynności, które wykonała, żeby dać jedzenie Haldirowi, żeby i Artemis miała coś do wszamania. Pantera musiała długo nie jeść, gdyż mięso zniknęło z miski w zastraszającvym tempie.
Nuda ogarnęła mieszkanie, nuda ogarnęła Evę. Nuda nad nudami i wszystko nuda. Nuda... Ruda! Przypomniała sobie o SMSie wysłanym do Viv. Dawno się nie widziały, a towarzystwo by się akuratnie przydało. A jednak obiecała swoją obecność na bankiecie...
Zaczął się maraton po mieszkaniu. Po godzinie efekt obfitował w nieporządek na mieszkaniu i w miarę ogarniętym wyglądzie. Upewniła się, że okna są pozamykane, żeby zwierzęta nie uciekły. Wyszła z mieszkania, nucąc coś pod nosem i zamknęła drzwi.

//bankiet, taras.

// z kanałów, z koszar, ze szpitala.

Wreszcie mógł oddychać świeżym powietrzem, czuć się wolnym w obrębie miasta. W kanałach było inaczej. Tam nie byli bezpieczni, o czym każdy członek misji mógł się przekonać. Idąc przez Kapitol, rozmyślał o tym, ile osób z drugiej grupy przeżyło. W koszarach spotkali się z miłym przyjęciem, chociaż wypytano ich dokładnie o każdy szczegół misji. Tesla nie wspomniał ani słowem u Sunny, którą polubił i której zawdzięczał życie.
Z koszarów udał się do szpitala, co ułatwił mu jeden z wojskowych, podwożąc Teslę. Na sali segregacji opatrzono ranę po ugryzieniu i wstrzyknięto mu kilka leków – przeciwko zakażeniu i dwa lub trzy pomagające i przyśpieszające regenerację tkanek. Stamtąd po prostu pojechał do domu.
Dom… Pełnia szczęścia, brakowało tylko Evy, która była na bankiecie. Ale może i to dobrze? Nie chciał, żeby widziała go w takim stanie. Wziął szybki prysznic i udał się do swojego pokoju.
- Cześć, piękna – powiedział do pantery, która spała na dywanie. Gdy położył się na łóżku, Artemis wskoczyła obok niego i zwinęła się w kłębek, wydając z siebie coś na kształt pomruku z powarkiwaniem. Haldir siedział na swoim drążku, z łepkiem schowanym pod skrzydłem.
Dom.
Tesla uśmiechnął się do siebie i zamknął oczy, licząc na długi, bardzo długi sen.

Tesla obudził się... Czy raczej należałoby powiedzieć, że spadł z łóżka? Raczej to drugie, zważywszy na to, że miał na sobie kołdrę, a Artemis kotłowała się na łóżku, drąc na strzępy poduszkę.
- Niedobry kot. - powiedział z przyganą w głosie, na co pantera odpowiedziała mu prychnięciem.
Wyglądało na to, że złapała go cudowna i jakże umiłowana grypa, a Evy nadal nie było. Był za to dzwonek do drzwi, krótki i wyjątkowo mało natarczywy.
- Moment, moment! - krzyknął w stronę drzwi, skacząc po spodnie na jednej nodze. W końcu dokuśtykał, pomstując na swoje słabe zdrowie, i otworzył drzwi.

Ku zaskoczeniu Tesli nikt nie stał przy drzwiach. By się upewnić o braku jakiejkolwiek duszy w okolicy wychylił się poza mieszkanie. Nadal brak śladu obecności człowieka, czy nawet zwierzęcia. Pewnie ktoś robił sobie żarty, jednak gdy miał zamknąć drzwi, dostrzegł pakunek spoczywający na podłodze.

Nikola, objawy grypy utrzymują się przez kolejne dni. Przykro mi, taka nagroda za bieganie w kanałach. Ciesz się, że tylko takowa Cię spotkała. Natomiast wszystkie informacje dotyczące tajemniczej paczki otrzymasz w prywatnej wiadomości.
Szczęśliwych Igrzysk Głodowych, życzy Mistrz Gry.

// bankiecik.

