Siedziała na tej kanapie i naprawdę powstrzymywała się, żeby nie złapać czegokolwiek, co jest pod ręką i nie rzucić w obraz, który przedstawiał jej to, od czego cały czas starała się uciec.
Igrzyska. Cholerne Głodowe Igrzyska.
Znowu została zmuszona do tego, by w nich uczestniczyć. Oczywiście nie bezpośrednio, ale mając tę świadomość, że czasem czyjeś życie może zależeć od twojej łaski lub niełaski, sprowadza cię do tego, że czujesz się tak, jakbyś na tej cholernej arenie był.
Kiedy jej noga nerwowo podrygiwała i starała się, by potok przekleństw, który cisnął się jej na usta jednak się nie wydobył, zadzwoniła jej komórka. Na początku się zirytowała, że ktoś jej śmie przerywać starania doprowadzenia się do porządku, ale kiedy zobaczyła, kto dzwoni jakoś jej przeszło. Nawet przestała tak śmiesznie tupać.
- Słucham? - powiedziała, kiedy tylko przyłożyła telefon do ucha. Jej głos był jak zwykle niezbyt wesoły, ale zdenerwowanie można było wyczuć na kilometr.
Panie, trzymaj mnie, żebym nie rąbnęła tą komórką o ziemię, bo na inną mnie nie stać. - prosiła w myślach, czekając, aż Finnick się odezwie.

Czy żyje? O tak, żyje. A szkoda. Szczerze powiedziawszy, wolała, żeby to życie się dla niej nigdy nie zaczęło lub skończyło się wtedy na arenie. Co ją podkusiło, kiedy liczyła, że teraz będzie lepiej?
- Nic mi nie jest. - odparła spokojnym głosem, nie odrywając wzroku od ekranu. Automatycznie przygryzła wargę, kiedy widziała, że jej trybut zaczął bić się z drugim i nie miał zbytniej przewagi. Westchnęła ciężko, co z pewnością usłyszał Finnick. Ale lepsze takie westchnięcie, niż bluzga...
- Powiedziałabym, że tak, ale jakoś nie mam ochoty cię okłamywać. - mruknęła, a jej głos wyrażał tylko jedno - bezsilność. Tak, nie miała już siły, cierpliwości i nerwów. - Znowu mnie wciągnęli w to, żebym patrzyła jak ktoś umiera. Nieważne czy z mojej ręki, czy nie. Ważne, że każą mi na to patrzeć, a ja nie mogę zrobić nic... Zupełnie nic. - powiedziała szybko drżącym głosem, starając się to jakoś opanować. Spojrzała jeszcze raz na ekran, kiedy zobaczyła jak Freddie dobija trybuta, który wcześniej miał nad nim przewagę. Z jednej strony jej ulżyło, a z drugiej... - A ty? Co robisz? Nie jesteś w tym roku mentorem? - tak, Rosemary nie wiedziała kim są inni mentorzy. I szczerze mówiąc, mało ją to obchodziło. Chciała to skończyć równie szybko, jak się zaczęło.

Na jego śmiech zareagowała dosyć sceptycznie, a na jej twarzy pojawił się dosyć nieprzyjemny wyraz. Nie wiedziała, dlaczego się śmieje, więc nie odebrała tego przyjemnie... Jednak nie odezwała się na ten temat, jakoś nie miała ochoty. A co do rozmowy... Owszem, potrzebowała jej. Sama by się do tego nigdy nie przyznała, chyba, że sięgając dna rozpaczy. Ale w głębi duszy cieszyła się, że zadzwonił.
- Może i premedytacja, ale doskonale wiesz, co robił Snow. A Coin to taki Snow, tylko w spódnicy. - mruknęła, po czym na jej usta momentalnie powędrował uśmieszek. Tak, wyobraziła sobie Coriolanusa Snowa w spódnicy. Naprawdę już jej odbijało.
- Nie widziałam cię tutaj, więc myślałam, że w tym roku dali cię spokój. Chociaż w sumie, to jestem w Ośrodku od wczorajszego wieczora, a raczej nocy, więc miałam prawo cię nie spotkać. Gdzie jesteś? - zatrzymała się na chwilę, wsłuchując się w słuchawkę - Tylko proszę, nie mów, że gadasz ze mną i jedziesz gdzieś na oślep samochodem. Za taki pomysł na śmierć powinieneś dostać w łeb. - powiedziała to już mniej załamanym tonem, jednak zdenerwowanie nie wyparowało z niej zupełnie.

