Eva nie mogła powiedzieć o sobie, że nie była kochana. Jej mama, Fiona, dawała jej to do zrozumienia każdego dnia. Jeżeli była akurat w domu, w Trzynastce. Pewnego dnia nie wracała do domu... Długo jej nie było. Za długo. Chociaż z dzieciństwa nie pamięta dużo - zabawy z innymi dziećmi, wredne papu do zjedzenia - to wydarzenie utkwiło jej w pamięci jak gwóźdź. Tata długo ją zwodził, dopóki powiedział Evie prawdę: Twoja mama była szpiegiem, kochanie. Utratę mamy bardzo przeżyła. Swój żal przekuła w umacnianie relacji z kochanym tatą. Tylko on jej został, tylko on rozumiał ją i jej ból.
Trzy lata później...
Taty znowu nie ma. Znowu nie wraca. Co on tyle robi u Coin?! Eva była tym faktem sfrustrowana. To z nią powinien spędzać ten czas, nie z tym babskiem! Znała gadkę o znaczeniu działalności rebeliantów na pamięć, ale jej to nie obchodziło. Chciała po prostu porozmawiać ze swoim ojcem. Pewnego dnia w jej mieszkaniu bez zapowiedzi pojawiła się sama pani prezydent. Pomimo jej stalowego spojrzenia i dumnej postawy, Eva od razu zgadła, czemu zawdzięcza jej obecność. Jej tata też był szpiegem. I też ją opuścił. Tak samo za wcześnie. To jednak nie był koniec wizyty Almy. Przyszła po nią. Oczywiście, jej wyczyny z elektronicznym ustrojstwem nie uszły jej uwadze. Ktoś odciął prąd w połowie pomieszczeń służbowych. Ktoś pozbawił Coin dostępu do wody przez tydzień. Wszędzie pojawiało się to samo nazwisko: Magnus. Eva po raz ostatni zrobiła rundkę po swoim mieszkaniu. Wyszła i nigdy do niego nie wróciła, tak samo jak do swojego dawnego życia.
Eva odtąd kształciła się w hakowaniu i szpiegowaniu. Jej "szefem i mentorem najwyższym" był tajemniczy Pan L. Chudy jak szczapa, wysoki niczym najwyższa brzoza. Umiejętnościami przebiła nawet jego. Przebiła wszystkich. I do tej pory nikt jej nie przewyższył.
Z racji tego, że ze swoich umiejętności zrobiła użytek podczas rebelii, pani prezydent zaproponowała jej przeniesienie się do Kapitolu i zamieszkanie w Dzielnicy Rebeliantów. Magnus zgodziła się. Może tu jakoś się ogarnie z życiem...