Eva miała wrażenie, że podróż windą zajęła jej co najmniej wieczność, a trasa z Ośrodka Szkoleniowego do domu nagle tak rozciągnęła się w czasie, że miała wrażenie, że posiwieje, skurczy się, zapadnie w sobie i dostanie Alzheimera. Na szczęście nawet to musiało się kiedyś skończyć, zaskakująco bez większych zmian w wyglądzie.
Nie, że nie cierpiała bankietów i innych takich zbiegowisk, ale po prostu bardziej wolała przebywać w domu, zwłaszcza z ludźmi, których kocha. Krótka wymiana wiadomości tekstowych pomiędzy nią a Nikolą podziałała jak kubek mocnej kawy. Do tej pory ją trzymało.
Do mieszkania weszła cicho. Częściowo dlatego, żeby zrobić malutką niespodziankę Nikoli a częściowo dlatego, żeby ewentualnie go nie obudzić, jeżeli odsypiał misję. Zdjęła płaszcz i buty, uwolniła włosy z misternego upięcia. Potem na palcach poszła w stronę pokoju Tesli i uchyliła nieśmiało drzwi. Przez szparkę ujrzała Nikolę zmieniającego pozycję w łóżku.
- No cześć, kochanie - samopoczucie skoczyło Evie o tysiąc punktów w górę. Niby wiedziała, że Nikola zawsze spadnie na cztery łapy, ale... Niepokoiła się, nic na to nie poradzi. Nagle jej partner zaczął kaszleć. Jak to zapalenie płuc to go zabiję.
- O matko... brałeś jakieś tabletki? Zresztą, co to za pytanie. Mój lekarz sam potrafi o siebie zadbać. - Eva rozśmieszała się sama swoimi żartami. Wskoczyła do łóżka Nikoli i przytuliła się do niego lekko. Tego jej było trzeba.

Tesla rozejrzał się dookoła i podniósł leżącą na wycieraczce paczkę. Po ciężarze rozpoznał, że jest to książka, ale nie był na razie zainteresowany na tyle, by otworzyć ją natychmiast. Po prostu zaniósł pakunek do pokoju i położył gdzieś na biurku, wśród innych szpargałów.
Przewracał się właśnie na łóżku, gdy przez uchylone drzwi do pokoju wślizgnęła się Eva, ubrana w prześliczną sukienkę.
- No cześć, kochanie – powiedziała, a jej uśmiech był dla niego jak remedium na całe zło tego świata.
Nie widział jej kilka dni, w czasie których czuł się sponiewierany, wyżymany jak mokra ściera do podłogi i niesamowicie pusty. Bał się nawet wspomnieć o tym, jak zabawiło się z nim to potworne bydlę z kanałów… Ale i to miało swoje zalety, bo dziewczyna, która opatrzyła mu nogę, sprawiała wrażenie kogoś, kto mu zaufał. Może to i dobrze? Może, w razie jakichś nagłych wypadków, będzie mógł uchronić siebie i Evę od jakichś nieprzewidzianych komplikacji?
- Witaj, piękna… - uśmiechnął się lekko. Chciał dodać coś jeszcze, ale nagły atak kaszlu skutecznie uniemożliwił mu mówienie. Czuł się potwornie, ból głowy był nie do zniesienia.
Troska w jej oczach była tym, czego potrzebował. Tym, co uświadamiało mu, że pośród całego chaosu Panem i zrujnowanego przez rebelię Kapitolu jest ktoś, kto sprawi, że zawsze będzie czuł się kochany.
- O matko... brałeś jakieś tabletki? Zresztą, co to za pytanie. Mój lekarz sam potrafi o siebie zadbać.
Roześmiała się dźwięcznie, a on zrobił jej miejsce obok siebie. Zaledwie wtuliła się w niego, Tesla objął ją ramionami, niezbyt mocno. Jego ciało trawiła lekka gorączka, a on mimo wszystko nie chciał zarazić Evy.
- Spokojnie, kochanie – pogłaskał ją po miękkich, lśniących włosach, które jedwabistą falą opadały na białą pościel. – To zwykła grypa, efekt biegania po tunelach z grupą ludzi. Przejdzie mi lada moment, ani się obejrzysz, a będziemy robić wiosenne porządki.
Uśmiechnął się do niej i delikatnie ucałował wpierw jej nosek, a następnie usta. Czuł się szczęśliwy, szczęśliwy do tego stopnia, że już chciał otworzyć usta i powiedzieć jej o czymś… Ale nie. Jeszcze nie teraz. Uwielbiał, gdy Magnus była czymś mile zaskoczona, a to mogło być dla niej wielką niespodzianką… Jednak wiedział, że musi jeszcze poczekać, jeszcze chwilkę.
- Byłem grzeczny, wziąłem leki, moja pani doktor – pocałował ją jeszcze raz. – A teraz powiedz mi, jak było na bankiecie i czemu gnieciesz tę śliczną sukienkę, zamiast powiesić ją na wieszaku?