Kiedy Finnick znów milczał, prawdopodobnie trawiąc te bezsensy, które plotła mu Rose, wpakowała sobie do ust biszkopta, bo pewnie po zakończeniu Igrzysk słodkich rzeczy prędko nie zobaczy, chyba, że wliczyć cukier. Choć w KOLCu i z nim krucho.
- A to zabawne jest w ogóle. - powiedziała to takim głosem, jakby zaraz miała oświadczyć sensację roku - Zastępuję dziewczynę, która ma na nazwisko tak samo, jak ja na imię. Dla jasności - Lily Rose. Nie mam pojęcia, co się z nią stało. - nikt nie wie, nikt nie słyszał, nikt nie widział. Zniknęła. To prawie jak codzienność, co tu wyjaśniać.
- Kto odpadł? Poczekaj moment, zobaczę. Nie mam tendencji do zapamiętywania nazwisk osób, które zaraz mają zginąć. - powiedziała chłodnym, bezuczuciowym głosem i przełączyła pilotem obraz na listę trybutów. - No więc tak. Blue Flickerman, Connor Henderson, Jochan Kupsztal, Nina Davis, Rosana Hawkeye oraz Sawyer Crane. Dodatkowo Theo Madden ma chyba ranę kłutą między żebrami, a niejaka Beatrice Chapman dostała tykającą bombę w plecaku, która gotowa jest wybuchnąć... zaraz. - wymruczała, ironicznie się do siebie uśmiechając - Przezabawnie, prawda? Przy czym to pierwsze dziewczę, jedna z bliźniaczek Flickerman, zeszła z tarczy przed gongiem i popełniła samobójstwo. Prawdopodobnie najmądrzejsze dziecko jakie widziałam. - oświadczyła, nadal tym samym tonem i zmienił się on dopiero, gdy oświadczyła, że Blue miała z nich wszystkich najwięcej oleju w głowie.

- Wszyscy zginęli pod rogiem. W miejscu największej rzezi, gdzie nawet najlepszy mógł paść trupem. Nie wiń się. - starała się go uspokoić, doskonale wiedziała, co człowiek potrafi zrobić pod wpływem emocji. Sama kiedyś była taka narwana i popełniła największy błąd w życiu - zgłosiła się na Igrzyska.
- Powiedziałabym, że mi przykro, ale doskonale wiem, że to nic nie da... - wymruczała zakłopotanym głosem, tylko zgadując jak teraz mógł czuć się Finnick. Nigdy wcześniej nie była mentorką, więc pewnie będzie się czuć równie źle, co on, kiedy chociaż jedno z nich zginie. - Mogę cię pocieszyć tym, że Beatrice nic nie jest. Żyje, ma się świetnie, zebrała graty i gdzieś poszła. A tę bombę zabrała jej druga z bliźniaczek... Hope? O ile się nie mylę. Poharatało jej ręce i klatkę piersiową... - powiedziała z wyraźnym niezadowoleniem, a na jej twarzy pojawił się grymas. Zawsze martwiło ją to, że podczas Dożynek wybierają również tak małe dzieci... To bezduszne. - Uspokój się, nerwy nic ci nie dadzą. Zaraz zabijesz się jeszcze ty. Chcesz zrobić kolejną dramę, którą wykorzysta Coin? - głos Rose szybko wszedł na stanowczy ton. Starała się mu przemówić do rozsądku, bo nie chciała, żeby popełnił jakiś błąd. Wiedziała z autopsji, że to mogłoby się źle skończyć. Jednak kiedy zmienił temat zrozumiała, że nie jest z nim źle.
- Freddie zawarł sojusz, co mi się zupełnie nie podoba. Żadne z jego sprzymierzeńców nie wygląda na godne zaufania. A Atenka zabunkrowała się w jakimś centrum handlowym i radzi sobie bardzo dobrze. Choć wiem, że to dziecko będę musiała pożegnać z bólem zapewne... - zaczęła, a jej głos zawahał się między płaczliwym tonem, a drżeniem. Kiedy w końcu poczuła się pewna dokończyła - Ale liczę na nią. Z pewnością nie zasłużyła na to. Ale cóż, tak działa karma. Taka sama sytuacja była z nami. - stwierdziła, już pewnym tonem, który tylko jej się aktywował, kiedy starała się ukryć emocje.
- Wszystko w porządku? Może wrócisz do Ośrodka? Martwię się, Finn... - to było chyba najlepsze, co teraz miała powiedzieć. Bo co miała? Przyjedź tu, bo czuje się okropnie, samotnie i gdyby nie pole siłowe dawno już bym skoczyła oknem? Nie, to nie jest w jej stylu. Choć to z pewnością chciała mu powiedzieć i przy okazji się popłakać.