Uwielbiała, kiedy głaskał ją po włosach.
- Spokojnie, kochanie. To zwykła grypa, efekt biegania po tunelach z grupą ludzi. Przejdzie mi lada moment, ani się obejrzysz, a będziemy robić wiosenne porządki.
Eva zmarszczyła świeżo ucałowany czubek nosa. - Rozumiem Twoje zamiłowanie do porządku, ale nie cierpię wiosennych porządków! Chyba, że mi pomożesz, jak wyzdrowiejesz. - udała przerażenie i zniechęcenie do porządkowania ich mieszkania. Nikola patrzył się na nią, jakby coś przed nią ukrywał. Wyciągnę to z niego. Kto lepiej to zrobi, jak nie szpieg...
- Byłem grzeczny, wziąłem leki, moja pani doktor - pocałował ją po raz drugi. Eva uśmiechnęła się i uniosła brwi, jakby same zdawały się mówić Ach, tak? - A teraz powiedz mi, jak było na bankiecie i czemu gnieciesz tę śliczną sukienkę, zamiast powiesić ją na wieszaku?
Magnus westchnęła, niby nie wiedząc, od czego zacząć swoją wypowiedź.
- Po pierwsze, ta sukienka jest ładna, jak sam wspomniałeś. A ja nie jestem skora ściągać tak szybko rzeczy, które są tak ładne. Po drugie, ściągnięcie jej wymagałoby opuszczenia tego łóżka i zrobienia paru kroków pomiędzy twoim a moim pokojem. - Eva zrobiła oczka biednego dziecka. - A chyba pan mądrala nie chce, żebym zmarzła, hm?

Tesla zamknął oczy i nadal głaskał Evę po włosach. Uwielbiał to robić, tak samo, jak uwielbiał przynosić jej  śniadanie do łóżka czy kraść pierwszy pocałunek o brzasku. W głębi duszy czuł się zwykłym romantykiem, szczęśliwym z powodu posiadania przy boku cudownej kobiety. A panna Magnus była niczym ideał, nie, była wspanialsza od ideału, bo rzeczywista i niezwykła… Czym sobie zasłużył na to, by ten anioł zwrócił na niego uwagę…? Był przecież zwykłym facetem, prozaicznie zwykłym i nudnym człowiekiem, pełnym wad.
- Rozumiem Twoje zamiłowanie do porządku, ale nie cierpię wiosennych porządków! Chyba, że mi pomożesz, jak wyzdrowiejesz.
- Ależ oczywiście, że ci pomogę – uśmiechnął się szeroko. – Ty będziesz siedzieć i dawać mi natchnienie, a ja będę sprzątał i kurzył się kurzem na wszystkie strony świata.
Uwielbiał przekomarzać się z Magnus; zawsze dawał jej wygrać w takich sytuacjach, bo wyglądała wtedy uroczo – lekko podirytowana i rozbawiona zarazem, z lekko zmarszczonym noskiem. Nie sposób było jej nie kochać.
- Po pierwsze, ta sukienka jest ładna, jak sam wspomniałeś. A ja nie jestem skora ściągać tak szybko rzeczy, które są tak ładne. Po drugie, ściągnięcie jej wymagałoby opuszczenia tego łóżka i zrobienia paru kroków pomiędzy twoim a moim pokojem. – zamrugała niewinnie. - A chyba pan mądrala nie chce, żebym zmarzła, hm?
Pocałował ją, wpierw delikatnie, a potem nieco mocniej, jak gdyby w tym jednym pocałunku chciał powiedzieć, jak dobrze być z nią tutaj, mieć ją w ramionach i czuć jej ciepło. Dopiero teraz, w domu, czuł się naprawdę spokojny, choć ta misja mogła nawiedzać go w snach przez wiele kolejnych nocy.
- No dobrze, już dobrze – zaśmiał się, tuląc ją do siebie mocniej. – Jesteś piękna i nie pozwolę ci się ruszyć stąd nawet na sekundę.
Stłumił nieco ziewnięcie, co pewnie nie uszło uwadze jego ukochanej. Nadal czuł się senny, a krótka drzemka w jej ramionach była jak zbawienie.
- Kocham cię, wiesz?

Eva nadal czuła głaszczące ją dłonie Nikoli. Nie miała nic przeciwko, wręcz przeciwnie. Musiała się tylko pilnować, żeby nie zacząć mruczeć jak jej kot albo jego panterka.
- Ależ oczywiście, że ci pomogę. Ty będziesz siedzieć i dawać mi natchnienie, a ja będę sprzątał i kurzył się kurzem na wszystkie strony świata.
Dziewczyna prychnęła. Wcale nie zamierzała siedzieć i się obijać. Wolała raczej aktywnie czyścić otoczenie i brudzić siebie jak i Nikolę; zostawiła jednak tą wzmiankę dla siebie, rozkoszując się wygraną.
Jej ukochany zaskoczył ją pocałunkiem. Najpierw był delikatny, jak płatek róży na wietrze, ale potem stał się mocniejszy, jednakże nadal wyrażający miłość. Eva nigdy się do tego raczej nie przyznawała, ale jej też bardzo zależało na Nikoli. Jednakże taktyka "pokaż mu, jaka jesteś silna i niezależna" brała za wygraną.
- No dobrze, już dobrze. - jej Nikola najwyraźniej nie mógł powstrzymać się od śmiechu. - Jesteś piękna i nie pozwolę ci się ruszyć stąd nawet na sekundę.
Eva uśmiechnęła się lekko. Nie umknęło jej ziewnięcie Nikoli. Nie mogła go winić, dopiero niedawno wrócił...
- Kocham cię, wiesz?
- Oczywiście, że wiem... - odpowiedziała jak to ona: z błyskiem w oku i nutką wyższości w głosie, jednakże ustąpiło to powadze, jaka się w nią skądś wkradła. - Ja Ciebie też kocham, wbrew pozorom... Całkiem poważnie. Co nie zmienia faktu, że nie mogę się powstrzymywać od dogryzania tobie. - prychnęła, śmiejąc się. Nie, żeby ogarniała swoje zmiany nastroju. Nikt ich nie ogarniał.
- A teraz śpijmy. Obydwoje mamy co nieco do odespania. - Magnus wtuliła się w ukochanego. Sen ogarnął ją niedługo po tym.


No to sobie pospaliśmy.
Ironia z rana idealnym dodatkiem do śniadania. Tylko że to nie był ranek. To był WIECZÓR. Przecież Eva miała plany, przecież miała wziąć się za zlecenie, przecież miała zmyć makijaż i pomalować sobie paznokcie! I wszystko poszło w pizdu.
Cała wściekłość również poszła w pizdu, kiedy zobaczyła twarz Nikoli. Wyglądał tak niewinnie. Kompletne przeciwieństwo szalonego naukowca. Brunetka nie mogła powstrzymać uśmiechu. Czuła się tak bardzo ciepło i to nie w sensie fizycznym, chociaż bliskość ciała Tesli i kołdra, pod którą obydwoje spali utrzymywała temperaturę na odpowiednim i przyjemnym poziomie. Poczuła się kochana, czego żaden inny facet nie mógł jej zapewnić. Nie próbowała nigdy związać się z innym, ale nie musiała.
Zaczęła mierzwić jego włosy. Wiedziała, jak on tego nienawidzi, dlatego tak go postanowiła obudzić. Nikola instynktownie złapał ją za nadgarstek. Mina Evy wyrażała wiele, lecz najbardziej biło z niej opanowanie, żeby nie kopnąć Nikoli w jaja. Nie będzie jej tu nadgarstka ściskał, nawet jeśli jest jej kochanym wariatem.
- Wstajemy, słońce. - subtelnie wyrwała rękę z jego słabego uścisku i pogłaskała go po policzku. - Chyba wystarczająco sobie pospaliśmy, co nie? Jak się czujesz, wszystko w porządku? - Eva przekrzywiła głowę, jakby przyglądała się czemuś lub komuś, kogo widziała po raz pierwszy w życiu.

Pozwoliłam sobie przekleić, skarbie, żebyś nie miała posta pod postem. *;
~ V.

Nawet jeśli na świecie istniał mężczyzna wielbiący ukochaną nad życie, jego uwielbienie nie równało się temu, jakie cechowało Teslę. Eva, mimo początkowych niesnasek, od których zaczęła się ich znajomość, stanowiła centrum jego świata. Była jego muzą, jego pasją, jego marzeniem. Była wszystkim. Słońcem i Księżycem, ogniem i wodą, szumem wiatru w bezkresnych przestworzach. Najsłodszą tajemnicą, najwspanialszym marzeniem, które mogło się spełnić. Miłością jego życia, kobietą, którą chciał poślubić i z którą chciałby spędzić resztę życia.
Gdyby kilka lat temu ktoś powiedział mu, że zakocha się z wzajemnością w kobiecie, zaśmiałby się tylko i odwrócił głowę, zajęty badaniami. Tesla bowiem należał do tych ludzi, którzy z radością zajmowali się swoimi sprawami, gwiżdżąc na cały świat. Był po prostu naukowcem, nieco świrniętym gościem z rozwichrzoną czupryną, który w swoim małym gabineciku w Trzynastce wieszał stare plakaty z seriali kręconych w XXI wieku i miał kompletnie w nosie zdanie osób trzecich. No, chyba, że ktoś go sprowokował, co leżało w naturze wrzoda na dupie – wtedy Tesla ganił i gnoił, szmacił i wycierał kimś ściany, aż dana osoba odchodziła z nosem spuszczonym na kwintę bez słowa odpowiedzi. I pewnie Nikola nadal byłby takim gburem, gdyby nie Eva.
- Śpij, kochanie – mruknął do ucha dziewczyny, całując je delikatnie. – Śpij, moja piękna…
Zamknął oczy i uśmiechnął się lekko. Zanim zapadł w sen, zdawało mu się, że dostrzega Artemis, układającą się do snu na kozetce.

Śnił o życiu, które wiódł, nim poznał Evę, przed wybuchem rebelii, przed Trzynastką. Pracował nad lekiem, który miał uratować ludzkość. Jednak jego prace co rusz przerywał czyjś szloch, a gdy co jakiś czas unosił głowę znad preparatów, zdawało mu się, że słyszy echo odległego strzału i czyjś krzyk, będący błaganiem o pomoc.
Obudził się nagle, czując smukłe palce Evy we swoich włosach. Mierzwiła mu czuprynkę, tworząc iście epicki artystyczny nieład. Zawsze udawał, że tego nie lubi, chociaż prawda była zupełnie inna – kiedy tak robiła, czuł się jak w siódmym niebie. Instynktownie złapał ją za nadgarstek, leciutko, nie otwierając oczu.
- Evo Magnus, ładnie to tak kogoś budzić? – zaśmiał się, przyciągając do siebie rękę dziewczyny i składając pocałunki kolejno na wnętrzu jej dłoni, na nadgarstku, na wierzchu i na każdym ze ślicznych palców dziewczyny. – Domyślam się, że już późno, bo Haldir nieco skrzeczy.
Uniósł się nieco na łokciu i obdarzył Magnus długim i czułym pocałunkiem. Skrzywił się jednak na pytania.
- Znośnie, trochę sobie smarkam, jak widzisz – wydmuchał teatralnie nos, robiąc głupie miny. – Mam lekką gorączkę – uniósł dłoń do skroni i westchnął. – I cierpię na nieuleczalny przypadek cudownego stanu zakochania. Jestem panią oczarowany.
Uśmiechnął się szelmowsko do dziewczyny. Miał dla niej małą niespodziankę, maluteńką i taką, która być może jej się spodoba – taką miał nadzieję, gdy przechadzał się po sklepach w Dzielnicy Rebeliantów, doprowadzając kolejno pięć ekspedientek do migreny.
Poczekał, aż Eva wyjdzie na moment do łazienki i wyjął maleńkie pudełeczko z wewnętrznej kieszeni marynarki. Nim dziewczyna wróciła, zdążył zapalić świece i otworzyć drzwi kurierowi, który przyniósł bukiet czerwonych róż. Wszystko było gotowe, tak, jak zaplanował. Wystarczyło tylko poczekać, aż ukochana wróci.
- Jesteś całym moim światem, kochanie – stwierdził z czułością, podając jej kwiaty, gdy wróciła. – I kocham cię nad życie, Evo.
Gdy Magnus wtuliła na moment policzek, muskając nim aksamitne płatki kwiatów, uklęknął przy niej i otworzył małe pudełeczko, w którym znajdował się pierścionek z białego złota, z szafirem otoczonym małymi brylantami.
Głęboki wdech.
- Czy zostaniesz moją żoną? – zapytał drżącym głosem, patrząc prosto w jej oczy.

- Evo Magnus, ładnie to tak kogoś budzić? - ten to przynajmniej ma dobry humor, który dzięki pocałunkom składanym na jej dłoni i palcach udzielił się i jej. Szczerze mówiąc nie wiedziała, czemu on ma dobry humor, ale nie, żeby jej to przeszkadzało. Komu by przeszkadzała taka rzecz? - Domyślam się, że już późno, bo Haldir nieco skrzeczy. - Skrzeczy bo tęskni za... - nie zdążyła dokończyć. Nikola w dosyć subtelny sposób dał jej do zrozumienia, że robi się za bardzo gadatliwa, całując ją. Jak on tak całuje jak jest chory, to strach myśleć, co będzie jak wróci do formy... Wolała sobie tego nie przypominać. W ogóle jego zachowanie było dziwne i podejrzliwe. Rozumiała tęsknotę, sama wręcz usychała bez niego, ale był dosyć... nadaktywny.
Nikola teatralnie wydmuchał sobie nos, co rozbroiło Evę. Ale przynajmniej widać, że wraca do zdrowia. - Mam lekką gorączkę. I cierpię na nieuleczalny przypadek cudownego stanu zakochania. Jestem panią oczarowany. - Nikola próbował się uśmiechnąć, co z zakatarzonym nosem dało efekt dosyć komiczny. Eva uniosła brew i z jak najmniejszym sarkazmem wyczuwalnym w jej głosie postarała się odpowiedzieć swojemu partnerowi: - A przypadkiem nie pomylił pan tego przypadku z gorączką? - Przyłożyła mu dłoń do czoła. W porównaniu z jej zimnymi dłońmi czoło Nikoli jawiło się niczym piasek rozgrzany słońcem Sahary. - Pójdę do łazienki się odświeżyć. Tylko mi nie ucieknij, kotku. - pocałowała go w czoło, odwróciła się na pięcie i poszła w stronę łazienki. Tam zmyła makijaż, przebrała się w bardziej komfortowe ciuchy (o ile można tak powiedzieć o obcisłych spodniach i czarnej bluzce z koronkowymi rękawami), podkręciła włosy na palcach i wróciła do pokoju Nikoli.
Widok, który ją zastał sprawił, że Magnus... Wcięło. On naprawdę jest chory! Zasłonięte okna w połączeniu ze świecami rozsianymi po całym pomieszczeniu naprawdę tworzyły klimat. A na środku pokoju stał ON. Eva musiała przyznać, że w pomiętej marynarce i ze zmierzwionymi włosami wyglądał pociągająco. Nie pozwolił jej zrobić trzech kroków przez środek pokoju. - Jesteś całym moim światem, kochanie. - Okej, standardowo nie wita się tak kobiety, nawet jeżeli mówimy tu o Nikoli Tesli i jego miłości. Ale ją to strasznie rozczulało. - I kocham cię nad życie, Evo.
- Ja ciebie też, kochanie. A róże są śliczne, dziękuję. - Eva uśmiechnęła się. Ten uśmiech wyglądał... Słodko. Nie mogła się powstrzymać, żeby na chwilę poczuć aksamitny dotyk płatków róż. Uwielbiała te kwiaty pomimo tego, że ich łodygi były upstrzone kolcami.
Wyglądało na to, że jej skarb ten moment rozproszenia wykorzystał idealnie. Dopiero pytanie zwróciło jej uwagę na jej słońce. - Czy zostaniesz moją żoną?
Pierwsza myśl Evy Magnus?
NIE, NIE, NIE. FUCKFUCKFUCK. SHITSHITSHIT.
Jaka ja jestem NIEUMALOWANA! Na ciotkę Helen, jak ja wyglądam! I on się oświadcza takiej maszkarze?!
Ooooooookej. Oddychaj, słońce, oddychaj. To nic, że obiecywała sobie, że nie wyjdzie za mąż. Nie da się zredukować do maszyny rodzącej dzieci i robiącej obiadki. Ale oczywiście przyszedł taki Nikola i wszystko trafił szlag.
Cóż, najwyżej będzie żałować, w co szczerze wątpiła.
- Słońce, oczywiście że tak... Jak mogłeś pomyśleć inaczej, wariacie!

Zgodziła się.
Porwałby ją w ramiona niezależnie od odpowiedzi i zasypał pocałunkami, szczęśliwy, że może ją mieć tak blisko. Wsunął na jej palec pierścionek i ucałował Evę, uśmiechając się jak wariat.
Nagle rozległ się cichy dzwonek jego telefonu.
- Przepraszam, kochanie – puścił dziewczynę i podszedł do stolika. Odsłuchał wiadomość i spojrzał na Evę zmieszany.
- Skarbie, przepraszam… Ale… - podał jej telefon, aby sama mogła odsłuchać wiadomość o śmierci.
W czasie, gdy Magnus odsłuchiwała wiadomość, Tesla położył się na łóżku i zamknął oczy.

Odrywając się od ziemi, myślała, że zaraz zemdleje. Nie zdziwiłoby jej to, biorąc pod uwagę szok, jaki wywołała w niej ta prośba. Nagle jednak znalazła się na ziemi, z pierścionkiem spoczywającym na jej palcu. To nie fair, chciała jeszcze pofruwać. Jednakże telefon rzecz święta.
- Przepraszam, kochanie - ma za co przepraszać. Najchętniej wywaliła by jego telefon z pokoju i z miłością w oczach podziwiała jego szczątki. Ale to nie dzisiaj. Dzisiaj była najzwyczajniej w świecie za szczęśliwa.
- Skarbie, przepraszam. Ale... - po co dawał jej swój telefon? Nigdy tego nie robił. Chyba chciał, żeby czegoś posłuchała. W międzyczasie Nikola położył się na łóżku i zamknął oczy.
Temat rodziny był dosyć drażliwym tematem. Że też musiał się napatoczyć akuratnie w takiej chwili! Nie znała głosu po drugiej stronie. W ogóle nie znała żadnego z członków jego rodziny. Wolała nie poruszać tego tematu. Czuła się, jakby właśnie zaczęła stąpać po cienkim lodzie. Na jej twarzy malowała się mieszanka ukrywanej radości i napięcia.
- I... Pojedziesz tam? - trochę bała się reakcji. Modliła się o to, żeby nie wybuchnął gniewem.

Usłyszawszy pytanie Evy, Nikola otworzył oczy i wpatrzył się w nią. Jego spojrzenie było łagodne, jak zawsze gdy patrzył na tę kruchą w jego mniemaniu istotę, zesłaną mu przez samą Opatrzność, aby odwiodła go od wszelkiego szaleństw i błędów, jakie mógł popełnić w życiu.
- Nie. – powiedział cicho. – Nie mam zamiaru ruszać się stąd nawet na pół kilometra, nie, dopóki Ty tu jesteś. - uśmiechnął się lekko. Pomimo smutku, jaki odczuł po przesłuchaniu tej niefortunnej wiadomości, nie miał najmniej ochoty wyjeżdżać do Trójki. Nawet jeśli taka wyprawa mogłaby się wiązać z wizytą w domu, który wciąż stał i miał się dobrze. Z drugiej strony, zawsze chciał pokazać Evie miejsce, w którym się wychował, ten piękny dom blisko lasu i rzeki.
- Kiedyś, jeśli będziesz chciała, zabiorę Cię do Trójki, do domu. – uśmiechnął się i otworzył ramiona, by mogła się w niego wtulić. – Kiedyś, najdroższa, mój aniele – wyszeptał, całując jej włosy.

- Nie. Nie mam zamiaru ruszać się stąd nawet na pół kilometra, nie, dopóki Ty tu jesteś. - jego lekki uśmiech podszyty był smutkiem. Naprawdę nie chciała go ograniczać i być powodem, dla którego nie pojedzie do Trójki.
- Kiedyś, jeśli będziesz chciała, zabiorę Cię do Trójki, do domu. - tym razem jego uśmiech był szerszy. Otworzył ramiona, jakby chciał ją przyciągnąć do siebie, zamknąć w uścisku i nigdy jej nie puścić. Jej ta perspektywa odpowiadała. Czuła się trochę jak kotek, kiedy głaskał ją po włosach. I to taki nieźle rozpuszczony. Czasem miała sobie za złe to, że nie okazuje mu uczuć tak często jakby chciała. Od zawsze się za to beształa, ale jak przyszło co do czego to nie było komu wziąć się do roboty. Jej rozważania przerwały wibracje telefonu.
- Kochanie, najmocniej przepraszam, chyba muszę to odczytać... - uśmiechnęła się słodko do niego i otworzyła wiadomość. Treść przeszła jej najśmielsze oczekiwania. Obserwujemy cię? Śmierć Nikoli? Nie. To nie może być prawda. Ktokolwiek jej groził, chyba nie mówił poważnie. Nie miała pojęcia, komu mogła tak się narazić. Eva była przerażona. Niech jej robią wszystko, niech ją torturują na sposoby, jakie świat nie widział, ale niech Nikoli nawet nie ruszają palcem. Strach ogarniał ją na samą myśl o tym.
Pójdzie tam. Zorientuje się, o co chodzi.
- Niestety, chyba zbyt długo olewaliśmy rzeczywistość i takie tego skutki. Sprawy służbowe wzywają. - cmoknęła Nikolę w policzek. Miała wrażenie, że strach można było z jej głosu skrobać na kilogramy, ale bardzo starała się to zatuszować. Nie mógł się o niczym dowiedzieć.
- Pa, diabołku! - wyszła z sypialni Nikoli, może ciut za szybko. Ubrała czarny płaszcz i wyszła z mieszkania. Złapała się na tym, że modliła się do bliżej nieokreślonych sił wyższych, żeby zastała Nikolę w mieszkaniu. Jeśli w ogóle zdoła tam wrócić...

// zt.

//kawiarnia.

Krótki spacer orzeźwił jej umysł. Czuła się jak Atlas, który miał na sobie ciężar całego sklepienia niebieskiego. Współczuła mu, czy istniał, czy też nie. Na współczucie sobie czas przyjdzie jednak później. Do mieszkania weszła możliwie jak najciszej. Widok Nikoli sprawił, że poczuła wielką ulgę. Posłała mu całusa, wymigała się pracą - cóż, technicznie rzecz biorąc to wcale nie była wymówka wyssana z palca - i zamknęła się w swoim pokoju.
Jej dzień pracy zazwyczaj odbiegał od dnia pracy zwykłych śmiertelników. Jednak dzisiejszy dzień odbiegał od jej standardowego dnia pracy. Położyła się na łóżku, głowę wtulając w poduszki. Teczkę rzuciła obok siebie. Potrzebowała kilka głębokich oddechów. Nabierała powietrze do oporu. Czuła, że zaraz klatka piersiowa pęknie - czy to ze strachu, czy też z nadmiaru powietrza - o to dziwnie nie dbała.
Podniosła się do pozycji półleżącej. Wzięła teczkę w drżące ręce. Nie wiedziała, czego się spodziewać po tym, co znajdzie w środku.

//pokój Magnus.

Miała popracować. Skończyło się na miała. Nawet nie otworzyła teczki. Okropny ból brzucha był pierwszy. Wiedziała, że to ze stresu; a z jakiego innego powodu? W ciąży nie była, chyba że można rozważyć niepokalane poczęcie. To wytłumaczenie również odpadało. Schowała teczkę pod łóżko, możliwe jak najdalej od brzegu, żeby przypadkiem nie wyleciała na środek pokoju, jak Nikola ewentualnie weźmie się za sprzątanie jej twierdzy. Leżenie w bezruchu i myślenie o barankach i innych króliczkach szybko poskutkowało snem długim i dziwnie niczym niezakłóconym.
Obudziła się z burczącym brzuchem i nieodczytaną wiadomością na komórce. W innych okolicznościach obchodziłoby ją to, że Nikola poszedł na bankiet bez niej. Teraz jednak za bardzo się przejmowała sobą. Nie mogła rozgryźć tego, co stało się w ostatnich dniach. Nie mogła zrozumieć, JAK ktoś odkrył, że robi brudną robotę za Almę. Poszła zrobić sobie jajecznicę - jedno z jej ulubionych dań, urocze i jakże nieskomplikowane. Wraz z żółtym serem zmieniało się w tykającą bombę kaloryczną, ale wisiało jej to koło tyłka.
Nagle zaczęły do niej docierać dalekie odgłosy... Strzałów? Fajerwerków? Tych drugich nie było widać, tak więc ktoś rozpętał piekło. Odebrała SMSa od Nikoli. Nie wychodź z domu...? Jej nic nie trzeba było dwa razy mówić. Była aż nadto zapobiegawcza, tak więc szybko zamknęła drzwi od środka, pozamykała okna i opuściła żaluzje. Potem wróciła do kuchni, wyłączyła patelnię i położyła się na podłodze. Nie dlatego, żeby być niewidoczną. Po prostu uwielbiała podziwiać sufit w swojej kuchni. Biały, bez najmniejszych zakłóceń z wyjątkiem stylowej lampy, stanowił genialne dzieło sztuki.
Łza potoczyła się po policzku Magnus. Dobiło ją to, że Nikola znalazł się na bankiecie. Odpisała mu, dodając szczyptę swojego nietypowego humoru. Jeszcze ta cała sytuacja z teczką rozbiła ją mentalnie. Nie wiedziała, co robić. Podłoga była zimna, ale Eva wpadła w typowy dla niej stan obojętności na środowisko. Potem podniosła się i siedziała po turecku, opierając się o szafki. W tej pozycji spędzi zapewne parę godzin...